Olga od lat trenowała łyżwiarstwo figurowe. Na treningi ,,leciała'' jak na skrzydłach. Z chęcią przywdziewała łyżwy na zgrabne stópki i wirowała w wymyślnych choreografiach. W grupie dziewcząt, z którymi trenowała od zawsze panowała zaciekła rywalizacja. Szczególnie poważnie do sprawy podchodziła wieczna rywalka Olgi - Zośka. Podstawianie nóg na lodzie, czy celowe obarczanie Olgi winą to nic nowego.
Zbliżały się mistrzostwa organizowane w stolicy Polski. W grupie panowała napięta atmosfera. Dziewczęta nerwowo powtarzały swoje choreografie i w treningi wkładały całe serce. Zośka nie byłaby sobą, gdyby nie uknuła spisku przeciwko Oldze. Zastanawiała się jak uprzykrzyć życie koleżance i co najważniejsze - pozbawić ją szans na zwycięstwo. Do głowy przychodziło jej wiele pomysłów, ale nie chciała przyprawić ją o kontuzję - co to to nie! To byłoby zbyt łatwe, a Olga musiała cierpieć dłużej.
Rozśpiewana grupa dziewcząt jechała autokarem na zawody. Niedawno uszyte stroje i wypolerowane łyżwy leżały w schowku obok tylnych siedzeń.
Postój - część łyżwiarek wychodzi aby skorzystać z toalety, przewietrzyć się. W autokarze zostaje Zośka, która udaje, że jest senna. Kiedy koleżanki wyszły z autokaru w ręce Zośki błysnęło ostrze scyzoryka. ,,Olga się doigra'' - pomyślała, po czym czmychnęła na tyły autokaru. Delikatnie otworzyła schowek i zlokalizowała pokrowiec z imieniem swojej rywalki. W jednej sekundzie połyskująca tkanina została zniszczona. Strój został pocięty i starannie włożony do pokrowca. Następnie uszkodziła łyżwy koleżanki w ten sposób, że nie nadawały się do jazdy. Po wszystkim jak gdyby nigdy nic się nie stało udała się na swoje siedzenie i z głośnym westchnięciem opadła na nie.
Dziewczęta dotarły na konkurs. Zaczęły się ubierać i w tym momencie w szatni rozległ się krzyk pomieszany ze szlochem. To była Olga... pozbawiona szansy na wygraną - ba, pozbawiona szansy na start w konkursie. Ze łzami w oczach szukała winnej wśród koleżanek i domyślała się, która jest winowajczynią.
Z zaciśniętymi ustami i oczami pełnymi łez, oglądała występ Zośki, która na lodzie była najlepsza. Odbierając złoty puchar i uginając kark przy zakładaniu medalu Zośka posłała Oldze sarkastyczne spojrzenie. Spojrzenie to, wszystko tłumaczyło..

Olga od lat trenowała łyżwiarstwo figurowe. Na treningi ,,leciała'' jak na skrzydłach. Z chęcią przywdziewała łyżwy na zgrabne stópki i wirowała w wymyślnych choreografiach. W grupie dziewcząt, z którymi trenowała od zawsze panowała zaciekła rywalizacja. Szczególnie poważnie do sprawy podchodziła wieczna rywalka Olgi - Zośka. Podstawianie nóg na lodzie, czy celowe...

Oczekiwania były ogromne. Mecz miał ofiarować nadzieję lub pozbawić matematycznych szans na vice-mistrzostwo.

Sezon wyprał mnie emocjonalnie; poddawałem w wątpliwość system treningów, ich długość, efektywność. Zastanawiałem się kto nakłonił mnie do wypruwania sobie żył dla drużyny. Ach tak, pieniądze! Tylko odpowiednia ilość funtów trzymała mnie tutaj. Suma ta nie wpoiła jednak lojalności, która odwiodłaby mnie od dodatkowego zarobku. Sprzedałem mecz.

Trzech z nas grało na konto rywala; po jednym z każdej formacji. Ja - środkowy obrońca. Poza tym pomocnik i wysunięty napastnik. Pozostali nie wiedzieli, iż mieliśmy utrudnić im grę, udaremnić próby strzelenia gola, ułatwić rywalom punktowanie. Byłem odpowiedzialny za ostatnią z kwestii – zjawić się za późno, zrzucić winę na upośledzony refleks.

Na murawie dopadają mnie wątpliwości. „Nie kocham tej drużyny, nie jestem z nią związany emocjonalnie, nie darzę jej sentymentem” – powtarzam. Niemalże osiągam cel, moja głowa zaczyna funkcjonować poprawnie, jednak wówczas pojawia się awaria – wyrzuty sumienia wobec wychowanków klubu, którzy pragną triumfu, spoglądam w ich oczy, błyszczące zapałem. Też taki byłem, towarzyszyły mi podobne marzenia i tylko dlatego, że ich realizacja spełzła na niczym, stałem się zgorzkniałym facetem, który usiłuje odebrać im szansę.

Co z lojalnością do osoby, która ma nagrodzić mnie ogromnymi pieniędzmi za wpuszczenie paru bramek?

Moja głowa pęka od nadmiaru myśli, pocę się, drżą mi dłonie. Nie wiem, jakiego wyboru dokonać; chcę uciec. I to jest chyba dobra decyzja...

Wszystko dzieje się tak szybko. W polu karnym przeciwnik wykonuje genialny zwód, trafiłby na pewno, nawet bez mojej pomocy. Najlepsza okazja na zejście z boiska! Fauluję go, pozornie ratuję klub przed utratą gola, w rzeczywistości zostają ocaleni przede mną. Rywal przewraca się, łapie za kostkę. Przewinienie, czerwona kartka! Sędzia dyktuje rzut karny. Kapitan usiłuje się kłócić, ale nic to nie daje. Spuszczam wzrok, kiedy staję z nim twarzą w twarz, czemu przyszło mi do głowy występować przeciwko niemu, klubowi?

- Przepraszam – mówię. Nie rozumie wagi tego słowa, nie ma to usprawiedliwiać żałosnej interwencji; to coś więcej.

Schodzę z murawy, odwracam się, zatykam uszy. Nie chcę być świadkiem egzekucji mojego zespołu, a właściwie przyjaciół, których nie powinienem zdradzić. Nie chciałem być częścią klubu, teraz nie chcę być sygnatariuszem haniebnej umowy. Wycofuję się.

Trzymam kciuki za moją drużynę.

Oczekiwania były ogromne. Mecz miał ofiarować nadzieję lub pozbawić matematycznych szans na vice-mistrzostwo.

Sezon wyprał mnie emocjonalnie; poddawałem w wątpliwość system treningów, ich długość, efektywność. Zastanawiałem się kto nakłonił mnie do wypruwania sobie żył dla drużyny. Ach tak, pieniądze! Tylko odpowiednia ilość funtów trzymała mnie tutaj. Suma ta nie wpoiła...

Gimnastyka była miłością jej życia. Była przeznaczona gimnastyce. Nawet imię otrzymała po gimnastyczce, Marcie Baldó. Myślała tak przez lata, teraz tylko spuszcza wzrok. Medale wiszące na ścianie nie są już jej dumą, ale karą, którą sama sobie wymierza. Jest to swego rodzaju pokuta za kilka nieuczciwych zwycięstw, o których nie miała pojęcia, jednak „mogła zorientować się szybciej”. Zadośćuczynieniem jest też praca wśród biednych za niewielkie pieniądze oraz nieustępliwy ból mięśni, które są od niej „starsze” o dwadzieścia lat.

Swoją karierę zaczęła w wieku sześciu lat. To wtedy zdobyła pierwsze złoto. Matka w końcu była dumna, wcześniejsze srebra były dla niej niczym. Mówi się, że nie ma niczego gorszego od rodziców, którzy spełniają swoje marzenia na dzieciach. Marta smutno się uśmiecha. W końcu od pewnego momentu to były również jej marzenia. To dla siebie trenowała ponad siły, żeby wyjechać na Grand Prix, mistrzostwa i igrzyska. Wylewała szczere łzy, kiedy pojawiły się lepsze od niej. Nie zauważyła jednak, że treningi się nie zmieniły, a konkurentki niespodziewanie ustępowały jej miejsca na podium. Nie zwracała uwagi na porozumiewawcze spojrzenia sędziów, ani na dodatkową, okrągłą tabletkę, którą trenerka, bo Marta nie nazywa jej już matką, podawała co ranek.

Mówi, że dorosła podczas trzecich mistrzostwa świata. Pamięta, jak cieszyła się z wyjazdu do Budapesztu. W dzień zawodów nie czuła się jednak najlepiej. Jak przez mgłę widzi postać matki na biurku głównego sędziego. Pamięta, że zwymiotowała w łazience, a z resztkami jedzenia pozbyła się nierozpuszczonych jeszcze tabletek. Ze spokojem oglądała występy innych i przyjęła swój drugi z kolei wyraźnie zauważalny błąd. Wiedziała, że dziś nie wygra. Noty sędziów były jednak jednoznaczne, a ona stojąc na najwyższym podium widziała swoją trenerkę na biurku każdego członka komisji. Aplauz był wymuszony, gratulacje fałszywe. Miała dwadzieścia lat i postanowiła odejść. Wtedy zrozumiała, że zasada fair play nie istnieje.

Gimnastyka była miłością jej życia. Była przeznaczona gimnastyce. Nawet imię otrzymała po gimnastyczce, Marcie Baldó. Myślała tak przez lata, teraz tylko spuszcza wzrok. Medale wiszące na ścianie nie są już jej dumą, ale karą, którą sama sobie wymierza. Jest to swego rodzaju pokuta za kilka nieuczciwych zwycięstw, o których nie miała pojęcia, jednak „mogła zorientować się...

"Zwycięstwo ponad wszystko", "Liczy się tylko wygrana".
Finał mistrzostw świata 90 minuta spotkania na tablicy wynik 0:0, jego drużyna gra w osłabieniu, a mu do głowy przychodzą te cytaty i widzi przed oczami twarz ojca wypowiadającego te słowa. Dawno zatracił przyjemność z gry w piłkę, przypominały mu się te wszystkie kary jakie musiał znosić gdy tylko przegrywał jako dziecko. Tak można powiedzieć że to go wzmocniło, że również i dzięki temu doszedł tak daleko, ale czy zawsze postępował fair wobec rywali, czy był lubiany przez fanów. W półfinale zwycięstwo 1:0 - dośrodkowanie z rzutu rożnego i strzał wydawać by się mogło głową, jednak po dokładniejszej analizie powtórek widać że gola strzelił ręką, ale sędzia nie widzi powtórek. Decyzja sędziego jest nieodwołalna.
-Kto za kilka lat będzie o tym pamiętał? Pomyślał.
-Liczy się tylko wygrana.
Tik-tak tik-tak, mógłby przysiąc, że słyszał każde uderzenie wskazówki zegara. Zbliża się koniec meczu, on wie że grając w 10 dogrywki nie uda się przetrwać. Widzi zwątpienie i zmęczenie na twarzach kolegów z reprezentacji. Otrzymuje podanie na 35 metrze od bramki, mija kolejno rywali, wpada w pole karne i pada jak rażony piorunem.
-Wstawaj ! Krzyczą obrońcy drużyny przeciwnej pokazując gest nurkowania.
Z trybun słychać przeciągłe buczenie i gwizdy.
Arbiter jednak wskazuje na 11 metr od bramki.Sędzia jest kolejną jego ofiarą, kolejnym który się nabrał na sztuczki.
Obrońcy patrzą po sobie z niedowierzaniem, nie tego się spodziewali, niektórzy zakrywają twarz w dłoniach, inni kręcą głową.
Lecz on wie że to jego szansa - jako kapitan, największa gwiazda zespołu i pierwszy wyznaczony do strzelania karnych podchodzi do wapna. Ustawia piłkę, mierzy wzrokiem bramkarza, bierze rozbieg i uderza.
-Gooooooooooooooooool. Krzyczy spiker na stadionie.
Zaraz po tym sędzia zakończył spotkanie i rozpoczęła się euforia. Koledzy z drużyny, trenerzy wszyscy podbiegli do bohatera, chwycili go i zaczęli podrzucać. Po kilkominutowej radości i tańcach nadszedł czas na dekorację.
Kiedy jako kapitan wznosił puchar pomyślał:
-Czy teraz ojcze jesteś ze mnie dumny ?
Komentatorzy z powątpiewaniem zadawali sobie pytania:
-Czy lepiej przegrywać z godnością czy wygrywać za wszelką cenę?
Lecz za kilka lat kto będzie pamiętał w jakim stylu odniesiono zwycięstwo, bo przecież historię piszą zwycięzcy.

"Zwycięstwo ponad wszystko", "Liczy się tylko wygrana".
Finał mistrzostw świata 90 minuta spotkania na tablicy wynik 0:0, jego drużyna gra w osłabieniu, a mu do głowy przychodzą te cytaty i widzi przed oczami twarz ojca wypowiadającego te słowa. Dawno zatracił przyjemność z gry w piłkę, przypominały mu się te wszystkie kary jakie musiał znosić gdy tylko przegrywał jako...

Bolidy stały już na ustalonych wcześniej miejscach. Kierowcy wyszli na płytę lotniska, które dzisiaj pełniło funkcję areny ze specjalną trasą wyznaczoną na ten wyścig. Wyścig o wszystko. Na trybunach miało siedzieć kilku headhunterów, po tych wyścigach Lehmar miał zostać profesjonalnym kierowcą rajdowym. Osiem samochodów o różnych kolorach stało przed linią startu. Zwycięzcą miał być ten, kto ukończy wyścig na pierwszym miejscu. Samo ukończenie wyścigu z takimi przeciwnikami graniczyło z cudem. Szanse Lehmara na zwycięstwo zmalały z chwilą przystąpienia do zawodów Troya i Rogera. Z ich odpicowanymi cudeńkami, nikt nie mógł się równać. Nawet przyjmowane zakłady obstawiały remis. Lehmar wsiadł do swojego odpalił samochód, cichutki pomruk silnika sprawił że włosy na karku stanęły dęba. Lehmar już kilka razy chciał wypisać się z rajdu ale dobrze wiedział że taka szansa nigdy się nie powtórzy. Na ekranie startowym wyświetliła się sygnalizacja świetlna z czerwonym kółkiem na górze. Wtedy spotkał tych ludzi, strasznie im zależało żeby nie wycofywał się z tego wyścigu. Czerwone kółko zmieniło się w żółte. Noga na pedale gazu spoczywała spokojnie. Ręce na kierownicy na za dziesięć druga. Poradzili mu nawet żeby jakiś kolega w imieniu Lehmara postawił na niego jakąś okrągłą sumkę. Zielone kółko zamigotało przed oczami i nic więcej się nie liczyło. Dwa auta nie wystartowały w ogóle, trzy przejechały kilka metrów po czym zgasły a dwa ostatnie całkowicie zniknęły w czarnym dymie.
Wcisnął gaz do dechy i wyprzedził wszystkich w mgnieniu oka. Był pierwszy. Miał wygrać.

Bolidy stały już na ustalonych wcześniej miejscach. Kierowcy wyszli na płytę lotniska, które dzisiaj pełniło funkcję areny ze specjalną trasą wyznaczoną na ten wyścig. Wyścig o wszystko. Na trybunach miało siedzieć kilku headhunterów, po tych wyścigach Lehmar miał zostać profesjonalnym kierowcą rajdowym. Osiem samochodów o różnych kolorach stało przed linią startu....

Franek urodził się na terenie obecnego śląska. Mama jego zmarła tuż po porodzie, wychowywał go tylko ojciec, nie mieli żadnej rodziny a tata nigdy już nie związał się z żadną kobietą. W blokowisku gdzie mieszkali Franciszek miał tylko jednego kolegę Marka. Chłopcy od małego pasjonowali się boksem, i z wypiekami na twarzy oglądali wieczorne weekendowe walki na kablówce. Los chciał że chłopcy gdy mieli już po około 10 lat, zostali zapisani do dwóch różnych klubów, a powodem tego było że w mieście działy dwa przy zakładowe kluby Górnik i Hutnik. Młody Franio trenował w Górniku, wszak jego tata pracował na kopalni, Marek trafił do Hutnika. Mimo że lokalni kibice się nienawidzili chłopcy zawsze byli nierozłączni. Obydwoje ciężko trenowali, często razem w małych piwnicach które przekształcili na swoje potrzeby, jednak to Franek był lepszy , zarówno technicznie jak i wytrzymałościowo a i uderzenia były bardzo mocne, należy dodać że obaj młodzieńcy byli najlepszymi zawodnikami w swoich klubach. Traf chciał że pewnego roku Górnik awansował do tej samej ligi co Hutnik, nie małą rolę w awansie odegrał 18 letni wówczas Franciszek. Inauguracja nowego sezonu rozpocząć się miała od meczu pomiędzy drużynami przyjaciół, mecz zaplanowany był na wrzesień. Wiadomo było że trener Marka to właśnie jego wystawi do walki z Franciszkiem, przecież niewiele umiejętnościami odbiegał od swojego kolegi. Koledzy bali się tej walki, ale wiedzieli że nie mogą zawieść swoich klubów, trenerów, kibiców no i rodziców. O walce nigdy nie rozmawiali, za to myśleli w czasie bezsennych ciemnych nocy, a w szczególności myślał Franek. Chłopak w głębi duszy był wrażliwy ale bardzo słabo znosił porażki, i bał się że ludzie mogą się na nim zawieść. W czasie ligowej przerwy obmyślał plan jak wygrać, a przy tym nie urazić swojego najlepszego przyjaciela. W końcu wymyślił, postanowił dosypywać do napoi swojego kolegi środki narkotyczne które miały osłabić Marka, jak pomyślał tak uczynił. Regularnie dosypywał narkotyki, sam Marek żalił mu się że czuje się bardzo słabo, i szybko się męczy. W dniu meczu w mieście panowała sportowa atmosfera, a i kibice dali spokój zapominając o Świętej Wojnie. Walkę wygrał Franek, a mecz jego drużyna zdobywając pierwsze punkty, po walce do szpitala w kartce na sygnałach odjechał nieprzytomny Marek. Franciszek odwiedzał go codziennie gdyż jego przyjaciel leżał w śpiączce i nie mógł się obudzić, Franek widując go codziennie modlił się by kolega otworzył oczy, ale tez bardzo się męczył i podupadał na zdrowiu psychicznym, gryzło go sumienie, nie mógł się pogodzić że prawdopodobnie zabił kolegę. W piątym dniu śpiączki Franciszek Koldys nadzieja Polskiego Boksu ostatni raz widział swojego kolegę, po wyjściu ze szpitala udał się do swojej salki treningowej w piwnicy, nie wytrzymał psychicznie, powiesił się na pasku przymocowanym do haka na którym wisiał worek treningowy. Trzy dni po pogrzebie Franka, Marek wybudził się ze śpiączki, wrócił do boksu bez większych sukcesów, regularnie aż do śmierci odwiedzał grób swojego przyjaciela nie znając prawdy o swojej chorobie.

Franek urodził się na terenie obecnego śląska. Mama jego zmarła tuż po porodzie, wychowywał go tylko ojciec, nie mieli żadnej rodziny a tata nigdy już nie związał się z żadną kobietą. W blokowisku gdzie mieszkali Franciszek miał tylko jednego kolegę Marka. Chłopcy od małego pasjonowali się boksem, i z wypiekami na twarzy oglądali wieczorne weekendowe walki na kablówce. Los...

To dopiero był mecz. Widać było, że Niebieskie ptaki są słabe w ataku i obronie, a jednak Orły z Niedębna nie potrafiły im strzelić rozstrzygającego gola. I kiedy już wydawało się, że mecz zakończy się remisem piłka trafiła na najmłodszego na boisku i niczym się dotąd nie wyróżniającego pomocnika Jarka Tecława. Ten jakby dostał wiatr w żagle, bo zerwał się do szaleńczego rajdu przez pół boiska, który zakończył silnym jak na te warunki i co najważniejsze celnym strzałem. Bramkarz Niebieskich nie miał żadnych szans i skapitulował. Odniosłem jednak wrażenie, że nikt w drużynie Orłów się nie cieszy ze zdobyczy i to pomimo, że Niebiescy nie zdołali już nic zrobić i mecz tylko dzięki temu zrywowi zakończył się zwycięstwem Orłów.
Postanowiłem skorzystać z okazji, że oto objawiła się nowa piłkarska gwiazda i długo czekałem pod wyjściem z szatni. Wreszcie w tunelu pojawił się bohater dnia. Już z daleka zauważyłem, że kuleje. Kiedy się zbliżył dostrzegłem też siniaka pod jego lewym okiem.
- Panie Jarku. Co się panu stało? Kto to zrobił? I dlaczego?
- Nie pytaj - odpowiedział cicho.
- Ale dlaczego? Przecie to dzięki panu zdobyliście cenne punkty - drążyłem.
- Niektórzy jednak twierdzą, że ich pogrążyłem - mruknął cicho.
- Co pan mówi?
- Takie są reguły tej gry. Nie zna ich pan?
- Czyżby zagrał pan wbrew regułom?
- Właśnie.
- Ale dlaczego? Zbuntował się pan?
- Zawsze protestowałem, więc tym razem mi nie powiedzieli. Myśleli, że sam nic nie zrobię. No i doigraliśmy się.
- Jaśniej proszę.
- Ja nie mam nic więcej do powiedzenia.
Na tym skończyła się rozmowa. Jak się okazało nasza ostatnia rozmowa, bowiem następnego dnia znaleziono go martwego. Zginął pod kołami samochodu. Kierowca zbiegł.
Wtedy poszedłem na policję i przekazałem treść rozmowy oraz swoje domysły energiczny oficer śledczy podziękował mi i obiecał, że nie puści tego płazem. Już kilka tygodni później nastąpiła seria aresztowań wśród skorumpowanych działaczy sportowych. Rok później zasiedli na ławie oskarżonych. Ujawniono wtedy okoliczności pobicia, a później zamordowania młodego Tecława. Pobili go koledzy z drużyny, a zabili mafiozo, którzy stracili krocie na niespodziewanym dla nich wyniku meczu.

To dopiero był mecz. Widać było, że Niebieskie ptaki są słabe w ataku i obronie, a jednak Orły z Niedębna nie potrafiły im strzelić rozstrzygającego gola. I kiedy już wydawało się, że mecz zakończy się remisem piłka trafiła na najmłodszego na boisku i niczym się dotąd nie wyróżniającego pomocnika Jarka Tecława. Ten jakby dostał wiatr w żagle, bo zerwał się do szaleńczego...

U schyłku życia człowiekowi przypominają się najdziwniejsze rzeczy, zapewne za sprawą sklerozy. Siedzę w swoim bujanym fotelu, w kominku trzaska ogień, dookoła poustawiane są puchary, statuetki i wszelkie możliwe odznaczenia sportowe. Na ścianach wiszą złote, srebrne i brązowe medale. Z przewagą tych pierwszych. „Które z nich są najważniejsze?” – zapytał ktoś kiedyś. Oczywiście te niezdobyte.
Miałem może 8 lub 9 lat. Byłem dzieciekiem. Ale jakim dzieciakiem. Uwielbiałem biegać. Byłem takim Forrestem Gumpem, tyle że nigdy nie miałem koślawych nóg i właściwie wtedy nie było jeszcze Forresta Gumpa. Reszta się zgadza.
Pamiętam tamte zawody. Stanowe zawody lekkoatletyczne, organizowane raz na 3 lata. Jedyna taka szansa w życiu. Założyłem się wtedy z Nancy Goldwell, że jeśli zdobędę pierwsze miejsce, umówi się ze mną do kina. Miała piękne, falowane blond włosy i niebieskie oczy. Uprawiała gimnastykę artystyczną. Ja byłem biegaczem.
Siedziałem w szatni już przebrany w swój strój. Założyłem szczęśliwą opaskę, którą ocierałem pot i na próbę przeciągnąłem się mocno, aż coś strzeliło mi w plecach. Skrzywiłem się i wyprostowałem, odwróciłem i… zobaczyłem ich za sobą. Byli ode mnie wyżsi o co najmniej dwie głowy i jakieś dwa razy szersi. Przyglądali mi się swoimi kaprawymi oczkami, uderzając pięściami w otwarte dłonie.
Byłem dzieciakiem pełnym wiary w uczciwą rywalizację sportową, więc oczywiście gdy zażądali, abym wycofał się z zawodów – kategorycznie odmówiłem. Chyba nie rozumiałem co mi grozi. Szybko mnie jednak uświadomił jeden z nich, zadając cios w szczękę. Chciałem krzyczeć, ale wsadzili mi coś w usta, związali i wepchnęli do jednej z szafek. Znalazł mnie trener, już po zawodach.
Tamtych nigdy nie udało się namierzyć. Zapewne nie byli nawet z naszego stanu. W tamtych czasach nikt nie słyszał o kamerach monitoringowych czy podobnych ustrojstwach, jakie teraz ułatwiają nam życie.
I chociaż zdobyłem w życiu wszystko co było w zasięgu moich możliwości – wciąż nie potrafię odżałować tamtego złota. Jestem pewien, że bym je zdobył. W innych zawodach w tym samym sezonie na tym samym dystansie pobiegłem o kilka sekund szybciej. A więc mogę czuć się wygranym. Czemu więc utrata tego medalu boli do dzisiaj?
Bo był to dzień, w którym przestałem wierzyć w uczciwość. Świat zniszczył kolejnego idealistę. Później… Później to już nie byłem ja. Był tylko facet, który chciał wygrać za wszelką cenę. WSZELKĄ CENĘ.
Co do Nancy… Pochowałem ją pięć lat temu. Przeżyliśmy razem sześćdziesiąt całkiem dobrych lat.

U schyłku życia człowiekowi przypominają się najdziwniejsze rzeczy, zapewne za sprawą sklerozy. Siedzę w swoim bujanym fotelu, w kominku trzaska ogień, dookoła poustawiane są puchary, statuetki i wszelkie możliwe odznaczenia sportowe. Na ścianach wiszą złote, srebrne i brązowe medale. Z przewagą tych pierwszych. „Które z nich są najważniejsze?” – zapytał ktoś kiedyś....

Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Stałam pośrodku boiska czekając aż ktoś łaskawie poda mi piłkę. Nic. Głupie myśli przychodziły do głowy, a chwila ciągnęła się w nieskończoność. Poczucie pominięcia i upokorzenia powodowało wypieki na twarzy.
- Alice, tam stoi Alice! - Cara darła się z trybun, licząc że mi pomoże.
Hmm. Nie pomogła.
Byłam szarą myszką w drużynie,bardziej przyjaźniącą się z ławką rezerwowych niż zawodniczkami. Wtedy trenera Jonsona zastąpił Tim. Każda wzdychała do niego chcąc być zauważoną. A padło na mnie.
Nasze spotkania, z początku potajemne, wkrótce stały się tajemnicą poliszynela. Ten układ mnie nie uskrzydlał, nic z tych rzeczy. Nie sprawiał, że lepiej grałam, byłam beznadziejna tak jak na początku.
Tim powiedział, że zagram w meczu półfinałowym. Nareszcie. Ucieszyłam się, że będę mogła zaprosić ojca na mecz w którym w końcu zagram.
Stojąc pośrodku boiska patrzyłam to na ojca - wyraźnie zakłopotanego siedzącego wśród tłumu, to na Tima, wrzeszczącego do dziewczyn, unikającego mojego wzroku.
Nagle przez mikrofon rozbrzmiał głos Helen, tej której miejsce w drużynie zajęłam. Tej która zasługiwała by grać. Zrobiło się cicho.
- Alice ile twój ojciec dał Timowi, żebyś zagrała? A może to ty mu coś dałaś?
Łapówka? Że też nie pomyślałam o tym wcześniej...

Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Stałam pośrodku boiska czekając aż ktoś łaskawie poda mi piłkę. Nic. Głupie myśli przychodziły do głowy, a chwila ciągnęła się w nieskończoność. Poczucie pominięcia i upokorzenia powodowało wypieki na twarzy.
- Alice, tam stoi Alice! - Cara darła się z trybun, licząc że mi pomoże.
Hmm. Nie pomogła.
Byłam szarą myszką w drużynie,bardziej...

Złoty medal, jedyny jaki mam, został na wieki pogrzebany w pudełku po herbacie. Nigdy nie biorę go w dłonie, nie wspominam wiatru we włosach z tamtego dnia, nie chcę pamiętać spojrzenia tamtej dziewczyny, którą wtedy minęłam. Jest moim wyrzutem sumienia, moją hańbą.

Pan Dudi był dla nas dobry, traktował nas wyrozumiale. Nie krzyczał gdy nie dawałyśmy rady biec dalej, nie złościł się, a jedyne uczucie jakie malowało się na jego twarzy to smutek, może trochę rozczarowanie. Na pewno chciał być choć raz dumny z drużyny jaką stworzył. Marzył o tym, by trenować silne i wytrzymałe jednostki, a nie cztery dziewczyny, którym się wydawało, że skoro lubią biegać, to będą mistrzyniami.
Sztafeta była dla nas idealna, bo każdą przegraną zrzucałyśmy na to, że „to ona”: „się potknęła”, „krzywo podała pałeczkę”, „miała zły start”, nie brało się odpowiedzialności na siebie, tylko rozkładało na cztery części, co było bardziej znośne. Dla nas, nie dla trenera. Z zawodów na zawody odczuwał coraz większą presję ze strony dyrekcji („po co utrzymywać klub, który nie odnosi żadnych sukcesów?!”).
–Dziewczyny, szykują się bardzo ważne zawody w Zatoku. To nasze być albo nie być, musimy wrócić z medalem.
–Hmm, czy chodzi o te zawody z okazji Dnia dziecka? – zapytała Ola – tam są chyba grupy wiekowe, najstarsza to 12-14 lat. My mamy po 16 panie trenerze.
–Ooch... – westchnęłyśmy chórem.
–Tak, jest ograniczenie wiekowe, ale tym się nie przejmujcie. Trenujcie, a resztę zostawcie mnie – odparł tajemniczo – Będą mi potrzebne wasze zdjęcia legitymacyjne. Eee, nie muszą być aktualne.

Przed zawodami zawsze przyspieszał czas. Nasze życie koncentrowało się na treningach, przez co zanim się obejrzałyśmy nastapił wyczekiwany dzień. Przed samym wyjazdem pan Dudi wziął nas do swojego kantorka i podając nam legitymacje szkolne powiedział:
–Weźcie to. Od teraz, aż do zakończenia zawodów MACIE PO 14 LAT, a to są papiery potwierdzające ten fakt – zrobiłyśmy wielkie oczy – dziewczyny, nie patrzcie tak na mnie! Przecież chcecie wygrać?! Robię to dla was! To jedyna szansa! Weźcie jeszcze to – rzekł podając nam bandaże – ja teraz wyjdę, a wy obwiążcie dokładnie wasze piersi. Nie może być żadnych wątpliwości na zawodach. Macie wyglądać na czternastolatki.
Wyszedł zostawiając nas w stanie szoku. Ale zrobiłyśmy jak kazał.
Na zawodach górowałyśmy nad naszymi rywalkami wzrostem i postawą. Ale nasze dokumenty były bez zarzutu, nie zdyskwalifikowali nas. Pobiegłyśmy, zostawiając nasze młodziutkie konkurentki z tyłu.

Złoty medal, jedyny jaki mam, został na wieki pogrzebany w pudełku po herbacie. Nigdy nie biorę go w dłonie, nie wspominam wiatru we włosach z tamtego dnia, nie chcę pamiętać spojrzenia tamtej dziewczyny, którą wtedy minęłam. Jest moim wyrzutem sumienia, moją hańbą.

Pan Dudi był dla nas dobry, traktował nas wyrozumiale. Nie krzyczał gdy nie dawałyśmy rady biec dalej, nie...