Było to bardzo daleko, ale niezbyt dawno. Ta historia miała miejsce w okresie drugiej wojny światowej. Kiedy rosyjscy żołnierze zabijali każdego na swojej drodze, w pewnym domu leżała obłożnie chora kobieta. Nic nie mogło jej pomóc, nikt nie dawał jej szans. Mała dziewczynka z małą maskotką w ręce podeszła do swojej matki. Schyliła się ku niej. Przytuliła ją, pogłaskała po czole i szepnęła do ucha:
- Oni już tu idą, żegnaj mamusiu.
Wojska carskie zmierzały w kierunku budynku. Bez pukania wyważyli zamknięte drzwi. Widząc chorą kobiecinę podeszli do niej i wymierzyli strzelbą w czoło.
- Pożegnaj się z mamusią - rzekł bez skrupułów jeden z żołnierzy.
Nie czekając jednak na reakcję małej dziewczynki pociągnął za spust. Rozległ się krzyk. Po policzkach dziecka spływały łzy. Jeden mężczyzna wziął ją na ręce, wyszedł na dwór i wrzucił do ciężarówki, w której było jeszcze kilka innych, płaczących dzieci wyrwanych z rąk rodziców.

Było to bardzo daleko, ale niezbyt dawno. Ta historia miała miejsce w okresie drugiej wojny światowej. Kiedy rosyjscy żołnierze zabijali każdego na swojej drodze, w pewnym domu leżała obłożnie chora kobieta. Nic nie mogło jej pomóc, nikt nie dawał jej szans. Mała dziewczynka z małą maskotką w ręce podeszła do swojej matki. Schyliła się ku niej. Przytuliła ją, pogłaskała po...

Jest grudzień, rok 1939. Ulice mroźnego, zasypanego śniegiem Leningradu szybkim krokiem przemierza młoda dziewczyna. Ma dwadzieścia, może dwadzieścia parę lat. Jest piekna, ma duże, niebieskie oczy, uroku dodatkowo dodaje jej zaróżowiona od mrozu twarz. Ubrana w długi, czarny płaszcz stara sie nie rzucać w oczy. Pragnie być z dala od ludzi z karabinami, chce uciec od rzeczywistości, jaka ją otacza: wojna. Zło. Krew, smierć niewinnych ludzi.
Słychać strzał. Strzał wymierzony prosto w dziewczynę. Widać przerażenie w jej oczach. W tych ślicznych, błękitnych oczach maluje się strach. Obok przechodzi chłopak, wysoki, przystojny młodzieniec. Widzi, co się dzieje. Niewiele mysląc, podbiega do dziewczyny, bierze ją na ręce, ucieka. Upada z nią na schodach czyjegos mieszkania. Przez dłuższą chwile patrzą sobie w oczy. Słychać ciche: dziękuję. Od tego słowa zaczyna się wielka miłość. Miłość, która przetrwa wszystko. To pierwsze słowo wypowiedziane przez dziewczynę do chłopaka stanie się symbolem ich miłości. Dziękuję. Dziękuje, że jesteś. Tylko tyle i aż tyle. To początek ich wspólnej drogi...

Jest grudzień, rok 1939. Ulice mroźnego, zasypanego śniegiem Leningradu szybkim krokiem przemierza młoda dziewczyna. Ma dwadzieścia, może dwadzieścia parę lat. Jest piekna, ma duże, niebieskie oczy, uroku dodatkowo dodaje jej zaróżowiona od mrozu twarz. Ubrana w długi, czarny płaszcz stara sie nie rzucać w oczy. Pragnie być z dala od ludzi z karabinami, chce uciec od...

To był pierwszy samotny wieczór 17-letniej Irmy. Na oknie mróz namalował przepiękne obrazy. Jednak jej serce przepełniał smutek i tęsknota za ukochanym ojcem, który tego dnia musiał ją zostawić by wraz z radziecką armią bronić Leningradu przed najazdem niemieckiego wroga. Matki nigdy nie poznała, zmarła podczas porodu. Tego wieczoru tęsknota za ciepłem i bliskością drugiego człowieka przeplatały się ze strachem przed wojną, głodem i zimnem. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Gdy je otworzyła nogi się pod nią ugięły a krew zaczęła szybciej pulsować. Mężczyzna ubrany był w niemiecki mundur, jedną ręką podtrzymywał brzuch z którego sączyła się krew. Przypomniała sobie słowa ojca „Niemiec Twój wróg” i schowany na strychu w sianie karabin. Jedna krótka chwila a tysiąc myśli, strach pomieszany z litością. Wiedziała, że jeśli go nie wpuści to ten człowiek do jutra nie przeżyje. Jednak w jego oczach dostrzegła jakiś przyjemnie kuszący blask, który spowodował że postanowiła zaprosić go do środka..

To był pierwszy samotny wieczór 17-letniej Irmy. Na oknie mróz namalował przepiękne obrazy. Jednak jej serce przepełniał smutek i tęsknota za ukochanym ojcem, który tego dnia musiał ją zostawić by wraz z radziecką armią bronić Leningradu przed najazdem niemieckiego wroga. Matki nigdy nie poznała, zmarła podczas porodu. Tego wieczoru tęsknota za ciepłem i bliskością...

W sąsiednim miasteczku, w pobliskim lesie, w domku bardzo, bardzo podobnym do naszego mieszkała rodzinka taka sama jak nasza. Mieszkały tam trzy, najpiękniejsze w świecie kobiety. Mama i dwie córki. O ich urodzie krążyły legendy a wszyscy, którzy spotykali je na swojej drodze, składali propozycje zaręczyn. Mama dziewczynek była bardzo szczęśliwa że córki odziedziczyły po niej rzadko spotykaną urodę. Chciała żeby dziewczynki znalazły prawdziwą miłość i poradziły sobie w życiu jak najlepiej. Problemem był brak najmniejszej choćby ochoty dziewczynek do sprzątania. Wygląd ich pokojów przyprawiał o zawroty głowy, a wszyscy ich adoratorzy widząc bałagan uciekali w popłochu. Mama młodych kopciuchów strasznie martwiła się o ich przyszłość i zachodziła w głowę w jaki sposób mogłaby nakłonić swoje córki do zmiany niezdrowych przyzwyczajeń.

W sąsiednim miasteczku, w pobliskim lesie, w domku bardzo, bardzo podobnym do naszego mieszkała rodzinka taka sama jak nasza. Mieszkały tam trzy, najpiękniejsze w świecie kobiety. Mama i dwie córki. O ich urodzie krążyły legendy a wszyscy, którzy spotykali je na swojej drodze, składali propozycje zaręczyn. Mama dziewczynek była bardzo szczęśliwa że córki odziedziczyły po...

Tego dnia śnieg prószył gęsto. W drewnianym domku na uboczu miasta mróz wdzierał się do środka, ale nie był w stanie zaszkodzić jego mieszkańcom, chronionym przez tańczące płomienie w pięknym kominku. Zbliżały się święta, ale nikt nie był pewien czy tego roku Dziadek Mróz zdoła odwiedzić niecierpliwiące się dzieci. Tego roku wszystko było jakby zupełnie inne.
Nad miastem zapadła noc, ale w drewnianym domku próżno było nasłuchiwać kołysanki, która zazwyczaj płynęła ze zmęczonych warg kobiety o pięknych oczach i pomarszczonych dłoniach. Wszyscy członkowie rodziny siedzieli przy okrągłym drewnianym stole i czekali. Właściwie trudno było stwierdzić na co bądź na kogo tak czekają, ale to oczekiwanie musiało wiele dla nich znaczyć, bo nawet dzieci nie marudziły, tylko grzecznie towarzyszyły swoim rodzicom.
Drewno trzaskające w kominku odliczało kolejne minuty. Żaden z domowników nawet się nie poruszył, aż do momentu gdy rozległo się ciche pukanie do drzwi…

Tego dnia śnieg prószył gęsto. W drewnianym domku na uboczu miasta mróz wdzierał się do środka, ale nie był w stanie zaszkodzić jego mieszkańcom, chronionym przez tańczące płomienie w pięknym kominku. Zbliżały się święta, ale nikt nie był pewien czy tego roku Dziadek Mróz zdoła odwiedzić niecierpliwiące się dzieci. Tego roku wszystko było jakby zupełnie inne.
Nad miastem...

Pewnego dnia grupka zajączków przemierzając wzgórze napotkała wilka. Od tamtej pory, każdego wieczoru, kiedy zajączki już spały, wilk przychodził i zjadał jednego z nich. Zakłopotane zwierzątka obawiały się, które z nich będzie następną ofiarą. Dlatego też tej nocy żadne z nich nie zasnęło. Jednakże wilk się nie pojawił. Zajączki przekonane, że są bezpieczne, wróciły do codziennego trybu życia. Nad rankiem okazało się, że braknie jednego z ich towarzyszy. "Kolejny zniknął". Wtedy też zaczęto nabierać podejrzeń względem siebie. Żaden zajączek nie ufał sobie nawzajem, bo każdy mógł okazać się "wilkiem". Tak zaczęła się gra o przetrwanie - kto odgadnie i wskaże "wilka", ten wygrywa. Jednak jeśli winowajca zostanie źle wskazany, "wilk" przyjdzie znów i będzie zjadał zajączki.

Pewnego dnia grupka zajączków przemierzając wzgórze napotkała wilka. Od tamtej pory, każdego wieczoru, kiedy zajączki już spały, wilk przychodził i zjadał jednego z nich. Zakłopotane zwierzątka obawiały się, które z nich będzie następną ofiarą. Dlatego też tej nocy żadne z nich nie zasnęło. Jednakże wilk się nie pojawił. Zajączki przekonane, że są bezpieczne, wróciły do...

Nigdy nie byłam dobrą matką, wiele razy zawiodłam. Musicie jednak wiedzieć, że kiedyś byłam inna. Posłuchajcie…
Dawno temu, za Złotą Górą, na brzegu Srebrnego Morza w omszałej chatce mieszkała dziewczynka. Dziadek - młynarz był jej jedyną rodziną. Jego wyśmienite mąki znane były w całym Rumianym Królestwie. Mała miała wszystkiego pod dostatkiem, oprócz jednego – prawdziwego przyjaciela. Bowiem mimo swojej urody, była rozpuszczona, a dziadek nie pozwalał jej spotykać się z innymi dziećmi. Wierzcie mi – miał powód – strzegł wielkiej tajemnicy, która w niepowołanych rękach mogła zaważyć na losie mieszkańców. Samotna panna codziennie rano zbierała jagody, z których przygotowywała konfitury. Z trosk zwierzała się ptakom i kwiatom, a znużona, siadywała w cieniu dębów. Pewnego dnia, zalewając się łzami, gdyż dziadek zaostrzył rygor jej pilnowania, spacerowała po polance. Wtem zza drzew wyszedł przepiękny młodzieniec, „Co się stało?” zapytał. Od tego czasu jej życie diametralnie się zmieniło.

Nigdy nie byłam dobrą matką, wiele razy zawiodłam. Musicie jednak wiedzieć, że kiedyś byłam inna. Posłuchajcie…
Dawno temu, za Złotą Górą, na brzegu Srebrnego Morza w omszałej chatce mieszkała dziewczynka. Dziadek - młynarz był jej jedyną rodziną. Jego wyśmienite mąki znane były w całym Rumianym Królestwie. Mała miała wszystkiego pod dostatkiem, oprócz jednego – prawdziwego...

Moja mała Lotto, nie złość się na Jonasa i Mię-Marię.Chodź,opowiem ci bajkę. Dawno, dawno temu na dalekiej północy mieszkała sobie dziewczynka. Nie była ani za duża ani za mała a w sam raz. Jej dom nakrywało niebo i mocno trzymała ziemia.
Całe wieczory spędzała samotnie. Gdzieś tam słyszała, jak pracuje w warsztacie tata, ale poza tym do jej pokoiku dochodziły tylko dźwięki ptaków z pobliskiej łąki. Dziewczynka siadała w oknie i myślała o mamie, która odeszła w daleki świat i marzyła. Marzyła o siostrze, najlepiej starszej. Marzyła o bracie, najelpiej młdoszym. Kiedy marzy się tak intensywnie czasem udaje się spełnić marzenia.

Moja mała Lotto, nie złość się na Jonasa i Mię-Marię.Chodź,opowiem ci bajkę. Dawno, dawno temu na dalekiej północy mieszkała sobie dziewczynka. Nie była ani za duża ani za mała a w sam raz. Jej dom nakrywało niebo i mocno trzymała ziemia.
Całe wieczory spędzała samotnie. Gdzieś tam słyszała, jak pracuje w warsztacie tata, ale poza tym do jej pokoiku dochodziły tylko...

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, w maleńkiej wiosce przy drodze na Chotomów, żyła mała dziewczynka. Była śliczna jak laleczka, okrąglutka i zgrabniutka, miała perkaty nosek - taki jak twój, córeczko, i też lubiła malinowe lody. Niestety, nie miała tatusia, nie mogła się do niego tulić, nikt jej nie brał na kolana i nie opowiadał bajeczek. Niemożliwe, powiadasz, a jednak. Jej mama uparcie szukała nowego taty, nie było jej całymi nocami w domu, a gdy przychodziła nad ranem, jej oczy były smutne i zmęczone, a ona dziwnie pachniała. Nie chciała przytulić stęsknionej dziewczynki, kazała jej mówić szeptem i nie dziękowała za zrobione przez nią kanapki. Dziewczynka marzyła o nowym tatusiu, chciała, by jej mama była szczęśliwa i by wreszcie ktoś bawił się z nią na placu zabaw. Ćwiczyła przed lustrem uśmiechy, wymawiała słowo "tatusiu", chciała być przygotowana w razie spotkania z nowym tatą.
Czas mijał, dzień za dniem, wreszcie mama przyprowadziła wielkiego mężczyznę, który wyglądał całkiem jak ulubiony miś dziewczynki. Niestety, wkrótce okazało się, że nie był niczym miś puszysty i miły, mama się coraz częściej zamykała w łazience, czasem dziwne sińce ozdabiały jej twarz, a gdy dziewczynka szła spać, budziły ją krzyki - jednak nie było dobrze, a nawet było gorzej. Ale nie patrz tak na mnie zasmucona, teraz już wszystko minęło. Dziewczynka dorosła i wszystkie smutki jej przechodzą, gdy tylko spojrzy na ciebie, swojego małego skarbunia. Chodź, przytulę cię, pamiętaj, nie będzie nigdy takiego nieszczęścia, z którym sobie nie poradzimy, ty, twój tata i ja.

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, w maleńkiej wiosce przy drodze na Chotomów, żyła mała dziewczynka. Była śliczna jak laleczka, okrąglutka i zgrabniutka, miała perkaty nosek - taki jak twój, córeczko, i też lubiła malinowe lody. Niestety, nie miała tatusia, nie mogła się do niego tulić, nikt jej nie brał na kolana i nie opowiadał bajeczek. Niemożliwe, powiadasz, a...

Zastanawiacie się pewnie jaka jest moja historia. Usiądźcie wygodnie i zamknijcie oczy…
Są bajki które porywają serca, są opowieści które porywają dusze, moja historia porwała mój uśmiech. Dawno temu żyła sobie księżniczka Krystyna. Żyła ona w ogromnym zamku i chodziła na wystawne bale. Nie miała żadnych zmartwień, dostawała od swoich rodziców wszystko co chciała. Mieszkańcy zamku nazywali ją radosnym słowikiem, bo gdzie ona była tam była radość. Krystyna niczego się nie bała, bo wierzyła, że jej bracia (dwóch mężnych i nieustraszonych rycerzy) zawsze ją obronią.
Pewnego dnia Krystyna dostała zaproszenie na bal do innego królestwa. Szukała najwspanialszej sukni w swojej garderobie. Na tym balu miało być wiele książąt i księżniczek. To miał być najwspanialszy wieczór w jej życiu. Wieczór przesiąknięty kolorami, brokatem i diamentami. Krystyna nie wiedziała jeszcze, że tak naprawdę ten dzień odbierze jej radość i uśmiech do końca życia. Ten dzień będzie blizną jej przyszłego życia…

Zastanawiacie się pewnie jaka jest moja historia. Usiądźcie wygodnie i zamknijcie oczy…
Są bajki które porywają serca, są opowieści które porywają dusze, moja historia porwała mój uśmiech. Dawno temu żyła sobie księżniczka Krystyna. Żyła ona w ogromnym zamku i chodziła na wystawne bale. Nie miała żadnych zmartwień, dostawała od swoich rodziców wszystko co chciała....