Ośmioletnia Ellie pędziła korytarzem szukając kryjówki. Jej przyjaciel zaraz miał skończyć odliczanie. Bingo! – pomyślała, gdy zobaczyła zejście do garażu…
…19, 20! Szukam! – Noah pobiegł śladem pościąganych dywanów, gdy zobaczył uchylone drzwi na końcu jednego z korytarzy…
***
- Ciekawa jestem o czym ona śni .
- Kto taki? – zapytała zdezorientowana pielęgniarka. Właśnie rozmyślała nad tym, co zrobić ze swoim synem na czas dyżuru.
- No ta dziewczyna w śpiączce. Musiała być kimś cudownym, skoro ten chłopak przychodzi do niej dzień w dzień od tylu lat. A ona tkwi dalej pogrążona w swoich sennych marzeniach niczym Królewna Śnieżka… - Zastanawiała się starsza pani spod trójki.
Pielęgniarka zamyśliła się. Podobno kiedy Ellie była mała, grali razem w chowanego. Dziewczynka poślizgnęła się w garażu na kafelkach i uderzyła w głowę. To było bardzo dawno temu. Jeszcze zanim zaczęła tu pracować. W tym roku minie 20 lat odkąd chłopak tu przychodzi.
Pielęgniarka zaczęła się zastanawiać nad pytaniem starszej kobiety…
Sama, kiedy była mała marzyła o tym, by schować się w jakiejś małej kryjówce, tak by nikt jej nie znalazł. W ciemnych, ciasnych miejscach, gdzie nikt jej nie widział, czuła się bezpiecznie. Może Ellie też? Może marzyła, o tym by schować się w miejscu wolnym od trosk i problemów. I udało jej się. Ukryła się głęboko w swojej głowie, tak, że nawet Noah nie potrafił jej znaleźć.
A on czeka przy niej, aż ona otworzy oczy, by dokończyć tamtą grę i powiedzieć jej, że ją odnalazł…

Ośmioletnia Ellie pędziła korytarzem szukając kryjówki. Jej przyjaciel zaraz miał skończyć odliczanie. Bingo! – pomyślała, gdy zobaczyła zejście do garażu…
…19, 20! Szukam! – Noah pobiegł śladem pościąganych dywanów, gdy zobaczył uchylone drzwi na końcu jednego z korytarzy…
***
- Ciekawa jestem o czym ona śni .
- Kto taki? – zapytała zdezorientowana pielęgniarka. Właśnie...

Jest na świecie kilka rzeczy, które w praktyce swojej są nieograniczone – i nie mam tu na myśli głupoty ludzkiej a marzenia z lat dziecięcych. Jako mały szkrab zawsze żałowałam, że pokazywane na filmach teleportacje w czasie to tylko fantazja autorów, która w rzeczywistości jest nieosiągalna. Też tak chciałam – na własne oczy poznać dinozaury, sprawdzić prehistoryczne życie, zaobserwować przepych baroku na nowopowstałych budowlach. Może wzięłabym udział w królewskim balu, gdzie poznałabym przystojnego księcia… Kto wie? Mogłabym żyć w wielu miejscach i czasach naraz, wybierając te najpiękniejsze i najbardziej egzotyczne – każdy zakątek świata byłby mój.
Na etapie gimnazjum moje marzenia uległy tylko delikatnej zmianie – zapragnęłam cudownego urządzenia do cofania czasu Hermiony. Pierwsze miłosne rozterki, pierwsze poważniejsze sprzeczki z przyjaciółkami – wszystko to mogłabym rozgrywać na tysiące sposobów – aż do zamierzonego przeze mnie skutku. A ile dziecięcego wstydu bym zaoszczędziła…
Obecnie jestem na studiach i czasami nadal wracam tęsknie do magicznego wisiorka Hermiony. Jakie życie byłoby cudowne, gdyby doba miała nieco więcej niż 24 godziny.

Jest na świecie kilka rzeczy, które w praktyce swojej są nieograniczone – i nie mam tu na myśli głupoty ludzkiej a marzenia z lat dziecięcych. Jako mały szkrab zawsze żałowałam, że pokazywane na filmach teleportacje w czasie to tylko fantazja autorów, która w rzeczywistości jest nieosiągalna. Też tak chciałam – na własne oczy poznać dinozaury, sprawdzić prehistoryczne...

Wspinając się na wzgórze słyszę tętent setki kopyt
Z pagórka spoglądam na nie
Kasztany, gniadosze, karuski i siwki
Cały tabun
Nieskrępowane, dzikie, wolne
Pełne banalnego uroku
W cwale, z rozwianymi grzywami
W statecznym kłusie
Spokojnym stępie
Na bezkresnej zieleni łąki
Tak sztampowo piękne

Wspinając się na wzgórze słyszę tętent setki kopyt
Z pagórka spoglądam na nie
Kasztany, gniadosze, karuski i siwki
Cały tabun
Nieskrępowane, dzikie, wolne
Pełne banalnego uroku
W cwale, z rozwianymi grzywami
W statecznym kłusie
Spokojnym stępie
Na bezkresnej zieleni łąki
Tak sztampowo piękne

Marzeń w dzieciństwie miałam wiele: lalka Barbie - widziana w Pewex'ie itp. zachciewajki. Były to rzeczy materialne, których nie mogłam mieć. Mimo to miałam szczęśliwe dzieciństwo wypełnione miłością i ciepłem moich najbliższych. Byliśmy rodziną zwykłą jak ich wiele, ale czułam, że jestem kochana i mam wsparcie w rodzicach, po dziś dzień. Jednak jako dziecko tęskniłam, a raczej marzyłam za ucieczką, pościgiem, wybawicielem, szczęśliwym zakończeniem. Dziwne... Często pakowałam pospiesznie ubranka lalek do torby, brałam lalki i udawałam, że uciekam. Dokąd? Przed kim? Dziś nie pamiętam, ale wtedy też chyba nie wiedziałam. Zawsze jednak pojawiał się wymyślony chłopak o imieniu jednego z kolegów brata i ratował mnie. Potem "razem" jechaliśmy gdzieś do drugiego pokoju.
Do dziś nie wiem czemu miałam marzenie potrzebę uciekania, ale jestem szczęśliwa, że nigdy z dorosłym życiu nie musiałam uciekać, nikt mnie nie prześladował. Cieszę się, że dziecięce marzenia się nie spełniają. Dziś mam szczęśliwą rodzinę, spokojny dom. Gdy nachodzi mnie ochota na ucieczkę, to nie pakuję toreb, ale sięgam po książkę i uciekam w świat wyobraźni.
Marzyłam jeszcze o przyjaźni takiej jak Ani i Diany z "Ani z Zielonego Wzgórza" i to marzenie się spełniło!

Marzeń w dzieciństwie miałam wiele: lalka Barbie - widziana w Pewex'ie itp. zachciewajki. Były to rzeczy materialne, których nie mogłam mieć. Mimo to miałam szczęśliwe dzieciństwo wypełnione miłością i ciepłem moich najbliższych. Byliśmy rodziną zwykłą jak ich wiele, ale czułam, że jestem kochana i mam wsparcie w rodzicach, po dziś dzień. Jednak jako dziecko tęskniłam, a...

Ktoś kiedyś powiedział, że wyobraźnia jest potężniejsza niż intelekt. Zgadzam się w 100 % ! Od dziecięcych lat nazywano mnie marzycielką. Często słyszałam, że żyje wyobraźnią, jednak potrafiłam oddzielać świat rzeczywisty z fikcyjnym. Zamiast liczyć tradycyjne baranki przed snem wyobrażałam sobie dorosłe życie. Obiecałam sobie że nigdy nie zatracę dziecięcych instynktów i marzeń.Tak się stało. Dziecko jest tą cząstką naszej osobowości, która jest najbliższa naszej esencji duchowej, dlatego warto pielęgnować w sobie wewnętrzne dziecko :) To było główne z moich dziecięcych marzeń. Mówiąc w skrócie pragnęłam nigdy nie dorosnąć ! Wiecznie móc być beztroskim dzieckiem ;] Poniekąd najskrytsze marzenie się spełniło dając wiarę i nadzieję że marzenia się spełniają !

Ktoś kiedyś powiedział, że wyobraźnia jest potężniejsza niż intelekt. Zgadzam się w 100 % ! Od dziecięcych lat nazywano mnie marzycielką. Często słyszałam, że żyje wyobraźnią, jednak potrafiłam oddzielać świat rzeczywisty z fikcyjnym. Zamiast liczyć tradycyjne baranki przed snem wyobrażałam sobie dorosłe życie. Obiecałam sobie że nigdy nie zatracę dziecięcych instynktów i...

Byłem bardzo poważnym pięciolatkiem i miałem bardzo poważne marzenia. Ich istotą był neseser , czarny, z błyszczącej skóry, ze srebrnymi klamerkami, trzymałem w nim telefon komórkowy wielkości trzech współczesnych tabletów. Oczywiście nigdzie bym z niego nie dzwonił, bo połączenia były zbyt drogie: ważne że umiałem sobie wyobrazić jego ciężar w teczce. Tak, moje dziecinne serduszko wiedziało że chce być poważnym biznesmenem, tak jak ukochany wujek. Byłem przekonany że cała praca to szwędanie się po mieście z czarnym neseserem i okresowym wyjmowaniem komórki , nawet byłem wtedy gotowy nosić znienawidzoną niebieską koszulę i lakierki, aby podkreślić swój pięcioletni profesjonalizm. Niestety rodzice nie chcieli kupić mi teczki, a ja musiałem wymarzyć sobie kolejne zajęcie. Tak poczułem w sobie nutkę rzeźnika: podkradałem mamie resztki mięsa, układałem je , liczyłem i z radością krzycząc „Pół kilo kiełbasy dla Pani” lub „Świeży boczek, nic innego dziś nie ma” sprzedawałem za jakiś smakołyk: widać znałem wartość sklepów mięsnych w czasach PRLu i wciąć ciągnęło mnie do władzy. Dalej marzyłem o tym żeby latać, najlepiej nad głowami koszykarzy z NBA… Mógłbym Jordana wsadów uczyć, o rzucie za trzy nawet nie wspomnę. Kiedyś te fantazje były pożywką dla dziecięcego umysłu, dziś z przyjemnością wracam do tych naiwnych marzeń i chyba z ulgą przyjmuje że żadne z nich się nie spełniło. No może trochę szkoda tego NBA….

Byłem bardzo poważnym pięciolatkiem i miałem bardzo poważne marzenia. Ich istotą był neseser , czarny, z błyszczącej skóry, ze srebrnymi klamerkami, trzymałem w nim telefon komórkowy wielkości trzech współczesnych tabletów. Oczywiście nigdzie bym z niego nie dzwonił, bo połączenia były zbyt drogie: ważne że umiałem sobie wyobrazić jego ciężar w teczce. Tak, moje dziecinne...

Obudziłam się w "dużym pokoju" tonącym w złotej barwie ni to wieczora ni to poranka. Rozejrzałam się chciwie dookoła, wzrokiem poszukując zegara. No tak, Tata wyniósł go do kuchni. Biegiem przeskakując nad przedpokojową, lawinową czerwienią dywanu, wpadłam do kuchni. Jest! Białe tic tac, głucho rozchodziło się po pomieszczeniu. Spojrzałam raz: 12.45. Spuściłam wzrok, krytycznie spojrzałam na pęknięcie w wykładzinie, i spojrzałam znowu. TAK!! Udało się! Zegar pokazał 17.54! Teraz spokojnie i bez pośpiechu. Systematyczny wydech za wdechem. Podeszłam do kuchennego okna, otworzyłam je na oścież. Za nim świat malował się w dziwnych odcieniach fioletu. Stanęłam na framudze i z rozpostartymi ramionami, niczym w scenie z Tytanica, wyskoczyłam pomiędzy obłoki, różowo - niebieskie, pokryte mgiełką promieni zachodzącego już słońca.
- Obudź się!
- No nie! - zawołałam na wpół ziewając - wybudziłeś mnie ze świadomego snu! A właśnie byłam w trakcie pierwszej nauki latania!!!

Jako mała dziewczynka zawsze marzyłam o lataniu, nawet teraz chętnie wskoczyłabym na miotłę, obłok, smoka, pegaza cokolwiek :). Stąd też wzięła się ta historia. I, uwierzcie mi, jest autentyczna. Nie udało mi się już tego powtórzyć, ale snu świadomego można się nauczyć. Spróbujcie! :)

Obudziłam się w "dużym pokoju" tonącym w złotej barwie ni to wieczora ni to poranka. Rozejrzałam się chciwie dookoła, wzrokiem poszukując zegara. No tak, Tata wyniósł go do kuchni. Biegiem przeskakując nad przedpokojową, lawinową czerwienią dywanu, wpadłam do kuchni. Jest! Białe tic tac, głucho rozchodziło się po pomieszczeniu. Spojrzałam raz: 12.45. Spuściłam wzrok,...

Przykleiło się kiedyś do mnie, dorosłej kobiety, błoto. Pachniało tanią sensacją, świętoszkiem i cudzym zgorzknieniem. Oblepiło całą mnie na zewnątrz i zaczęło pchać się do środka. Pchało się bezczelnie, bez pukania i zaproszeń. Tonęłam w bagnie. Już miałam wyciągnąć białą flagę, żeby powiedzieć życiu: „Adios amigo” – kiedy przypomniałam sobie scenę z dzieciństwa.

Na dworze szaroburo, dopiero co przeszła burza. Stoję pośrodku kałuży i bosymi stopami próbuję zapaść się pod ziemię. Nie po to, żeby schować się przed czyimś wzrokiem, ale żeby czuć radość z zanurzania się, a nawet unurzania w błocie.

Tak, pamiętam jaką radość sprawiało mi błoto. Wskakiwałam w nie z miną odkrywcy i próbowałam dokopać się do najgłębszej warstwy. Dokładnie pamiętam jego przyjemną konsystencję, która w miarę wwiercania się coraz głębiej zdawała się łapać za nogi tak mocno, że czasami trzeba było prosić o pomoc w wydostaniu się z tej fantasmagorycznej brei. Mimo początkowego zimna, którym błoto witało bose stopy, chciałam się w nie zanurzać, żeby poczuć to jedyne w swym rodzaju ciepło, które wytwarzało się w miarę zbliżania się , bądź co bądź, do jądra Ziemi.
Ekstazy kilkuletniej dziewczynki, uwięzionej w kupie błota i czekającej na Wybawcę, nie da się z niczym porównać.

Teraz, no cóż – obudziłam w sobie dziewczynkę, która potrafi wykorzystać energię oblepiającego mnie błota i zamiast białej flagi wystawia figlarnie zawinięty w sukienkę środkowy palec.

Przykleiło się kiedyś do mnie, dorosłej kobiety, błoto. Pachniało tanią sensacją, świętoszkiem i cudzym zgorzknieniem. Oblepiło całą mnie na zewnątrz i zaczęło pchać się do środka. Pchało się bezczelnie, bez pukania i zaproszeń. Tonęłam w bagnie. Już miałam wyciągnąć białą flagę, żeby powiedzieć życiu: „Adios amigo” – kiedy przypomniałam sobie scenę z dzieciństwa.

Na...

"Asiu... Asiu? AŚKA!" - przy tym ostatnim, już wykrzyczanym zwrocie z reguły wracałam do rzeczywistości. Byłam rozmarzonym dzieckiem, które swój czas spędzało na fantazjowaniu. Nigdy nie potrzebowałam (ani nie chciałam) skomplikowanych zabawek! Najlepszym mieczem zawsze był patyk, a korona z bibuły była spełnieniem marzeń. Czasami również sprawiałam wrażenie "wyłączonej z rzeczywistości", gdyż wpatrując się uparcie w jeden punkt byłam zupełnie nieobecna myślami. Wędrowałam wtedy daleko do świata marzeń i pragnęłam przeżyć taką przygodę jak Alicja z Krainy Czarów. Nie byłam podobna do innych dziewczynek - nie chciałam zostać księżniczką, ani nawet piosenkarką! Chciałam tylko uciec od otaczającej mnie nudy i monotonii, najchętniej za białym, gadającym i wiecznie spóźnionym królikiem... Wyobrażałam więc sobie, że żyję w mieście zbudowanym z żelków, albo że przenoszę się w świat mrówek i muszę im pomóc odbudować dom.

Moim największym i najgłębszym marzeniem było jednak to, aby nauczyć się wszystkich języków świata i móc każdego zrozumieć. Jako mała dziewczynka dużo podróżowałam i zawsze ubolewałam nad tym, że nikt nie jest w stanie mnie zrozumieć... Chociaż szczerze mówiąc nadal cicho o tym marzę :)

"Asiu... Asiu? AŚKA!" - przy tym ostatnim, już wykrzyczanym zwrocie z reguły wracałam do rzeczywistości. Byłam rozmarzonym dzieckiem, które swój czas spędzało na fantazjowaniu. Nigdy nie potrzebowałam (ani nie chciałam) skomplikowanych zabawek! Najlepszym mieczem zawsze był patyk, a korona z bibuły była spełnieniem marzeń. Czasami również sprawiałam wrażenie...