Stąd to znaczy „jestem tutaj” ciałem i duchem. „Byłem tutaj” dawno temu, albo i nie. Może to działo się przed chwilą i nigdy STĄD nie odeszłam.
Jestem stąd oznacza „ Należę do tego miejsca”. Tak jak można mieszkać w domu, tak to miejsce mieszka w moim sercu. Jest nieodłączną częścią mojego jestestwa. Moim dzieciństwem, moim śmiechem. Albo i nie – moim smutkiem, starością. Ale jedno jest pewne, jest częścią mnie. Lwią częścią mojego serca, bez której nie mogłabym istnieć. Gdyby nie TO miejsce, nie byłoby mnie i na odwrót. Gdyby nie ja nie byłoby żadnego STĄD.
To miejsce, do którego wędruję myślami. Czuję jego zapach, smak i dotyk. Znam każdą literę tego słowa. Każdy jej zakręt i grymas.
Jest to takie miejsce, które mogę określić nie tylko fizycznie i geograficznie. Nie muszę go poetycko opisywać, ani szukać nazw na mapie. Wystarczy, że nazwę je swoim DOMEM. Wtedy na stałe zamieszkam już w tym STĄD…

Stąd to znaczy „jestem tutaj” ciałem i duchem. „Byłem tutaj” dawno temu, albo i nie. Może to działo się przed chwilą i nigdy STĄD nie odeszłam.
Jestem stąd oznacza „ Należę do tego miejsca”. Tak jak można mieszkać w domu, tak to miejsce mieszka w moim sercu. Jest nieodłączną częścią mojego jestestwa. Moim dzieciństwem, moim śmiechem. Albo i nie – moim smutkiem, starością....

Bywa, że aby sprecyzować skąd pochodzimy, paradoksalnie warto najpierw odkryć kim jesteśmy. I po sznurku splecionym z naszych wzruszeń, dążeń, potrzeb i zachcianek, a zatem z tego wszystkiego, co czyni nas tym kim jesteśmy, podreptać do kłębka. Będę banalna. Skoro miejska codzienność, zaprzyjaźniona z przepychankami, pośpiechem i zgiełkiem okrada mnie z pogody i sił, a w zaciszu wsi, nawet w towarzystwie awanturniczych gęsi i w gorączce żniw, wszystko we mnie odnawia się i odzyskuje właściwą trajektorię, czy nie tam mam swoją skromną ojczyznę? Tam, dokąd wszystko we mnie dąży pomimo presji zawodowego sukcesu i wyścigu po zakłamane szczęście oferowane przez pieniądze. I wreszcie tam, gdzie być może nie przyszłam na świat, lecz gdzie chciałabym dać życie i wypuścić korzenie.

Bywa, że aby sprecyzować skąd pochodzimy, paradoksalnie warto najpierw odkryć kim jesteśmy. I po sznurku splecionym z naszych wzruszeń, dążeń, potrzeb i zachcianek, a zatem z tego wszystkiego, co czyni nas tym kim jesteśmy, podreptać do kłębka. Będę banalna. Skoro miejska codzienność, zaprzyjaźniona z przepychankami, pośpiechem i zgiełkiem okrada mnie z pogody i sił, a w...

Moim zdaniem "być stąd " oznacza, że pochodzę z mojego miejsca urodzenia.
Tu są moje korzenie i utożsamiam się z nim.To miejsce jest ze mną związane jest to moje przeznaczeniem. Przynależę tu i pochodzę stąd. Nieważne, że muszę czasem klepać swój smutni niesprawiedliwy los,ale jedno wiem ,że żyję po swojemu w swoim otoczeniu. Przeznaczenie jest moim cennym losem ,gdyż pochodzę stąd.

Moim zdaniem "być stąd " oznacza, że pochodzę z mojego miejsca urodzenia.
Tu są moje korzenie i utożsamiam się z nim.To miejsce jest ze mną związane jest to moje przeznaczeniem. Przynależę tu i pochodzę stąd. Nieważne, że muszę czasem klepać swój smutni niesprawiedliwy los,ale jedno wiem ,że żyję po swojemu w swoim otoczeniu. Przeznaczenie jest moim cennym losem ,gdyż...

Stąd ten zapach przyległy do mojej skóry
z którym wciąż płynę wszędzie, gdziekolwiek...
Stąd zaczynam i kończę zebrane łowy
uwite w koszyk kolorowy...
Stąd biegnę po serpentynach świata
załatwiając cudze sprawy w pracy...
Stąd jakoś niebo bliższe się wydaje
a kiedy idę odległość nie maleje...
Stąd gdziekolwiek jesteś
wróć proszę na kolację!

Stąd ten zapach przyległy do mojej skóry
z którym wciąż płynę wszędzie, gdziekolwiek...
Stąd zaczynam i kończę zebrane łowy
uwite w koszyk kolorowy...
Stąd biegnę po serpentynach świata
załatwiając cudze sprawy w pracy...
Stąd jakoś niebo bliższe się wydaje
a kiedy idę odległość nie maleje...
Stąd gdziekolwiek jesteś
wróć proszę na kolację!

Myślę, że warto czuć się obywatelem świata. Wtedy zawsze jest się "stąd". A ja już kilkakrotnie opuszczałam Polskę, by parę miesięcy spędzić w obcym miejscu, które w końcu stawało się mniej lub bardziej moje. Obieżyświat zawsze potrafi dopasować się do nowej rzeczywistości, oswoić nowe lądy, zaprzyjaźnić się z autochtonami i rozgościć się.
Pamiętam, że pierwszym etapem była niepewność w nowym otoczeniu, że musiałam się przemóc, by z radością eksplorować nowe tereny. W miarę upływu czasu, poznawałam lepiej okoliczne zwyczaje, wsłuchiwałam się w dialekt, radziłam sobie w wielu typowych sytuacjach. Moje niezapomniane wspomnienia wiążą się z pobytem w Anglii.
Ze względu na swoją anglofilię, roczne stypendium w Anglii było dla mnie piękną przygodą. Zaaklimatyzowałam się szybko i dobrze się czułam wśród Anglików. Moje życie było beztroskie, a status studenta z wymiany dawał mi uprzywilejowaną pozycję. Nie czułam się wcale gorsza od innych, a wprost przeciwnie zrobiła na mnie wrażenie swojskość schludnych edwardiańskich domków, życzliwość wykładowców i naprawdę czułam się u siebie. W moim odczuciu to stan ducha czy stan umysłu pozwala ludziom dobrze się czuć w danym miejscu. Innym czynnikiem jest otwartość na inne kultury, na odmienność, na nowe doświadczenia. Póki jest się młodym duchem, zawsze będzie się czuć zjednoczenie i przynależność do społeczności nawet w odległych krajach.

Myślę, że warto czuć się obywatelem świata. Wtedy zawsze jest się "stąd". A ja już kilkakrotnie opuszczałam Polskę, by parę miesięcy spędzić w obcym miejscu, które w końcu stawało się mniej lub bardziej moje. Obieżyświat zawsze potrafi dopasować się do nowej rzeczywistości, oswoić nowe lądy, zaprzyjaźnić się z autochtonami i rozgościć się.
Pamiętam, że pierwszym etapem była...

"Być stąd" znaczy po prostu być z miejsca, gdzie jest nasza rodzina i gdzie jest się kochanym.

"Być stąd" znaczy po prostu być z miejsca, gdzie jest nasza rodzina i gdzie jest się kochanym.

Stąd czyli skąd?Pytanie łatwe ale jednocześnie trudne.Moim zdaniem być stąd to być ze swojego kawałka na ziemi.Każdy człowiek ten kawałek ma lub tego kawałka szuka. To miejsce,w którym odpoczywamy,w którym żyjemy,do którego przynależymy.Nawet sama myśl o tym sprawia,że jest na lepiej.Czasem szukanie takiego miejsca zajmuje nam bardzo dużo czasu ale jeśli już je znajdziemy to od początku wiemy,że to jest to.To jest nasza przystań,do której dążyliśmy i w której się zakochaliśmy od pierwszego wejrzenia.To miejsce do którego tęsknimy i o których pamiętamy,które mamy w sercu.Nawet w sytuacji wygnania,kiedy nie mamy szans na powrót do ukochanego kraju,myślimy o nim, z dumą i szacunkiem mówimy skąd jesteśmy.To nasz kraj,właśnie ten kawałek na ziemi nas wychowuje i sprawia kim jesteśmy.I nic tego nie zmieni.Nawet jeśli odwiedzimy miejsca piękniejsze wizualnie,lub tez w sytuacji wygnania-jesteśmy zmuszeni ułożyć sobie życie w innym kraju nie sprawi to,że zapomnimy o naszym kraju-o miejscu,które sami wybraliśmy i w którym chcielibyśmy zostać na zawsze.Podsumowując:"być stąd" czyli z miejsca,które kochamy,z którego jesteśmy dumni i do którego chcemy wracać,wracamy z radością. , w którym z radością układamy sobie życie.To miejsce do którego przynależymy dobrowolnie i jesteśmy dumni nawet z osiągnięć jego obywateli.

Stąd czyli skąd?Pytanie łatwe ale jednocześnie trudne.Moim zdaniem być stąd to być ze swojego kawałka na ziemi.Każdy człowiek ten kawałek ma lub tego kawałka szuka. To miejsce,w którym odpoczywamy,w którym żyjemy,do którego przynależymy.Nawet sama myśl o tym sprawia,że jest na lepiej.Czasem szukanie takiego miejsca zajmuje nam bardzo dużo czasu ale jeśli już je znajdziemy...

- Jestem stąd - powiedziała.
- To znaczy? - zapytał. Ciągle nie znał konkretnej odpowiedzi, a doskonale wiedział, że to nie jest nic trudnego, aby odpowiedzieć na to pytanie.
- Skąd jesteś? - dociekał.
Dziewczyna chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą. Wbiegli do lasu, przeturlali się po łące pełnej kwiatów, przeskoczyli przez fale dobijające brzegu morza.
- Jestem stąd, gdzie wszystko wydaje mi się najpiękniejsze - tłumaczy dziewczyna.
- Mnie także podoba się moje miasto - mruczy chłopak.
- Jestem stąd, gdzie WEDŁUG MNIE wszystko jest najpiękniejsze. Gdzie JA przeżyłam SWOJE najcudowniejsze chwile, gdzie należą MOJE marzenia i MOJE radości.
Oboje weszli na główne ulice czarującego miasteczka.
- Jestem stąd, gdzie należy MOJE serce. Mogę być nawet stamtąd - dziewczyna wskazuje na chmury - Z nieba, ze snów. Mogę należeć do miejsc, w których tak chętnie przebywałam w dzieciństwie.
Minęli ratusz i wpadli do pobliskich ogrodów.
- Rozumiem, że mieszkasz w Krakowie - odezwała się dziewczyna po chwili ciszy. - Ale czy jesteś pewien, że jesteś właśnie STAMTĄD?

- Jestem stąd - powiedziała.
- To znaczy? - zapytał. Ciągle nie znał konkretnej odpowiedzi, a doskonale wiedział, że to nie jest nic trudnego, aby odpowiedzieć na to pytanie.
- Skąd jesteś? - dociekał.
Dziewczyna chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą. Wbiegli do lasu, przeturlali się po łące pełnej kwiatów, przeskoczyli przez fale dobijające brzegu morza.
- Jestem stąd,...

Wyobraź sobie, że zostajesz poproszony o to, aby odpowiedzieć na kilka krótkich pytań:
Gdzie leży U.S.A?
Gdzie leży Japonia?
Gdzie leży Grenlandia?
Jak długo będziesz jechał do Krakowa?
Która jest godzina?
Z pewnością mieszkańcy tych terytoriów odpowiedzieliby na powyższe pytania inaczej niż Ty. Konstytuujesz swoje centrum albo w sobie, albo w swoim domu i najprawdopodobniej robisz to mimowolnie.
Twoje miejsce jest przez Ciebie oswojone, jest bezpieczne, ma granice. Czy bezpieczeństwo może dawać wolność? Gdzie jest jej więcej? W miejscu czy w przestrzeni? W przestrzeni rozpościerasz skrzydła; lecisz, ale możesz upaść.
Skąd jesteś? Z przestrzeni czy z miejsca?
Są miejsca, z których nie chciałbyś być. To też określa Twoje „stąd”, które niekoniecznie jest Twoim rodzinnym domem lub Tobą samym.
Życzę Ci z całego serca, abyś odnalazł to miejsce, tę przestrzeń, z których uda Ci się wystartować, odbić. Miej pewność, że właśnie o d t ą d zaczyna się fascynująca przygoda.

Wyobraź sobie, że zostajesz poproszony o to, aby odpowiedzieć na kilka krótkich pytań:
Gdzie leży U.S.A?
Gdzie leży Japonia?
Gdzie leży Grenlandia?
Jak długo będziesz jechał do Krakowa?
Która jest godzina?
Z pewnością mieszkańcy tych terytoriów odpowiedzieliby na powyższe pytania inaczej niż Ty. Konstytuujesz swoje centrum albo w sobie, albo w swoim domu i...

Zawsze trzeba być skądś. Człowiek z nikąd jest człowiekiem bez tożsamości. Brak mu haków i korzeni, które by go podtrzymywały. Człowiek z nikąd szybko się poddaje. Milknie, usycha by w końcu zniknąć niezauważenie. Nie wraca do nikąd, tylko się rozpływa. Zawsze trzeba być skądś. Ale czasem trudno być skądś. A czasem też po prostu się nie wie skąd się jest. I żeby się nie rozpłynąć trzeba się szybko czegoś złapać. „Jestem stąd” jest manifestacją przynależności do 'tu i teraz”. Kiedy gubisz za rogiem swoją tożsamość albo zamaskowany typ spod ciemnej gwiazdy wykrada ci ją w dość beznadziejnych okolicznościach albo kiedy jej wciąż szukasz, bo czujesz ją tylko skrawkami i nie jesteś jej pewien – wtedy stajesz się człowiekiem stąd, człowiekiem tu i teraz. Przechodzisz rzwawo ulicą w Rio i wpadasz na pytanie jakiegoś wesołka „hej skąd jesteś?” i odpowiadasz, że „stąd!”. A za parę dni, podczas upalnej siesty siedzisz na ławeczcę w jakimś rzymskim miasteczku i przecież widać, że ty stąd, że tutejszy, a to dookoła to twoje i dla ciebie. I tak powolutku stajesz się hybrydą tożsamości zbieranych z miejsc, w których akurat się znajdujesz. Wszędzie jest twój dom, bo gdzie byś nie był jesteś z stamtąd. Z szerszej perspektywy jesteś troche zagubionym wędrowcem, ale ty jesteś człowiekiem tu i teraz, człowiekiem stąd. I nosisz w sobie gorącą, skrytą nadzieje, że kiedyś nastąpisz na taką ziemie, która pożre twoje liche teraz korzonki, a „stąd” nabierze zupłenie nowego znaczenia.

Zawsze trzeba być skądś. Człowiek z nikąd jest człowiekiem bez tożsamości. Brak mu haków i korzeni, które by go podtrzymywały. Człowiek z nikąd szybko się poddaje. Milknie, usycha by w końcu zniknąć niezauważenie. Nie wraca do nikąd, tylko się rozpływa. Zawsze trzeba być skądś. Ale czasem trudno być skądś. A czasem też po prostu się nie wie skąd się jest. I żeby się nie...