Krótka opowieść z filtrem w tle.

„Powinienem urodzić się baterią słoneczną” – pomyślał Michał, ignorując prawa natury, zgodnie z którymi baterie nie bywają żyworodne. Wylegiwał się właśnie na plaży, w samych kąpielówkach, a gorący piasek grzał jego ciało niemal tak mocno, jak te nieszczęsne promienie ultrafioletowe. „Te niezdrowe” – pomyślał. „Powinienem użyć jakiegoś filtra”. Zamiast kremu z filtrem wybrał papierosa. Bez filtra. Taką miał przekorną naturę. Rezygnacja z ochrony wyszła jednak na niekorzyść, bo chwilę potem dostał mandat, a dobę później sąsiadka znalazła jego ciało na osiedlowym śmietniku.

„Nic nie widziałam” – zeznała policjantom. „Poszłam do apteki po krem z filtrem, bo pogoda taka koszmarna. A w śmietniku coś błysło. Po zegarku żem go znalazła”. Zapaliła. Krem z filtrem, papieros bez filtra. Morderstwo. Czy to na pewno papieros? Sąsiadka nie chciała wpuścić komisarzy do siebie, a dwie godziny i jeden sądowy nakaz później okazało się, że ma w domu paletkę zielska na rzekomo własny użytek.

A zielsko palił przed śmiercią denat Michał.

„Zawsze palił jak smok” – zapłakała żona denata Michała. „Te bez filtra, rozumie pan. Tak niezdrowo… Sto razy mu mówiłam, że raka złapie i umrze młodo. A teraz nie żyje…” Kobieta płakała, komisarze patrzyli. Na szafce nocnej krem z filtrem i papierosy. Damskie, cienkie. Też z filtrem. I zdjęcie męskie, bynajmniej nie denata. „Mąż handlował filtrami wody. W interesach mu nie szło. Ten wspólnik…” – żona doznała olśnienia i zrobiła minę, jakby ze wspólnikiem miała coś wspólnego. Schowała zdjęcie do szuflady. Byli kochankami. A za oknem prażyło słońce.

Wspólnik nic nie powiedział, tylko zapalił papierosa. Z filtrem. Skórę miał ciemną, a na szyi złoty łańcuch. Nie dopalił. Łańcuch zmienił na gustowne bransoletki. Komisarze znaleźli w jego garażu zakrwawione ubranie. Firma filtrów upadła, żona upadła. Jeden trup, dwoje skazanych, bo joint bez filtra zdradził sąsiadkę. Chyba nie ma happy endu.

Krótka opowieść z filtrem w tle.

„Powinienem urodzić się baterią słoneczną” – pomyślał Michał, ignorując prawa natury, zgodnie z którymi baterie nie bywają żyworodne. Wylegiwał się właśnie na plaży, w samych kąpielówkach, a gorący piasek grzał jego ciało niemal tak mocno, jak te nieszczęsne promienie ultrafioletowe. „Te niezdrowe” – pomyślał. „Powinienem użyć jakiegoś...

Ludzie przerwali pracę, naukę, czy co tam jeszcze można było robić w upalne, majowe popołudnie. Grupkami wylegli na ulicę, niektórzy ze specjalnymi przyrządami do obserwacji niezwykłego zjawiska, inni po prostu tak, jak stali. A wszyscy, niezależnie od wyznania, płci, pozycji społecznej czy zawodu podnieśli głowy wysoko i wpatrzyli się w niebo.
Rozpoczynało się zaćmienie słońca.
Albert, obojętny na wyjątkowe zjawisko przyrodnicze, w pośpiechu przemierzał ulice miasta. Nielicznych napotkanych przechodniów obrzucał spojrzeniem pełnym pogardy. Śmiertelnicy...Biegnący jak robaczki do tych swoich arcyważnych spraw, wiecznie goniący za czymś, czegoś szukający. Głupcy. Nie wiedzieli tego, co on, nie wiedzieli, że tylko on miał POWOŁANIE.
Denerwowali go z tym swoim poczuciem ważności, nieraz przeszkadzającym mu w wykonaniu misji. A z czasem irytowali coraz bardziej, bo w ich twarzach Norbert dostrzegał obojętność, nic ponad zwykłe zaciekawienie, jakie odczuwa się na widok pierwszego lepszego człowieka. Czyż nie widzieli, że jest wyjątkowy? Powinni go kochać, wielbić go, a tym czasem, co od nich dostawał? Irytacja sięgnęła zenitu, gdy potrąciła go przechodząca obok młoda kobieta. Właściwie trąciła tylko lekko jego ramię, ale to wystarczyło, by obejrzał się za nią. Letnia sukienka w pasy bez ramiączek, na twarzy szeroki uśmiech skierowany do całego świata, a w szczególności do pewnej osoby, do której właśnie zmierzała by dzielić się z nią wyjątkowym widokiem. Uśmiechała się. Jak mogła się uśmiechać, nie wiedziała przecież niczego!
Gdy poszła dalej, nie patrząc nawet w jego stronę, poszedł za nią. O tej porze prawie wszystkie ulice były wyludnione- ludzie mieli zwyczaj zbierać się w grupy by podziwiać zaćmienie-,ale Albert szedł za nią tak długo, aż upewnił się, że w pobliżu nie ma absoulutnie nikogo i dopiero wtedy zbliżył się do niej i objął od tyłu, czule, jak kochanek. Widział najpierw radość na jej twarzy, pewność, że to jej chłopak jakimś cudem znalazł się tutaj, a potem- zaskoczenie, gdy padała martwa na bruk z gardłem podciętym scyzorykiem. Uśmiechnął się i otarł ostrze narzędzia- pospolitego, podrabianego szwajcarskiego scyzoryka-, po czym ruszył w pośpiechu do swoich spraw, swojej Misji o tyle ważniejszej od marnego żywota tej dziewczyny
Blask słońca powoli odsłanianego przez księżyc oświetlił młode, przerażająco białe ciało i ciemnoczerwoną krew z wolna wsiąkającą w asfalt.

Ludzie przerwali pracę, naukę, czy co tam jeszcze można było robić w upalne, majowe popołudnie. Grupkami wylegli na ulicę, niektórzy ze specjalnymi przyrządami do obserwacji niezwykłego zjawiska, inni po prostu tak, jak stali. A wszyscy, niezależnie od wyznania, płci, pozycji społecznej czy zawodu podnieśli głowy wysoko i wpatrzyli się w niebo.
Rozpoczynało się zaćmienie...

John kopnął drzwi. Już trzydziesty raz. Tak, liczyłam. Naprawdę, czuję się tak, jakby te kopnięcie były najważniejsze na świecie.
-John, przestań.
-A co mi innego zostało?! Muszę stąd wyjść.
-W końcu nas uwolnią - odpowiadam.
-Albo nas zabiją.
John nie boi się używać sarkastycznego tonu. Ja po pięciu godzinach w tej klitce mam objawy depresji. Boję się o siebie, ale jeszcze bardziej o tego mężczyznę. Pracujemy razem od lat, rozwiązaliśmy razem niejedną sprawę. Jeden fałszywy ruch i z nami koniec. Co z tego, że jesteśmy policjantami. To bez znaczenia. Może po śmierci dostaniemy order za oddanie na służbie, ale nas oglądających kwiatki od spodu nie będzie to obchodzić.
-Słyszysz?- pyta przerywając mój wewnętrzny monolog.
Ktoś otwiera nam drzwi, zamek chrzęści. Ciśnienie skacze w górę i pulsuje w skroniach. Nie potrafię poruszyć ani jedną częścią ciała. Cisza aż boli w uszach. Nie wiem, ile tak siedzieliśmy. Minuta ciągnęła się jak godzina. John nagle wstał, otrzepał spodnie i wyszedł. Cichutko go zawołałam, lecz z mojej krtani wydobył się dziwny skrzek. Wyszłam za nim rozglądając się na boki. Usłyszałam jakieś głosy w pokoju na górze. Chwyciłam pierwszy lepszy nóż z kuchennego blatu i cichutko wspięłam się schodami na górę. Głosy nasiliły się, drzwi były lekko uchylone. Serce waliło mi jak młotem, cichutko zbliżyłam się do drzwi i chwyciłam za klamkę. Dźwięki wychodziły z maleńkiego telewizorka, który stał w kącie.
-Co Ty wyprawiasz?! - krzyknęłam.
-Jak to co, oglądam pogodę. W tym czasie, który spędziliśmy w tej piwnicy mógł rozpadać się deszcz.

John kopnął drzwi. Już trzydziesty raz. Tak, liczyłam. Naprawdę, czuję się tak, jakby te kopnięcie były najważniejsze na świecie.
-John, przestań.
-A co mi innego zostało?! Muszę stąd wyjść.
-W końcu nas uwolnią - odpowiadam.
-Albo nas zabiją.
John nie boi się używać sarkastycznego tonu. Ja po pięciu godzinach w tej klitce mam objawy depresji. Boję się o siebie, ale jeszcze...

Ewa weszła do kawiarni gdzie czekała na nią Honorata.
- Witaj! – krzyknęła Honorata i mocno ją uściskała.
- Cześć! – odpowiedziała Ewa.
- Już nie mogłam się doczekać kiedy przyjdziesz. To opowiadaj co słychać?
- Co tu by opowiadać. Muszę się pozbierać po rozstaniu z Markiem.
- Bardzo Ci współczuję i pomogę ci jak tylko będę mogła.
- Dziękuję ci.
Siedziały jeszcze około 2 godziny w kawiarni zanim poszły na spacer na plaże. Rozmawiały o wszystkim zakupach, filmach, pracy. Honorata była wesołą dziewczyną, więc Ewie poprawił się trochę humor. Szły sobie wesoło rozmawiając i obserwując plażowiczów. Nagle z naprzeciwka zauważyły Marka, który szedł z jakaś dziewczyną. Serce Ewy aż się ścisnęło z żalu i zazdrości. Nagle podbiegł do nich i zaczął mówić do Ewy podwyższonym tonem głosu:
- Słuchaj Ewa przestań już! Nie jesteśmy już razem zrozum to w końcu!
- O co Ci chodzi? Nie… - nie dał nawet Ewie dokończyć zdania.
- O to, że nie dajesz mi żyć. Mam Cię dosyć. Nie wydzwaniaj do mnie, nie pisz! Nie wyznawaj miłości i nie groź!
- Ale ja nic…
- Te głuche telefony to dziecinada. Zrozum, nie kocham Cię już!
- Zostaw ją w spokoju! - krzyknęła Honorata.
- Ty się nie wtrącaj!
- Ostrzegam cię. Jeszcze raz i inaczej porozmawiamy.
Po tym zdaniu szybko odszedł.
- O co mu chodziło? Jakie telefony? Jakie groźby? – spytała Honorata.
- Nie wiem. Nic nie rozumiem.
Kilka minut później pożegnały się i każda poszła w swoja stronę.

- Mareczku, zapomniałam z samochodu telefonu. Mógłbyś mi go przynieść? – spytała Aldona, dziewczyna Marka.
- Jasne. Już idę.
Plażę od parkingu oddzielał niewielki lasek ale gęsto porośnięty drzewami i krzewami. Z upału plażowego wszedł w chłodny las. Tak przyjemny, że nie chciało się z niego wychodzić. Po drodze spotkał tylko jedna osobę. Inni plażowicze woleli obejść las ponieważ droga była bardzo stroma i łatwo można było złamać nogę. Kiedy wracał ktoś bardzo mocno mu czymś przyłożył w plecy. Upadł i nie mógł się poruszyć, ale nie stracił przytomności. Leżał twarzą do ziemi więc nie widział co się dzieje. W chwilę potem ktoś zarzucił mu worek na głowę i zaczął ciągnąć głębiej w las. Chciał krzyczeć, rzucać się, ale nadal był półprzytomny. Słyszał wrzaski na plaży oraz głośna muzykę i zrozumiał, że nawet gdyby zaczął krzyczeć to nikt by go nie usłyszał. Poczuł jak ktoś zdejmuje mu worek i knebluje usta a następnie przywiązuje go do drzewa. Poczuł na sobie zimny strumień wody. Ktoś go oblał wodą aby ocucić. Spojrzał jej w oczy. To ona. Z wrednym spojrzeniem i nożem w ręce stała przed nim. Chciał krzyknąć, podejść do niej, ale nie mógł się ruszyć.
- Jak mogłeś to zrobić? Jak mogłeś zostawić kobietę, która cię kocha, która oddała by życie za Ciebie? – Zaczęła chodzić wokół drzewa do którego był przywiązany. – Teraz już nie skrzywdzisz żadnej kobiety. A nawet na żadną nie zasługujesz. – Podeszła do niego i powoli podrzynała mu gardło. Trysnęła strasznie ciemna, bordowa krew. Upadł na ziemię. Usunęła mu knebel a on wyszeptał wręcz nawet tylko poruszał wargami z których można było wyczytać imię, Honorata.
Zauważyła to i mu odpowiedziała – Tak to ja, Honorata. Kocham Ewę i nie pozwolę jej nikomu skrzywdzić.

Ewa weszła do kawiarni gdzie czekała na nią Honorata.
- Witaj! – krzyknęła Honorata i mocno ją uściskała.
- Cześć! – odpowiedziała Ewa.
- Już nie mogłam się doczekać kiedy przyjdziesz. To opowiadaj co słychać?
- Co tu by opowiadać. Muszę się pozbierać po rozstaniu z Markiem.
- Bardzo Ci współczuję i pomogę ci jak tylko będę mogła.
- Dziękuję ci.
Siedziały jeszcze...

Obudziły ją ciepłe promienie słońca na twarzy. Otworzyła oczy. Była zima, ale słońce grzało mocno przez okna. Gdy leżało się w ciepłym łóżku trudno było odróżnić zimę od wiosny. Dziewczyna wstała, przeciągnęła się i wyjrzała na zewnątrz. Dzień był przepiękny. Gruba warstwa puszystego śniegu skrzyła się w promieniach południowego słońca. Otworzyła okno. Zimny zapach drewna, śniegu i zbliżających się świąt wdarł się do pokoju. Uśmiechnęła się. Dziś miała zamiar spędzić cały dzień na zakupach, wybierając prezenty dla swoich bliskich. Szybko się ubrała i wybiegła z mieszkania, pozostawiając otwarte okno. Szła raźnym krokiem, nucąc pod nosem świąteczne piosenki. Śnieg wesoło skrzypiał pod jej stopami.
Niespodziewanie usłyszała stłumiony okrzyk. Obróciła się w stronę, z którego pochodził, lecz nic nie dostrzegła. Zaintrygowana ruszyła w stronę wąskiej, ciemnej uliczki. Zapłakana dziewczynka siedziała na ziemi, skrywając twarz w dłoniach. Spomiędzy palców ściekała jej krew. Zakapturzony mężczyzna stał obok, wytrząsając zawartość jej torebki na ziemię. Zrobiła krok do przodu.
- Zostaw to – usłyszała własny głos. Mężczyzna podniósł na nią wzrok. Uśmiechnął się szyderczo. Dziewczynka skorzystała z okazji i skoczyła, by ukryć się za nią.
- Wynoś się – syknął mężczyzna – nie wtrącaj się w nie swoje spawy.
- Zabrał mi torebkę – załkała kilkulatka z rozbitym nosem – zabrał telefon. – spojrzała na dłonie – Krwawię! – zapiszczała przerażona.
- Oddaj jej rzeczy. – mężczyzna tylko rzucił torbę w śnieg. – Idź stąd – powiedziała do dziecka, a coś w jej oczach sprawiło, że nie musiała tego powtarzać. Dziewczynka zniknęła niemal natychmiast.
Zrobiła krok w stronę mężczyzny. Uśmiechała się. To zbiło go z tropu. Poczuł, że coś tu jest nie tak. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, ukazując śliczne, białe ząbki. Ten mężczyzna miał cholernego pecha, że trafił akurat na nią. Na Wampirzycę, bo taki przydomek nadały jej gazety po odkryciu serii tajemniczych morderstw. Nie przestała się uśmiechać, gdy krew mężczyzny rozprysła się na skrzący, śnieżnobiały śnieg.

Obudziły ją ciepłe promienie słońca na twarzy. Otworzyła oczy. Była zima, ale słońce grzało mocno przez okna. Gdy leżało się w ciepłym łóżku trudno było odróżnić zimę od wiosny. Dziewczyna wstała, przeciągnęła się i wyjrzała na zewnątrz. Dzień był przepiękny. Gruba warstwa puszystego śniegu skrzyła się w promieniach południowego słońca. Otworzyła okno. Zimny zapach drewna,...

Słońce świeciło tak jak trzeba. Na niebie nie było ani jednej chmurki, która mogłaby zniszczyć jej dopracowany plan. Agata ustawiło lusterko tak, by słoneczny zajączek trafiał dokładnie w okno znienawidzonej sąsiadki. Była pewna, że jasne błyski na szybie zwrócą uwagę upiornej pedantki na znajdującą się dokładnie na środku okna plamę, a piękna pogoda i wczesna godzina zmotywują ją do podjęcia się jej usunięcia. Agata wiedziała, że w mieszkaniu sąsiadki brakuje płynu do czyszczenia szyb - już tydzień wcześniej zatroszczył się o to jej znajomy hydraulik Heniek. Zadowolona z siebie czekała na dzwonek do drzwi, bo wiedziała, że pedantka z cała pewnością przyjdzie pożyczyć płyn właśnie od niej. Jak zawsze. Założyła, że cała akcja nie potrwa dłużej niż piętnaście minut i miała rację...
Dzwonek zadzwonił dokładnie po trzynastu minutach. Agata uśmiechnęła się i otworzyła drzwi. Przez kilka kolejnych minut udawała, że szuka właściwego środka, choć dobrze wiedziała, gdzie schowała trującą miksturę. Gdy sąsiadka zniknęła zadowolona za drzwiami, Agata stanęła w oknie i z dreszczykiem emocji czekała na spektakl naprzeciwko. Słoneczna pogoda zapewniła jej idealną widoczność. Sąsiadka weszła na stołek, wyciągnęła staromodną irchową ścierkę i nacisnęła spryskiwacz. Agata widziała każdą z rozpryskujących się kropli przygotowanej mikstury. Stara pedantka zaczęła okropnie kaszleć a później chwiać się i w końcu runęła z hukiem ze stołka. Już po wszystkim - pomyślała Agata.


;-)

Słońce świeciło tak jak trzeba. Na niebie nie było ani jednej chmurki, która mogłaby zniszczyć jej dopracowany plan. Agata ustawiło lusterko tak, by słoneczny zajączek trafiał dokładnie w okno znienawidzonej sąsiadki. Była pewna, że jasne błyski na szybie zwrócą uwagę upiornej pedantki na znajdującą się dokładnie na środku okna plamę, a piękna pogoda i wczesna godzina...

Siedziałem w kawiarni nad zimną już od dłuższego czasu kawą. Od grubo ponad godziny wpatrywałem się w przeciwną stronę ulicy, czekając, aż ona w końcu wyjdzie. „Jeszcze 5 minut i idę stąd” pomyślałem. Jednak nuda i zmęczenie sprawiły, że wstałem po minucie. Zostawiwszy drobne za kawę na stoliku, postawiłem kołnierz i wyszedłem na ciemną, targaną wiatrem ulicę.
Spojrzałem w lewo, gdzie autobus nr 7 właśnie odjeżdżał z przystanku. ‘’Szlag by to trafił’’ pomyślałem i już biegłem, przepychając się przez tłum. Dysząc stanąłem na skrzyżowaniu, na którym właśnie zapaliło się czerwone światło.
-Tego mi brakowało - mruknąłem pod nosem, czekając na zielone. Rozejrzałem się – żadnych aut, może to moja szansa - lecz wtedy po drugiej stronie ulicy ujrzałem osobę, na którą tyle czekałem. Była to czarnowłosa, szczupła dziewczyna w długim męskim płaszczu i brązowych kozakach stylizowanych na kowbojki. Spojrzałem na jej twarz. Patrzyła na mnie. Po jej obliczu przemknął jakby cień zaskoczenia. Odwróciła wzrok. Piesi ruszyli. ‘’Dziś nie dam rady, za dużo ludzi. Wrócę jutro.’’
Zaczęło padać. Pojedynczy przechodnie szybko wracali do domów. Wsiadłem do autobusu, który właśnie podjechał. W środku nie było nikogo poza kierowcą. Zająłem miejsce na samym tyle, aby mieć widok na całe wnętrze. Zboczenie zawodowe. W końcu zabójcy mają wielu wrogów. Wysiadłem na przedostatnim przystanku. Miałem przed sobą prawie kilometr drogi szosą wśród drzew. W duchu przeklinałem Rade Miasta za odrzucenie petycji w sprawie lamp przy ulicy. W ciemności wszystko wyglądało, jakby miało się na ciebie rzucić, każdy szmer, szelest liścia brzmiał jak oddech bestii gotowej do skoku… Nawet zabójca się boi.
W połowie drogi horyzont zaczął się jakby rozjaśniać. Szybkie spojrzenie na zegarek utwierdziło mnie w przekonaniu, że coś jest nie tak. Znów zwróciłem wzrok przed siebie. Na środku szosy widniał cień postaci podświetlanej z tyłu dziwnym blaskiem jakby… brzasku. Stanąłem. Serce zabiło mi szybciej. Raz jeszcze spojrzałem na nadgarstek lewej ręki, gdzie powinien być zegarek. Nie było go. Za sobą usłyszałem oddech. Odwróciłem się. Nikogo za mną nie było, tylko na ziemi leżał mój rolex. Pochyliłem się, żeby go podnieść. Coś wbiło mi się w plecy tuż pod żebra. Odwracając się, runąłem na ziemię z głową zwróconą w stronę „brzasku”. Zobaczyłem jeszcze kowbojki i krótki miecz wbity w asfalt na tle zorzy polarnej. Na mieczu było coś napisane… Aurora Midknight. Gdybym jeszcze żył, ta gra słów pewnie by mnie rozbawiła.

Siedziałem w kawiarni nad zimną już od dłuższego czasu kawą. Od grubo ponad godziny wpatrywałem się w przeciwną stronę ulicy, czekając, aż ona w końcu wyjdzie. „Jeszcze 5 minut i idę stąd” pomyślałem. Jednak nuda i zmęczenie sprawiły, że wstałem po minucie. Zostawiwszy drobne za kawę na stoliku, postawiłem kołnierz i wyszedłem na ciemną, targaną wiatrem ulicę.
Spojrzałem w...

-Będziesz mnie odklejał od siedzenia.
-Mogłem zabrać zapasową koszulę. Teraz wyglądamy jak po godzinnym treningu.
Dwójka policjantów wysiadła z sauny stworzonej w radiowozie. Odkleili od swoich pleców koszule i wyruszyli na patrol po parku, w ramach przerwy obiadowej. Każde miejsce znajdujące się w słońcu było wyludnione niczym przeklęta ziemia. Rajska fontanna stanowiła fałszywą przynętę. Z daleka orzeźwiająca i przyjemna, z bliska wrząca i śmierdząca, zielona woda w pełnym nasłonecznieniu.
-Z czym masz kanapkę? – Tom zaglądał koledze zza ramienia.
-Ha! Wyborna. Moja dziewczyna robiła. – Peter pełen dumy odpakowywał papier śniadaniowy. Szli dalej w głąb parku szukając zacienionego i ustronnego miejsca.
-Ale smród!
-No chyba oszalałeś, to najlepsza kanapka pod słońcem.
-Nie kanapka głąbie. Nie czujesz?
Dokładnie w tym samym czasie dostrzegli przerażającą inscenizację. Zwrócili całą zawartość żołądków, mimo, że nic jeszcze nie zjedli. Byli jednak pewni, że apetyt całkiem im minął. W zaroślach leżało ciało, prawdopodobnie zaginionej niedawno Jessy, która wyszła wieczorem pobiegać i już nie wróciła.
Po piętnastu minutach na miejscu znalazła się specjalna grupa śledcza. Najgorsze przypuszczenie stało się rzeczywistością.
-Ubiór i opis się zgadza. Żeby mieć pewność musimy zrobić badania DNA.
-Aż tak źle?
-Przy takim upale… nie wiele z niej zostało.
-Rozumiem. Coś jeszcze udało wam się ustalić?
-Jak na razie tylko przybliżony czas zgonu na podstawie obecnych insektów i… - Agent Bart spojrzał wymownie na analityczkę z zakładu medycyny sądowej. –Około trzech dni. Tak jak poprzednie ofiary. Modus operandi się zgadza. Na dłoni znaleźliśmy ten sam wzór.
-Cholera Wahlberg. Co Ci to przypomina? – Dwójka agentów nachylała się nad szczątkami zaginionej biegaczki.
-Nie wiem. Jakaś kropka, fala i bucik?
-Poważnie? Na nic lepszego Cię nie stać?
-No to sam coś wymyśl.
-Mnie to przypomina literę R.
-To oko Horusa. – Zapadła cisza, a wszystkie oczy zwróciły się na jedną twarz. Nieznany nikomu, młody technik, poczuł się zawstydzony.
-Oko Horusa. Egipski symbol odrodzenia. Też oznacza powrót do zdrowia, albo wszechwiedzę. Sporo o tym w mitologii. – Powiedział niepewnie.
-Wspaniale, brakowało nam tylko jeszcze seryjnego mordercy popaprańca, pasjonata egipskich bajeczek. – Wahlberg ocierając pot z czoła odwrócił się od wszystkich. W tej samej sekundzie ujrzał oko. Oko Horusa, które zaczęło uciekać.
Na procesie „Horusa” usłyszano od niego tylko „Ja pomagałem im się odrodzić!”.

-Będziesz mnie odklejał od siedzenia.
-Mogłem zabrać zapasową koszulę. Teraz wyglądamy jak po godzinnym treningu.
Dwójka policjantów wysiadła z sauny stworzonej w radiowozie. Odkleili od swoich pleców koszule i wyruszyli na patrol po parku, w ramach przerwy obiadowej. Każde miejsce znajdujące się w słońcu było wyludnione niczym przeklęta ziemia. Rajska fontanna stanowiła...

Tego ranka Sam wstał wcześniej. Zapatrzony w padające płatki śniegu. O siódmej siedział już na fotelu czytając swoją ulubioną książkę, otulony kocem i popijając czarną, jak smoła kawę. Nad kominkiem wisiały obrazy dzikich zwierząt, które namalował. Był, bowiem znanym malarzem.
- Czy chcesz coś? - Zapytała wchodząca do salony żona.
- Nie, Madziu, usiądź przy mnie. -rzekł stanowczo. Kobieta zrobiła co kazał,lubiła patrzeć, jak jej mąż czyta książkę.
- Słyszałaś?- rzekł nerwowo Sam.- Może mi się zdawało, ale ktoś otwierał drzwi.
- Pójdę sprawdzić.- powiedziała i poszła
,,Chyba o czymś zapomniałem" myślał Sam, a z każdą chwilą rosło w nim napięcie,,Czemu ona tak długo nie wraca?" gubił się w swoich pytaniach szukając skąd nadejdzie odpowiedź. Magdalena nie zjawiła się, nawet po 15minutach. Sam był coraz bardziej przerażony, już wiedział, że zapomniał o ważnej sprawie, ale o jakiej? Powoli wstał i poszedł w kierunku drzwi wejściowych, jednak nikogo tam nie zastał, oprócz kota-Mruczka. Przypomniał sobie o drzwiach ewakuacyjnych, ale niemożliwe było, że ktoś nimi wszedł, bo klucz znajdował się pod dywanem po wewnętrznej stronie, a poza tym zamieć śnieżna, która miała nie dawno miejsce zamroziła uszczelki. Szedł szybkim krokiem zmierzając do drzwi, gotowy na wszystko. Nagle ciemna postać przemknęła mu przed oczami znikając na schodach prowadzących do piwnicy. Po pewnym czasie znalazł się tuż obok żony, która leżała naga na progu, a jej ubranie zatopione było w śnieg, patrzył z niedowierzaniem na padający śnieg z deszczem. Zobaczył, że kobieta ma trzy rany, najprawdopodobniej od noża. Płakał gorzkimi łzami i po chwili, żądny był zemsty. Pobiegł do piwnicy, gdzie dostrzegł mężczyznę ubranego w czarny płaszcz, poplamiony krwią.
- Witaj, Sam.- Nagle mężczyzna zjawił się obok niego.
- Mat, Ty stary draniu! Jak mogłeś? –krzyczał wkurzony Sam.
- Mmm, lubię to robić...A teraz dawaj forsę! –powiedział z lekkim uśmiechem
- Mam nóż! - zawołał Sam.
- Co mi zrobisz? Miałeś oddać kasę miesiąc temu, nie ma litości! - powiedział mężczyzna i wyrwał nóż przeciwnikowi wbijając go prosto w jego serce.
- Byłeś mi winny czterdzieści tysięcy dolarów. Nie ma forsy, nie ma człowieka. Życie jest piękne, bywaj!- wykrzyknął uradowany ze swego ,,dzieła" Mat, po czym niszcząc dowody uciekł słońce świeciło bajecznie, a po deszczu ze śniegiem została cieniutka warstwa tęczy.
,,Oto idealna pogoda na zbrodnię!” wykrzyknął uradowany, po czym odszedł. Jedynym światkiem tych zdarzeń był kot.
2494znaki

Tego ranka Sam wstał wcześniej. Zapatrzony w padające płatki śniegu. O siódmej siedział już na fotelu czytając swoją ulubioną książkę, otulony kocem i popijając czarną, jak smoła kawę. Nad kominkiem wisiały obrazy dzikich zwierząt, które namalował. Był, bowiem znanym malarzem.
- Czy chcesz coś? - Zapytała wchodząca do salony żona.
- Nie, Madziu, usiądź przy mnie. -rzekł...

Wyłączył ze złością prognozę pogody. Mieli zasady. Mogli likwidować tylko w dni, w których niebo ozdabiała tęcza. Niestety w ciągu najbliższego tygodnia nie miał pojawić się nawet najdrobniejszy deszczyk, który mógłby ją przynieść.
Frustracja sprawiła, że zaczął przypominać sobie jak zaczęła się cała ta historia.
Dwójka braci - szesnastoletni Philip i dwa lata młodszy Tom. Rodzina, gdzie nigdy nie starczało do kolejnej wypłaty. Ciężko pracująca matka, wiecznie pijany brutalny ojciec i oni - dwójka dzieciaków bez ambicji. Zazwyczaj szlajali się po odludziu na którym mieszkali, byle tylko znaleźć się jak najdalej od domu. Tego dnia byli jednak zmuszeni aby w nim zostać, bo na zewnątrz szalała ulewa. Cała rodzina siedziała stłoczona w kuchni. Nienawiść, strach i pogarda wisiały w powietrzu.
Ojciec sięgał do lodówki po piwo. Wielki grymas zawitał na jego twarzy, gdy nie znalazł żadnego w środku. Podbiegł do żony i uderzył ją z takim impetem, że ta zwaliła się na podłogę. Wyciągnął pasek z jeansów i zamachnął się na nią. Nie dokończył ciosu, bo starszy syn uderzył go w głowę. Zaskoczony odwrócił się w stronę chłopaka i rzucił na niego. Ten uskoczył w ostatniej chwili, a mężczyzna nadział się na nóż leżący na kuchennej szafce. Padł na podłogę z szeroko otwartymi oczami, a synowie patrzyli się na niego beznamiętnie. Nikt nawet się nie poruszył. Czas stanął w miejscu. Czuli coś w powietrzu. Może stęchłe powietrze wydobywające się z kanału wentylacyjnego, a może sama śmierć zawitała do ich domu. Wykrwawione ciało leżało w czerwonej kałuży, a oni stali jak sparaliżowani przez kilka godzin.
Dziwna cisza wróciła im zdrowy rozsądek - przestało padać. Zajęli się ciałem człowieka, którego tak nienawidzili. Było ciężkie i lepkie od krwi. Zaciągnęli je na tyły domu, gdzie znajdowało się coś na kształt ogrodu. Wszystko bujnie zarosło. Tylko wielka dziura w ziemi, którą ojciec kazał im kiedyś wykopać, rzucała się w oczy. Nielegalne wysypisko ich ojca, z którego wydobywał się smród przyprawiający o mdłości. Bez słowa przeturlali ciało, które wylądowało w dole. Oboje czuli, że ich ojciec trafił tam gdzie było jego miejsce. Był śmieciem i ostatecznie znalazł się wśród nich.
Kiedy przysypywali ciało zauważyli na niebie bardzo wyraźną tęczę. Patrzyli na nią w zamyśleniu, aż całkowicie nie zniknęła.
Tego samego dnia wyjechali.
Choć minęło 20 lat, to właśnie ta tęcza pojawiała się przed jego oczami, kiedy tylko je zamykał. Była symbolem, który zmienił jego życie już na zawsze...

Wyłączył ze złością prognozę pogody. Mieli zasady. Mogli likwidować tylko w dni, w których niebo ozdabiała tęcza. Niestety w ciągu najbliższego tygodnia nie miał pojawić się nawet najdrobniejszy deszczyk, który mógłby ją przynieść.
Frustracja sprawiła, że zaczął przypominać sobie jak zaczęła się cała ta historia.
Dwójka braci - szesnastoletni Philip i dwa lata młodszy Tom....