Kiedyś wydarzyło się w moim życiu coś, za co prawie przypłaciłam życiem. Zostałam napadnięta i prawie uduszona. Na szczęście sprawca się opanował i dzięki temu wyszłam z tego cało. Przebaczyłam mu i nie żywię już do niego urazy. Moja rodzina zareagowała od razu. Jednak zdecydowano, że obejdzie się bez policji tym razem. Pamiętam, że moja siostra była wstrząśnięta tym wydarzeniem. Było w niej dużo złości i postanowiła mu sama wymierzyć karę. Zrobiła to za pomocą kilku mocnych kopniaków. Po prostu na oczach sąsiadów, nie przejmując się nikim, wymierzyła mu cielesną karę. Nikt nie wiedział, co się dzieje i dlaczego to zrobiła. Ale nie to było ważne. Później mogłam liczyć na rozmowy z nią, wieczorami przed snem mogłam się do niej przytulić. Nie zdawałam sobie sprawy, ale wiele razy mnie chroniła- czy to przed wrednymi koleżankami, czy to przed karą w domu. Doceniam to teraz po latach, mimo, że jako dziecko potrafiłam jej bardzo dopiec.

Kiedyś wydarzyło się w moim życiu coś, za co prawie przypłaciłam życiem. Zostałam napadnięta i prawie uduszona. Na szczęście sprawca się opanował i dzięki temu wyszłam z tego cało. Przebaczyłam mu i nie żywię już do niego urazy. Moja rodzina zareagowała od razu. Jednak zdecydowano, że obejdzie się bez policji tym razem. Pamiętam, że moja siostra była wstrząśnięta tym...

Siła w Nas.
Mam dwie siostry, z którymi dzieciństwo nie było klawe. Czesto klociłysmy się, zrzucałysmy na siebie nawzajem winę, przerzucałysmy się obowiązkami. Trudno w to uwierzyć, ale dochodziło nawet do rękoczynów. Wspominam to teraz z uśmiechem, ale wtedy nie było mi do śmiechu. Sądziłam, że trafiłam najgorzej jak mogłam, obawiałam się, że nigdy nie będę mogła na dziewczynach polegać, że nie będą dobrymi powiernikami moich tajemnic. Z biegiem czasu przekonałam się, że "nie ma to jak siostra". Mimo wiecznych kłótni, przekomarzań i bitew mogłam zawsze liczyć na dobre słowo, podniesienie na duchu, nie raz też sprowadzały mnie na ziemię, jeśli była taka konieczność.
Teraz, kiedy jesteśmy po 30-stce, doceniam ich obecność. Mogę liczyć na ich pomoc, poprosić o poradę, wygadać się. Wiem, że trzeźwym okiem spojrzą na każdy problem, a ich ocena będzie rzetelna. Cieszę się, że je mam.
Bo takich dwóch jak my trzy to nie ma ani jednej...

Siła w Nas.
Mam dwie siostry, z którymi dzieciństwo nie było klawe. Czesto klociłysmy się, zrzucałysmy na siebie nawzajem winę, przerzucałysmy się obowiązkami. Trudno w to uwierzyć, ale dochodziło nawet do rękoczynów. Wspominam to teraz z uśmiechem, ale wtedy nie było mi do śmiechu. Sądziłam, że trafiłam najgorzej jak mogłam, obawiałam się, że nigdy nie będę mogła na...

Był dzień komunii córki mojej przyjaciółki. Zabrałam małą do fryzjera i czekałam aż fryzjerka upnie jej ładnie włosy. Obok mnie usiadła kobieta ok 60-tki. Wszystko komentowała, nic jej nie pasowało. Oczywiście skrytykowała mnie, że co ze mnie za matka skoro włosów upiąć nie umiem dziecku... A jak dowiedziała się, że jeszcze nie jestem jej matką to oberwało się mojej nieobecnej przyjaciółce za to, że sama nie dba o dziecko. Bardzo krytykowała "nowoczesny styl wychowania". Miałam już dość uszczypliwości ze strony tej kobiety i inne klientki salonu również. Więc w momencie gdy do salonu weszła moja przyjaciółka podeszłam do niej, dałam buziaka w usta i powiedziałam "Kochanie zobacz jak pięknie wygląda nasza córcia. Niby dwie kobiety w domu a żadna z nas nie umie jej tak uczesać" i wzięłam ją za rękę. Porozumiewawczo puściłam oczko do przyjaciółki a ta od razu weszła w nową rolę :) Uszczypliwa kobieta patrzyła na nas jak na kosmitki ale słowem już się nie odezwała.

Był dzień komunii córki mojej przyjaciółki. Zabrałam małą do fryzjera i czekałam aż fryzjerka upnie jej ładnie włosy. Obok mnie usiadła kobieta ok 60-tki. Wszystko komentowała, nic jej nie pasowało. Oczywiście skrytykowała mnie, że co ze mnie za matka skoro włosów upiąć nie umiem dziecku... A jak dowiedziała się, że jeszcze nie jestem jej matką to oberwało się mojej...

Mam jedną starszą siostrę i jest ona dla mnie jak Elsa z Krainy Lodu. Nie tylko przypominam mi ją z wyglądu, ponieważ jest eteryczna blondynką o długich włosach i wielkich oczach. Moja siostra ma także swoje moce i umiejętności, tylko takie bardziej ludzkie - w jej przypadku jest to dobroć i mądrość.
Dlatego nie mogę przytoczę jednej sytuacji - tutaj liczy się całokształt. Ponieważ od najmłodszych lat troszczyła się o mnie i była bardziej odpowiedzialna niż ja. Nawet udział w imprezach rodzinnych dzięki obecności siostry staje się bardziej znośny :) W dorosłym życiu siostra to nie tylko bliska osoba. To wsparcie, jakiego nie otrzymam nigdzie indziej. Siostra dzieli ze mną przeszłość, miejsca, wspomnienia. Wie, jaka byłam i jaka jestem, wie co mnie ukształtowało, bo przeszła przez to samo.

Mam jedną starszą siostrę i jest ona dla mnie jak Elsa z Krainy Lodu. Nie tylko przypominam mi ją z wyglądu, ponieważ jest eteryczna blondynką o długich włosach i wielkich oczach. Moja siostra ma także swoje moce i umiejętności, tylko takie bardziej ludzkie - w jej przypadku jest to dobroć i mądrość.
Dlatego nie mogę przytoczę jednej sytuacji - tutaj liczy się całokształt....

Sytuacja ta miała miejsce całkiem niedawno. Byłam na obozie, na którym to młodzież odpowiedzialna była za sprzątanie, mycie naczyń, odkurzanie, czyszczenie toalet, przygotowanie posiłków itp. Podział obowiązków nie był skomplikowany, byliśmy podzieleni na grupy i codziennie mieliśmy do wykonania inne czynności domowe. Zostałam przydzielona do grupy, w której były cztery dziewczyny i tylko jeden chłopak. Wszystkie starałyśmy się jak najlepiej wykonywać nasze obowiązki. Niestety wspomniany kolega olewał każde nasze zadanie. Nie pojawiał się na dyżurach, kiedy już się zjawiał nic nie robił, mówił że on nie robi takich rzeczy w domu i nie zamierza robić ich na obozie. Próbowałyśmy rozmawiać z nim na różne sposoby, ponieważ naprawdę ciężko było nam poradzić sobie ze wszystkim na czas bez niego. Niestety ani nasze, ani opiekunów prośby nie pomagały. Postanowiłyśmy załatwić to inaczej. Zakradłyśmy się do jego pokoju późnym wieczorem i zostawiłyśmy kilka niespodzianek takich jak szmatki, jego karykatury i inne rysunki, list, oraz porozwieszane wszędzie karteczki z napisami typu "do twarzy Ci ze szmatką" czy "mop czeka na Ciebie". Nie skomentował naszego małego występku, ale już do końca obozu był dla nas bardzo miły, pomocny, uprzejmy i sprzątał.

Sytuacja ta miała miejsce całkiem niedawno. Byłam na obozie, na którym to młodzież odpowiedzialna była za sprzątanie, mycie naczyń, odkurzanie, czyszczenie toalet, przygotowanie posiłków itp. Podział obowiązków nie był skomplikowany, byliśmy podzieleni na grupy i codziennie mieliśmy do wykonania inne czynności domowe. Zostałam przydzielona do grupy, w której były cztery...

Solidarność kobiet? Siostrzana siła?
W moim życiu nie było za wiele takich sytuacji, jeśli jakiekolwiek były. Przeważnie to właśnie dziewczyny okazywały się złe, zawistne, pełne jadu. Nawet w obecnej pracy, pełnej dziewczyn jest konflikt z dziewczyną. I co z tego, że solidaryzuję się z koleżanką pracy, robimy wszystko najlepiej jak umiemy i działamy wspólnymi siłami jak ta dziewczyna chce podłożyć nam kłody pod nogi...

Solidarność kobiet? Siostrzana siła?
W moim życiu nie było za wiele takich sytuacji, jeśli jakiekolwiek były. Przeważnie to właśnie dziewczyny okazywały się złe, zawistne, pełne jadu. Nawet w obecnej pracy, pełnej dziewczyn jest konflikt z dziewczyną. I co z tego, że solidaryzuję się z koleżanką pracy, robimy wszystko najlepiej jak umiemy i działamy wspólnymi siłami jak ta...

Siłą na przeciwdziałanie jest przyjaźń. Wygrywa ona wszystko.
Współpraca jest, kiedy omawiamy nasze osobiste uwagi. Zazwyczaj to przynosi ulgę. Czy czuje się wówczas kimś wyjątkowym? Nie.
Czuje się wówczas szczęśliwa, że posiadam taką osobę, której mogę zaufać.

Siłą na przeciwdziałanie jest przyjaźń. Wygrywa ona wszystko.
Współpraca jest, kiedy omawiamy nasze osobiste uwagi. Zazwyczaj to przynosi ulgę. Czy czuje się wówczas kimś wyjątkowym? Nie.
Czuje się wówczas szczęśliwa, że posiadam taką osobę, której mogę zaufać.

Początek tej historii jest przeciwieństwem girl power...
Chorowałam na bulimię w gimnazjum. Chciałam być ładna, chciałam znaleźć sobie chłopaka, przyjaciół, być lubiana. Uważałam, że to wszystko zyskam tylko z pomocą szczupłej sylwetki, bo przecież "wszystkie" popularne i lubiane są szczupłe i ładne. Więc wpadłam w bulimię, przy tym nieustannie ćwicząc.
Młodsza siostra się dowiedziała. I walczyła o mnie. Walczyła całym sercem. Wyrywała mnie z łazienek, prawiła morały. Nie zraziły jej moje ciągłe krzyki, czasem niezwykle ostre przytyki, które miały ją zniechęcić do walki o mnie, a nawet zranienie w trakcie szarpaniny, do której doprowadziłam i przez którą płakała...
Potem walczyłyśmy o mnie razem. Z pomocą przyszła najsilniejsza kobieta jaką znam - nasza mama. Walczyłyśmy z moim kompulsywnym przejadaniem się, o moją pewność siebie i samoakceptację. To był okres rozmów, spacerów, płaczu i krzyków, które jednak sprawiły, że wyzdrowiałam.
A to wszystko dzięki mamie i siostrze. Dzięki naszej girl power, której nie przeciwstawiła się ta paskudna chorobą, jaką jest bulimia.

Początek tej historii jest przeciwieństwem girl power...
Chorowałam na bulimię w gimnazjum. Chciałam być ładna, chciałam znaleźć sobie chłopaka, przyjaciół, być lubiana. Uważałam, że to wszystko zyskam tylko z pomocą szczupłej sylwetki, bo przecież "wszystkie" popularne i lubiane są szczupłe i ładne. Więc wpadłam w bulimię, przy tym nieustannie ćwicząc.
Młodsza siostra się...

Pewna sytuacja nad polskim jeziorem. Wraz z przyjaciółką jeszcze przed sezonem wakacyjnym siedziałyśmy na piasku i jak to nastolatki rozmawiałyśmy o wszystkim i niczym. W pewnym momencie podeszło do nas kilku dorosłych mężczyzn. Minimum 10 lat starszych. Na początku zagadywali, było trochę śmiechu i zabawy. Niedługo później zaczęli być bardziej natarczywi. Wystarczyło jedno spojrzenie z przyjaciółką i wpadłyśmy na pomysł aby przedstawić się jako córki policjanta i wojskowego. Podtrzymywałyśmy temat do momentu, aż telefon przyjaciółki zadzwonił. Szybko zaczęła prowadzić rozmowę o tym, iż jej ojciec wojskowy po nas przyjechał. Sprawnie zabrałyśmy swoje rzeczy, pożegnałyśmy się i ruszyłyśmy szybkim krokiem na przystanek. Jak się okazało nie dzwonił jej ojciec, ale nasza koleżanka, która szybko załapała sytuację, gdy przyjaciółka zaczęła do niej mówić: tato. Tak więc bez zbędnych słów dziewczyny potrafią się dogadać i wyjść ze stresującej sytuacji.

Pewna sytuacja nad polskim jeziorem. Wraz z przyjaciółką jeszcze przed sezonem wakacyjnym siedziałyśmy na piasku i jak to nastolatki rozmawiałyśmy o wszystkim i niczym. W pewnym momencie podeszło do nas kilku dorosłych mężczyzn. Minimum 10 lat starszych. Na początku zagadywali, było trochę śmiechu i zabawy. Niedługo później zaczęli być bardziej natarczywi. Wystarczyło jedno...

Marcyśka już od jakiegoś czasu się do mnie nie odzywała. To było dziwne, gdyż nawet nie odbierała naszych (moich i naszej dziewczyńskiej paczki 4-osobowej) telefonów już chyba tydzień! Zwołałam zatem z dziewczynami naradę. Aśka i Kamila pojawiły się u mnie w sobotni wieczór.
- Myślę, że Marcysia ma jakieś problemy. - stwierdziła Asia.
- Trzeba po prostu do niej jechać! - zarządziła Kamila.
- Ale wiecie, że ona nie lubi przyjmować gości bez zapowiedzi. - rzekłam. Nasza przyjaciółka jest pedantką i zawsze przed przyjściem kogokolwiek musi mieć dom wysprzątany na błysk.
- Trudno, za bardzo się o nią martwimy, żeby nic nie robić! - Kamila była stanowcza.
- Ok, zatem jedźmy do niej. - powiedziałam.
Po godzinie byłyśmy pod jej drzwiami. Niestety nikt nie otwierał. Sądziłyśmy, że nie ma jej w domu, co jeszcze bardziej nas zaniepokoiło. Na szczęście Asia miała zapasowy klucz do jej mieszkania, zatem postanowiłyśmy wejść.
- Marcysia? Jesteś tu? - pytałyśmy po wejściu.
Znalazłyśmy ją w sypialni. Leżała i patrzyła w sufit. W mieszkaniu był okropny bałagan, duszne powietrze pachniało nieprzyjemnie.
- Kochanie... - gdy ją zobaczyłam od razu wiedziałam, że jest chora. I nawet wiedziałam, co to może być... Sama przechodziłam to wiele lat z moją mamą.
Marcysia nic nie mówiła, tylko płakała. Sprowadziłyśmy lekarza, który dobrał leczenie i orzekł zaawansowaną depresję. Nasza przyjaciółka już od wielu miesięcy ukrywała przed nami, że nie czuje się dobrze.
Dziś, po roku od tamtych wydarzeń, nadal mamy ją na oku i pomagamy jej w tej nierównej walce z podstępną chorobą.
- Dziewczyny, dziękuję wam! To dzięki wam żyję... - Marcysia ostatnio przy kawie postanowiła nam się zwierzyć. Ryczałyśmy we cztery, ciesząc się, że mamy siebie. Wielka jest siła kobiecej przyjaźni!

Marcyśka już od jakiegoś czasu się do mnie nie odzywała. To było dziwne, gdyż nawet nie odbierała naszych (moich i naszej dziewczyńskiej paczki 4-osobowej) telefonów już chyba tydzień! Zwołałam zatem z dziewczynami naradę. Aśka i Kamila pojawiły się u mnie w sobotni wieczór.
- Myślę, że Marcysia ma jakieś problemy. - stwierdziła Asia.
- Trzeba po prostu do niej jechać! -...