1247 dni odkąd zamknięto mnie w tej nieszczęsnej wieży... Pierwszych kilka dni płakałam, później przyszła faza totalnej depresji, a teraz? Teraz tkwię w dzikiej furii! W pałacu nie przepadałam za lekcjami sztuk walki (no chyba, że moim nauczycielem był Valerian, bo przez Jadę zawsze miałam siniaki... A siniaki nijak współgrały z moimi powabnymi sukniami). Ale teraz? Teraz przypominam sobie każdą sekundę tych treningów i jestem wdzięczna, że Jada mnie nie rozpieszczała! Trenuję bez opamiętania po 6 godzin dziennie! Zbieram wszystko co może mi posłużyć za broń - widelce, łyżki (noży niestety mi nie dają), potłuczone odłamki talerzy. Oj tak... Jeszcze trochę i będę gotowa. Kilka tygodni i zemszczę się. Poczekam aż przyjdą z kolejną dostawą jedzenia i ucieknę. A później? Później odbiorę mój tron! Zabili mi całą rodzinę - ich błąd! Trzeba było zabić mnie razem z nimi... A tak? Zapłacą za wszystko!

1247 dni odkąd zamknięto mnie w tej nieszczęsnej wieży... Pierwszych kilka dni płakałam, później przyszła faza totalnej depresji, a teraz? Teraz tkwię w dzikiej furii! W pałacu nie przepadałam za lekcjami sztuk walki (no chyba, że moim nauczycielem był Valerian, bo przez Jadę zawsze miałam siniaki... A siniaki nijak współgrały z moimi powabnymi sukniami). Ale teraz? Teraz...

Jako kobieta w XXI wieku,
Wiele wiem o współczesnym człowieku.
"Umiesz liczyć? Licz na siebie."
Tego się trzymam w każdej potrzebie.
Na innych ludziach nie warto polegać,
A pod żadnym pozorem prośbom ulegać.
Wiem, że to brzmi trochę niedorzecznie,
Lecz trzeba umieć odmówić grzecznie.
Jasne, że małe niewinne przysługi,
To nie to samo co wykorzystujące usługi.
No więc, teraz coś w temacie,
Mianowicie to, o co się w życiu staracie.
Czyli jak się uwolnić z naszej wieży,
Nie ma szans taka, co tylko pachnie i leży.
No dziewczyny, wziąć się w garść musimy,
Inaczej z naszą pozycją nic nie zrobimy.
Będziemy w czterech ścianach na zawsze uwięzione,
Przez kolce, kraty i smoka bronione.
Oczywiście te przeszkody to tylko metafory,
Mogą to być ludzie, używki lub spory.
Nie ma co liczyć na jakiegoś rycerza,
Który do nas prosto z bajki zmierza.
Musimy nauczyć radzić sobie same,
A nie zgrywać nietykalną damę.
W dzisiejszym świecie, oczywista sprawa,
Kobiety i mężczyźni mają takie same prawa.
Coprawda, smutne bez facetów życie,
Ale radź sobie sama, jak chcesz być na szczycie.

Jako kobieta w XXI wieku,
Wiele wiem o współczesnym człowieku.
"Umiesz liczyć? Licz na siebie."
Tego się trzymam w każdej potrzebie.
Na innych ludziach nie warto polegać,
A pod żadnym pozorem prośbom ulegać.
Wiem, że to brzmi trochę niedorzecznie,
Lecz trzeba umieć odmówić grzecznie.
Jasne, że małe niewinne przysługi,
To nie to samo co wykorzystujące usługi.
No więc, teraz...

Czas jest promykiem słońca, wlatującym przez wąskie szczeliny w ceglanych murach. Poranek wieszczy świergot leśnych ptaków, zaś noc zapowiadają świerszcze, świetliki i rechot żab nad otaczającymi wieżę wodami. Mysz jest zwierzęciem domowym, pupilem i przyjacielem, a karaluch spod deski jedynym sąsiadem. W dodatku flirciarzem i zalotnikiem. W wieży myśli budują się same i wyrastają do wielkości najprawdziwszych wieżowców, które mają trzydzieści tysięcy okien, a marzenia i sny są tak wielkie, że wykraczają poza obszary zwyczajnej, ludzkiej wyobraźni. Ty jesteś słuchaczem i mówcą, tak samo jak nauczycielem, fryzjerem czy mechanikiem.
O czym marzy kobieta z wieży? O brodzeniu bosymi stopami, aż po kostki w błocie. O deszczu kapiącym na nos i wietrze czochrającym włosy. O piasku między palcami, a nawet i za paznokciem. O widokach tak rozległych, że ani jednym, ani drugim okiem ich nie obejmiesz. O tęczy, która ma siedem kolorów. O zapachu bułeczki z kruszonką w cukierni za rogiem. O głosie innym niż Twój własny wyśpiewujący "do re mi fa sol la si do". O pocałunku i dłoni we włosach. O cieple, które drugi człowiek nosi w sobie.

Czas jest promykiem słońca, wlatującym przez wąskie szczeliny w ceglanych murach. Poranek wieszczy świergot leśnych ptaków, zaś noc zapowiadają świerszcze, świetliki i rechot żab nad otaczającymi wieżę wodami. Mysz jest zwierzęciem domowym, pupilem i przyjacielem, a karaluch spod deski jedynym sąsiadem. W dodatku flirciarzem i zalotnikiem. W wieży myśli budują się same i...

Doceniam fakt, że wreszcie mogę się wyspać.

Doceniam fakt, że wreszcie mogę się wyspać.

Siedzę samotnie w wieży. Jest nudno, smutno, pusto. Zostałam tu zamknięta, bo sprzeciwiłam się woli ojca. I słusznie. Nie wyjdę za mąż za faceta, którego nie kocham, chociaż miałabym tu skonać. A może... już po mnie jedzie książę? Nie, rozmarzyłam się za bardzo.
Jestem tu samotna. Mam podstawowe rzeczy podtrzymujące mnie przy życiu takie jak łóżko, toaletę, wodę, pokarm. Wspomniany pokarm przynosi mi Aureliusz, sługa ojca. Nie rozmawia jednak ze mną. Nie wypowiada w moim kierunku ani słowa. Zupełnie jakbym dla niego nie istniała. Codziennie wypatruję kogoś kto ocaliłby mnie z wierzy. Na skrawkach papieru, które przywiał mi wiatr piszę krótkie listy, które wyrzucam przez okno. Robię to z nadzieją, że ktoś je kiedyś przeczyta, znajdzie mnie i uratuje. Nieopodal mojego okna rośnie drzewo. Jest bardzo wysokie, lecz jeszcze trochę brakuje mu, bym mogła go dostać. Wiem, że pewnego dnia go dosięgnę i uda mi się stąd wyrwać. Może Aureliuszowi zmięknie serce. Może coś go tknie, może on mi pomoże? Nie wiem jakim cudem mam w sobie takie pokłady pozytywnego nastawienia, ale wiem, czuję to, że niedługo stanę się wolna.

Siedzę samotnie w wieży. Jest nudno, smutno, pusto. Zostałam tu zamknięta, bo sprzeciwiłam się woli ojca. I słusznie. Nie wyjdę za mąż za faceta, którego nie kocham, chociaż miałabym tu skonać. A może... już po mnie jedzie książę? Nie, rozmarzyłam się za bardzo.
Jestem tu samotna. Mam podstawowe rzeczy podtrzymujące mnie przy życiu takie jak łóżko, toaletę, wodę, pokarm....

Dziewczyna z wieży[bookLink]4876197|Dziewczyna z wieży[/bookLink]

Dziewczyna z wieży[bookLink]4876197|Dziewczyna z wieży[/bookLink]

 [bookCover]4876197|Dziewczyna z wieży[/bookCover]