Pamięć w naszym życiu odgrywa niezwykle ważną rolę. Nie tylko w najmłodszym wieku, kiedy to poznajemy i uczymy się wszystkiego od początku, ale także w wieku późniejszym , kiedy pozwala nam normalnie funkcjonować we współczesnym świecie. Tracąc tę niezwykle ważną zdolność , zwykle tracimy chęć do wszystkiego i robimy wszystko aby ją odzyskać . Bo jak poruszać się nie pamiętając jak się nazywa to i owo? Jak wykonać proste życiowe czynności nie wiedząc jak umyć zęby, czy do czego służy dzwonek?
Jak można pomóc człowiekowi który pragnie odzyskać pamięć i wrócić do normalnego życia? Oczywiście przywołując najważniejsze obrazy z życia. Dobrym pomysłem jest wizyta w miejscach , w których często bywaliśmy. Także zdjęcia z przeszłości pomogą w walce z odzyskiwaniem wspomnień. Jeżeli taką osobą byłby np. mój mąż , pojechałabym z nim w miejsce, gdzie się poznaliśmy, a także tam gdzie wyjeżdżaliśmy na wakacje. Na pewno pokazałabym mu nasze pierwsze mieszkanie, nasze miejsca spacerów z córką, restauracje do których lubiliśmy chodzić, miejsce w którym zbieraliśmy pierwsze grzyby a także ukochaną księgarnię w której kupowaliśmy książki. Wydaje mi się jednak, że kluczowym czynnikiem jest fakt, żeby robić to stopniowo, pomału, tak, aby przeprowadzić takiego człowieka bezpiecznie przez proces odzyskiwania pamięci. No i najważniejszą rzeczą jest miłość i wsparcie osób z najbliższego otoczenia:)

Pamięć w naszym życiu odgrywa niezwykle ważną rolę. Nie tylko w najmłodszym wieku, kiedy to poznajemy i uczymy się wszystkiego od początku, ale także w wieku późniejszym , kiedy pozwala nam normalnie funkcjonować we współczesnym świecie. Tracąc tę niezwykle ważną zdolność , zwykle tracimy chęć do wszystkiego i robimy wszystko aby ją odzyskać . Bo jak poruszać się nie...

Gdyby to mój mąż stracił pamięć, zaczęłabym się z nim poznawać od nowa.
Najpierw zabrałabym go w miejsce gdzie odbyła się nasza pierwsza randka, nasz pierwszy pocałunek. Wszystko robiłabym stopniowo, bez nacisku. Wieczorami wsłuchiwalibyśmy się w rytm muzyki z naszego pierwszego tańca weselnego. Gotowałabym mu jego najlepsze dania. Działałabym na wszystkie jego zmysły: kto wie może utracona pamięć zaczęłaby powracać. W dalszym etapie byłby wspólny przegląd naszych rodzinnych albumów, filmów. I dzieci... Wspólna zabawa z dziećmi: przecież on to kocha. Może podczas zabawy będzie ten "błysk", że akurat mu się coś przypomni.
Uzyskanie pamięci byłoby bardzo ciężką drogą. Jednak warto wytrwać dla miłości i mieć wielką nadzieję, że się uda!

Gdyby to mój mąż stracił pamięć, zaczęłabym się z nim poznawać od nowa.
Najpierw zabrałabym go w miejsce gdzie odbyła się nasza pierwsza randka, nasz pierwszy pocałunek. Wszystko robiłabym stopniowo, bez nacisku. Wieczorami wsłuchiwalibyśmy się w rytm muzyki z naszego pierwszego tańca weselnego. Gotowałabym mu jego najlepsze dania. Działałabym na wszystkie jego zmysły: kto...

Książkę można by napisać na temat zachowania osób, które tracą pamięć, tego ciągłego poszukiwania przez nich siebie samego i wszystkiego innego: rachunków, listów, kluczy, ubrań. Na początku wystarcza dyskretna obserwacja, rozmowa i czas poświęcony tej osobie. Tego czasu, cierpliwości potrzeba coraz więcej. Można w kalendarzu zaznaczać obecny dzień, aby było wiadomo jaką mamy datę, pisać na kartkach co trzeba kupić, jaką sprawę załatwić. Przydaje się też organizer na leki. Należy dużo przebywać z taką osobą, aby czuła się bezpiecznie i wiedziała, że ktoś "za nią myśli". Warto wspominać, oglądać stare zdjęcia, stare filmy. Wtedy chory się ożywia i chętnie kontynuuje rozmowę. W przypływie jego świadomości można usłyszeć następujące zwroty: "co się z człowieka robi, jakiś debil się robi", "starzenie się to mecząca sprawa". Krzyżówki, puzzle, gry, układanki, klocki, wszystko musi iść w ruch, bo osoba taka jest jak dziecko, trzeba jej zająć czymś czas. Dobre są też spacery, ogółem schematyczny i przewidywalny dzień, małe rytuały np. picie kawy czy herbaty (bez cytryny). Przede wszystkim musimy kochać tę osobę, okazywać jej dużo miłości, bo jest bardzo trudno przeżyć każdy dzień i noc z osobą chorą (w domyśle - na Alzheimera). A najważniejsze to bądźmy, trzymajmy za rękę, dyskretnie wycierając lecącą łzę (naszą łzę).

Książkę można by napisać na temat zachowania osób, które tracą pamięć, tego ciągłego poszukiwania przez nich siebie samego i wszystkiego innego: rachunków, listów, kluczy, ubrań. Na początku wystarcza dyskretna obserwacja, rozmowa i czas poświęcony tej osobie. Tego czasu, cierpliwości potrzeba coraz więcej. Można w kalendarzu zaznaczać obecny dzień, aby było wiadomo jaką...

Utrata pamięci to szok dla obu stron!
Osoba, która ją utraciła czuje przerażenie bo świat, w którym się znajduje nic jej nie mówi, nie przywołuje żadnych wspomnień. Dookoła same obce twarze. Dookoła ludzie, którzy zachowują się jak bliscy znajomi, jak rodzina i mówią o sprawach, sytuacjach, których próżno szukać w pamięci.
Zaś bliscy tej osoby najczęściej nie potrafią zrozumieć jak to można nie pamiętać. Znoszą fotografie, namawiają czy zmuszają do oglądania, snują przy tym różne opowieści. Na tym zdjęciu ciocia Frania, na tym wujek Józek. Tu pieczemy barana w Beskidach, tu skaczemy na bungee. Padają daty, nazwy miejscowości, imiona, że aż się głowie kręci. Wszyscy oczywiście bardzo się starają. Opowiadają różne zdarzenia za każdym razem licząc, że może coś się odblokuje nieborakowi. Liczą, że będą tymi szczęśliwcami, którzy wpłyną na odzyskanie pamięci.
Ja proponuję dać czas osobie, która utraciła pamięć by mogła oswoić się z tą trudną sytuacją. Bo czas jest najlepszy na wszystko i naprawdę nie jest to slogan. Proponuję ją otoczyć dyskretną opieką, służyć pomocą gdy będzie tego potrzebować, odpowiadać na zadane pytania. Po prostu wsłuchać się w jej potrzeby.
Ot cała recepta...

Utrata pamięci to szok dla obu stron!
Osoba, która ją utraciła czuje przerażenie bo świat, w którym się znajduje nic jej nie mówi, nie przywołuje żadnych wspomnień. Dookoła same obce twarze. Dookoła ludzie, którzy zachowują się jak bliscy znajomi, jak rodzina i mówią o sprawach, sytuacjach, których próżno szukać w pamięci.
Zaś bliscy tej osoby najczęściej nie potrafią...

Wiem co lubi, co go wzrusza, co jest dla niego ważne, co sprawia,że jest szczęśliwy. Wiem co lubi robić, czego pragnie, jakie ma marzenia. To co nas łączy, daje poczucie wzajemnej miłości, wspolnych radosnych przeżyć, co jest naszym wspólnym, bezpiecznym, ciepłym, przyjaznym miejscem. To wszystko starałabym się pokazać, stwarzałabym sytuacje przywołujące te właśnie
pozytywne rzeczy. Dla moich bliskich - wielkie zadanie miałaby muzyka i instrument - palce i usta same zlożyłyby się do gry! (Taką mam nadzieję). Muzyka wyprowadzi każdego z mgły. Same pozytywne wspomnienia, dużo czasu i miłości! To moja recepta!

Wiem co lubi, co go wzrusza, co jest dla niego ważne, co sprawia,że jest szczęśliwy. Wiem co lubi robić, czego pragnie, jakie ma marzenia. To co nas łączy, daje poczucie wzajemnej miłości, wspolnych radosnych przeżyć, co jest naszym wspólnym, bezpiecznym, ciepłym, przyjaznym miejscem. To wszystko starałabym się pokazać, stwarzałabym sytuacje przywołujące te właśnie
...

Pytanie zasadnicze: co jest powodem utraty pamięci?
Jeśli utrata pamięci związana jest z próbą wyparcia jakiś nieprzyjemnych wydarzeń, to (według mnie) przypominanie "na siłę" przeszłości nie ma sensu. Cierpiący na amnezję podświadomie będzie się bronił przed wspomnieniami. Potrzeba czasu, żeby sam sobie przypomniał to, co zechce.
Jeśli amnezja nastąpiła na skutek wypadku, to cierpliwie przypominałabym takiej osobie różne ciekawe, interesujące, miłe wydarzenia, miejsca, okoliczności. Zaplanowałabym spacer stałą trasą, wakacje w ulubionym miejscu, spotkanie z przyjaciółmi, itp.
Odpuściłabym sobie terapię szokową typu: "miałeś wypadek, jako jedyny się uratowałeś, przed wypadkiem żyłeś..., byłeś..., zajmowałeś się...", bo podejrzewam, że odniosłaby skutek odwrotny od zamierzonego.

Pytanie zasadnicze: co jest powodem utraty pamięci?
Jeśli utrata pamięci związana jest z próbą wyparcia jakiś nieprzyjemnych wydarzeń, to (według mnie) przypominanie "na siłę" przeszłości nie ma sensu. Cierpiący na amnezję podświadomie będzie się bronił przed wspomnieniami. Potrzeba czasu, żeby sam sobie przypomniał to, co zechce.
Jeśli amnezja nastąpiła na skutek wypadku,...

Konrad pięć lat temu zupełnie nie przewidując tego, co może się wydarzyć, powiedział, że jeśli kiedykolwiek straciłby pamięć, ja mam robić wszystko, by ją odzyskał. Zapytałam go wtedy co dokładnie miałabym robić. Odpowiedział, że pokazywać nasze wspólne zdjęcia, zabierać do miejsc, w których spędziliśmy miłe chwile, opowiadać o tym, przez co razem przeszliśmy. Po tym monologu spytałam: "a co jeśli nigdy byś sobie mnie nie przypomniał?", odparł pewnie: "masz sprawić żebym zakochał się w tobie na nowo".
Żebyśmy wtedy wiedzieli, że taki czas naprawdę zaistnieje...
Odkąd Konrad wyszedł po wypadku ze szpitala, codziennie przypominam mu o naszym wcześniejszym życiu (ślubie, który wzięliśmy, wycieczkach, które odbyliśmy). Życie teraz dzielę na dwa etapy: przed wypadkiem i po wypadku. Tamten rozdział jest już zamknięty, a ten wypełniamy każdego dnia, uczymy się na nowo wspólnie żyć, a ja staram się rozbudzić w nim tę miłość, którą mnie darzył...

Konrad pięć lat temu zupełnie nie przewidując tego, co może się wydarzyć, powiedział, że jeśli kiedykolwiek straciłby pamięć, ja mam robić wszystko, by ją odzyskał. Zapytałam go wtedy co dokładnie miałabym robić. Odpowiedział, że pokazywać nasze wspólne zdjęcia, zabierać do miejsc, w których spędziliśmy miłe chwile, opowiadać o tym, przez co razem przeszliśmy. Po tym...

Zdecydowanie pomoże mi w tym pękający w szwach album. Zarówno ten starszy, ze zdjęciami wywołanymi z kliszy, jak i ten nowszy, cyfrowy. Mam mnóstwo zdjęć z różnych rodzinnych uroczystości, czy nawet ze spacerów. Wizualizacja i długie opowieści mogą pomóc uruchomić na nowo pamięć i przywrócić tożsamość.

Zdecydowanie pomoże mi w tym pękający w szwach album. Zarówno ten starszy, ze zdjęciami wywołanymi z kliszy, jak i ten nowszy, cyfrowy. Mam mnóstwo zdjęć z różnych rodzinnych uroczystości, czy nawet ze spacerów. Wizualizacja i długie opowieści mogą pomóc uruchomić na nowo pamięć i przywrócić tożsamość.

Jestem osobą, która robi bardzo dużo zdjęć i zachowuje nawet drobne pamiątki, więc najpierw pokazałabym album ze zdjęciami. Opisałabym sytuację z fotografii i po kolei przedstawiała każdą osobę. Z mojego laptopa wygrzebałabym nagrania, których mam równie dużo co zdjęć, i również opowiadałabym co się działo tamtego dnia. Później wyciągnęłabym pamiątki i opowiadała związane z nimi historie. :)

Jestem osobą, która robi bardzo dużo zdjęć i zachowuje nawet drobne pamiątki, więc najpierw pokazałabym album ze zdjęciami. Opisałabym sytuację z fotografii i po kolei przedstawiała każdą osobę. Z mojego laptopa wygrzebałabym nagrania, których mam równie dużo co zdjęć, i również opowiadałabym co się działo tamtego dnia. Później wyciągnęłabym pamiątki i opowiadała związane z...