- Cześć mamo. Co słychać?
- U nas po staremu. A co u Ciebie? Jak tam egzaminy?
- Czeka mnie jeszcze jeden i będę już miała wakacje. I mam jeszcze dla was niespodziankę.
- Co to za niespodzianka? Mam nadzieję, że miła.
- Chcę wam kogoś przedstawić.
- To już nie możemy się doczekać.
(dwa tygodnie później)
- Witaj córciu. Już po egzaminach?
- Tak, wczoraj miałam ostatni. Chciałam wam kogoś przedstawić. To jest Maciek.
- Dzień dobry państwu.
- Witaj. Zrobiłam właśnie obiad. Zjecie z nami?
- Tato, coś się stało? Jakiś blady jesteś?
- Wy jesteście razem? Jesteście parą?
- Tak proszę pana. Ma pan wspaniałą córkę i chcemy być razem.
- To nie możliwe, to mi się śni.
- Co tam mamroczesz pod nosem?
- Chodźcie wszyscy usiąść. Musimy porozmawiać. Wy nie możecie być razem!
- Tato, co ty opowiadasz! Nie będziesz mi mówił z kim mogę być a z kim nie!
- Wy jesteście rodzeństwem, przyrodnim rodzeństwem!

- Cześć mamo. Co słychać?
- U nas po staremu. A co u Ciebie? Jak tam egzaminy?
- Czeka mnie jeszcze jeden i będę już miała wakacje. I mam jeszcze dla was niespodziankę.
- Co to za niespodzianka? Mam nadzieję, że miła.
- Chcę wam kogoś przedstawić.
- To już nie możemy się doczekać.
(dwa tygodnie później)
- Witaj córciu. Już po egzaminach?
- Tak, wczoraj miałam ostatni....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka lat temu będąc na basenie z kuzynką i jej dziećmi zobaczyliśmy dziewczynkę wyglądającą niemal jak bliźniaczka Tomka, syna kuzynki. Dzieci bawiły się razem i naprawdę wyglądały identycznie - jasne kręcone włosy, do tego brązowe oczy (rzadkie połączenie), takie same uśmiechy... Dorotka (kuzynka) nawet zrobiła im wspólne zdjęcie, bo to "takie zabawne".
O całym wydarzeniu zapomniałem na kilka lat. Jakieś 3 lata temu odwiedziłem Dorotkę i zastałem ją mocno zapłakaną, w totalnej rozsypce. Okazało się, że Jacek, mąż Doroty ma nieślubne dziecko. Odezwała się do niego jedna z jego dawnych miłostek ( o których wiele osób wiedziało, a o których nikt nie mówił głośno) - wygadała się swojemu mężowi, że to nie on jest ojcem ich dziecka, ale właśnie... Jacek. Mąż spakował więc walizki, wyprowadził się, a kobieta zwróciła się nagle po 15(!) latach do Jacka po alimenty. Jacek przyznał się Dorocie rozpętując tym prawdziwą burzę.
A teraz szczegóły rodem z "Trudnych spraw", w które naprawdę aż trudno było nam uwierzyć. Po pierwsze - to była dziewczynka spotkana niegdyś na basenie. Po drugie - ma tak samo na imię, jak wspólna córka Jacka i Doroty (co dodatkowo boli Dorkę). Po trzecie - jest zaledwie dwa miesiące młodsza od syna Jacka, Tomka, co znaczy, że zdradzał Dorotę, gdy ta była w ciąży... Nie wiem, jakim cudem Dorota wybaczyła Jackowi i co zrobił, by to wybaczenie osiągnąć, ale nadal są razem.

Historia jak najbardziej prawdziwa, zmieniłem tylko imiona.

Kilka lat temu będąc na basenie z kuzynką i jej dziećmi zobaczyliśmy dziewczynkę wyglądającą niemal jak bliźniaczka Tomka, syna kuzynki. Dzieci bawiły się razem i naprawdę wyglądały identycznie - jasne kręcone włosy, do tego brązowe oczy (rzadkie połączenie), takie same uśmiechy... Dorotka (kuzynka) nawet zrobiła im wspólne zdjęcie, bo to "takie zabawne".
O całym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Ja rozumiem, że prawda boli, niemniej jednak tak właśnie było. Tego dnia, gdy Twój młodszy brat zmarł on wcale nie upadł przy nauce chodzenia. Od zawsze nas o to obwiniałeś, a my po prostu próbowaliśmy Cię z ojcem chronić. Mogłeś odpuścić, zapomnieć, a Ty ciągle wypominasz nam, że to my go nie dopilnowaliśmy. Prawda była taka, że Tadziu spał w wózku, ja przygotowałam obiad, a Ty bawiłeś się nowym samochodem. Wszyscy znajdowaliśmy się w jednym pokoiku z kuchnią, nie zostawiłam Was przecież samych. Nagle Ty wziąłeś stojący na szafce puchar ojca, który dostał za pierwsze miejsce w wyścigach rowerowych, podszedłeś do wózka i z niewiadomych przyczyn uderzyłeś go pucharem prosto w skroń. Nieświadomie wybrałeś miejsce, ale sam fakt, że to zrobiłeś. Jedno uderzenie, ale było niestety śmiertelne... Zaczęłam panikować, próbowałam mu pomóc, ale to wszystko nic nie dawało. Upozorowałam upadek, aby Ciebie chronić. Mieliśmy wiele problemów, ale takie wypadki się zdarzają, nas oczyszczono z zarzutów, ja byłam trzeźwa, ojciec był w pracy, a Ty miałeś całe życie przed sobą. Powiedziałam ojcu, mieliśmy nigdy nie poruszać tego tematu, ale nie mogę znieść Twoich ciągłych pretensji. To nie była moja wina, Ciebie by należało zapytać dlaczego? Tylko Ty jakbyś wymazał ten dzień z pamięci...
-To nie może być prawda!
-Niestety, ale to właśnie jest prawda.

- Ja rozumiem, że prawda boli, niemniej jednak tak właśnie było. Tego dnia, gdy Twój młodszy brat zmarł on wcale nie upadł przy nauce chodzenia. Od zawsze nas o to obwiniałeś, a my po prostu próbowaliśmy Cię z ojcem chronić. Mogłeś odpuścić, zapomnieć, a Ty ciągle wypominasz nam, że to my go nie dopilnowaliśmy. Prawda była taka, że Tadziu spał w wózku, ja przygotowałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ten dzień zapowiadał się miło,gdyby nie to,że dziś spodziewałam się wizyty siostry.Planowałam przeprowadzić z nią poważną rozmowę, tę z gatunku babsko-damskich.Już od dłuższego czasu mierzi mnie jej sytuacja.Wychodząc za mąż była pogodną i zwariowaną dziewczyną lubiała spontaniczne podróże,zabawy i spotkania z przyjaciółmi,była wesoła i na świat patrzyła przez różowe okulary.Jej miłością stał się sportowiec,któremu wróżono wielką karierę sportową,był fantastycznym człowiekiem, niepoprawnym romantykiem a dla siostry nieba by uchylił, kochali się szalenie.Zastanawiam się czy obrączka na palcu tak wiele zmienia, czy rutyna w związku gasi iskierkę namiętności.Ona tak zpoważniała,wydaje się nie obecna, oczy smutne, wyczerpana i zmęczona życiem.I cóż się dziwić pracuje ciężko całymi dniami, dom,zakupy, obiady na jej głowie a do tego kredyt w banku na dom do spłacenia.Jej niegdyś cudowny mąż, grzeje kanapę w domu nieustannie klepie łapkami w laptopa,jego fantastyczną karierę przekreślił wypadek, jaki spowodował kilka lat temu.Ucierpiała w nim kobieta oraz ręką i ego mojego szwagra.Kiedy siostra ora za dwoje, on siedzi sobie w kapcioszkach i użala się nad sobą, jaki ja mogłem być wspaniały, wszystkie gazety by o mnie pisały....
Siostra zjawiła się punktualnie,plan miałam doskonały,zrobię kawkę, podam ciasto a potem wygarnę prosto z mostu.Nie możesz sama pracować,On musi zabrać się do jakiejś pracy, musisz odpocząć, wyjechać, zapisać się na yoge pilates czy fitness, musisz odreagować bo się wykończyć. Nie pozwól by wszystko leżało na twoich barkach,On jest mężczyzną niech się zacznie zachowywać jak mężczyzna.To co usłyszałam w odpowiedzi wbiło mnie w fotel, jaka jestem płytka,pomyślałam,oceniam ludzi po pozorach.Ten wypadek spowodowała ona kiedy wracali z imprezy,była trzeźwa lecz zmęczona ale uparła się by prowadzić, wjechała w kobietę na pasach bo oczy jej się przymykały.Mąż wziął winę na siebie by ona nie straciła orzeczenia o niekaralności, które było nie zbędne w jej pracy.Szwagier ma niewładną ręke więc rozkręcił biznes internetowy, który dobrze się ma i przynosi dochody a siostrę zwyczajnie męczą wyrzuty sumienia z którymi sobie nie radzi.Postanowiłyśmy poszukać pomocy u jakiegoś terapeuty.A ja będę ją wspierać z całych sił i sto razy się zastanowię nim o kimś coś powiem :)

Ten dzień zapowiadał się miło,gdyby nie to,że dziś spodziewałam się wizyty siostry.Planowałam przeprowadzić z nią poważną rozmowę, tę z gatunku babsko-damskich.Już od dłuższego czasu mierzi mnie jej sytuacja.Wychodząc za mąż była pogodną i zwariowaną dziewczyną lubiała spontaniczne podróże,zabawy i spotkania z przyjaciółmi,była wesoła i na świat patrzyła przez różowe...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy mój mąż Pablo pracował, uwielbiałam spędzać czas z jego prababcią - jednak czasem przychodziły jej do głowy tak szalone pomysły jak przejażdżka konno. Próbowałam ją od tego odciągnąć - i w końcu po ciężkich negocjacjach zgodziła się na spacer.
-Ale pod warunkiem że przyniesiesz mi moją fioletową apaszkę ! - powiedziała.
-Tak jest! - odkrzyknęłam, ruszając już do posiadłości, prosto do pokoju pani Emilii.
-Gdzie ta chustka? - zastanawiałam się w myślach, kiedy zobaczyłam, że na komodzie jej nie ma. Nie znoszę grzebać w cudzych rzeczach, nawet gdy ktoś mnie o to prosi jednak stwierdziłam, że może niepotrzebnie przyjść żeby jej poszukać a jak nie przyniosę to nigdzie nie pójdzie - czasem bywała uparta. Zerknęłam więc do komody jednak po otwarciu każdej szuflady nie zobaczyłam jej. Zdecydowałam, że popatrzę jeszcze do półek w szafie. I chusta tam była, jednak kiedy ją wyciągnęłam coś jeszcze rzuciło mi się w oczy - zdjęcie. Było czarno-białe, przedstawiało grupkę kilku osób, już miałam je odłożyć kiedy... zaraz zaraz. Gdy przyjrzałam się zdjęciu miałam wrażenie, że zamiast jednej z dziewczyn widzę tam siebie. To nie było znikome podobieństwo a te same rysy twarzy... Byłam w takim szoku, że nie wiedziałam co zrobić. Kto to jest? Dlaczego krewna mojego męża ma to zdjęcie? Czy ją znała? Jednak nie zastanawiając się za długo chwyciłam apaszkę, zdjęcie włożyłam do kieszeni i szybko wyszłam nie wspominając o tym staruszce ani słowem. Jedno wiedziałam napewno - muszę to wyjaśnić.

Kiedy mój mąż Pablo pracował, uwielbiałam spędzać czas z jego prababcią - jednak czasem przychodziły jej do głowy tak szalone pomysły jak przejażdżka konno. Próbowałam ją od tego odciągnąć - i w końcu po ciężkich negocjacjach zgodziła się na spacer.
-Ale pod warunkiem że przyniesiesz mi moją fioletową apaszkę ! - powiedziała.
-Tak jest! - odkrzyknęłam, ruszając już do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam oczy tego chłopca. Ilekroć spojrzałam w okno, on tam był. Stał w oddali między szopą a leśną dróżką i patrzył. Prosto w moje okno… Codziennie.
*
Dwanaście lat później zobaczyłam go w parku. Rozplątywał psu zaplątaną w smycz łapę. Gdy podniósł na mnie wzrok, nie miałam wątpliwości, że to on. Podeszłam bliżej, a gdy nabrałam powietrza, by zapytać, kim jest, on zaczął mówić:
- Moja mama zmarła na raka. Twój ojciec był jej lekarzem. Coś między nimi zaszło, a mama podeszła do tego zbyt poważnie… Narzucała mu się, chciała z nim być, a dla niego to była tylko przygoda. Szantażowała, że powie wszystko twojej matce, więc przestał ją leczyć. PRZESTAŁ LECZYĆ, rozumiesz?! – Gdy nagle krzyknął, zacisnęłam dłonie. – Mówił, że nic jej nie jest, fałszował wyniki badań, marząc, by choroba wreszcie ją wykończyła.
Zadrżałam.
- Mama pisała bloga i gdy zmarła, znalazłem go. Ona wiedziała, że twój ojciec chce, by umarła i dała mu spokój. Pozwoliła się oszukiwać, byle spędzić z nim jeszcze kilka chwil. Opisała to… Przeczytałem każde słowo, gdy po jej śmierci zamieszkałem z babcią. Wściekły chodziłem pod twój dom. Wyobrażałem sobie, że psuję mu hamulce w samochodzie. W końcu zapłacił za bardzo dobrą szkołę dla mnie sto kilometrów stąd. Przedstawił się jako przyjaciel mamy, który chce nam pomóc. Musiałem zniknąć.
*
Wiele razy pytałam ojca, kim jest chłopiec zza okna, a on codziennie kłamał, że nikogo nie widzi. Wyjęłam telefon i wpisałam w Google hasło „jak zepsuć hamulce w audi”.

Pamiętam oczy tego chłopca. Ilekroć spojrzałam w okno, on tam był. Stał w oddali między szopą a leśną dróżką i patrzył. Prosto w moje okno… Codziennie.
*
Dwanaście lat później zobaczyłam go w parku. Rozplątywał psu zaplątaną w smycz łapę. Gdy podniósł na mnie wzrok, nie miałam wątpliwości, że to on. Podeszłam bliżej, a gdy nabrałam powietrza, by zapytać, kim jest, on zaczął...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Czy to żart? Moja babcia napisała tę książkę?-pytam zaskoczona.-Ale przecież na okładce widnieje zupełnie inny autor-NN.
- To skomplikowana historia-zaczęła niechętnie opowiadać mama.- Kiedy przyszłam na świat okazało się, że mam poważną wadę serduszka. W Polsce lekarze nie dawali mi szans. Babcia dowiedziała się
o możliwości wykonania zabiegu ratującego moje życie w USA. Niestety, sam zabieg był bardzo kosztowny, a do tego jeszcze koszty podróży i pobytu za granicą… Dawniej nie było tylu fundacji ,tak jak obecnie. Człowiek był zdany sam na siebie. Wtedy babcia wpadła na niecodzienny pomysł, o którym nikt poza dziadkiem nie wiedział. Wiesz, że babcia to typowy mól książkowy, ale pewnie nie masz pojęcia, że sama tworzyła powieści…co prawda tylko do szuflady…do tamtego czasu, gdy poszła do bardzo poczytnej wówczas autorki NN i opowiedziała jej o swoim problemie. NN zaproponowała, że wyda jedną z babcinych powieści pod własnym nazwiskiem, a dochód ze sprzedaży przekaże na operację. I tak powstała „ Wiosna w sercu”, która okazała się bestsellerem! Pieniądze ze sprzedaży
w całości pokryły koszty i operacji, i wyjazdu.
-I po takim sukcesie babcia nie wydała swoich innych powieści pisanych do szuflady?
-Znałaś ją, to niesamowicie skromna osoba, niewierząca we własny talent…pisanie było dla niej formą relaksu, sposobem oderwania się od rzeczywistości… Niestety, babcine rękopisy zostały zalane podczas powodzi w 1991 roku i już nie dało się ich uratować…

-Czy to żart? Moja babcia napisała tę książkę?-pytam zaskoczona.-Ale przecież na okładce widnieje zupełnie inny autor-NN.
- To skomplikowana historia-zaczęła niechętnie opowiadać mama.- Kiedy przyszłam na świat okazało się, że mam poważną wadę serduszka. W Polsce lekarze nie dawali mi szans. Babcia dowiedziała się
o możliwości wykonania zabiegu ratującego moje życie w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W powietrzu unosił się dławiący zapach kwiatów, wokół których leniwie fruwały pszczoły – to na nich Margo skupiała uwagę zamiast witać przybywających żałobników, lecz siostry ledwie zwracały na nią uwagę. Bez końca rozkładały jedzenie i przyjmowały kolejne kondolencje od ciotek i wujków, których ledwie znały.
Zostały we trójkę same, dziedzicząc po rodzicach tylko ten dom i zalegające w nim rzeczy. Lata temu zmarła ich matka, w tym tygodniu natomiast, siostry pożegnały ojca.
- Cześć – do Margo podszedł chłopak niewiele starszy od niej, w czarnym, znoszonym garniturze.
- Ciebie nie znam – stwierdziła Margo na jego widok. Nigdy nie była zbyt miła, ale uznała, że w tych okolicznościach jest usprawiedliwiona.
- Nie – chłopak pokręcił głową. – Mam na imię Hugo.
- Byłeś klientem taty? Zrobił ci stół, czy coś?
Młodzieniec znowu potrząsnął głową. Wyciągnął z kieszeni świstek papieru i podał go jej. Dziewczyna przeczytała dokument najpierw od niechcenia, co szybko zamieniło się w zdumienie.
- Czego chcesz? – wycedziła. – Tata już nie żyje, nic ci po nim.
Hugo zarumienił się.
- Wiem. Ja… chciałem tylko poznać moją rodzinę.
- Nie jesteśmy twoją rodziną – Margo szybko, niemal wściekle, oddała mu metrykę.
- Według tego aktu urodzenia jesteśmy. Wasz tata był i moim ojcem.
Margo parsknęła.
- Tata nigdy nie zdradziłby mamy.
- A jednak to zrobił.
Margo poczuła jak dudni jej serce.
- Przepraszam – rzekł chłopak. Obiektywnie nie miał za co, ale Margo pragnęła słuchać jego przeprosin przez całą wieczność.

W powietrzu unosił się dławiący zapach kwiatów, wokół których leniwie fruwały pszczoły – to na nich Margo skupiała uwagę zamiast witać przybywających żałobników, lecz siostry ledwie zwracały na nią uwagę. Bez końca rozkładały jedzenie i przyjmowały kolejne kondolencje od ciotek i wujków, których ledwie znały.
Zostały we trójkę same, dziedzicząc po rodzicach tylko ten dom i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lubiłem wizyty u ciotki Gertrudy i wujka Hieronima. Tam w przeciwieństwie do mojego domu rodzinnego, zawsze panowała ciepła atmosfera, zawsze było wesoło, a dom był pełen ludzi. Wujostwo miało pięcioro dzieci, z którymi miałem dobry kontakt. Uwielbiałem nasze wspólne zabawy, spacery po lesie, łowienie ryb nad jeziorem, ale też pyszne jedzenie, którym raczyła nas siostra mojej matki. Pewnego wieczora, którego nie zapomnę do końca życia, dokonałem szokującego odkrycia. Kiedy wszyscy siedzieli przy ognisku i opowiadali sobie historie o duchach, ja poszedłem do domu skorzystać z toalety. Jako, że na dole było zajęte, udałem się na piętro. Nagle usłyszałem niepokojące dźwięki, walenie jakby ktoś chciał rozwalić wszystkie ściany. Wyszedłem na korytarz, nasłuchiwać niecodziennych odgłosów, jakie dochodziły z pomieszczenia, które zawsze było zamknięte na klucz. Kilka sekund później znalazł się za mną wujek, bez słowa wyciągnął z kieszeni klucz i otworzył drzwi. Moim oczom ukazał się wychudzony chłopak, prawie pusty pokój, dźwiękoszczelne ściany, podrapane podłogi, materac i mnóstwo miękkich przedmiotów, którymi bez wątpienia nie można zrobić sobie krzywdy. Byłem w szoku. Jak się okazało wujostwo przez 15 lat kryło straszny sekret. Jeden z ich synów urodziły się chory, nie chcieli oddać go do zakładu, postanowili się nim zająć. Tego wieczora zapomnieli podać mu leki, dostał ataku szału. Wyszło na jaw, że o istnieniu Wojtka nie wiedział nikt oprócz nich.

Lubiłem wizyty u ciotki Gertrudy i wujka Hieronima. Tam w przeciwieństwie do mojego domu rodzinnego, zawsze panowała ciepła atmosfera, zawsze było wesoło, a dom był pełen ludzi. Wujostwo miało pięcioro dzieci, z którymi miałem dobry kontakt. Uwielbiałem nasze wspólne zabawy, spacery po lesie, łowienie ryb nad jeziorem, ale też pyszne jedzenie, którym raczyła nas siostra...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Matka nigdy nie była rozmowna, gdy pytałem za co siedzi ojciec.
- Zabił, ma ponieść karę - mawiała, po czym odpalała papierosa i sięgała po krwistoczerwony lakier do paznokci, by dać mi do zrozumienia, że kończy rozmowę.

Byłem wychowywany przez babkę, bo matka pracowała po dwanaście godzin, bym wyszedł na ludzi.
- Będziesz prawnikiem, uczciwym obywatelem, nie jak twój ojciec. Żyły sobie wypruwam, aby odłożyć ci na studia, nie zawiedź mnie.
Nie zawiodłem, ale nie mogę tego samego powiedzieć o niej.

Miałem czternaście lat, gdy do domu wpadły gliny, rzucili matkę i babkę na podłogę, zakuli w kajdanki i wyrecytowali formułkę o zabójstwie i składaniu fałszywych zeznań.
A ja z dnia na dzień dostałem się pod opiekę ojca "kryminalisty", którego zwolniono z aresztu.

Dziwnie się czułem, gdy obcy mężczyzna płakał przede mną, mówiąc że mnie kocha i zrobi wszystko, by wynagrodzić mi życie w kłamstwie.
- Przykro mi, że musiałeś przez to przechodzić - mówił ten, który siedział za niewinność.

Okazało się, że sąsiada zabiła matka. Była jego kochanką. Gdy ojciec ich nakrył, ta wpadła w szał, pokaleczyła nożem siebie i odebrała kochankowi życie, po czym zamknęła się w domu i zadzwoniła po policję mówiąc, że to ona jest ofiarą.
Ojciec nieświadomy tego, co go czeka, zostawił ślady, a babka kłamała przed sądem, by ocalić córkę.

Ja zaś, nie zawiodłem.
Jestem adwokatem. Bronię tych, którzy być może zostawili na wolności swoje dzieci pod opieką morderców.

Matka nigdy nie była rozmowna, gdy pytałem za co siedzi ojciec.
- Zabił, ma ponieść karę - mawiała, po czym odpalała papierosa i sięgała po krwistoczerwony lakier do paznokci, by dać mi do zrozumienia, że kończy rozmowę.

Byłem wychowywany przez babkę, bo matka pracowała po dwanaście godzin, bym wyszedł na ludzi.
- Będziesz prawnikiem, uczciwym obywatelem, nie jak twój...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej