Pobudka nie jest najprzyjemniejsza. Nad ranem zwala się na mnie dwudziestokilogramowe ciało chłopczyka, a zaraz za nim na łóżko wskakuje blondwłosa dziewczynka. Oboje zaczynają wrzeszczeć do mojego ucha "Babciu, babciu, wstawaj! Zrobiliśmy dla ciebie laurkę!" Przez nanosekundę cieszy mnie myśl o pięknej kartce zrobionej specjalnie dla mnie, lecz chwilę później uświadamiam sobie - kim są te dzieci? Nie chcę wzbudzać w nich strachu, dlatego po krótkich uściskach ze szkrabami idę do lustra, gdzie odkrywam brak piersi, zmarszczki pod oczami i grzywkę zakrywającą moje czoło. Niewiarygodne, czy to... Czy jestem Reginą Brett? Pamiętam dopiero jak kilka miesięcy temu spotkałyśmy się na podpisywaniu jej najnowszej książki. Powiedziałam jej wtedy, że chciałabym aby stworzyła książkę będącą zbiorem rzeczy sprawiających jej radość i przybliżających do Boga. Mnóstwo zdjęć, tekstów, z których czerpie inspirację. A może by tak...?

Pobudka nie jest najprzyjemniejsza. Nad ranem zwala się na mnie dwudziestokilogramowe ciało chłopczyka, a zaraz za nim na łóżko wskakuje blondwłosa dziewczynka. Oboje zaczynają wrzeszczeć do mojego ucha "Babciu, babciu, wstawaj! Zrobiliśmy dla ciebie laurkę!" Przez nanosekundę cieszy mnie myśl o pięknej kartce zrobionej specjalnie dla mnie, lecz chwilę później uświadamiam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Co do…! – wykrzyknęłam spojrzawszy na swoje odbicie w lustrze. Co prawda, nogi ugięły się pode mną niebezpiecznie, jednak wciąż stałam, a to oznaczało, że żyję, a to co widzę, dzieje się naprawdę. Z naprzeciwka patrzyła na mnie obca, a jednak tak dobrze znana twarz. J.K. Rowling. Przeraźliwie blada, z kroplami lepkiego potu na czole i szokiem wymalowanym w najdrobniejszej zmarszczce.
Nie wiedziałam jak to możliwe, ale jakimś cudem stałam się nią. Albo to ona zamieniła się we mnie. Wszystko to było bez sensu, więc nie zastanawiając się długo, w obawie, że wariuję, wybiegłam z łazienki.
„Skoro jestem panią Rowling…”, myślałam „czy byłoby głębokim nadużyciem wykorzystać ten dzień na spełnianie marzeń?”
Zawsze chciałam zobaczyć, jak wygląda praca na planie filmowym, a przecież każdy czarodziej i mugol wiedzą o powstającym właśnie filmie z serii „Fantastycznych zwierząt”, a gdyby tak…?
Od podobnych rozmyślań się zaczęło. Spędziłam cudowny dzień z największymi gwiazdami kina, podglądałam scenografię, kostiumy, sztuczki reżyserskie…
Jeszcze jedna rzecz nie dawała mi spokoju… pewna sztuka teatralna o Harry’m Potterze… Relację ze spalenia egzemplarza zamieściłam w internecie. Mam nadzieję, że wszyscy zapomną o „Przeklętym dziecku”, tak jak ja chciałabym o nim nie pamiętać.
Na koniec ogłosiłam rozpoczęcie pracy nad nową książką. Jutro znowu będę sobą, a Rowling będzie się musiała w końcu zmobilizować i dostarczyć mi kolejną część jej najnowszej serii.

- Co do…! – wykrzyknęłam spojrzawszy na swoje odbicie w lustrze. Co prawda, nogi ugięły się pode mną niebezpiecznie, jednak wciąż stałam, a to oznaczało, że żyję, a to co widzę, dzieje się naprawdę. Z naprzeciwka patrzyła na mnie obca, a jednak tak dobrze znana twarz. J.K. Rowling. Przeraźliwie blada, z kroplami lepkiego potu na czole i szokiem wymalowanym w najdrobniejszej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdybym mogła stać się na jeden dzień moim ulubionym pisarzem, zamieniłabym się w... Andrzeja Sapkowskiego. Zrobiłabym to trochę z czystej ciekawości, a trochę z chęci rozróby i zrobienia zamieszania. ;) Otóż będąc w jego ciele zrobiłabym coś, co zaskoczyłoby wszystkich jego czytelników, jak i jego samego, kiedy by się ocknął, będąc już sobą dzień dzień później. Przeprosiłabym za jego mocne słowa o grze Wiedźmin i powiedziałbym, że w rzeczywistości bardzo ją lubię oraz, że przyczyniła się w wielki stopniu do sukcesu książek. Pochwaliłabym również studia CD Project Red za wspaniałą robotę i życzyłabym im dalszych sukcesów.

Gdybym mogła stać się na jeden dzień moim ulubionym pisarzem, zamieniłabym się w... Andrzeja Sapkowskiego. Zrobiłabym to trochę z czystej ciekawości, a trochę z chęci rozróby i zrobienia zamieszania. ;) Otóż będąc w jego ciele zrobiłabym coś, co zaskoczyłoby wszystkich jego czytelników, jak i jego samego, kiedy by się ocknął, będąc już sobą dzień dzień później....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To ja, George R.R. Martin! Skoro to tylko na chwilę, zażartuję sobie z Was. Zwołam konferencję prasową i ogłoszę, że wyjeżdżam w Bieszczady i kolejnej części Pieśni Lodu i Ognia nie będzie!

To ja, George R.R. Martin! Skoro to tylko na chwilę, zażartuję sobie z Was. Zwołam konferencję prasową i ogłoszę, że wyjeżdżam w Bieszczady i kolejnej części Pieśni Lodu i Ognia nie będzie!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kolejny dzień. Kolejny człowiek. Kolejne życie, którym mogę kierować przez jeden dzień.
Budzę się. Oddycham płytko. Odruchowo zrywam się z łóżka. Stoję naprzeciwko lustra, a w nim ujrzałem starego mężczyznę. Dotykam siwych włosów i długiej brody. Moje odbicie ledwo mieści się w lustrze, gdyż człowiek, którym jestem, nie ograniczał sobie słodyczy. Chwila... To niemożliwe!
- George... skończ z wgapianiem się w lustro i zejdź na śniadanie – mówi kobieta, która nagle weszła do pokoju. To niesamowite... jestem George R. R. Martin. Przez lata marzyłem by obudzić się w ciele tak dobrego pisarza. A ta kobieta, to chyba moja żona.
- Oczywiście kochanie – odpowiadam.
Podchodzę do szafy. Ten genialny staruszek nie ma gustu. Ubieram się i schodzę na dół. Mam skromny dom. Nie pomyślałbym, że w nim mieszka tak dobry autor książek. Zazwyczaj tak sławni pisarze mają przestrzenne, piękne domy. Ten jest przytulny. Siadam do stołu. Parris kładzie jajecznice na stole i przysiada się. Nie wiem jak to u nich jest. Rozmawiają przy stole,a jak tak, to o czym?
- To jakie mamy plany na dziś?
- Zajmę się ogrodem. Potem poleniuchuję.
- Tylko tyle? Spójrz jaki piękny dzień – wskazuję na słoneczne miasto za oknem.
- Takich będzie pełno. Może jak nie będziesz się nudzić, to napiszesz parę stron do książki. Fani już od dawna na nią czekają
- Nie mogę się skupić, nie mam weny i wszystko mnie rozprasza – jak mam pisać prawdziwy George?
- Dlatego idę do ogrodu – uśmiechnęła się i poszła.
Zwiedzam resztę domu. Rozumiem go. Komu chciałoby się pisać w takim wieku , gdy wszyscy oczekują tak wiele? Nagle trafiam do gabinetu staruszka. Szafki z książkami, komputer, czyste kartki, długopisy, fotel (pewnie do namysłu) , to wszystko się tu znajduje. Siadam przy biurku i odnajduję listy. Pełno listów. Jedne są motywacyjne, inne wręcz przeciwnie. Biedny George. Najwyraźniej nie może nic ciekawego wymyślić. Od dawna nie ma weny. Włączam komputer. Wchodzę w zapis książki, nad którą pracuje. Jest już kilkanaście stron. Wzdycham. Co złego może się stać? Chcę mu pomóc. Główkuję dobre parę minut i nagle czuję przypływ pomysłów. Jakby nagle George włączył się do pracy. Pisałem kilka godzin. Niezwykłych godzin jako George. Tak bardzo chciałem wiedzieć jak to jest być nim i tworzyć porywające dialogi i miażdżące uczucia wątki, a teraz palce mi odpadają. Stwierdzam, że mój wkład w tą książkę wystarczył. Resztę musi dokończyć on sam, więc idę pochwalić się do żony, która właśnie ogląda telewizje. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że bardzo pomogłem napisać jego najlepszą książkę, stworzyłem diament wśród książek fantasy, a dzięki temu George R. R. Martin przeszedł do legendy, jak jego bohaterowie z powieści.

Kolejny dzień. Kolejny człowiek. Kolejne życie, którym mogę kierować przez jeden dzień.
Budzę się. Oddycham płytko. Odruchowo zrywam się z łóżka. Stoję naprzeciwko lustra, a w nim ujrzałem starego mężczyznę. Dotykam siwych włosów i długiej brody. Moje odbicie ledwo mieści się w lustrze, gdyż człowiek, którym jestem, nie ograniczał sobie słodyczy. Chwila... To niemożliwe!
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Budzik, trzeba wstawać... Z zamkniętymi oczami wstaję z łóżka i wlokę się do łazienki. Dotykam twarzy, jest szorstka, prawie jak moje nogi po tygodniu od ogolenia, dziwne, bardzo dziwne, trzeba będzie zrobić peeling. Zapalam światło przy lustrze i co widzę?!?! Widzę jak Jonathan Carroll gapi się na mnie. Trochę jakby zdziwiony, ale ucieszony na mój widok. Chwila zaraz, to ja się cieszę na jego widok i dlaczego on ma na sobie moją piżamę? Nie będę się rozwodzić nad tym co stało się później i ile czasu zajęło mi zrozumienie, że ja to On, ale gdy już doszłam do siebie i wygłaskałam białego pitbulla, który nie wiadomo skąd znalazł się w moim mieszkaniu, siadłam przed laptopem i napisałam wiadomość na facebooku do Jonathana Carrolla, bo on żył sobie nieświadomy tego co się stało w swoim mieszkanku w Wiedniu. Początkowo myślał, że żartuję, ale potem stwierdził, że w jego książkach nie takie rzeczy się działy i że we dwoje napiszemy i wydamy taką książkę, że mucha nie siada. Książka była o tym, że Jonathan Carroll się rozdwoił, dzięki czemu mógł przebywać w dwóch miejscach jednocześnie i pociągnął za tym całą masę niewiarygodnych wydarzeń. Książka szybko stała się bestsellerem. A teraz wyobraźcie sobie zdziwienie gości na spotkaniu autorskim gdy pojawiliśmy się tam oboje Jonathan Carroll i ja – Jonathan Carroll.
P.S. Wiecie co w tym było najlepsze, że wszystko wydarzyło się w jeden dzień! Czysty realizm magiczny!

Budzik, trzeba wstawać... Z zamkniętymi oczami wstaję z łóżka i wlokę się do łazienki. Dotykam twarzy, jest szorstka, prawie jak moje nogi po tygodniu od ogolenia, dziwne, bardzo dziwne, trzeba będzie zrobić peeling. Zapalam światło przy lustrze i co widzę?!?! Widzę jak Jonathan Carroll gapi się na mnie. Trochę jakby zdziwiony, ale ucieszony na mój widok. Chwila zaraz, to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obudziłem się rano i zobaczyłem w lustrze twarz młodego i całkiem niczego sobie faceta. Wow, jest nieźle, pomyślałem. Czym prędzej wyszedłem na ulicę by korzystać z tego niecodziennego daru. Zatrzymywali mnie mężczyźni, zatrzymywały mnie kobiety.
- Panie Remigiuszu, pańskie książki odmieniły moje życie, Pan tak zna życie i prawo. Ja nigdy bym tak nie umiała.
- Panie Remigiuszu, Pan jest wspaniały, jestem Pana idolką.
- Panie Remigiuszu, przeczytałabym wszystkie pańskie książki, ale nie nadążam. Chcę być pańską weną.
Przeciskanie się przez tłum gospodyń domowych stało się męczące i uznałem, że dobrze mu tak, ale czeka mnie przecież ważne zadanie. Trzeba wykorzystać ten dar. Wróciłem czym prędzej do domu i rozłożyłem na stole 10 książek z ostatniego roku. Wiedziałem, że to nie będzie łatwe, ale musiałem je pochłonąć póki czar nie pryśnie.
Może zrozumie, że nie liczy się ilość... albo że każdy śpiewać może, ale nie musi. Wiem, miałem się przemienić w ulubionego pisarza, a przepoczwarzyłem się... taki mój mały wkład w literaturę.

Obudziłem się rano i zobaczyłem w lustrze twarz młodego i całkiem niczego sobie faceta. Wow, jest nieźle, pomyślałem. Czym prędzej wyszedłem na ulicę by korzystać z tego niecodziennego daru. Zatrzymywali mnie mężczyźni, zatrzymywały mnie kobiety.
- Panie Remigiuszu, pańskie książki odmieniły moje życie, Pan tak zna życie i prawo. Ja nigdy bym tak nie umiała.
- Panie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

I znow nastal kolejny dzień. Pierwsza mysl jaka nasunela mi sie po przebudzeniu byla kim jestem dzisiaj. Z niepokojem pobieglam do lustra i okazalo sie ze zobaczylam twarz Lauren St. John. Odetchnelam z ulga. Od razu wiedzialam jak spedze ten dzień. Poniewaz autorka nigdy wczesniej nie byla w Polsce postanowilam zorganizowac spotkanie z czytelnikami nie w ksiegarni lecz w ogrodzie zoologicznym. Rozmawialismy o ksiazkach które zostaly wydane w Polsce i poruszylismy temat relacji jaką człowiek moze nawiazac ze zwierzeciem. Odpowiedzialam na pytania czytelnikow oraz uswiadomilam ich o sytuacji w Afryce a szczegolnie o Zimbabwe z ktorego pochodzę. Razem z dziecmi zrobilismy plakaty o zwierzetach wystepujacych na sawannie a pozniej nakarmilismy osobniki wystepujace w zoo. Na zakończenie rozdalam dzieciom jedna z ksiazke w języku angielskim, ktore napisalam a nie zostaly wydane w Polsce. Po spotkaniu udalam sie na spacer a nastepnie na obiad na ktory zaprosili mnie wydawcy moich poprzednich ksiazek. Prowadzilismy rozmowy o wydaniu moich innych opowiadań. Czas uplynal w milej atmosferze. Gdy nastal wieczor wiedzialam ze rano obudze sie w innym ciele. Szkoda, przyzwyczailam sie juz. Mimo wszystko czuje ze zrobilam cos dobrego dla stworzen które same o siebie nie zawalcza.

I znow nastal kolejny dzień. Pierwsza mysl jaka nasunela mi sie po przebudzeniu byla kim jestem dzisiaj. Z niepokojem pobieglam do lustra i okazalo sie ze zobaczylam twarz Lauren St. John. Odetchnelam z ulga. Od razu wiedzialam jak spedze ten dzień. Poniewaz autorka nigdy wczesniej nie byla w Polsce postanowilam zorganizowac spotkanie z czytelnikami nie w ksiegarni lecz w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Coś przeraźliwie piszczy mi nad uchem. Szybkim ruchem ręki wyłączam budzik i przeciągam się rozkosznie. Kątem oka zauważam na ramieniu pukiel blond włosów. A więc znowu zmiana... W kogo tym razem? Byle nie w blondynę Klaudię... Podchodzę do lustra i mrugam zaskoczona. Spodziewałam się kolejnej nieznajomej mi osoby, kogoś... zwykłego! A widzę J.K. Rowling!
W pierwszej chwili nie wiem co robić. Mam tyle możliwości, ogromny talent, bezgraniczną wyobraźnię. Może napisałabym nową książkę... Niee, stanowczo za mało czasu. Zamiast tego wpadam na coś podobnego. Biorę czystą kartkę i zapełniam ją nowymi pomysłami. Prequel z czasów huncwotów! O tym zawsze marzyłam, o tym pisałam dziecięce ff w podstawówce. Kto wie, może następnego dnia pani Rowling pomyśli, że jej samej zamarzyło się stworzenie takiej powieści... Mówiła, że nie zamierza kontynuować Harry'ego Pottera, a nic nie mówiła o cofnięciu się w czasie... :>

Coś przeraźliwie piszczy mi nad uchem. Szybkim ruchem ręki wyłączam budzik i przeciągam się rozkosznie. Kątem oka zauważam na ramieniu pukiel blond włosów. A więc znowu zmiana... W kogo tym razem? Byle nie w blondynę Klaudię... Podchodzę do lustra i mrugam zaskoczona. Spodziewałam się kolejnej nieznajomej mi osoby, kogoś... zwykłego! A widzę J.K. Rowling!
W pierwszej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zaraz po przebudzeniu poszłam do łazienki umyć twarz... i w tym momencie okazało się, że powinienem powiedzieć prawidłowo :poszedłem. W lustrze ujrzałem zarost i charakterystyczną twarz, której inicjały nie znikają na długo z półki bestsellerowych książek w empiku: Remigiusz Mróz!
Wpierw udałbym się na długi bieg po lesie żeby zobaczyć, jak to jest być człowiekiem w dobrej formie, który do tego czerpie radość z biegania! Po zadziwiająco długiej jak na resztę moich żyć ( w których głownie zmęczona biegałam na autobus z zadyszką) przebieżce usiadłbym z kolejną butelką ulubionej yerbaty i zabrał się z fascynacją do przeczytania następnych roboczych tomów o Chyłce i Zordonie. Dopisałbym co nieco, a może nawet dodał jakiś dramatyczny zwrot wydarzeń, próbując jednocześnie nie schrzanić tej ksiązki. Spróbowałbym również napisać zarys powieści tak tkwiącej w pamięci jak "Behawiorysta" w nadziei, że za pół roku w którymś życiu znajdę ją w księgarni i z wypiekami na twarzy będę śledzić losy zaprojektowanych przeze mnie bohaterów. Na koniec dnia usiadłbym w fotelu z książką leżącą na szafce nocnej i czytałbym, aż do jej skończenia lub uśnięcia. To był dobry dzień.

Zaraz po przebudzeniu poszłam do łazienki umyć twarz... i w tym momencie okazało się, że powinienem powiedzieć prawidłowo :poszedłem. W lustrze ujrzałem zarost i charakterystyczną twarz, której inicjały nie znikają na długo z półki bestsellerowych książek w empiku: Remigiusz Mróz!
Wpierw udałbym się na długi bieg po lesie żeby zobaczyć, jak to jest być człowiekiem w dobrej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej