Takim przedmiotem jest zdjęcie grupowe zrobione na kolonii w Dziwnowie w 2003 roku. Miło jest powspominać czasy beztroskiego dzieciństwa i pierwszych samodzielnych wakacji bez rodziców. Z tyłu fotografii widnieją podpisy kolegów,koleżanek, wychowawczyni i innych osób,których poznałam w tym czasie, zawsze kiedy patrzę na tę fotografię zastanawiam się co dziś robią niektóre osoby z którymi kontakt się urwał,czy poznałabym ich będąc w ich mieście?
Ta fotografia jest naprawdę miłą pamiątką do której powracam ze wzruszeniem wspominając tamte czasy.

Takim przedmiotem jest zdjęcie grupowe zrobione na kolonii w Dziwnowie w 2003 roku. Miło jest powspominać czasy beztroskiego dzieciństwa i pierwszych samodzielnych wakacji bez rodziców. Z tyłu fotografii widnieją podpisy kolegów,koleżanek, wychowawczyni i innych osób,których poznałam w tym czasie, zawsze kiedy patrzę na tę fotografię zastanawiam się co dziś robią niektóre...

Pamiętnik, który pisałam podczas wymiany w USA. Wkleiłam tam wszystkie wspomnienia z tego cudownego okresu, ale jedno zdanie, które sama napisałam, blokuje mnie przed ponownym zaglądnięciem w przeszłość i powspominaniem "mojego amerykańskiego życia". Nie wiem, czy kiedyś się przełamię :(

Pamiętnik, który pisałam podczas wymiany w USA. Wkleiłam tam wszystkie wspomnienia z tego cudownego okresu, ale jedno zdanie, które sama napisałam, blokuje mnie przed ponownym zaglądnięciem w przeszłość i powspominaniem "mojego amerykańskiego życia". Nie wiem, czy kiedyś się przełamię :(

Od momentów, do których sięga moja pamięć, kolekcjonuję rozmaite przedmioty. Część z nich można zaliczyć do wartościowych (biżuteria z początku ubiegłego stulecia i cenne egzemplarze książek), jednak po tysiąckroć bardziej wolę rzeczy, z którymi łączy mnie więź sentymentalna. Trudno wybrać jedno jedyne, ale mus to mus. Ulubionym wątkiem w literaturze jest miłość. Kto się z tym nie zgodzi? Ona zaciekawia i ubarwia fabułę. A poza tym najlepsza jest prostota. Często w najzwyklejszych sytuacjach czujemy największą radość. Poniższy przedmiot nierozerwalnie kojarzę z tą pierwszą miłością. Chodząc do szkoły podstawowej zakochałam się w koledze z klasy. Uczucie spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Szkoda, że chłopcy w pewnym wieku nie interesują się dziewczynami, a jakimiś grami i zabawami bez sensu. Żyłam więc i niczym romantycy pielęgnowałam w sobie ból towarzyszący nieodwzajemnionej miłości. Aż kiedyś, cudownego, wiosennego dnia owy chłopczyk podszedł na początku lekcji do mojej ławki, położył na niej nakrętkę wody o smaku cytrynowym i rzekł: "To dla ciebie, Cytrynko". Oh, błogie czasu dzieciństwa, gdzie takie wydarzenia potrafiły unieść młodą duszyczkę na wyżyny szczęścia. Dziś została tylko żółta zakrętka i wspomnienie tamtej radości.

Od momentów, do których sięga moja pamięć, kolekcjonuję rozmaite przedmioty. Część z nich można zaliczyć do wartościowych (biżuteria z początku ubiegłego stulecia i cenne egzemplarze książek), jednak po tysiąckroć bardziej wolę rzeczy, z którymi łączy mnie więź sentymentalna. Trudno wybrać jedno jedyne, ale mus to mus. Ulubionym wątkiem w literaturze jest miłość. Kto się z...

Matrioszka od wujka. Wspomnień tyle ile laleczek wewnątrz, albo i więcej. Najpiękniejsza pamiątka po cudownych wakacjach.

Matrioszka od wujka. Wspomnień tyle ile laleczek wewnątrz, albo i więcej. Najpiękniejsza pamiątka po cudownych wakacjach.

Moja mama chrzestna miała niesamowity talent do rysowania. Krajobraz, martwa natura, portrety. Wszystko co stworzyła było tak bardzo realistyczne, miało w sobie „to coś”. Niestety niewiele się z tego zachowało. Los chciał, że mój portret, który udało jej się naszkicować, gdy odwiedzałam ją w szpitalu, mając 6 lat - tak. To był jej ostatni rysunek. Mimo, że choroba utrudniała powoli codzienne czynności, rysowała go z czystą radością. Teraz, kiedy patrzę na tą zapełnioną kartkę papieru, widzę wiecznie pogodną i pełną optymizmu Beatę. I taką ją pamiętam i pamiętać będę, gdy tylko w zasięgu wzroku pojawi się ten przedmiot. Zostawiła mi w nim małą cząstkę siebie. Miała niewiele ponad 30 lat, ale nikt nie mógł jej zarzucić, że nie walczyła do końca i to z uśmiechem na twarzy. Tak, tak, panie raku. Zdecydowanie za szybko mi ją zabrałeś..

Moja mama chrzestna miała niesamowity talent do rysowania. Krajobraz, martwa natura, portrety. Wszystko co stworzyła było tak bardzo realistyczne, miało w sobie „to coś”. Niestety niewiele się z tego zachowało. Los chciał, że mój portret, który udało jej się naszkicować, gdy odwiedzałam ją w szpitalu, mając 6 lat - tak. To był jej ostatni rysunek. Mimo, że choroba...

Pamiętacie, jak w "Poszukiwaniu straconego czasu" mały kęs magdalenki zanurzonej w herbacie potrafił wywołać w bohaterze niepohamowaną lawinę wspomnień?
No więc moją magdalenką tudzież srebrną piersiówką jest wiele przedmiotów, bo nieuleczalną skłonność do sentymentalizmu mam we krwi. Aczkolwiek jest też rzecz, która w pewien sposób wyróżnia się spośród pozostałych. Jest to mała muszla podniesiona przez męską dłoń przy świetle księżyca, który świecił wtedy w majestatycznej pełni. Temperatura powietrza i morskiej wody była wspaniale przyjemna, a duszny i gwarny za dnia nadmorski kurort nagle pod osłoną nocy zamieniał się w zaciszne miejsce aż nazbyt romantyczne, skłaniające do zwierzeń, popełniania błędów i nierozsądnych ruchów albo - jak kto woli - kierowania się zasadą "carpe diem", czyli balansowania na granicy ryzyka i przyjemności.

Ach te pierwsze miłości, co one robią z człowiekiem... A ich nieme symbole pozostają z nami już na zawsze.

Pamiętacie, jak w "Poszukiwaniu straconego czasu" mały kęs magdalenki zanurzonej w herbacie potrafił wywołać w bohaterze niepohamowaną lawinę wspomnień?
No więc moją magdalenką tudzież srebrną piersiówką jest wiele przedmiotów, bo nieuleczalną skłonność do sentymentalizmu mam we krwi. Aczkolwiek jest też rzecz, która w pewien sposób wyróżnia się spośród pozostałych. Jest...

Pamiętnik, ale nie taki w którym opisywałabym każdy przeżyty dzień, a ten prowadzony przez siedmioletnią mnie, w którym wypisywali wierszyki, rysowali obrazki i zaginali rogi karteczek w sekrecie moi przyjaciele. Jest chyba najbardziej cukierkowym przedmiotem jaki kiedykolwiek widziałam, błękitny, w brokatowe misie, z różowymi pachnącymi kartkami, zamykany na złotą kłódeczkę (jak skarb) ale najważniejsze w nim jest te parę zapisanych dla mnie słów przez bliskie mi osoby, których teraz ze mną nie ma, bo wyjechały, bo już odeszły, bo nasze losy się rozminęły, ale zostawiły po sobie ślad w moim życiu i na kartkach mojego pamiętniczka.

Pamiętnik, ale nie taki w którym opisywałabym każdy przeżyty dzień, a ten prowadzony przez siedmioletnią mnie, w którym wypisywali wierszyki, rysowali obrazki i zaginali rogi karteczek w sekrecie moi przyjaciele. Jest chyba najbardziej cukierkowym przedmiotem jaki kiedykolwiek widziałam, błękitny, w brokatowe misie, z różowymi pachnącymi kartkami, zamykany na złotą...

W moim życiu jest wiele rzeczy, które wywołują szczególne wspomnienia, ale jedna rzecz zawsze "rozkłada mnie na łopatki" i tak już chyba będzie do końca mojego życia. To są malutkie, futrzane rękawiczki wielkości piąstki rocznego dziecka. Długo czekaliśmy na pierwsze dziecko i kiedy po 5-ciu latach starań, płaczu, rozpaczy,że się nie udaje, zbyt wczesnej radości,że to już, a potem okrutnych rozczarowań okazało się,że mamy upragnioną ciążę. Oszaleliśmy z radości!Mój mąż był przy mnie przez cały czas, lecz przed porodem musiał wyjechać w pilną delegację do ZAKOPANEGO, skąd przywiózł dla naszej córeczki te malutkie rękawiczki-pierwszy prezent od tatusia. Na czas porodu szczęśliwie zdążył, a te rękawiczki są dla nas talizmanem niewyobrażalnego szczęścia. Aktualnie co roku jeździmy z naszą córką w góry, do Zakopanego, a ja co roku noszę przy sobie malutkie rękawiczki, które przypominają mi o tym jak wielki cud mnie spotkał i jak wielkim szczęściem zostałam obdarzona.

W moim życiu jest wiele rzeczy, które wywołują szczególne wspomnienia, ale jedna rzecz zawsze "rozkłada mnie na łopatki" i tak już chyba będzie do końca mojego życia. To są malutkie, futrzane rękawiczki wielkości piąstki rocznego dziecka. Długo czekaliśmy na pierwsze dziecko i kiedy po 5-ciu latach starań, płaczu, rozpaczy,że się nie udaje, zbyt wczesnej radości,że to już,...

Moją kaskadę wspomnień wywołałby sucharek. Tak, oczy Was nie mylą. Rodzaj pieczywa kojarzony z ekspedycjami i długimi wycieczkami, zawsze suchy i nadający się na przegryzienie tu i teraz. To właśnie na jego myśl przypomina mi się utrata najważniejszej kobiety w moim życiu i lawina zmian, której w żaden sposób nie dało się zatrzymać. Sucharka już nigdy nie wzięłam do ust a na samo jego wspomnienie po plecach przechodzi mnie dreszcz.

Moją kaskadę wspomnień wywołałby sucharek. Tak, oczy Was nie mylą. Rodzaj pieczywa kojarzony z ekspedycjami i długimi wycieczkami, zawsze suchy i nadający się na przegryzienie tu i teraz. To właśnie na jego myśl przypomina mi się utrata najważniejszej kobiety w moim życiu i lawina zmian, której w żaden sposób nie dało się zatrzymać. Sucharka już nigdy nie wzięłam do ust a...

Oczywiście, że mam taki przemiot - ja dziewczyna - mam czerwony autobus z czasów PRL :) Moją ukochaną zabawką z dzieciństwa był czerwony autobus, który dostałam na gwiazdkę. Dlaczego autobus? Bo lalkami się nie bawiłam, tylko samochodami (efekt posiadania starszego brata). Wystany przez tatę w mega kolejce, w łódzkim Centralu, bo akurat takie autobusy rzucili. Był magiczny, bo zdalnie sterowany. Prawie 40 lat temu nie było zabawek na pilota i samochodów z antenką, za to autobus miał magiczny kabel i sterowanie na jego końcu i jeździł. I w takim stanie nie wytrzymał do końca wigilii. Uznałam, że bardziej zwyczajny będzie bez tego kabla i zdecydowanie wygodniejszy w zabawie. Kabel ucięłam po mozolnym piłowaniu chyba jakimś tępym nożem. Nie pamiętam skąd go wzięłam. Tak czy siak to była moja wspaniała zabawka przez kilka kolejnych lat. Czerwony autobus, całkiem zwyczajny, bez magicznego kabla. A mój tata, kiedy to zobaczył prawie dostał zawału. Wystany, wyszukany, pewnie drogi i dobry przez kilka godzin. Ale takim już byłam dzieckiem, że zawsze musiałam sprawdzić, jak to jest zrobione. Kiedy z moim synem zwiedzałam Muzeum Zabawek w Krynicy Górskiej za gablotą stał identyczny autobus z nieszczęsnym kablem do zdalnego starowania ! Serce ścisnęło, w oku zakręciła się łza i do syna powiedziałem - Michałku mama też miała kiedyś identyczny autobus. Co prawda Michałek jest za mały, żeby to zrozumieć, zresztą teraz w świecie, kiedy to dzieci mają przesyt i nadmiar zabawek one już dawno utraciły swoją magiczną moc? A mój autobus, dotknięty zębem czasu, stoi na najwyższej półce komody, bez tego nieszczęsnego kabla, do dnia dzisiejszego. Uwielbiam go.

Oczywiście, że mam taki przemiot - ja dziewczyna - mam czerwony autobus z czasów PRL :) Moją ukochaną zabawką z dzieciństwa był czerwony autobus, który dostałam na gwiazdkę. Dlaczego autobus? Bo lalkami się nie bawiłam, tylko samochodami (efekt posiadania starszego brata). Wystany przez tatę w mega kolejce, w łódzkim Centralu, bo akurat takie autobusy rzucili. Był magiczny,...