Melancholię, ale także niepohamowany chichot wywołają we mnie z pewnością liściki, które wymieniałam z przyjaciółką pod ławką w czasach szkolnych. Są w nich zapisy o pierwszych miłościach, "niemożliwych do rozwiązania" problemach nastolatek oraz sarkastyczne wierszyki tworzone na temat mniej lubianych belfrów.

Melancholię, ale także niepohamowany chichot wywołają we mnie z pewnością liściki, które wymieniałam z przyjaciółką pod ławką w czasach szkolnych. Są w nich zapisy o pierwszych miłościach, "niemożliwych do rozwiązania" problemach nastolatek oraz sarkastyczne wierszyki tworzone na temat mniej lubianych belfrów.

Jedyne zdjęcie na którym jestem ze swoimi rodzicami. I nigdy nie powstanie drugie. Myślę, że to ono wywołałoby u mnie przełom albo wywołałoby melancholię.

Jedyne zdjęcie na którym jestem ze swoimi rodzicami. I nigdy nie powstanie drugie. Myślę, że to ono wywołałoby u mnie przełom albo wywołałoby melancholię.

Może to trochę śmieszne, ale podejrzewam, że dla mnie takim przedmiotem byłby mój... miś! Mam go dosłownie odkąd pamiętam i wiąże się z nim tyle wspomnień... Zarówno tych miłych jak i złych oraz dziwnych ;)

Może to trochę śmieszne, ale podejrzewam, że dla mnie takim przedmiotem byłby mój... miś! Mam go dosłownie odkąd pamiętam i wiąże się z nim tyle wspomnień... Zarówno tych miłych jak i złych oraz dziwnych ;)

Przedmiotem, który wywołuje powrót wspomnień z przeszłości jest moja studniówkowa sukienka, była dla mnie wyjątkowa, gdyż nigdy wcześniej nie miałam okazji zaprezentować się w długiej sukni. Jednak najważniejsze jest chyba to, że kojarzy mi się ona z przepięknym czasem przed maturą, kiedy to w mojej głowie pełno było dalekosiężnych planów, które miały spełnić się w nieodległej przyszłości. Były to piękne chwile spędzone ze wspaniałymi ludźmi, kończyliśmy liceum, nie wiedzieliśmy gdzie pójdziemy dalej, snuliśmy różne plany, nie będąc pewni czy uda nam się je zrealizować, tamten czas trwale zapisał w mojej pamięci. Patrząc na sukienkę widzę te uśmiechnięte twarze moich koleżanek i kolegów, którzy teraz znajdują się w różnych miejscach w całym kraju i tam realizują swoje zamierzenia i zdobywają wiedzę, kto wie może jeszcze kiedyś uda wszystkim nam uda się spotkać i przez chwilę poczuć się znów jak w liceum.

Przedmiotem, który wywołuje powrót wspomnień z przeszłości jest moja studniówkowa sukienka, była dla mnie wyjątkowa, gdyż nigdy wcześniej nie miałam okazji zaprezentować się w długiej sukni. Jednak najważniejsze jest chyba to, że kojarzy mi się ona z przepięknym czasem przed maturą, kiedy to w mojej głowie pełno było dalekosiężnych planów, które miały spełnić się w...

Mam np. list od mojego byłego chłopaka który wisiał rozwieszony po całym mieście. Szłam i z początku nie wiedziałam że to dla mnie - wręcz zazdrościłam tej dziewczynie. Do czasu gdy znalazłam go u siebie na szafie. Wtedy już było oczywiste, że to było o mnie - dla mnie. Do tej pory wywołuje on we mnie emocje ale nie jest to najważniejsza rzecz.

Uważam, że żadna rzecz nie powinna być dla nas aż ponad wszystko ważna. To wspomnienia. Każda rzecz może nam o kimś/czymś przypominać ale najważniejsze to mieć to dalej w sercu. Pamięć zarazem jest naszą największą skarbnicą.

Mam np. list od mojego byłego chłopaka który wisiał rozwieszony po całym mieście. Szłam i z początku nie wiedziałam że to dla mnie - wręcz zazdrościłam tej dziewczynie. Do czasu gdy znalazłam go u siebie na szafie. Wtedy już było oczywiste, że to było o mnie - dla mnie. Do tej pory wywołuje on we mnie emocje ale nie jest to najważniejsza rzecz.

Uważam, że żadna rzecz nie...

Nie mam takiej rzeczy typu: łańcuszki, broszki czy pióra... Ale lawinę wspomnień budzi we mnie coś, co ma każdy z nas. A są, to zdjęcia. Z dzieciństwa, z lat szkolnych, z najbliższymi, z tymi, którzy odeszli. Oglądanie zdjęć wywołuje zarówno uśmiech jak i łzy, ale są, to wyjątkowe pamiątki. Wspomnienia uwiecznione na fotografii, obrazy z głowy. Coś cudownego.

Nie mam takiej rzeczy typu: łańcuszki, broszki czy pióra... Ale lawinę wspomnień budzi we mnie coś, co ma każdy z nas. A są, to zdjęcia. Z dzieciństwa, z lat szkolnych, z najbliższymi, z tymi, którzy odeszli. Oglądanie zdjęć wywołuje zarówno uśmiech jak i łzy, ale są, to wyjątkowe pamiątki. Wspomnienia uwiecznione na fotografii, obrazy z głowy. Coś cudownego.

Takim szczególnym przedmiotem jest pierwsze zdjęcie USG mojego kochanego syneczka. Po wielu latach starań udało się. Teraz jestem mamą 3 letniego Konradka i wystarczy, że spojrzę na to zdjęcie, a w moim oku zaczyna się kręcić łza, nie smutku ale OGROMNEJ RADOŚCI i DUMY, że jestem MAMĄ.

Takim szczególnym przedmiotem jest pierwsze zdjęcie USG mojego kochanego syneczka. Po wielu latach starań udało się. Teraz jestem mamą 3 letniego Konradka i wystarczy, że spojrzę na to zdjęcie, a w moim oku zaczyna się kręcić łza, nie smutku ale OGROMNEJ RADOŚCI i DUMY, że jestem MAMĄ.

„Książki to moja pasja- dziękuję tato!”
Mam na imię Anna. Jestem 37 letnią kobietą. Mam uroczą, siedmioletnia córeczkę Zuzię, męża Piotra i jestem szczęśliwa. Tak, dziś jestem szczęśliwa. Choć nie zawsze tak było. Jedyne ciepłe wspomnienie, które mam z dzieciństwa, to mój tata czytający mi książkę „O psie, który jeździł koleją”. To moja ulubiona książka z dzieciństwa. Wciąż ją mam, stoi na półce- już troszkę zniszczona, wiekowa, miejscami przetarta... Otoczona jest kilkoma nowszymi pozycjami. Gdy zamknę oczy, słyszę głos taty…czyta dla mnie, tylko dla mnie… Ta książka zawsze wzbudza we mnie emocje…
Bardzo lubię kryminały, ten dreszczyk emocji, napięcie utrzymujące się do ostatnich stron, to zaskoczenie gdy wreszcie poznaje winnego (lub winną)… Czytam też książki obyczajowe, tak wiele różnych historii… niektóre podobne do mojej… Na półce obok „Psa…” stoi wiele pozycji, wiele różnych wydawnictw- nie mam ulubionego… kupuję to co dobre… ale kupuję tylko czasami, tylko czasami mogę sobie pozwolić na własną książkę… tak niewiele ich stoi na półce obok „Psa…”. Jest tam tak wiele miejsca… miejsca, które czeka na nowe pozycje wydawnicze… Ale czy się doczeka? Marzenia, pozostają mi tylko marzenia… i biblioteka. Tak- biblioteka… ten zapach książek… miły głos pani Helenki… jestem tam częstym gościem… choć ostatnio pożyczam książeczki dla dzieci… Zuzia uwielbia gdy jej czytam… siedzimy razem, wtulone w siebie, pod kocem… i przenosimy się w krainę baśni, bajki, wróżek i magicznych zaklęć. Chciałabym, aby Zuzia pokochała książki tak samo jak ja. Co ja piszę, już je kocha! Widzę to w jej oczach, gdy jej czytam… Książki pobudzają wyobraźnię… Czy po latach, Zuzia będzie wspominać te nasze wspólne chwilę… tak jak ja wspominam moje z tatą?
Tata, tak tata, to o nim chciałam napisać. W domu było ciężko… Mama pracowała, a taty często nie było… gdzie był? Nie wiem… gdy wracał to spał, długo... Przychodziłam wtedy do niego, aby pogłaskać go po czole… być przy nim, przytulić się… tata spał, mocno spał… W domu było ciężko… pieniądze mamy wystarczały tylko na jedzenie… tata spał… Chciałam mieć coś swojego- tylko mojego… wiele razy prosiłam mamę o książkę, ale słyszałam zawszę tą samą odpowiedź…przykro mi, nie mamy pieniędzy. Gdy miałam 7 lat, coś się wydarzyło… tata się zmienił. Częściej był w domu, poszedł do pracy, było lepiej. To wtedy dostałam od niego w prezencie urodzinowym książkę, moją ulubiona książkę „O psie, który jeździł koleją”. To wtedy tata brał mnie na kolana i czytał… wiele długich wieczorów, gdy razem siedzieliśmy… on zaczytany, a ja zasłuchana… Ale szczęście nie trwa długo… Już wkrótce wszystko wróciło do normy…
Ale teraz jestem szczęśliwa! Mam Zuzię i Piotra… i mam swoją pasję- książki. Myślę, że kiedyś zapełnię to puste miejsce na półce z książkami… bo przecież w moim sercu już nie ma pustki, są tam moi najbliżsi. Marzenia się spełniają…
Co z moim ojcem, spytacie? Pewnej zimowej, grudniowej nocy zasnął gdzieś na ławce… już się nie obudził…
Gdy chcę posiedzieć z moim tatą, powspominać… biorę do ręki moją ulubioną książkę…
Anna
Opowiadanie: „Książki to moja pasja- dziękuję tato!” (fikcja literacka)
Autor: titka2

„Książki to moja pasja- dziękuję tato!”
Mam na imię Anna. Jestem 37 letnią kobietą. Mam uroczą, siedmioletnia córeczkę Zuzię, męża Piotra i jestem szczęśliwa. Tak, dziś jestem szczęśliwa. Choć nie zawsze tak było. Jedyne ciepłe wspomnienie, które mam z dzieciństwa, to mój tata czytający mi książkę „O psie, który jeździł koleją”. To moja ulubiona książka z dzieciństwa. Wciąż...

Już teraz wywołuje...
Uśmiechy, kolory, miejsca, wydarzenia, szczęście i smutki...
Co?
Ach, no tak...
Album

Już teraz wywołuje...
Uśmiechy, kolory, miejsca, wydarzenia, szczęście i smutki...
Co?
Ach, no tak...
Album