Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom :)

Bardzo dziękuję i gratuluję pozostałym laureatom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Izabela
fedoruczek
HorseLove
Aghama
kasiula

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Izabela
fedoruczek
HorseLove
Aghama
kasiula

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Nie ma jak to jak dobry sąsiad. U mnie relacje z sąsiadami są pozytywne. Zawsze pada słowo dzień dobry, pojawia się uśmiech.
Pomoc jest sąsiedzka ważna niż kawa. Sąsiad jest dla mnie jak rodzina.

Nie ma jak to jak dobry sąsiad. U mnie relacje z sąsiadami są pozytywne. Zawsze pada słowo dzień dobry, pojawia się uśmiech.
Pomoc jest sąsiedzka ważna niż kawa. Sąsiad jest dla mnie jak rodzina.

Sąsiedzi mogą być naprawdę różni. Słyszałam już historie o imprezujących studentach, jak i o wrednych, samotnych staruszkach, które wszystkim robią na złość. Jednak takie sytuacje zdarzają się najczęściej w blokach. Uff, jak dobrze, że mieszkam w domku jednorodzinnym ;) Na moim osiedlu mieszkają przede wszystkim osoby starsze. Nie spotkałam się jednak nigdy z jakąś nieuprzejmością z ich strony. Wręcz przeciwnie! Kiedy chodzę do szkoły wszyscy radośnie odpowiadają mi „Dzień dobry!”. Przy domu mojego ulubionego sąsiada, serdecznego siedemdziesięciolatka, często zatrzymuję się na krótkie pogadanki. Rozmawiamy o pogodzie, systemie nauczania, naturze, sporcie, zdrowym odżywianiu, sklepach. Naprawdę wszechstronny człowiek! Jestem szczęśliwa, że mam dobre kontakty z moimi sąsiadami. Może to tylko zwykłe „Dzień dobry!”, ale uwierzcie mi daje więcej radości niż najlepsza tabliczka czekolady.

Sąsiedzi mogą być naprawdę różni. Słyszałam już historie o imprezujących studentach, jak i o wrednych, samotnych staruszkach, które wszystkim robią na złość. Jednak takie sytuacje zdarzają się najczęściej w blokach. Uff, jak dobrze, że mieszkam w domku jednorodzinnym ;) Na moim osiedlu mieszkają przede wszystkim osoby starsze. Nie spotkałam się jednak nigdy z jakąś...

Z wszystkimi sąsiadami mam stosunki nawet dobre, czasem rozmawiamy, spotykamy się. Ale mam też pewnych wyjątkowych mieszkańców na roli. Z nimi mam stosunki... nie najgorsze. Prawdę mówiąc to gorsze stosunki mam tylko z matematyczką, która kiedyś goniła mnie przez pół szkoły, bo nie chciałam iść na korepetycje.
Moi sąsiedzi to niezwykle elokwentni ludzie, szczególnie o 2 w nocy w piątek i po kilku flaszkach. Do tego bardzo kochają zwierzęta i kuchnie orientalną (potrawka z moich zajęcy obrosła już w miejscową legendę). Ale moja sąsiadka ma dużo więcej talentów, przyrządza lekarstwa, które wiele razy wspomagały jej męża i syna. Na przykład cudownym środkiem na straszliwe choróbsko zwane kacem, jest jej popisowy syropik o dumnej nazwie BIMBER, na wszelkie rany i stłuczenia stosuje się u niej Sadło Psa (nazwa niestety wskazuje na składniki), a na opuchliznę przykładała serwatkę (ale na pewno nie tę, która systematycznie znikaa spod naszej obory). Taaak moja sąsiadeczka to jest niezwykła persona i jaka sławna! Nie raz, nie dwa odwiedzali ją przystojni mężczyźni w niebieskich mundurach. Jakie wtedy były koncerty! Krzyki, płacze, oskarżenia, no krótko mówiąc to co zwykle. I nawet teraz gdzieś w oddali, za moim płotem słychać poniedziałkowy maraton wódkowy.

Z wszystkimi sąsiadami mam stosunki nawet dobre, czasem rozmawiamy, spotykamy się. Ale mam też pewnych wyjątkowych mieszkańców na roli. Z nimi mam stosunki... nie najgorsze. Prawdę mówiąc to gorsze stosunki mam tylko z matematyczką, która kiedyś goniła mnie przez pół szkoły, bo nie chciałam iść na korepetycje.
Moi sąsiedzi to niezwykle elokwentni ludzie, szczególnie o 2 w...

Mieszkam w domku jednorodzinnym, a wszystkich sąsiadów dookoła śmiało mogę nazwać rodziną. Szczególnie latem widać taką naszą "integrację". Starsze pokolenie bardzo dobrze dogaduje się z pokoleniem młodym (do którego należę). Wszyscy pomagają sobie nawzajem, organizujemy wspólne ogniska i zabawy (np. z okazji dnia dziecka). Raz w miesiącu sołtys organizuje spotkania, na których omawiane są wszelkie sprawy dotyczące naszej wioski. Organizowane są też tzw. czyny społeczne, na których wspólnie sprząta się okolicę, kosi trawę na dużym boisku i placu zabaw, maluje ławki czy sadzi kwiatki. Takie spotkania jednoczą ludzi, jest naprawdę bardzo fajnie. Mam takie szczęście, że w domku obok mieszka moja przyjaciółka, znamy się od dziecka i praktycznie się ze sobą nie rozstajemy. Jest dla mnie jak siostra. Można powiedzieć, że moi rodzice traktują ją jak córkę :) Wiem, że nie każdy może pochwalić się takimi sąsiadami, ale w naszej wiosce wszyscy się szanują i życzą sobie jak najlepiej. Mam nadzieję, że zawsze już tak będzie.

Mieszkam w domku jednorodzinnym, a wszystkich sąsiadów dookoła śmiało mogę nazwać rodziną. Szczególnie latem widać taką naszą "integrację". Starsze pokolenie bardzo dobrze dogaduje się z pokoleniem młodym (do którego należę). Wszyscy pomagają sobie nawzajem, organizujemy wspólne ogniska i zabawy (np. z okazji dnia dziecka). Raz w miesiącu sołtys organizuje spotkania, na...

W czasie studiów i kilka lat po ich skończeniu mieszkałam w większym mieście, na kilku rożnych stancjach. I jak to bywa w blokach przeważnie nie znałam moich sąsiadów. Zaledwie "dzień dobry" bąknięte na klatce, sporadyczne kontakty "jak już trzeba było", bez bliższych relacji - na mieście bym człowieka nie poznała... Po wyjściu za mąż przeprowadziłam się na wieś, najbliższy sąsiad za miedzą to brat męża z rodziną, na przeciwko dwie rodziny z dziećmi. Wychodzisz z domu wszyscy cię widzą, przychodzą pogadać nawet jak nie masz ochoty, wchodzą bez pukania, prawie w garnki zaglądają...
Tak źle a tak niedobrze...
Podsumowując - NIE DOGODZI !!!

W czasie studiów i kilka lat po ich skończeniu mieszkałam w większym mieście, na kilku rożnych stancjach. I jak to bywa w blokach przeważnie nie znałam moich sąsiadów. Zaledwie "dzień dobry" bąknięte na klatce, sporadyczne kontakty "jak już trzeba było", bez bliższych relacji - na mieście bym człowieka nie poznała... Po wyjściu za mąż przeprowadziłam się na wieś, najbliższy...

Czy świat teraz oszalał? Takie pytanie zadaję sobie za każdym razem kiedy myślę o tym co kiedyś było. Gdy sięgam pamięcią wstecz widzę obraz, który przywołuje u mnie uśmiech na twarzy. Podwórko. Ciepły, wiosenny dzień. Dookoła mnie dużo dzieci z sąsiedztwa. Są w różnym wieku. Starsze siedzą na trzepaku i bacznie obserwują co się wokół nich dzieje. Nieco młodsze głośno ustalają zasady gry w klasy. A te najmniejsze razem z mamami bawią się w piaskownicy. Wszyscy doskonale siebie znają, każdy ze sobą rozmawia. Czuć atmosferę wspólnoty i przynależności do społeczeństwa. A ja znam dokładnie imię każdego z nich. To są moi sąsiedzi. Tym ludziom mogę zaufać.
Mija 30 lat. Niby ta sama dzielnica, to samo miejsce. Powracam na podwórko i otacza mnie cisza, że aż w uszach dzwoni. Już nie widzę rozgadanych sąsiadek, dzieci bawiących się razem. Nie słyszę rozmów. Za to widzę opustoszałe, zniszczone huśtawki, zepsute ławki i samotną piaskownicę. Czuję się obco, jakbym trafiła do zupełnie innego świata. I dochodzi do mnie myśl, że praktycznie nie znam ludzi, którzy mieszkają w moim bloku. Nie wiem kim jest kobieta spod nr 7. Czy ma męża, dzieci a może kochanka. Nie wiem co dzieje się z Panem Rysiem spod 30-stki. Nie znam nawet imion tych spod 18-stki. Jedyne co nas dzieli to słowo "dzień dobry". Trudno mi powiedzieć dlaczego teraz ludzie są tak zamknięci w sobie. Boją się zaufać i wpuścić obcego do swojego życia. Może to choroba dzisiejszej cywilizacji? A może problem leży w nas?

Czy świat teraz oszalał? Takie pytanie zadaję sobie za każdym razem kiedy myślę o tym co kiedyś było. Gdy sięgam pamięcią wstecz widzę obraz, który przywołuje u mnie uśmiech na twarzy. Podwórko. Ciepły, wiosenny dzień. Dookoła mnie dużo dzieci z sąsiedztwa. Są w różnym wieku. Starsze siedzą na trzepaku i bacznie obserwują co się wokół nich dzieje. Nieco młodsze głośno...

Tak w skrocie. Przeprowadzając się do nowej miejscowości na wieś pzrzytrafil nam się sąsiad który bardzo interesował się naszym życiem. A mianowicie było tak ze wyjezdzalismy a na drugi dzień sąsiad do mojej mamy o D. O której wczoraj wrociliscie bo światła zgasły o 23☺ kiedy ktoś do nas przyjeżdżał no to akurat zawsze zachciewalo mu się przejażdżki rowerowej aby wiedzieć jakie auto do nas zawitalo i na jakich rejestracja a pozniej dopytywal kto to taki był. No i jak to sąsiedzi mają w zwyczaju... interesuje ich wszystko co dzieje sie w naszym domu ale jak coś u nich się stanie to jest to temat tabu... ☺ także mam co opowiadać o życiu z sąsiadami a wlasciwie sasiadem☺

Tak w skrocie. Przeprowadzając się do nowej miejscowości na wieś pzrzytrafil nam się sąsiad który bardzo interesował się naszym życiem. A mianowicie było tak ze wyjezdzalismy a na drugi dzień sąsiad do mojej mamy o D. O której wczoraj wrociliscie bo światła zgasły o 23☺ kiedy ktoś do nas przyjeżdżał no to akurat zawsze zachciewalo mu się przejażdżki rowerowej aby wiedzieć...

Z sąsiadami jak z rodzeństwem - raz jest dobrze, a raz źle.
Zawsze miło z sąsiadkom porozmawiać przy pracy w ogrodzie. Można również pożyczyć wiele rzeczy. Zaprosić do domu na placka i poplotkować co nowego we wsi.

Z sąsiadami jak z rodzeństwem - raz jest dobrze, a raz źle.
Zawsze miło z sąsiadkom porozmawiać przy pracy w ogrodzie. Można również pożyczyć wiele rzeczy. Zaprosić do domu na placka i poplotkować co nowego we wsi.