Ona nie wygląda, ponieważ nie ma swej postawy, ni sylwetki ni ubrania. Ona nie mówi, gdyż nie ma ust do tego niezbędnych, ani rąk służących gestykulacji. Nie chodzi, nie biega, nie skacze, nie drepcze, nie posiada bowiem żadnych odnóży. Nie słucha, mimo tego iż słyszy, a słowa do niej mówione czy wręcz krzyczące w rozpaczy obijają się tylko o otaczające ją zewsząd, szare i smutne, popękane ściany. Patrzy, lecz choćby i dostrzec chciała, nigdy niczego nie zobaczy. Zawsze jest sama, nie ma przy niej przyjaciół, dzieci, kochanków. Nie ma bezpieczeństwa kołyski ani ciepła przyjaznych dłoni. Nie ma nawet ducha, który mógł by ją przeniknąć. Całe swe życie leży na starym, wytartym tapczanie, niby z zainteresowaniem obserwując brudny, przemoknięty i sypiący się sufit. Jej oczy jednak nie wyrażają nic więcej poza pustką i chorą, namacalną tęsknotą. Nostalgią za tym, co czasami próbuje dostrzec za poszarzałym oknem. Niekiedy wyobraża ona sobie, bawiące się na zewnątrz, szczęśliwe, uśmiechnięte dzieci, machające jej radośnie. Sporadycznie dostrzega mężczyznę, który wchodzi przez bramęna podwórze niosąc dla niej piękny bukiet róż. Obok łóżka siada wyimaginowany przyjaciel, a z boku mrucząc głośno, dosiada się niewidzialny kot. W podobnych momentach otwiera ona oczy, dostrzegając ciemność i pustkę. Kot przecież od dawna jest martwy, przyjaciel ją opuścił a mąż i dzieci, nigdy tak naprawdę nie gościli w jej życiu. Do oczy napływają jej łzy, przykrywa się szczelnie szarym, skudłaczonym kocem, próbując ogrzać w swych dłoniach zimną herbatę pozostałą w kubku. Nie ma nikogo na świecie, nikt jej nie kocha i nie potrzebuje. To przecież samotność, nikt z nas nie chce z nią zostać, ani na chwilę ani na zawsze. Jest ona przecież straszliwą bestią, której wszyscy tak naprawdę, najbardziej się boimy.

Ona nie wygląda, ponieważ nie ma swej postawy, ni sylwetki ni ubrania. Ona nie mówi, gdyż nie ma ust do tego niezbędnych, ani rąk służących gestykulacji. Nie chodzi, nie biega, nie skacze, nie drepcze, nie posiada bowiem żadnych odnóży. Nie słucha, mimo tego iż słyszy, a słowa do niej mówione czy wręcz krzyczące w rozpaczy obijają się tylko o otaczające ją zewsząd, szare...

Tam gdzie wiatry zawracają swój bieg
Gdzie leży zeszłoroczny śnieg
Za górami, w środku boru
stoi chata jak z horroru

Dach ma stromy, połatany
i kamienny jak kurhany
Z desek ściany są zrobione
trzeszczą w nocy jak szalone

W chacie tej na końcu świata
mieszka bestia końca lata
Kiedy słońce z nieba schodzi
potwór zbiera się na łowy

Kiedy lód skuwa jeziora
wypełza z leża ta zmora
otwiera przekrwione oczy
i wolno na dwór kroczy

zęby długie i w szpic ścięte
kudły w strąkach i pomięte
oczy czerwone jak krew
straszna ta bestia jak lew

Odór straszny od niej bije
bo maszkara się nie myje
Łachy stare założyła
i się cała obśliniła

Ślina z zębów strasznych kapie
kiedy potwór kostur łapie
I wychodzi łapać dzieci
w swoje lepkie, szare sieci

Tam gdzie wiatry zawracają swój bieg
Gdzie leży zeszłoroczny śnieg
Za górami, w środku boru
stoi chata jak z horroru

Dach ma stromy, połatany
i kamienny jak kurhany
Z desek ściany są zrobione
trzeszczą w nocy jak szalone

W chacie tej na końcu świata
mieszka bestia końca lata
Kiedy słońce z nieba schodzi
potwór zbiera się na łowy

Kiedy lód skuwa jeziora
wypełza z leża ta...

Skarpetkowy potwór - bestia to przebrzydła,
Które ciągle patrzy, gdy pracują szydła.
Bo, gdy tylko przybędą skarpet dwa egzemplarze,
On wtedy swoją skarpetkową postać ukaże.
Gdy wracasz ze sklepu, zwłaszcza z ubraniami,
Od razu rozprawia się z twoimi zakupami.

Mieszka W szufladach każdego domu,
Ale ukazuje się rzadko komu,
Bo jego atutem jest zaskoczenie
I stóp domowników ciągłe oziębienie.
Atakuje rzadko, czekając na okazję,
A kiedy ta nastanie, zaczyna inwazję
I wszystko co mu w rękę wpadnie zjada.
Skarpetkom grubym czy cienkim biada.

Trzeba wam też wiedzieć, że przyjdzie taka pora,
Że braknie skarpetek. Majtki zacznie pakować do wora
I zobaczysz bracie, kąpielówki Ci tylko zostaną!
Nie żartuję. Właśnie ona się twą bielizną staną.
A potwór patrzył z boku będzie,
Jak Ty w niewiedzy obłędzie
Szukał będziesz i nic nie znajdziesz.
Jakże cieszy się on w tej wiecznej frajdzie.

Skarpetkowy potwór w skarpetkach samych hasa.
W skarpetkowych ubraniach, czy to na golasa?
Póki go nie złapiesz, pewny być nie możesz,
Lecz byś go zobaczył, broń Cię przed tym Boże!
Bo bestia to przebrzydła, jak ci już mówiłem.
Sprytne to bardzo i ma wielką siłę,
Bo gdy skarpet twoich smrodu się nawdycha,
Jednym oddechem wszystkich odpycha.

Skarpetkowy potwór - bestia to przebrzydła,
Które ciągle patrzy, gdy pracują szydła.
Bo, gdy tylko przybędą skarpet dwa egzemplarze,
On wtedy swoją skarpetkową postać ukaże.
Gdy wracasz ze sklepu, zwłaszcza z ubraniami,
Od razu rozprawia się z twoimi zakupami.

Mieszka W szufladach każdego domu,
Ale ukazuje się rzadko komu,
Bo jego atutem jest zaskoczenie
I stóp domowników...

Czuję strach. Irracjonalny. Nie widzę niczego co mogłoby niepokoić. Ale słysze. To kroki. Ich dźwięk jest jakby…znajomy. Nie mogę jednak domyślić się do kogo należą. Jest coraz bliżej, już czuje jej zapach, który również wywołuje jakieś wspomnienia. Nagle ją dostrzegam. Mimo, że jej nie poznaje wydaje mi się znajoma i to mnie przeraża. <<Nie poznajesz mnie?>> Syczy do mnie z szyderczym uśmiechem. <<Jestem Tobą!>> Śmieje się bestia. I ma rację ! Teraz to widzę, to ja ! Czemu od razu się nie poznałam? Przecież wygląda dokładnie tak samo!

Nie ma na świecie większych potworów niż my sami. Jesteśmy najstraszniejsi, nawet o tym nie wiedząc. Żadne golemy, wilkołaki, wampiry, czy inne bestie nie równają się z ludźmi! Nie wiemy, że to my jesteśmy największym złem, nie widzimy siebie w tej całej nikczemności. Nie poznajemy w niej siebie.

Powiedz: Czy nie miałeś nigdy tak, że patrząc w lustro widziałeś kogoś innego? Kogoś kim nie jesteś, ale kto jednak jest Tobą?

Czuję strach. Irracjonalny. Nie widzę niczego co mogłoby niepokoić. Ale słysze. To kroki. Ich dźwięk jest jakby…znajomy. Nie mogę jednak domyślić się do kogo należą. Jest coraz bliżej, już czuje jej zapach, który również wywołuje jakieś wspomnienia. Nagle ją dostrzegam. Mimo, że jej nie poznaje wydaje mi się znajoma i to mnie przeraża. <<Nie poznajesz mnie?>> Syczy...

Poczwara ma ciało pająka, charakter byłego męża, a twarz nauczycielki od niemieckiego z czasów liceum.

Poczwara ma ciało pająka, charakter byłego męża, a twarz nauczycielki od niemieckiego z czasów liceum.

Coś ci powiem w tajemnicy
To wypełzło dziś z piwnicy
Idąc szura swym kopytem
Wiedźmy zwą go Cichozgrzytem

Stwór ten chowa się pod łóżka...
...gdy spod kołdry wyjrzy nóżka,
kiedy sobie dziecko chrapie...
Zgrzyt zębami nogę łapie!

Nie gaś światła mój kolego
Bo widziałem tu jednego...

Coś ci powiem w tajemnicy
To wypełzło dziś z piwnicy
Idąc szura swym kopytem
Wiedźmy zwą go Cichozgrzytem

Stwór ten chowa się pod łóżka...
...gdy spod kołdry wyjrzy nóżka,
kiedy sobie dziecko chrapie...
Zgrzyt zębami nogę łapie!

Nie gaś światła mój kolego
Bo widziałem tu jednego...

Wypukłe świdrujące ślepia
Wielkie spiczaste uszy
Zębów wielkich blask oślepia
Straszne wycie aż ogłuszy.

Ciało pokryte gęstą sierścią
Straszny wielki na trzy metry
Ale Wilk wywija pięścią
I ogromnie wprost jest szpetny.

Jeszcze nie widziano takiego olbrzyma
Łapy ma ogromne jak wiosła
Bestia to jest wprost straszliwa
Nikt mu kroku nie dotrzyma.

Biegnie biegnie wielkie Wilczysko
Rękami wściekle macha
Złość wygina mu pyszczysko
Kto to widział takiego stracha?

Przystanął Wilk i rękami już nie macha
Tam za drzewami coś się rusza
To wilcza jest watacha
I Już ją porwała leśna głusza.

Wypukłe świdrujące ślepia
Wielkie spiczaste uszy
Zębów wielkich blask oślepia
Straszne wycie aż ogłuszy.

Ciało pokryte gęstą sierścią
Straszny wielki na trzy metry
Ale Wilk wywija pięścią
I ogromnie wprost jest szpetny.

Jeszcze nie widziano takiego olbrzyma
Łapy ma ogromne jak wiosła
Bestia to jest wprost straszliwa
Nikt mu kroku nie dotrzyma.

Biegnie biegnie wielkie...

Widzę wielkie czarne oczy
no ich na pewno nikt nie przeoczy!
Są wpatrzone prosto w moje,
do ucieczki się już stroję,
ale chwilkę...
Chcę zobaczyć,
chcę się jeszcze bardziej przestraszyć

Nie ma nosa, daję słowo
cofam się odruchowo

Usta krzywe, duże,
Kolor mają jak zwiędnięte różę
Zęby także krzywe, duże
ostre tak jak kolce, co je mają róże!

Potwór ten jest strasznie ubrany
Nie uwierzysz, nosi glany!
A do glanów wszędzie ćwieki,
pewnie bardzo lubi straszyć dzieci

Widzę w ręku trzyma piłę łańcuchową
taką chyba dwutonową,

Dość już mam i uciekam,
niech Pan się tylko nie wścieka

Widzę wielkie czarne oczy
no ich na pewno nikt nie przeoczy!
Są wpatrzone prosto w moje,
do ucieczki się już stroję,
ale chwilkę...
Chcę zobaczyć,
chcę się jeszcze bardziej przestraszyć

Nie ma nosa, daję słowo
cofam się odruchowo

Usta krzywe, duże,
Kolor mają jak zwiędnięte różę
Zęby także krzywe, duże
ostre tak jak kolce, co je mają róże!

Potwór ten jest strasznie...

Przestraszanka

Włochate nóżki
długie paluszki
przychrzęśćcie do mnie cichutko

gdy zmrużę oczki
pajęcze kostki
podrapcie mnie sucho w uszko

kosmate czułki
tłuste odwłoczki
potrzyjcie me śpiące liczko

cieniutkie kłujki
mięciutkie plujki
pogładźcie mi w nosku knurki

w senne usteczki
wsuńcie łapeczki
po ząbkach przejdźcie śliździutko

pancerzyk w czaszki
skrzydełek blaszki
jak chrapnę połknę gładziutko

Przestraszanka

Włochate nóżki
długie paluszki
przychrzęśćcie do mnie cichutko

gdy zmrużę oczki
pajęcze kostki
podrapcie mnie sucho w uszko

kosmate czułki
tłuste odwłoczki
potrzyjcie me śpiące liczko

cieniutkie kłujki
mięciutkie plujki
pogładźcie mi w nosku knurki

w senne usteczki
wsuńcie łapeczki
po ząbkach przejdźcie śliździutko

pancerzyk w czaszki
skrzydełek blaszki
...

Nikt kto spotka tego potwora już nigdy nie zaśnie spokojnie. Przyjdzie on do ciebie, znajdzie cię wszędzie. A ty nic nie będziesz mógł z tym zrobić...
Pojawia się on w ciemnych zakątkach. Zmienia się w cień zlewając się z tłem. Wystarczy, że koło niego przejdziesz, a od razu przypomną ci się twoje najgorsze koszmary. Śmierć rodziny, tajemniczy morderca? Wszystko co pojawia się w twoich snach.
Każda dodatkowa sekunda w jego towarzystwie przyprawi cię o ciarki. Poczujesz strach i lęk. Wszystko co zobaczysz już na zawsze będzie ci się kojarzyło z nim.
Już nigdy nie zaśniesz spokojnie.

Nikt kto spotka tego potwora już nigdy nie zaśnie spokojnie. Przyjdzie on do ciebie, znajdzie cię wszędzie. A ty nic nie będziesz mógł z tym zrobić...
Pojawia się on w ciemnych zakątkach. Zmienia się w cień zlewając się z tłem. Wystarczy, że koło niego przejdziesz, a od razu przypomną ci się twoje najgorsze koszmary. Śmierć rodziny, tajemniczy morderca? Wszystko co pojawia...