Czuję że ktoś szarpie mnie za włosy. Odwracam się i widzę JEGO matkę.
-Jak mogłaś?! - krzyczy- Dlaczego?! On cię kochał, a ty co? Weźcie ją! Zabijcie! Uwięźcie! Niech zgnije w więzieniu!
Słyszę jak dwóch policjantów odciąga ją i uspokaja. Kolejnych dwóch ciągnie mnie w stronę radiowozu.

Ta kobieta... ona nic nie wie! Nie wie, że zrodziła potwora. Nie wie o nim nic. NIC!
To nie ona słyszała, że jest idiotką, szmatą, dziwką.
To nie ona była bita, katowana do nieprzytomności.
To nie ją więził, głodził i poniżał.
To nie ją molestował i wielokrotnie gwałcił.
To nie ją pozwolił ''używać'' kolegom.
To nie ją odurzał narkotykami i alkoholem.
To nie ona była jego ofiarą.
To ja.
Dlatego teraz to ja GO nakarmiłam.
JEGO własnymi jajami. I nie żałuję.

Na dźwięk syreny pogotowia, którym odjeżdża, tyko się uśmiecham.
"Zdechniesz w piekle"

Policjant, idący obok mnie, niesie w foli nóż kuchenny i sznurek na bieliznę. Wszystko jest pokryte krwią. JEGO krwią. I dobrze.

Czuję że ktoś szarpie mnie za włosy. Odwracam się i widzę JEGO matkę.
-Jak mogłaś?! - krzyczy- Dlaczego?! On cię kochał, a ty co? Weźcie ją! Zabijcie! Uwięźcie! Niech zgnije w więzieniu!
Słyszę jak dwóch policjantów odciąga ją i uspokaja. Kolejnych dwóch ciągnie mnie w stronę radiowozu.

Ta kobieta... ona nic nie wie! Nie wie, że zrodziła potwora. Nie wie o nim nic. NIC!
To...

Zawsze nienawidziłam takich ludzi. Niestety w każdej szkole są tacy. Tak zwane dzieci z dobrych rodzin. Myślą, że wszystko im wolno, że rodzice wszystko załatwią. Nauczyciele też przymykają oko bo tatuś jest prawnikiem a mama udziela się w radzie szkolnej. To przecież takie dobre dzieci. Akurat.
Zuzia była typową szarą myszką. Nieśmiała, cicha nigdy nikomu nie zawadzała. No może nie wszystkim. Markowi, Julce i Anecie widocznie przeszkadzała. Niestety Zuzia była idealnym typem na ofiarę. Wszyscy widzieli co się dzieje. Nie wielu próbowało coś zrobić. Kiedy próbowałam powiedzieć nauczycielom nikt mi nie wierzył. Zuzia musiała trafić do szpitala by coś się zmieniło.
Nauczyciele nie mieli zamiaru nic z tym zrobić. Nasza „złota trójka” też się nie przejęła. Co z tego, że dziewczyna mogła zginąć. Ale w klasie coś się zmieniło. To co oni zrobili, to zaszło za daleko. Postanowiliśmy działać.
Takie osoby żyją swoją reputacją, nie mają nic poza nią. Zniszczenie jej zaboli. Znajdziemy wszystko, co chcieli by ukryć. Każdy wstydliwy sekret, każdą plotkę. Facebook, czaty, SMSy, ludzie nie zdają sobie sprawy jak łatwo wyciągnąć takie informacje. Wywleczemy wszystko, każdy będzie o nich mówił. Zobaczymy jak lubią być ofiarami.

Zawsze nienawidziłam takich ludzi. Niestety w każdej szkole są tacy. Tak zwane dzieci z dobrych rodzin. Myślą, że wszystko im wolno, że rodzice wszystko załatwią. Nauczyciele też przymykają oko bo tatuś jest prawnikiem a mama udziela się w radzie szkolnej. To przecież takie dobre dzieci. Akurat.
Zuzia była typową szarą myszką. Nieśmiała, cicha nigdy nikomu nie zawadzała....

Żeby poznać mordercę, trzeba myśleć jak morderca. Trzeba widzieć to co on, czuć jego pragnienia. Wiedzieć którą drogę zamierza obrać.
Żeby poznać mordercę, trzeba być mordercą.
Leila doskonale znała ten wzrok. Zbłąkane oczy, szukające ucieczki z pustki, którą sam wytworzył umysł. Wiedziała, że mężczyzna zaraz zacznie nerwowo obracać guzikami koszuli. Że spojrzy na swoje dłonie, jakby w amoku szukając na nich resztek krwi.
W końcu zachowywała się tak samo, gdy po swej zbrodni została pojmana przez policję. Dlaczego wyszła? Nie wyszła. Uciekła. Z kraju, z kontynentu. Na ironię została detektywem.
Dlaczego? Bo żeby poznać mordercę, trzeba być mordercą.
- To on. Zamknijcie go – szepnęła do policji i wyszła tylnymi drzwiami. Zerknęła na pobliski las. Idealny, do ukrycia zwłok. Gdyby nie nadzieja na przyszłość, sama by tam kogoś zakopała.

Żeby poznać mordercę, trzeba myśleć jak morderca. Trzeba widzieć to co on, czuć jego pragnienia. Wiedzieć którą drogę zamierza obrać.
Żeby poznać mordercę, trzeba być mordercą.
Leila doskonale znała ten wzrok. Zbłąkane oczy, szukające ucieczki z pustki, którą sam wytworzył umysł. Wiedziała, że mężczyzna zaraz zacznie nerwowo obracać guzikami koszuli. Że spojrzy na swoje...

Przed domem miała piękny ogród, pełen kwiatów o różnych odmianach i cudownych, nasyconych barwach. Bardzo dbała o to miejsce, bo uwielbiała rano pić kawę i spoglądać na swoje dzieło. Nadawało to porankowi swoistego uroku, a i dzień momentalnie stawał się piękniejszy. Pewnego dnia zauważyła, że pies sąsiada wyleciał z domu i podbiegł prosto do jej kwiatów, a tam bezceremonialnie załatwił się. Zdarza się pomyślała, ale nie dawało jej to spokoju i nazajutrz o tej samej godzinie przyglądała się przez okno co będzie. Ten sam schemat - pies wybiegający samopas z domu i prosto do jej kwiatów. Ubrała się i poszła grzecznie zwrócić sąsiadowi uwagę. Kolejne kilka dni to samo, kilka kwiatów zaczęło żółknąć, tego było dla niej za wiele. Ze łzami w oczach poszła do ogrodu, kupę psa włożyła do pudełka po butach i tak zapakowaną wrzuciła do pokoju sąsiada przez otwarte okno. Sąsiad chyba zrozumiał aluzję i domyślił się adresata, bo od tej pory jej kwiaty miały spokój, a ona na następny dzień znalazła pod balkonem bombonierkę z przyczepioną do niej torebką kwiatowych nasion.

Przed domem miała piękny ogród, pełen kwiatów o różnych odmianach i cudownych, nasyconych barwach. Bardzo dbała o to miejsce, bo uwielbiała rano pić kawę i spoglądać na swoje dzieło. Nadawało to porankowi swoistego uroku, a i dzień momentalnie stawał się piękniejszy. Pewnego dnia zauważyła, że pies sąsiada wyleciał z domu i podbiegł prosto do jej kwiatów, a tam...

Tajemny krąg magów zebrał się na nowo. Obwołali się obrońcami niewinnych i poszukiwaczami prawdy. Trapił ich jednak spory problem. Przeciwko nim stanęli pozostali, którzy także okrzyknęli się zwolennikami prawdy. Rada magów uznała, że dwie grupy walczące o to samo, budzą podział i generalnie źle wpływają na morale.
Nagle okazało się, że przeciwna grupa ma wiele tajemnic, mrocznych i niebezpiecznych. Naturalnie nasi magowie także mieli te same problemy. Kogo jednak to obchodzi? Przeciwnicy pierwsi zaatakowali i oskarżyli ,,naszych'' o podłe czyny. Nie było sensu zbijać argumentów.
Zebrali się nocą, gdy księżyc zgasł a wokół panowała cisza. Bestialsko zamordowali dwójkę dzieci a jednego z przeciwników, którego przedtem pochwycili, ogłuszyli i położyli obok. Następnie zwołali ludzi i kazali im podziwiać ogrom dokonanego zła.
-W imię prawdy i dobra zrobimy wszystko!Wszystko!- zapewniał przywódca zwycięskiej grupy, po czym podpalił stos ze swoimi wrogami. Prawda została obroniona a sprawiedliwość płonęła żywym ogniem.

Tajemny krąg magów zebrał się na nowo. Obwołali się obrońcami niewinnych i poszukiwaczami prawdy. Trapił ich jednak spory problem. Przeciwko nim stanęli pozostali, którzy także okrzyknęli się zwolennikami prawdy. Rada magów uznała, że dwie grupy walczące o to samo, budzą podział i generalnie źle wpływają na morale.
Nagle okazało się, że przeciwna grupa ma wiele tajemnic,...

Gdy Stefan się do mnie zalecał przynosił mi gałązki jaśminu, a ja wzdychałam, jaki on jest romantyczny. Dopiero gdy opadły mi klapki z oczu dotarło do mnie, że dawał mi ten jaśmin, bo nic go to nie kosztowało – krzewy rosły nieopodal mojego domu, mógł po drodze urwać kilka gałęzi i już. Moja matka zawsze powtarzała, że jaśmin śmierdzi jej trupem i że to się źle skończy. No i tak mnie omotał, że niedługo trwało, jak wzięliśmy ślub, szybko pojawiło się pierwsze dziecko. Stefan nie mógł znieść jego ciągłego płaczu, więc często wychodził z domu żeby się odstresować. Potem przychodził i wynajdywał powody, żeby mi przylać. Nie skarżyłam się, bo i komu. Pojawiały się kolejne dzieci. Póki Stefan bił tylko mnie, dawałam radę. Próbował kilka razy podnieść rękę na któreś z dzieci, ale powstrzymałam go. Jednak pewnego dnia, gdy wyszłam z domu, Stefan pobił naszego dwuletniego Jasia, który trafił do szpitala i tam walczył o życie. Wtedy coś we mnie skamieniało. Przypomniał mi się trupi zapach jaśminu i podjęłam decyzję – nie dam więcej skrzywdzić żadnego dziecka. Stefan często zasypiał po alkoholu i zostawiał na gazie gotujący się obiad. Zwykle wracałam tuż przed wybuchem tragedii. Tym razem wyjechałam z dziećmi do mamy, a wcześniej spiłam Stefana wódką ze środkiem nasennym. Zostawiłam na gazie garnek z rosołem i liczyłam, że mi się poszczęści. W nocy zadzwonił do mnie sąsiad. Spłonął nasz dom a wraz z nim mąż. Straciłam dom, ale ocaliłam siebie i dzieci. Nie miałam wyjścia.

Gdy Stefan się do mnie zalecał przynosił mi gałązki jaśminu, a ja wzdychałam, jaki on jest romantyczny. Dopiero gdy opadły mi klapki z oczu dotarło do mnie, że dawał mi ten jaśmin, bo nic go to nie kosztowało – krzewy rosły nieopodal mojego domu, mógł po drodze urwać kilka gałęzi i już. Moja matka zawsze powtarzała, że jaśmin śmierdzi jej trupem i że to się źle skończy. No...

Tyle się mówi o ekologii. Ostatnio nawet działamy! Segregujemy odpady, rezygnujemy z niebezpiecznych pestycydów, staramy się oszczędzać wodę. Inwestujemy w czystą energię.

Gdzie tylko się da, zastępujemy ludzi maszynami, przestaliśmy kojarzyć dobrobyt z liczbą rąk do pracy. Na drugiego człowieka patrzymy jak na zbędną gębę do wyżywienia. Doceniliśmy antykoncepcję.

Niektórzy z nas są gotowi pogodzić się z naturą, nie niszczyć jej, pozwolić Ziemi żyć jeszcze długo i szczęśliwie pomimo naszej na niej obecności.

Jesteśmy coraz lepsi, ale wciąż jest nas za dużo. Energii ze źródeł odnawialnych nie starczy dla wszystkich. Rolnictwo, dowolnie ekologiczne, wymaga sporej przestrzeni, tym większej, im więcej ludzi musi wykarmić.

Wśród świadomych sytuacji przyrost naturalny jest ujemny. Możemy mieć nadzieję, że stopniowo przekonamy do tego resztę świata. Kiedyś, nie dziś, nie jutro, ale kiedyś, populacja planety zacznie maleć. Ziemia zacznie stawać się lepszym miejscem.

Nie mamy tyle czasu.

Trzeba zrobić coś już teraz.

Dobrze podłożone bomby mogłyby wytłuc większą część ludzkości. Tyle że losowo. Znów pójdą i rozmnażać się będą. Nie tędy droga.

Mamy laboratoria biotechnologiczne. Odpowiednio zaprogramowany, śmiercionośny mikroorganizm wypuszczony do wszystkich rzek świata powinien załatwić sprawę. Przeżyją tylko mieszkańcy domów autonomicznych, czyli ekologiczna elita. A po kilku latach, kiedy pasożyt z braku żywicieli zdechnie, Ziemia ponownie stanie się rajem.

Tyle się mówi o ekologii. Ostatnio nawet działamy! Segregujemy odpady, rezygnujemy z niebezpiecznych pestycydów, staramy się oszczędzać wodę. Inwestujemy w czystą energię.

Gdzie tylko się da, zastępujemy ludzi maszynami, przestaliśmy kojarzyć dobrobyt z liczbą rąk do pracy. Na drugiego człowieka patrzymy jak na zbędną gębę do wyżywienia. Doceniliśmy antykoncepcję.

...

Wyobraźcie sobie historię pewnej kobiety która jako dziecko była wykorzystywana w każdy możliwy sposób. Miała ojca który oddawał jej niewinne małe ciałko obleśnym facetom za narkotyki, lub pieniądze które później wydawał na narkotyki. Dziewczynka była głodzona, bita, wykorzystywana. Zaszła w ciążę jako 14-sto latka i to właśnie to zdarzenie ją uratowało z tego piekła. Nie miała kontaktu z rzeczywistością, była przetrzymywana w piwnicy, w której korzystali z niej potencjalni „klienci”, a gdy zaszła w ciążę z którymś z nich, oraz podcięła sobie żyły, ojciec wyrzucił jej ciało do rzeki, żeby nikt się nie zorientował. Jednak stało się inaczej. Zauważył to człowiek łowiący wtedy ryby i uratował dziecko wykrwawiające się na jego ramionach. Dziewczynka przeżyła. Jej dziecko, a raczej to co w niej zasiali Ci mężczyźni, nie.
Następne lata były dla niej bardzo trudne. Uczyła się wszystkiego od początku. Nie wiedziała nawet jak wiązać buty, ale pod swoją opiekę wzięła ją kobieta owdowiała, która wychowała już swoje dzieci. To właśnie ona zmieniła jej imię i nazwisko, żeby nikt nie kojarzył niej z tym co przeżyło. Dziewczynka miała bardzo mały kontakt z mężczyznami ponieważ ich widok wywoływał u niej ogromny strach. Do czasu. Z dziecka wyrosła nastolatka a później kobieta. Stała się silna, odporna, a także niezależna. Postanowiła pracować w policji, ponieważ jej celem życia stało się ratowanie maltretowanych dzieci i kobiet. Była jednak w głębi duszy dalej tą przerażoną osóbką która chciała umrzeć, jednak często chowała swoje wspomnienia umiejąc je maskować innymi. Znalazła cel już jako nastolatka kiedy ochroniła przed bandą łobuzów, biednego chłopca który niczym im nie zawinił. Wtedy już wiedziała kim chce zostać. Dążyła do tego uparcie i nie przejmowała się drobnymi niepowodzeniami. Poznała siebie, swoje słabości, a także starała się przekraczać granicę swojego strachu. Aż pewnego dnia…
Po skończeniu swoich 30 urodzin spędzonych w swoim mieszkaniu z najlepszą przyjaciółką, nad ranem dostała zgłoszenie. Przeraziła się, ponieważ dowiedziała się iż dziecko które zostało znalezione w koszu na śmieci odniosło bardzo poważne i nienormalne obrażenia. Ale nie to było najgorsze. Dziewczynka miała na sobie takie samo ubranko, które ona nosiła, gdy do niej przychodzili klienci. Tylko, że ona przeżyła, a ta mała, już nie. Została zakatowana na śmierć. Policja wszczęła dochodzenie. Nie znaleziono żadnych odcisków palców, ani jakichkolwiek dowodów które mogłyby ruszyć sprawę choć odrobinę. Kobieta była coraz bardziej przerażona, bo znalazła jeszcze więcej śladów które były podobne do tego co ona przeżyła w dzieciństwie. Nie miała wyboru. Jeżeli chciała sprawić, żeby to śledztwo dobiegło końca, a sprawiedliwość dosięgła tych którzy nie tylko tej malutkiej dziewczynce zrobili krzywdę, ale też odkupili jej przeszłość, musiała zrobić jedną rzecz. Musiała przyznać się do swojej przeszłości.
Zrobiła to. Jednak powrót do tych okropnych wspomnień które napiętnowały jej życie, były ciężkim zadaniem. Opowiedziała o każdym szczególe czując jakby ktoś ją obdzierał ze skóry. Umierała z każdym słowem ze wstydu, a pod koniec czuła już tylko pustkę. Kolega, który był jej partnerem patrzył na nią ze współczuciem którego nie chciała. Nie była już tą samą przerażoną dziewczynką… albo chciała w to wierzyć. Powrót do tamtych chwil prawie ją złamał, ale gorsze stało się potem. Została odsunięta od sprawy ponieważ podejrzewali, że to może dotyczyć bezpośrednio niej samej, jednak i tak ciągle brała w niej udział. Pomagała w śledztwie, ale teraz gdy wszyscy już znali jej przeszłość czuła jakby znów brała w tym udział. Gdy zadawali jej pytania musiała przenosić się do tego piekła z powrotem i odtwarzać wszystko od nowa. Trwało to tygodniami, a im dłużej zajmowała się tym dochodzeniem tym większa zachodziła w niej zmiana. Już nie chowała przeszłości za plecami, teraz nią żyła, żeby dotrzeć do sprawiedliwości. Po kolejnych tygodniach prawie popełniła samobójstwo. Nie mogła znieść koszmarów oraz obrazów pokazujących się w jej umyśle za każdym razem gdy szła do pracy… a przecież ona żyła pracą. Jednak gdy zobaczyła jak jej przyjaciółka nad nią płaczę coś się w niej złamało. Miała wsparcie w niej od lat i swoim partnerze, ale po czasie dopiero to doceniła. Przerwała melancholijne życie i wzięła się w garść.
Znaleźli miejsce i ludzi prowadzących burdel dziecięcy. Był to dla niej kolejny koszmar który niemal ją złamał. Widziała przerażone twarzyczki dzieci kulących się za kratami, jęki rannych, oraz krzyki zbrodniarzy. Doprowadziła sprawę do końca. Pomogła ofiarom znaleźć rodziców, wsparła ich nie tylko finansowo, ale też psychologicznie, rozmawiała z dziećmi o swoim koszmarze i tym jak sobie poradziła, oraz zeznawała podczas oskarżania każdego z prowadzących ten chory interes oraz „klientów”. Przeszła bardzo ciężką drogę. Jednak doprowadziła do jej końca i zyskała coś więcej niż pochwałę przełożonego i szacunek kolegów z pracy. Odzyskała Dumę, doprowadziła do sprawiedliwości i zamknęła w końcu szufladę z jej przeszłością na klucz, tak aby nigdy więcej jej to nie przeszkadzało w życiu. Stała się kobietą która zaczęła cenić innych, otwarła się oraz odetchnęła z ulgą. Skończył się ten koszmar który dla niej trwał do tej pory.

Wyobraźcie sobie historię pewnej kobiety która jako dziecko była wykorzystywana w każdy możliwy sposób. Miała ojca który oddawał jej niewinne małe ciałko obleśnym facetom za narkotyki, lub pieniądze które później wydawał na narkotyki. Dziewczynka była głodzona, bita, wykorzystywana. Zaszła w ciążę jako 14-sto latka i to właśnie to zdarzenie ją uratowało z tego piekła. Nie...

-Aureli, nie wiedziałam...
-Nikt nie wiedział.- odpowiedział tajemniczo. Nie patrzył się już na mnie, tylko znowu ukrył się w swojej bezpiecznej ciemności.- myślisz, że zabicie własnego ojca jest powodem do dumy? Nie chciałem się tym chwalić przed moją przyszłą narzeczoną, Eligio.
Nie potrafiłam nawet zareagować na jego słowa. Żadnego rumieńca, żadnego westchnienia. O naszym przyszłym ślubie wiem już od paru miesięcy, jednak dalej jest to dla mnie coś niezwykłego. Ale teraz, gdy sytuacja jest tak poważna, nie umiałam się nawet uśmiechnąć.
-Wiesz, że on był złym człowiekiem. Testował na takich, jak my, tworzył im najgorsze piekło i chciał poświęcić nawet ciebie.- teraz zaczęłam do niego podchodzić. Czułam, że jeśli czegoś nie zrobię, stracę go już na zawsze. Pogrąży się w tej ciemności bezpowrotnie, utonie w niej, a ja nie będę potrafiła go uratować.- Nigdy bym nie przypuszczała, że On może być twoim ojcem. Ale zrobiłeś to co trzeba. Byłeś gotów na to, co większość ludzi odtrąca. Jesteś moim bohaterem, Aureli.
Wreszcie się na mnie spojrzał. Jego złote oczy lśniły. Odzyskałam go. Dałam mu poczuć, że jest człowiekiem, że ktoś jest gotów go kochać. Zrobił coś okropnego, aby zwalczyć kogoś jeszcze gorszego. Nie kłamałam, mówiąc, że jest moim bohaterem. On naprawdę nim jest.

-Aureli, nie wiedziałam...
-Nikt nie wiedział.- odpowiedział tajemniczo. Nie patrzył się już na mnie, tylko znowu ukrył się w swojej bezpiecznej ciemności.- myślisz, że zabicie własnego ojca jest powodem do dumy? Nie chciałem się tym chwalić przed moją przyszłą narzeczoną, Eligio.
Nie potrafiłam nawet zareagować na jego słowa. Żadnego rumieńca, żadnego westchnienia. O...

Była 2 w nocy gdy wyrwana ze snu Iga usłyszała krzyk matki. Ojczym znów znęcał się nad jej matką. Zdarzało się to coraz częściej. Co noc w całym domu rozbrzmiewały krzyki cierpienia. Mogła sie od nich uwolnić. Wyprowadzić się, w końcu miała 25 lat. Ale nie mogła ze względu na matkę. Ktoś się musiał nią opiekować. Jednak zaczynała mieć już tego dość. Musiała coś z tym zrobić.
Gdy rano zobaczyła twarz matki w stanie gorszym niż opłakany podjęła decyzje. Wsiadła do samochodu i pojechała do miasta, a po drodze ułorzyła w głowie plan.
-Dzień dobry,- powiedziała wchodząc do sklepu monopolowego - potrzebuje czegoś małego i cichego.
-Nie wiem o co pani chodzi- odburknął sprzedawca.
-A teraz wiesz?- odparła Iga wyciagając zwitek banknotów. Na widok papierków sprzedawca pospieszył do drzwi wejściowych i przekręcił klucz w zamku. Nastepnie zaprowadził klijentkę na zaplecze i pokazał piętrzoncął się aż po sufit broń. Chciała pani coś małego i cichego to polecam tę broń. Wyciągną z pudełka malutki pistolet taki jaki można czasami zobaczyc w niskobudżetowych filmach akcji. Ma 6 naboji i jest bardzo dyskretny -zachwalał sprzedawca. Iga wzięła do ręki broń i oceniła. Biore. Ile za niego chcesz? Po ubiciu targu Iga skierowała się w strone drzwi jednak zatrzymała się i spojrzała na mężczyzne. Widzial pan coś?- zspytała. Dzień dobry, życzy sobie pani czegoś zza lady?- odparł sprzedawca z miną niewiniątka. Iga się uśmiechnęła i wyszła za sklepu. Gdy dojechała do domu, matki jeszcze nie było natomiast ojczym siedział przed telewizorem i oglądał mecz. Dziewczyna wyciagnęła z torebki nowy nabytek. Podeszła od tyłu, przyłożyła lufe pistoletu do głowy mężczyzny i pociągnęła za spust mówiąc: Papa tatusiu.

Ps. Za ortografie z góry przepraszam ;)

Była 2 w nocy gdy wyrwana ze snu Iga usłyszała krzyk matki. Ojczym znów znęcał się nad jej matką. Zdarzało się to coraz częściej. Co noc w całym domu rozbrzmiewały krzyki cierpienia. Mogła sie od nich uwolnić. Wyprowadzić się, w końcu miała 25 lat. Ale nie mogła ze względu na matkę. Ktoś się musiał nią opiekować. Jednak zaczynała mieć już tego dość. Musiała coś z tym...