30.05.2016r

Poniedziałek po długim weekendzie, wspaniale! Budzik wrzeszczący już od 6 rano i zajęcia do 15. Nienawidzę poniedziałków! Oczywiście, żeby dojechać do szpitala, stałam w ogromnym korku i ledwo zdążyłam na poranny obchód. Lekarz spóźnić się może, ale student nie ma prawa stać w korkach, a w poniedziałki zawsze korki są najgorsze! Nienawidzę poniedziałków. Po obchodzie sprawdzenie naszej wiedzy, najgorzej nie było, ale kolejny raz zanotowałam w głowie, że koniecznie muszę doczytać jeszcze to i owo. Zresztą potem na korytarzu, po zastosowaniu terapii kawą przypomniałam sobie wszystko, gdybym tylko wypiła kawę w mieszkaniu, ale nie zdążyłam, jak w każdy poniedziałek...nienawidzę poniedziałków! Następnie trafiłam na porodówkę, w końcu najciekawszy element zajęć z ginekologii. 2 cesarki i jeden poród naturalny... co za dziwne uczucie. Grono lekarzy, kobieta leżąca na stole i nagle słychać płacz, parę sekund i widzisz małe stworzenie, które dopiero co poznaje świat. I stajesz w obliczu pewnego rodzaju mistycyzmu. Jesteś częścią czegoś większego, ważniejszego...jesteś jedną z pierwszych osób pojawiających się w czyimś życiu! I te myśli, czy ja też byłam taka malutka? Taka rozkrzyczana, nieporadna i przestraszona? Czy i na mój widok rodzice płakali, a pani doktor uśmiechała się mówiąc 10 w skali Apgar? Co za wspaniały dzień... w sumie nie taki zły poniedziałek.

30.05.2016r

Poniedziałek po długim weekendzie, wspaniale! Budzik wrzeszczący już od 6 rano i zajęcia do 15. Nienawidzę poniedziałków! Oczywiście, żeby dojechać do szpitala, stałam w ogromnym korku i ledwo zdążyłam na poranny obchód. Lekarz spóźnić się może, ale student nie ma prawa stać w korkach, a w poniedziałki zawsze korki są najgorsze! Nienawidzę poniedziałków. Po...

1.06.2016 r.
Dzisiaj dzień dziecka. Mama składa życzenia starszemu bratu i daje mu buziaka. A ja wydobywam z siebie głośny krzyk by upomnieć się o całusa. Najpiękniejszy prezent. Okazanie miłości. Miłość... ostatnio wylewa się ze mnie strumieniami. A Oni wciąż wlewają ją we mnie na nowo. Zapętla się nasze koło szczęścia. Dzisiaj dzień dziecka a ja robię krok ku dorosłości. Trzymam w ręku dowód osobisty. Dowód swojej dojrzałości. Już nie czuję strachu przed tym co mnie za chwilę czeka. Nie zatrzymam czasu choćbym pragnęła tego z całych sił. Mimowolnie żyję w imię zasady "carpe diem". Dzisiaj dzień dziecka. Dziecka, które z całych sił postaram się w sobie zatrzymać.

1.06.2016 r.
Dzisiaj dzień dziecka. Mama składa życzenia starszemu bratu i daje mu buziaka. A ja wydobywam z siebie głośny krzyk by upomnieć się o całusa. Najpiękniejszy prezent. Okazanie miłości. Miłość... ostatnio wylewa się ze mnie strumieniami. A Oni wciąż wlewają ją we mnie na nowo. Zapętla się nasze koło szczęścia. Dzisiaj dzień dziecka a ja robię krok ku dorosłości....

31 maja
Jak rzadko kiedy obudził mnie dziś budzik. Słyszałam krople deszczu uderzające o parapet i ogromnie mi się nie chciało wstać. Pewnie to wina niskiego ciśnienia...Niestety, praca, trzeba było opuścić cieplutkie gniazdko. Toaleta poranna, szklanka herbaty, makijaż w towarzystwie Radia Merkury i tup tup do zakładu. Po drodze przegląd w myślach dzisiejszych zadań. W pracy w sumie dzień jak co dzień. Nawet szybko minął i udałam się do domu. Wstąpiłam na ryneczek po truskawki. Trochę słońca i proszę, jak ceny opadły...aż żal nie kupić. Potem Biedronka. Jakiś miły pan zagadnął mnie przy kasie. Nawet był przystojny. Mogłam jakoś kontynuować rozmowę. A tak znowu nic... Gapa ze mnie... Jak zwykle moje poczucie humoru,odwaga i pewność siebie chyba się zdrzemnęły.W domu obiad, sprzątanie i w końcu chwila tylko dla mnie. Sięgnęłam po książkę "Dawca" i tak mnie pochłonęła, że zapomniałam o rzeczywistości. Dopiero burczenie w brzuchu sprowadziło mnie na ziemię. Kolacja, wiadomości, wieczorna toaleta i pigułka nasenna w postaci kolejnej porcji lektury. Dokończę tylko pisać i udam się w objęcia Morfeusza, bo już mi się powieki kleją. Do jutra!

31 maja
Jak rzadko kiedy obudził mnie dziś budzik. Słyszałam krople deszczu uderzające o parapet i ogromnie mi się nie chciało wstać. Pewnie to wina niskiego ciśnienia...Niestety, praca, trzeba było opuścić cieplutkie gniazdko. Toaleta poranna, szklanka herbaty, makijaż w towarzystwie Radia Merkury i tup tup do zakładu. Po drodze przegląd w myślach dzisiejszych zadań. W...

Wtorek, 31 maja 2016

Dzwonię do faceta, u którego miałam odbyć staż. Miał zadzwonić z informacją o terminie spotkania, czekam już tydzień. Nie odbiera. Odkładam telefon. Biorę się za przygotowanie obiadu. Dopadła mnie już rutyna: śniadanie, przeglądanie ogłoszeń o pracę, przygotowywanie się do egzaminów, obiad, książka, spacer, spać. Jestem coraz bardziej sfrustrowana, potrzebuję nowego zajęcia.

Dzwoni telefon, to na pewno On. Nie, to moja była szefowa. Czego ona może chcieć? Czasem dzwoni żeby poplotkować, ale od dawna już tego nie robiła. Bardzo lubiłam tą pracę, ale cięcia kosztów, redukcja etatów, pieśń stara jak świat. "Proszę cię przyjedź, mam kontrolę, nie wyrabiam się..." rzuciła do telefonu. Jako, że szybciej mówię niż myślę- zgodziłam się bez wahania. Na miejscu rzuciłam się w wir pracy, poczułam się jak przed dwoma miesiącami, jak ryba w wodzie. Ja tak piekielnie lubię pracować! Lubię robić coś odpowiedzialnego i czuć się potrzebna.

Chce mnie udobruchać, chce żebym wróciła na stałe i ja chyba też nie mam nic przeciwko. To był dziwny, intensywny, ale dobry dzień. Z wrażenia nie mogę przełknąć kolacji, to u mnie typowa reakcja.

Z burczącym brzuchem, ale szczęśliwa. Bywajcie!

Wtorek, 31 maja 2016

Dzwonię do faceta, u którego miałam odbyć staż. Miał zadzwonić z informacją o terminie spotkania, czekam już tydzień. Nie odbiera. Odkładam telefon. Biorę się za przygotowanie obiadu. Dopadła mnie już rutyna: śniadanie, przeglądanie ogłoszeń o pracę, przygotowywanie się do egzaminów, obiad, książka, spacer, spać. Jestem coraz bardziej sfrustrowana,...

Niedziela, 29.05.2016

Godzina 9: 33
Wstałam, wzięłam prysznic, zjadłam śniadanie i zaczęłam się szykować do wyjścia. Choć Dzień Matki był w czwartek, musiałam świętowanie z mamą odłożyć do niedzieli, bo pracując na stacji benzynowej, miałam dniówkę w Boże Ciało. Dziś wszystko nadrobimy.

Godzina 11:18.
Siedzę na chodniku i płaczę. Obok leży połamany storczyk i totalnie zgniecione pudełko z upieczonym przeze mnie tortem. To miał być mój prezent dla mamy. Ale już nie będzie. Bo przed chwilą jakiś facet tak się spieszył do autobusu, że mnie zwyczajnie potrącił i przewrócił. Nawet się nie zatrzymał, żeby powiedzieć "przepraszam" czy zapytać o to, czy nic mi się nie stało.

Godzina 11:42
Pukam w drzwi. Otwiera mi mama i załamuje ręce na mój widok. Muszę wyglądać strasznie.

Godzina 12:07
Zdążyłam się już uspokoić, doprowadziłam do ładu zapłakaną twarz i opowiedziałam mamie to, co się stało. Przeprosiłam, za brak prezentu. Mama mnie mocno przytuliła. Prezentem się nie przejmowała. Cieszyła się, że mi się nic nie stało. Kochana mama.

Godzina 18:11
Czekam na autobus powrotny. Mama zapakowała mi trochę swojego ciasta drożdżowego. Pewnie po to, żeby przegonić moje smuteczki. Szkoda, że nie dane było jej spróbować mojego tortu, który specjalnie dla niej upiekłam.

Godzina 22:25
Leżąc w łóżku postanowiłam, że w sobotę znów odwiedzę mamę. Upiekę coś słodkiego oraz kupię jej jakiegoś kwiatka. Lecz tym razem pojadę taksówką. Drugi raz losu kusić nie będę.

Niedziela, 29.05.2016

Godzina 9: 33
Wstałam, wzięłam prysznic, zjadłam śniadanie i zaczęłam się szykować do wyjścia. Choć Dzień Matki był w czwartek, musiałam świętowanie z mamą odłożyć do niedzieli, bo pracując na stacji benzynowej, miałam dniówkę w Boże Ciało. Dziś wszystko nadrobimy.

Godzina 11:18.
Siedzę na chodniku i płaczę. Obok leży połamany storczyk i totalnie...

31.05.2016
Jeśli miałam jakieś złudzenia, że ostatni dzień maja przyniesie jakiś zwrot w moim życiu, srodze się pomyliłam. Jak w każdy wtorek pojechałam na ósmą na wykład. Wprawdzie dziś był skrócony i przeprowadzony pobieżnie, nasz wykładowca jest cudowną osobą. Mimo faktu, że zapewne i tak nie zdam jego przedmiotu. Postępowanie cywilne nie pozwala spokojnie mi usnąć. Do tego po raz kolejny zrozumiałam jak bardzo ludzi cieszy Twój niefart. A każdy niby taki troskliwy. Jakby fakt, że nie zdałam zerówki czynił ze mnie kogoś gorszego od całej reszty. I te przymilne uśmieszki. Żałosne. Do tego zmokłam jak kura. Padało ciągle jak wychodziłam na dwór. Aż w końcu nie wyściubiałam nosa z pokoju- świeciło słonko. Ciągle szukam prezentu dla mamy. Chciałam jej kupić jakiś uroczy drobiazg, wszakże niedawno był Dzień Matki- troszkę pieniążków na to poszło, a ja ostatnio jestem dość spłukana. Ale niestety wszystkie ceny są ogromne. Gdzie znaleźć coś odpowiedniego? Zmiana zdjęcia profilowego przyniosła masę lajków. Czy oznacza to, że sympatię okazujemy kliknięciem? Co z tym światem? Wiem, że narzekam, ale w gruncie rzeczy jestem szczęśliwa. Żyję ja, żyją moi bliscy. W obliczu ciągłej śmierci dookoła nas życie napawa optymizmem.

31.05.2016
Jeśli miałam jakieś złudzenia, że ostatni dzień maja przyniesie jakiś zwrot w moim życiu, srodze się pomyliłam. Jak w każdy wtorek pojechałam na ósmą na wykład. Wprawdzie dziś był skrócony i przeprowadzony pobieżnie, nasz wykładowca jest cudowną osobą. Mimo faktu, że zapewne i tak nie zdam jego przedmiotu. Postępowanie cywilne nie pozwala spokojnie mi usnąć. Do...

30 maja (poniedziałek)

Jest godzina 7:00. Nie wiem jakim cudem udało mi się opanować budzenie bez konieczności ustawiania budzika. Pierwszym odruchem jest sięgnięcie po telefon. To dosyć brzydki nawyk. Nadrabiam zaległości w sieci i ubieram się na śniadanie. Jem szybko i biegnę do moich baranków. Zabieram ze sobą psa, aby się wybiegał. Tutaj w górach jest wszędzie pod górkę, więc zdyszana wracam do domu. Odpoczywam czytając drugą część Harrego Pottera. Trochę mi to zajmuje i jest już 11:30. Zabieram się za gotowanie obiadu dla rodzinki. Obiad gotowy, więc jemy a następnie biegam po domu szykując się na praktykę zawodową w pensjonacie. Wcale mi się nie chce tam iść. Wszyscy są nie mili i wykorzystują do najcięższych prac. Praktykę mam od 13:30 do 19:30, ale nie chcę opisywać tu nie miłych chwil spędzonych tam. Do domu wracam po 20:00 i czeka na mnie niespodzianka. Listonosz przyniósł paczkę od Lubimy Czytać. Była w niej książka, której nie mogłam się doczekać, czyli "Ugly love" Colleen Hoover. Skaczę, piszczę i szaleję z radości. Dobrze, że nikt mnie nie widzi. Po kolacji biorę prysznic, myję ząbki, mówię paciorek i idę spać. To był dzień, zakończony naprawdę pozytywnym akcentem.

30 maja (poniedziałek)

Jest godzina 7:00. Nie wiem jakim cudem udało mi się opanować budzenie bez konieczności ustawiania budzika. Pierwszym odruchem jest sięgnięcie po telefon. To dosyć brzydki nawyk. Nadrabiam zaległości w sieci i ubieram się na śniadanie. Jem szybko i biegnę do moich baranków. Zabieram ze sobą psa, aby się wybiegał. Tutaj w górach jest wszędzie pod...

29.05.2016r.
Niedziela. Dzień w którym jedni odsypiają sobotnią imprezę inni cieszą się ostatnim dniem długiego weekendu.
A mój budzik z piosenką Face in the sand Iron Maiden zadzwonił o 5 rano. Przez chwilę go ignorowałam mrugając zaspanymi oczami. Ale wstać trzeba było.
Obowiązki wolontariusza wzywają.
Najpierw karmienie koni, które zostają w schronisku, potem ustawianie pastucha na przepęd do stajni.
Od godziny 6 wywoziliśmy nasze „dzieciaki” na ekologiczne łąki.
Trwało to dziesięć godzin, na początku w towarzystwie komarów, z koleżanką bliżej zapoznał się kleszcz, potem z przelotnym deszczem, aż wróciło słońce, które bezlitośnie spaliło mnie na czerwono, a szczególnie mój do teraz rudolfi nos.
Konie też dostarczyły nam rozrywki. Jeden klatką piersiową nastawił mi coś w kręgosłupie, dwa inne nauczyły przełamywać prawa grawitacji kiedy poderwały mnie z ziemi, reszta gwałtownymi ruchami zapewniała wyćwikę każdego mięśnia.
Podsumowanie dnia?
Jeden z piękniejszych dni w tym roku. Natura i ja w jej centrum. Niesamowite istoty prowadzone moją ręką, pokazujące swoją siłą iż są nieposkromione. I ich szczęście kiedy wybiegły na hektary przestrzeni, gdzie mogą się czuć najbardziej wolne.
I mój ukochany koń, który szedł ze mną spacerem przez dwa kilometry nie spiesząc się tylko dając mi się sobą nacieszyć.
Czekałam na ten czas cały rok.

29.05.2016r.
Niedziela. Dzień w którym jedni odsypiają sobotnią imprezę inni cieszą się ostatnim dniem długiego weekendu.
A mój budzik z piosenką Face in the sand Iron Maiden zadzwonił o 5 rano. Przez chwilę go ignorowałam mrugając zaspanymi oczami. Ale wstać trzeba było.
Obowiązki wolontariusza wzywają.
Najpierw karmienie koni, które zostają w schronisku, potem ustawianie...

31 maja
Ja i mój tata wzięliśmy sobie wolne, ja od szkoły, tata od pracy.

Wstałam o 3.30 i zaczęłam pakować się na ryby. Razem z tatą wyjechaliśmy o 4 nad stawy. Słońce wyglądało już zza drzew. Zwodowaliśmy ponton i pływaliśmy po stawie. Nad wodą unosiła się mgła.
Jakiś zmarznięty wędkarz przerzucał wędki. Porozmawialiśmy z nim chwilę. Miał piękne branie w nocy, ale ryba mu się zerwała.
Zaczęło się zjeżdżać coraz więcej wędkarzy. Wędkarze to bardzo towarzyscy i pogadani ludzie więc rozmawialiśmy z niektórymi.

Szczęście mi sprzyjało. Złowiłam 8 szczupaków, niestety wszystkie były niewymiarowe.
Z pontonu w przejrzystej wodzie było widać jak niektóre ryby atakują moją przynętę. Z małymi okazami droczyłam się podkładając im pod pysk przynętę, a one nie mogły jej połknąć.
Nad wodą mogłam podziwiać wiele zwierząt, których w moim rejonie jest pełno. Nocą jeże. Za dnia Sarny, dziki, zające, te widuję codziennie. Piękne ptaki takie jak zimorodki, skowronki, łabędzie, perkozy, dzikie kaczki, rybitwy.

Po wędkowaniu pojechałam do Tarnowa. Kupiłam nową książkę. Tarnów jest jednym z pierwszych miast do którego przyjechała amerykańska armia, więc tego dnia była i taka atrakcja.

Wieczorem wyciągłam kuzynkę nad Dunajec. Była piękna pogoda. Łowiłam uklejki na marynowanie. Nad wodą odbywały się ćwiczenia strażackie. Bardzo ciekawie spędziłyśmy ten wieczór.

Był to bardzo udany dzień w którym spotkałam wiele sympatycznych osób. Prawie cały dzień poświęciłam na swoje hobby, wędkarstwo.

31 maja
Ja i mój tata wzięliśmy sobie wolne, ja od szkoły, tata od pracy.

Wstałam o 3.30 i zaczęłam pakować się na ryby. Razem z tatą wyjechaliśmy o 4 nad stawy. Słońce wyglądało już zza drzew. Zwodowaliśmy ponton i pływaliśmy po stawie. Nad wodą unosiła się mgła.
Jakiś zmarznięty wędkarz przerzucał wędki. Porozmawialiśmy z nim chwilę. Miał piękne branie w nocy, ale ryba...

Nie palę już od dobrych dwóch lat. Przez ten czas zdążyłam zapomnieć o uczuciu, które toważyszy mi za każdym razem, gdy dym rozchodzi się w płucach i chrapliwym oddechu, towarzyszącym mi przy każdym pociągnięciu głębszej porcji nałogu. A jednak ból pozostaje. Pustka, ciemność i smuga szczęścia, która gdzieś się ulotniła - oto, co mam przy sobie. Żadnego spokoju, żadnej rutyny.
Patrzę na palce pożółkłe i drgające przy każdej głębszej myśli i czuję, że jeśli za chwilę zacznę wrzeszczeć, nikt mnie nie usłyszy. Jedynie moje serce, które zgubiłam i którego za nic nie potrafię odnaleźć, przypomina mi, że cisza jest o wiele głośniejsza niż hałas. I próżno jej szukać w ukojeniu. Zamykam się w sobie, w końcu tak jest najłatwiej, i czekam. Na cud. Na dar. Na miłość. Lub na kolejną dawkę szczęścia, szarą niczym dym nikotynowy i ciężką, jak sumienie. Być może odnajdę to wszytsko w moich dłoniach, tak słabych, że nawet paczka papierosów rzęzi i drga w nich, jak gdyby były cholerną parą kajdanek z kluczem o załzawionym wejściu. Chce mi się płakać, a łzy spadają i kapią z rynny moich rzęs, plamiąc przy tym fajki. To sprawia, że odnajduję w sobie sekundę, potem godzinę, aż w końcu mam mnóstwo czasu, żeby cierpieć i płakać, i łkać, ile wlezie. Zapalam papierosa.

Nie palę już od dobrych dwóch lat. Przez ten czas zdążyłam zapomnieć o uczuciu, które toważyszy mi za każdym razem, gdy dym rozchodzi się w płucach i chrapliwym oddechu, towarzyszącym mi przy każdym pociągnięciu głębszej porcji nałogu. A jednak ból pozostaje. Pustka, ciemność i smuga szczęścia, która gdzieś się ulotniła - oto, co mam przy sobie. Żadnego spokoju, żadnej...