"Dziewczyny z Powstania". Historie prawdziwe. Anna Herbich przedstawiła w tej książce losy dziewczyn, żon, które stały się dla mnie bohaterkami. Sławka, Halina, Zosia bohaterki , które opisały całe swoje życie. Co najistotniejsze Pani Ania pisząc tą książkę oddała hołd babci, która stanowi część książki- jest jedną z bohaterek. Prawdziwe życie, wspomnienia, które pozostaną na zawsze w sercach tych dziewczyn, które oddały wszystko, aby spędzić czas z rodziną, pomóc, wychować dzieci, w momencie , gdy mężowie walczyli o wolność. Czytając tą książkę chylę czoła. Dziękuję Pani Anno.
Pokolenie 86- tworzy nową historię do której będziemy stale wracać czytając Pani Anny mojej imienniczki.Losy prawdziwe, mocne , pełne wzruszeń. Uszanowanie w stronę Pani babci.

Dziękuję.

"Dziewczyny z Powstania". Historie prawdziwe. Anna Herbich przedstawiła w tej książce losy dziewczyn, żon, które stały się dla mnie bohaterkami. Sławka, Halina, Zosia bohaterki , które opisały całe swoje życie. Co najistotniejsze Pani Ania pisząc tą książkę oddała hołd babci, która stanowi część książki- jest jedną z bohaterek. Prawdziwe życie, wspomnienia,...

Kilka miesięcy temu przeczytałam dwie książki Moniki Jaruzelskiej „Towarzyszka Panienka” i „Rodzina”. Zabrałam się za nie, jak za każde inne książki autobiograficzne. Bez emocji wywołanych kontekstem historycznym. Stan wojenny znam tylko z opowieści rodziców. Postać generała Wojciecha Jaruzelskiego jednak do tej pory wywołuje wiele emocji i byłam ciekawa, jak tamte wydarzenia wspomina jego córka.
Wojciech Jaruzelski pojawia się w opowieściach z dzieciństwa i młodości autorki. Często jako nieobecny i zapracowany. Po koniec drugiej książki można przeczytać rozmowy Moniki Jaruzelskiej z ojcem – wtedy już starym i schorowanym człowiekiem.
Wspomnienia autorki nie są biografią jej ojca, ale generał widziany jej oczami jest po prostu tatą. Czasem mającym gorszy dzień, zdenerwowanym, ale zawsze tatą. Monika Jaruzelska jest jedynaczką, więc jej więź ze starszymi rodzicami była silna – mieli tylko siebie. Ta książka go nie wybiela, nie taki jest jej cel. To najbardziej subiektywna ocena, bo wystawiona przez własne dziecko i najważniejsze, że autorka, tak go zapamięta.

Kilka miesięcy temu przeczytałam dwie książki Moniki Jaruzelskiej „Towarzyszka Panienka” i „Rodzina”. Zabrałam się za nie, jak za każde inne książki autobiograficzne. Bez emocji wywołanych kontekstem historycznym. Stan wojenny znam tylko z opowieści rodziców. Postać generała Wojciecha Jaruzelskiego jednak do tej pory wywołuje wiele emocji i byłam ciekawa, jak tamte...

Mój wybór od razu padł na historię Gustawa Holoubka oraz jego żony, Magdaleny Zawadzkiej, opowiedzianą przez nią samą w książce zatytułowanej „Gustaw i ja”. Książce niezwykłej poprzez swą prostotę i jednoczesne bogactwo. Przede wszystkim miłości, zarówno tej do nieżyjącego już męża, jak i do życia. Czytając kolejne strony książki, odczuwa się wszystkie piękne uczucia, łączące tych dwoje ludzi – szacunek, zrozumienie, czułość, zaufanie, oddanie… Wiele osób nie dawało ich małżeństwu szans, a jednak, mimo ogromnej różnicy wieku, przeżyli ze sobą niemal czterdzieści lat.

Magdalena Zawadzka uwagę skupia przede wszystkim na mężu, ale z oczywistych względów nie zapomina też o sobie. Oboje działali przecież na tym samym polu zawodowym, nie przeszkadzając, ale wspierając się nawzajem. Kobieta przedstawia męża jako człowieka mądrego, miłującego prawdę i sztukę, a jednocześnie nieróżniącego się niczym od innych mężczyzn. To Gustaw Holoubek nakręcał zegar, wynosił śmieci, dbał w sypialni o porządek, a obok tego przygotowywał się do roli i pracował nad spektaklem.
Dzięki zawartym w książce niepublikowanym wcześniej zdjęciom oraz licznym rodzinnym anegdotom, przy niektórych jej fragmentach może wydać nam się, że czytamy historię w kolorowym piśmie. Nie jest to jednak zarzut, a według mnie zaleta.

„Gustaw i ja” stanowi niezwykłą opowieść o życiu niezwykłych ludzi. O pięknej miłości, o której niektórzy mogą tylko pomarzyć.

Mój wybór od razu padł na historię Gustawa Holoubka oraz jego żony, Magdaleny Zawadzkiej, opowiedzianą przez nią samą w książce zatytułowanej „Gustaw i ja”. Książce niezwykłej poprzez swą prostotę i jednoczesne bogactwo. Przede wszystkim miłości, zarówno tej do nieżyjącego już męża, jak i do życia. Czytając kolejne strony książki, odczuwa się wszystkie piękne uczucia,...

Niedawno wpadłam do babci i dziadka na herbatę.
Pośmialiśmy się wszyscy, a później jakoś się stało, że usiadłam z dziadkiem w kuchni a nasza rozmowa zeszła na temat jego pobytu w wojsku.
I to właśnie w ciągu tych kilku godzin przy kuchennym stole zrodził się pomysł, żeby to opisać. Zdarzenia smutne i pełne grozy, wzruszające i niemożliwie zabawne.
Podobno pamięć pogarsza się z wiekiem. Ale siedząc wtedy z dziadkiem i popijając mocną herbatę z kubka w kwiatki, dowiedziałam się rzeczy, o których niewiele cywili ma pojęcie. Wszystkie szczegóły były tak doskonałe, że poczułam się, jakbym przeniosła się kilkadziesiąt lat wstecz i obserwowała wszystko z boku, bezpiecznie schowana za jakimś barakiem.
Myślę, że to właśnie są rzeczy, o których warto pisać. Które trzeba uwiecznić na papierze, żeby pamięć o nich nie zaginęła pod wytartym płaszczem lat.

Niedawno wpadłam do babci i dziadka na herbatę.
Pośmialiśmy się wszyscy, a później jakoś się stało, że usiadłam z dziadkiem w kuchni a nasza rozmowa zeszła na temat jego pobytu w wojsku.
I to właśnie w ciągu tych kilku godzin przy kuchennym stole zrodził się pomysł, żeby to opisać. Zdarzenia smutne i pełne grozy, wzruszające i niemożliwie zabawne.
Podobno pamięć pogarsza...

Aura Estrada – meksykańska pisarka i wspomnienie o niej spisane przez jej męża, czyli Francisco Goldman i jego dzieło zatytułowane „Mów do niej”.

Jest to wyjątkowy zapis miłości. Prawdziwej – ponad śmierć. Poznajemy piękną utalentowaną kobietę, epizody z jej życia, ale przede wszystkim uczucie. Uczucie, które przenika czytelnika do szpiku kości. Żyjemy tą historią, odczuwamy ból, wspominamy razem z autorem.

Oddał on swojej żonie piękny hołd. Upamiętnił jej istnienie i pozwolił, by inni poznali ją taką jaką sam ją widział. To piękny prezent, ale jednocześnie jego próba rozliczenia się z przeszłością.

Aura Estrada – meksykańska pisarka i wspomnienie o niej spisane przez jej męża, czyli Francisco Goldman i jego dzieło zatytułowane „Mów do niej”.

Jest to wyjątkowy zapis miłości. Prawdziwej – ponad śmierć. Poznajemy piękną utalentowaną kobietę, epizody z jej życia, ale przede wszystkim uczucie. Uczucie, które przenika czytelnika do szpiku kości. Żyjemy tą historią,...

Przyszła mi do głowy książka „Sentymentalny portret Ryszarda Kapuścińskiego” autorstwa jego serdecznego przyjaciela Jarosława Mikołajewskiego. Od biografii Jana Karskiego odróżnia ją przede wszystkim długość, liczy bowiem niespełna 100 stron. Mimo to autor stworzył tak wzruszającą i ciepłą opowieść, która nie pozostawia wątpliwości, jak silna więź ich łączyła. Opowiada nam o wielkim pisarzu, reporterze i podróżniku, który był jednocześnie skromnym i życzliwym człowiekiem. To nie są suche fakty z życia ani pośmiertny [i często czysto komercyjny] hołd jakich wiele. To przyjaźń przelana na papier, okraszona prywatnymi zapiskami i nieznanymi wierszami Kapuścińskiego, jego ulubionymi lekturami, pamiątkami, cytatami... Zdjęciami miejsc i rzeczy, które były mu bliskie – które stanowiły cząstkę tego, kim był. Gorąco każdemu polecam.

Przyszła mi do głowy książka „Sentymentalny portret Ryszarda Kapuścińskiego” autorstwa jego serdecznego przyjaciela Jarosława Mikołajewskiego. Od biografii Jana Karskiego odróżnia ją przede wszystkim długość, liczy bowiem niespełna 100 stron. Mimo to autor stworzył tak wzruszającą i ciepłą opowieść, która nie pozostawia wątpliwości, jak silna więź ich łączyła. Opowiada nam...

Hołd można składać na różne sposoby różnym ludziom. To, że ktoś jest wielkim człowiekiem nie musi wcale oznaczać, że wiódł życie tragiczne zmagając się z przeciwnościami losu. Dlatego dla mnie jedną z najpiękniejszych biografii jest książka Karola Borchardta „ Znaczy Kapitan”. Jest to zbiór opowiadań, do napisania których autora zainspirowała postać kapitana żeglugi wielkiej Mamerta Stankiewicza, z którym przyszło mu pływać na takich statkach jak „Polonia”, „Lwów” czy „Piłsudski”. Z książki dowiadujemy się jak wyglądała służba na wielkich żaglowcach w przedwojennej Polsce, czując się podczas lektury jak członek załogi. Przez wszystkie te historie przeplata się postać kpt. Stankiewicza, który budził podziw autora, stanowiąc przykład Wielkiego Marynarza. Może nie jest to typowa biografia, ale książka napisana jako hołd dla wielkiego człowieka, którą można czytać z zapartym tchem. Do tego lektura książki rozbawi każdego, nawet największego szczura lądowego i pozwoli przetrwać pamięci o Kapitanie Mamercie Stankiewiczu.

Hołd można składać na różne sposoby różnym ludziom. To, że ktoś jest wielkim człowiekiem nie musi wcale oznaczać, że wiódł życie tragiczne zmagając się z przeciwnościami losu. Dlatego dla mnie jedną z najpiękniejszych biografii jest książka Karola Borchardta „ Znaczy Kapitan”. Jest to zbiór opowiadań, do napisania których autora zainspirowała postać kapitana żeglugi...

,,Pomóc Jani. Dziewczynka pogrążona w obłędzie i walka o jej ocalenie" to książka spisana przez ojca dziewczynki, chorej na dziecięcą schizofrenię.

Jest to w pewnym stopniu biografia, która ukazuje początki choroby dziewczynki, rozwój, jej życie, interakcje międzyludzkie. Główną postacią jest jego własna córka - Jani. Pojawiają się wzmianki o matce bądź bracie, lecz powieść skupia się na dziewczynce i jej chorobie. Jest to moim zdaniem, zdecydowanie okazany hołd przez ojca swojej córce, który mimo wszystko dąży do zniwelowania jej choroby, kocha ją i zrobiłby dla niej wszystko.

,,Pomóc Jani. Dziewczynka pogrążona w obłędzie i walka o jej ocalenie" to książka spisana przez ojca dziewczynki, chorej na dziecięcą schizofrenię.

Jest to w pewnym stopniu biografia, która ukazuje początki choroby dziewczynki, rozwój, jej życie, interakcje międzyludzkie. Główną postacią jest jego własna córka - Jani. Pojawiają się wzmianki o matce bądź bracie, lecz...

Do biografii pisanych przez najbliższych tytułowych bohaterów zawsze podchodzę z dystansem, obawiam się, że będzie to laurka a nie rzetelnie przedstawione fakty. Na szczęście często moje obawy nie pokrywają się z rzeczywistością. Do najważniejszych dla mnie tego typu biografii zaliczam dwie książki. Pierwszą jest „Marek. Marek Grechuta we wspomnieniach żony Danuty”. Jest to wywiad rzeka przeprowadzony przez Jakuba Barana. Pani Danuta opowiada w nim historię jej małżeństwa z Markiem Grechutą. Dowiadujemy się jaki był na co dzień, i nie chodzi tu o szukanie taniej sensacji, tylko o przedstawienie wielkiego artysty w zwykłych sytuacjach. Poznajemy historię powstania największych przebojów. Dowiadujemy się także jak wyglądało życie w nie tak odległych, ale dla nas zupełnie obcych czasach, przydziały na mieszkanie, kartki na żywność, kłopoty z wyjazdem za granicę, to coś co teraz wymyka się naszym wyobrażeniom. Jeśli dla kogoś twórczość Marka Grechuty jest bliska, to naprawdę warto sięgnąć po tę książkę.
Drugą książką, która wywarła na mnie duże wrażenie jest biografia Huberta Wagnera pt. „Kat”. Jego syn Grzegorz wspólnie z dziennikarzem Krzysztofem Mecnerem przedstawia historię życia tego wybitnego trenera. Opowiada o trudnych relacjach z ojcem, grze pod jego kierownictwem w reprezentacji, o największych polskich sukcesach w tej jakże teraz popularniej dyscyplinie sportu. Dla fanów siatkówki jest to pozycja obowiązkowa.

Do biografii pisanych przez najbliższych tytułowych bohaterów zawsze podchodzę z dystansem, obawiam się, że będzie to laurka a nie rzetelnie przedstawione fakty. Na szczęście często moje obawy nie pokrywają się z rzeczywistością. Do najważniejszych dla mnie tego typu biografii zaliczam dwie książki. Pierwszą jest „Marek. Marek Grechuta we wspomnieniach żony Danuty”. Jest to...

Miłośnicy talentu słynnego wokalisty - Stinga otrzymali w formie książki pamiątkę na całe życie. Bohatera w sposób zabawny przedstawia jego kilkunastoletni przyjaciel, który swoją historią cofa się do lat szkolnych. Sting jako Gordon Sumner jest zwykłym chłopakiem, który popełnia błędy, imprezuje, próbuje śpiewać, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Autor Jim Berryman skupia swą uwagę na Gordonie jako człowieku, a nie Stingu jako perle sceny muzycznej. Sam Sting przyznał, że nie da się ukryć tego, że wiele opisanych zdań jest prawdziwych i faktycznie miały miejsce. Fotografie wkomponowane w treść "Opowieści z Newcastle" pozwalają poszerzyć nie tylko wyobraźnię ale są również pamiątką do której można wrócić w każdym momencie. Zabawna forma przekazu całej treści świadczy o poczuciu humoru autora i dobrych relacjach z muzykiem w danym okresie życia.

Miłośnicy talentu słynnego wokalisty - Stinga otrzymali w formie książki pamiątkę na całe życie. Bohatera w sposób zabawny przedstawia jego kilkunastoletni przyjaciel, który swoją historią cofa się do lat szkolnych. Sting jako Gordon Sumner jest zwykłym chłopakiem, który popełnia błędy, imprezuje, próbuje śpiewać, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Autor Jim Berryman...