Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od tych, których kochamy najmocniej, oczekujemy największej wdzięczności.

Pamięć nie jest czymś, na co się zasługuje lub nie. Ona po prostu jest, siedzi w głowie, jak niespłacony dług, który mają żywi wobec tych, którzy są już martwi.

Może zresztą wariaci różnią się tym od zwykłych ludzi, że w swojej naiwności dzielą się swoim światem z innymi?

One rosną na nas, Dorotko - powiedział jej ojciec - One się nami żywią - kośćmi naszych zmarłych, naszymi rozsypującymi się domami, ubraniami, książkami. Naszymi opowieściami. Wszytkim tym, czym była nasza cywilizacja. I dlatego tak szybko rosną. Ale wiesz - ściszył głos do szeptu - boję się myśleć, co może zamieszkać w lesie wyrosłym na kościach człowieka.

To było jak bajkowy ogród pełen słodyczy: wszystko było dobrze do czasu, kiedy zapragnęło się z niego wyjść. Wtedy okazywało się, że nie ma odwrotu, nie można tak po prostu zrezygnować.

- Kiedyś widziałem pewien drzeworyt(…) Przedstawiał kobietę, przepiękną kobietę, siedzącą na trzygłowym smoku. Czarownica i Bestia. Pani i jej sługa. Pytasz, czego chcę? (…) Chcę być przy tobie. Chcę tego samego, co ty. Chcę być twoim gniewem, twoją zemstą.