Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W trakcie pisania moje myśli muszą się zatrzymać i cofać, by ręce nadrobiły straty.

Bywa, że pies nie strzeże domu, lecz samotności ludzi, którzy w tym domu mieszkają.

Najsubtelniejszym wyrazem pogardy jest milczenie.

Obawiające się jakiejkolwiek komunikacji społeczeństwo nie jest w stanie sprostać żadnym wyzwaniom. Tylko wzrasta w nim wrogość i wciąż zrzuca się winę na innych.

Czy smutek i śmiech mają to samo źródło?

Przyszłość nadchodzi niezależnie od nas, a jedyne, co możemy zrobić, to zabrać w nią nasze wspomnienia i wkroczyć w nową erę. Pamięć zachowuje tylko to, co chcę.

W momencie, kiedy coś się kończy, coś innego się zaczyna...

Lepiej się żyje, gdy mamy kogoś, kogo lubimy. Nawet jeśli przez to czasami jest nam trudno, ten trud nadaje sens naszemu życiu.

Im więcej przeszkód na drodze do miłości, tym większa scala ją siła.

Dużo trudniej jest porzucić nadzieję, niż ją żywić.

Uświadomiłam sobie, że powinno się pytać innych, czy nas kochają, tylko jeśli my ich kochamy, niezależnie jaką odpowiedź uzyskamy.

Mam nadzieję, iż każdy ma kogoś, komu w każdym momencie bycia razem chce powiedzieć: Nigdy nie zapomnijmy tego dnia.

Ja nie znam mamy. Wiem tylko, że zaginęła.

Zastanawialiśmy się, dlaczego tak ciężko było nam otworzyć oczy każdego ranka, dlaczego zawsze baliśmy się rozpoczynać nowe związki i dlaczego mimo to byliśmy w stanie przebić się przez mury naszych lęków, aby się nawzajem poznać.

Jin uśmiechnęła się do siebie. Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie "Co by się stało?", wyobrażanie sobie różnych scenariuszy byłio źródłem przyjemności, jaką dawało czytanie.

Wszystko się zużywa. Ale nic takiego nie dzieje się z domem, w którym mieszkają ludzie. Nawet dobry dom rozpada się szybko, gdy nikt do niego nie przychodzi. Dom żyje tylko wtedy, gdy są w nim ludzie, zamiatają go i mieszkają.

... obojętność wobec własnego losu oznacza utratę nadziei, a obojętność wobec losu innych oznacza degenerację.

Dom, w zależności od tego, kto w nim mieszka, nabiera cech danej osoby i może stać się bardzo dobrym lub bardzo dziwnym domem.

Czas wszystko pochłania, przemija i nigdy nie wraca.

Nie uczymy się bardziej kochać innych ani nie rozumiemy głębiej sensu życia czy śmierci w miarę, jak przybywa nam lat. Te umiejętności nie zwiększają się z upływem czasu. Porównując się do siebie z lat młodości, widzę, że teraz mniej kocham innych i mniej wiem o życiu, ponieważ zawsze wiadomość o czyjejś nagłej śmierci zasmuca mnie i szokuje.

Milczenie potrafi być bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa, tym bardziej wymowne, gdy brakuje słów.

Wystarczy zamknąć oczy, żeby ujrzeć wszystko, za czym się tak tęskni.

Mam nadzieję, że spuszczę cicho głowę i zamknę oczy na zawsze właśnie którejś z tych późnych zimowych nocy podczas czytania książki przy moim biurku. Chcę, by taki właśnie obraz mnie na ziemi był ostatnim, jaki zobaczę.

Wszyscy jesteśmy podróżnikami przechodzącymi z jednego brzegu rzeki na drugi, z tego świata do nirwany.

Aby utrzymać czyjąś rękę, trzeba wiedzieć, kiedy ją puścić. Jeśli przegapisz okazję, aby puścić rękę niedbale chwyconą, stanie się to niewygodne i nieprzyjemne.

Chciałabym umieć wytłumaczyć, dlaczego skradłaś mi serce.

Najstarszy brat musi być dostojny. Ma być wzorem do naśladowania. Jeśli najstarszy brat idzie w złym kierunku, jego rodzeństwo też będzie błądzić w życiu.

Mówią, że jest kolejność przychodzenia ludzi na świat, ale nie ma kolejności odchodzenia. A jednak powinniśmy odejść w takiej kolejności, w jakiej przyszliśmy.

Wszystkie sytuacje, a szczególnie niepomyślne wydarzenia, niosą ze sobą późniejsze rozważania - że trzeba było tego czy tamtego wtedy nie robić.

Wspomnienia to niezapowiedziany gość. Leżą sobie gdzieś w kącie cicho, po czym nagle pukają do drzwi rzeczywistości i każą krzyczeć.