Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje ramiona to jedyne odpowiednie miejsce dla ciebie. Nie pozwolę, żeby to się zmieniło. Nikt nigdy tego nie zmieni, rozumiesz?

Moje życie(...)
Wyjątkowe niczym kruchy płatek śniegu. A jednocześnie intensywne jak siejąca spustoszenie burza. Życie.

Nazywam się Reed Easton i kocham państwa córkę 🥹🛐.

Możesz wszystko, kochanie.

Nie­bez­piecz­na ry­wa­li­za­cja, jaką to­czy­li­śmy ze sobą od dłuż­sze­go czasu, na­resz­cie do­bie­gła końca, a mnie po raz pierw­szy w życiu nie obe­szła po­raż­ka. Wręcz prze­ciw­nie, roz­ko­szo­wa­łem się nią ni­czym naj­pysz­niej­szą na­gro­dą.

..nie je­stem pe­wien, w któ­rym mo­men­cie stra­ci­łem pa­no­wa­nie nad wszyst­kim, co z nią zwią­za­ne.
Z po­cząt­ku trak­to­wa­łem naszą re­la­cję jako źró­dło nie­mo­ral­nej roz­ryw­ki. (...) Ona jed­nak każ­dym swoim ko­lej­nym, od­waż­nym po­su­nię­ciem
udo­wad­nia­ła mi, że jest dla mnie równym prze­ciw­ni­kiem. Nasza gra z rundy na rundę sta­wa­ła się coraz bar­dziej eks­cy­tu­ją­c.

- A ty? Za co jesteś wdzięczna?
Odpowiedź okazuje się o wiele prostsza, niż sądziłam.
- Za to, że w końcu mam przy sobie kogoś, na kim mogę się oprzeć — wyznaję, jeszcze mocniej się w niego wtulając. - Za ciebie, Reed”.

Wszyst­kie wąt­pli­wo­ści ze­szły na dal­szy plan.
Zo­sta­li­śmy tylko ona, ja oraz wspól­na świa­do­mość zbli­ża­ją­ce­go się upad­ku.
To wła­śnie wtedy pod­ją­łem de­cy­zję, że nie spo­cznę, do­pó­ki nie za­pra­gnie mnie jej umysł.

– Chcę za­brać cię ze sobą do pie­kła – oznaj­mia nie­spo­dzie­wa­nie, swo­imi sło­wa­mi wy­wo­łu­jąc na mojej skó­rze ciar­ki.(...)
- Mam wra­że­nie, że już mnie do niego za­bra­łeś – mówię.

Szaleję dla tego widoku. Szaleję dla niej.