Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) biblioteka może być jak książka. Pomiędzy jej okładkami zawarte jest uniwersum, które zmienia się w zależności od czytelnika i chociaż treść jest ta sama, oferuje każdemu z nich inne wrażenia.

- Niby pie­nią­dze szczę­ścia nie dają, ale jak być szczę­śli­wym bez kasy?

(..) te­raz, kiedy je­stem już u kresu ży­cia, za­czy­nam w tej śmier­ci wi­dzieć tro­skli­wego przy­ja­ciela, ta­kiego, który po­może mi wsiąść na pod­kład drew­nia­nej ło­dzi i po­wio­słuje ze mną na drugi brzeg.

- Jest ta­kie po­wie­dze­nie (...)– Małe dzie­ci, mały kło­pot, duże dzie­ci, duży kło­pot.

Nie zro­zu­miał, do czego na­wią­zy­wała.

– A o sta­rych ani słowa – za­uwa­żyła. – Bo sta­rość, mój drogi, to naj­więk­szy kło­pot. Dla wszyst­kich.

Bę­dzie­my od­cho­dzić z tego świa­ta w osa­mot­nie­niu, za­po­mnia­ni przez naj­bliż­szych, po­grą­żeni w de­pre­sji i cho­ro­bach – stwier­dziła, ale za­raz za­prze­czyła so­bie ru­chem głowy, jakby po­my­liła się w osą­dzie. – Cho­ciaż nie, my prze­cież umrze­my w ro­bo­cie. – Za­re­cho­tała. – Żadne z nas nie umie bez niej żyć.

(...) stare biblioteki, którym brakowało pieniędzy na remont i nowoczesne wyposażenie, zakup gier planszowych i konsol, skazane były na dryfowanie, z trudem utrzymując się na powierzchni. Uważała, że współczesna rola tej instytucji nie mogła ograniczać się do rozbudowy księgozbioru.

Nowoczesne biblioteki powinny pełnić funkcję miejsc spotkań dla wszystkich mieszkańców miejscowości, niezależnie od wieku. Bo gdzie, jak nie tam, (...) mają odbywać się wieczorki brydżowe i szachowe, noce z planszówkami, rywalizacja w grach komputerowych, ale też nauka szydełkowania i dziergania na drutach, warsztaty rękodzieła czy wreszcie cykliczne spotkania z pisarkami i pisarzami.

....A teraz, kiedy jestem już u kresu życia, zaczynam w tej śmierci widzieć troskliwego przyjaciela, takiego, który pomoże mi wsiąść na pokład drewnianej łodzi i powiosłuje ze mną na drugi brzeg....

(...) świa­dec­two czło­wieka, który przy­cho­dził do nich, do tych mło­dych lu­dzi, i opo­wia­dał im o okru­cień­stwie hi­tle­ry­zmu, o bli­znach i zro­stach, które no­sił na swoim ciele, ale też o dużo groź­niej­szych ra­nach, tych stale ją­trzą­cych we wnę­trzu. Kiedy mło­dzież do­strze­ga w oczach świad­ków tam­tych zda­rzeń łzy, trzę­sące się ręce i kiedy sły­szy, jak głos im grzęź­nie w gar­dle, wtedy ma oka­zję bez­po­śred­nio współ­od­czu­wać dra­mat czło­wieka zu­peł­nie bez­bron­nego i bez­rad­nego wo­bec kro­czą­cej ma­chiny śmier­ci.

(...) oprócz bez­bron­no­ści i bez­rad­no­ści (...), dra­mat ten ozna­czał jesz­cze jedno. Sa­mot­ność. Cho­ciaż cały na­ród cier­piał, cier­pie­nie wy­ni­kało przede wszyst­kim z osa­mot­nie­nia czło­wieka, na­wet tego, który wśród se­tek to­wa­rzy­szy, pę­dzo­nych by­dlę­cymi po­cią­gami na rzeź, po­zo­sta­wał sam w ob­li­czu ry­chłej śmier­ci.

(...).wy­star­czyło, że ona [tajemnica] dzie­liła nas. Nie chcie­li­śmy, by miała wpływ na nie­winne osoby. Na człon­ków na­szych ro­dzin. Nie chcie­li­śmy, by ta bli­zna, ten pa­skud­ny i brzyd­ki zrost, wy­ra­stał na każ­dym ko­lej­nym po­ko­le­niu.

...Myślę, że odpowiedź przykryły gruzy wojny i niewielu już wie, co tam się mogło między nimi wydarzyć...

Gross zastanawiał się, dlaczego sam stale wraca do rodzinnych wspomnień sprzed tragedii i wypierał te nowsze, kiedy odwiedzał żonę pozostającą w śpiączce. Zupełnie jakby ten dramat przeciął jego życie na pół i wszystko to, co przed, miało wartość, a to, co po, utraciło ją bezpowrotnie.

Poza tym wciąż nie wiedział, czy życie u jej boku, bez pracy, bez tego ciągłego patrzenia w twarze zbirów, bez odczuwania na sobie ich martwego wzroku, który każe mu kopać głęboko, aż do odkrycia prawdy o ich tragicznym losie, i bez wymierzenia sprawiedliwości mordercom, jest właśnie tym życiem, które pragnął wieść. Czy rzeczywiście umiałby zdać legitymację i zdjąć mundur?

Przychodził tu często, coś go gnało w to miejsce, jakby miał być świadkiem dramatu, niemym obserwatorem , ze związanymi strachem rękoma i gardłem, z którego nie padnie żaden okrzyk.

Tymczasem wszystko to, co podpowiadała mu pamięć, mogło przebiegać zupełnie inaczej, a z jakiegoś powodu mózg zwyczajnie go oszukał.

Ze­msta sma­kuje tylko wtedy, gdy druga stro­na, ta, która ma cier­pieć, zna po­wód tego cier­pie­nia.

Za­zwy­czaj każde ze śledztw roz­po­czy­nało się po­dob­nie. Nie­wia­do­mych za­wsze było wię­cej niż pra­wi­dło­wych od­po­wie­dzi. A jed­nak cza­sami wy­star­czało pójść jedną z dróg, by tę mgłę nieco roz­rze­dzić.

Uwielbiał jej entuzjazm i błysk w oku, gdy z pasją mówiła o swojej pracy, o dążeniu do zmian, tworzeniu lepszego świata wokół siebie, otwartego na innych, w którym każdy mógł znaleźć własne miejsce i remedium na samotność.

Chłopiec czuł chłód zmarzniętej ziemi jakby ta zioneła mrozem. Ale wiedział, że to tylko strach. Tatul zawsze powtarzał mu,że lęk oplata człowieka mackami lodowego potwora. I jest tylko jeden sposób na wyswobodzenie się z jego uścisku. Gorące serce, synku.
Serce,które płonie dobrem i miłością.
A ty synku,masz dobre serce.
Najlepsze i najgorętsze.

...A kogo obchodzi stary, samotny człowiek, który skracając swoje cierpienia, skróci też odrobinę swoje i tak już dogasające życie...

- Sa­mo­bój­stwo mło­dego czło­wieka za­wsze po­ru­sza wy­obraź­nię. Dla­tego me­dia tak chęt­nie o tym pi­szą. W śmier­ci mło­dej osoby od­bi­jają się na­sze nie­speł­nione ma­rze­nia i per­spek­tywa pięk­nego, peł­nego ży­cia. Jak­by­śmy za­po­mnie­li, że w ży­ciu pięk­ne mogą być tylko chwi­le.

- A kogo ob­cho­dzi stary, sa­motny czło­wiek, który skra­ca­jąc swoje cier­pie­nia, skró­ci też odro­binę swoje i tak już do­ga­sa­jące ży­cie?

Tajemnic trzeba dochowywać za wszelką cenę.

Wystarczyło, że ona dzieliła nas. Nie chcieliśmy, by miała wpływ na niewinne osoby. Na członków naszych rodzin. Nie chcieliśmy, by ta blizna, ten paskudny i brzydki zrost, wyrastał na każdym kolejnym pokoleniu.

- Wie pan, jako dziecko, a raczej młody chłopak, dobrze poznałem, co to śmierć. Widziałem tyle trupów, że ona mi po prostu zobojętniała - stwierdził i kontynuował. - A teraz, kiedy jestem już u kresu życia, zaczynam w tej śmierci widzieć troskliwego przyjaciela, takiego, który pomoże mi wsiąść na podkład drewnianej łodzi i powiosłuje ze mną na drugi brzeg.

- W takim razie dobrze to pan poprowadzi to śledztwo - uznał młody funkcjonariusz.
- W jakim sensie? - zdziwił się komisarz.
- No w takim, że będzie pan w tym grzebał tak długo aż odkryje prawdę.

Jego analityczny umysł się poddał. Zbyt dużo było tym emocji. Zbyt dużo krzywdy i smutku, utraconych nadziei, zdrowia i ukochanej żony, utraty miłości syna, by komisarz mógł myśleć racjonalnie.

- Wojna, panie władzo, z tych dzieci szybko zrobiła dorosłych - odparł Sądecki. - A takie zadry to potem zostają z człowiekiem na całe życie.

Zemsta smakuje tylko wtedy, gdy druga strona, ta, która ma cierpieć, zna powód tego cierpienia.