Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy człowiek myśli tylko
o tym, co go zabija albo może zabić, to oznacza koniec.
A ja nie chciałam się sama niszczyć, chciałam w końcu żyć.

Nigdy nie zapominajmy o jednym - cokolwiek by się działo, gwiazdy nad nami nigdy nie zgasną. Tak jak wiara i nadzieja na lepszy świat.

Te obrazy, pojedyncze migawki, urywki, wracają do mnie jak maleńkie koraliki. Nigdy nie wiem , kiedy znowu pojawią się w mojej głowie. Nanizuję je cierpliwie na sznurek mojej pamięci tak długo, aż powstanie z nich cały naszyjnik. Mam nadzieje, że ta nić będzie mocna, nigdy żadne ze wspomnień się z niej nie zerwie i o niczym i nikim nie zapomnę.

Trzeba w każdej beznadziei umieć znaleźć sobie jakąś przyjemność.
W trudnych chwilach odrzucaliśmy błahostki, wydawały się nam niewarte wspomnień, a to właśnie te drobnostki są kamieniem milowym do przetrwania.

Niech to, co wydarzyło się w przeszłości, będzie dla nas już na zawsze cenną lekcją i ostrzeżeniem. Ludzie mają różne kolory skóry, przekonania
i religie. Nie zawsze takie, jakbyśmy tego chcieli. Pomimo wszystko musimy nauczyć się akceptować swoją odmienność i żyć w zgodzie. Czarno-białe widzenie świata jest zakłamywaniem rzeczywistości. Bądźmy różni, tak jak różny jest świat wokół.
I nigdy więcej nie pozwólmy, żeby największa tragedia minionego stulecia się powtórzyła.

Zrozumiałam, że musimy próbować znaleźć szczęście w nas samych, a nie szukać go daleko, w świecie, który rządził się teraz prawami nazistów.

Pomyślałam o tym, że kiedyś oceniałam ludzi po wyglądzie. Po pięknych strojach, lśniących włosach, wypastowanych butach... Jak mogłam być tak pusta? Bo czy teraz byłam mniej warta tylko dlatego, że miałam łysą głowę i podarte łachmany zamiast sukienki?