Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zło jest najgroźniejsze wtedy, kiedy występuje w przebraniu dobra, kiedy samo uważa się za dobro.

Kiedy wysiedli, niebo zasnuwała warstwa chmur i księżyca nie było już widać. Zasłaniając oczy dłońmi przed oślepiającym blaskiem reflektorów, ruszyli w stronę ogrodzenia z taśmy. Servaz pomyślał, że życie jest jak te reflektory: to krótki błysk między dwiema wiecznymi nocami. Świeci przez krótką chwilę, a potem gaśnie. Pozostaje tylko wspomnienie blasku. Które w końcu również wygasa.

Prawo musi być górą. Wszędzie. Zawsze. We wszystkich okolicznościach i niezależnie od konsekwencji.

Naiwność ma swoje granice, nawet u ludzi gotowych uwierzyć w każdą bzdurę.

(...) dzieciństwo to choroba, którą rzadko udaje się wyleczyć i która tylko czeka na chwilę słabości, by znowu się objawić.

Ude­rzyły go słowa wypo­wia­dane przez gene­rała: „spra­wie­dli­wość”, „honor”, „cywi­li­za­cja”. Ten czło­wiek uwa­żał, że ma misję. Swój krwawy pochód trak­to­wał jak wojnę. Servaz wie­dział z doświad­cze­nia, że zło jest naj­groź­niej­sze wtedy, kiedy wystę­puje w prze­bra­niu dobra, kiedy samo uważa się za dobro. Naj­okrut­niejsi są ci zło­czyńcy, któ­rzy z góry roz­grze­szają się ze swo­ich zbrodni ze względu na cel, który uwa­żają za słuszny. Naj­mrocz­niej­szych przy­kła­dów takich dzia­łań dostar­czył XX wiek: ci sami ludzie, któ­rzy słusz­nie pięt­no­wali prze­stęp­stwa popeł­niane w imię wol­nej wymiany han­dlo­wej, faszyzm i ubó­stwo klasy robot­ni­czej, sami rado­śnie zasła­nia­jąc się szla­chet­nymi celami, przy­my­kali oczy na masa­kry, tor­tury, obozy, czystki, głód, masowe depor­ta­cje, miliony ofiar chiń­skiej rewo­lu­cji kul­tu­ral­nej, miliony zeków zamar­z­nię­tych w sowiec­kim pie­kle Kołymy. Cho­dzi o słuszną sprawę, mówili. Ilu oka­zało skru­chę? Ilu popro­siło ofiary, by im wyba­czyły ich nie­wy­ba­czalne zaśle­pie­nie?

W jakich czasach my właściwie żyjemy? W czasach histerii i błaznów. W czasach manicheizmu. W czasach portali społecznościowych i związanego z nimi szaleństwa. Na pewno nie w czasach rozumu.

Ludzie nigdy się nie uczą. Z uporem maniaka popełniają wciąż te same błędy.

Ludzie, którzy mówią, że niczego nie żałują, to w większości kłamcy. Bo ilu z nich ma teraz takie życie, o jakim marzyli w młodości?

Odpowiedni poziom stresu ma efekt stymulujący i zwiększa zdolność do koncentracji, podczas gdy zbyt mały powoduje inercję i apatię, a zbyt duży - wyczerpanie i dezorganizację.

(...) niektórzy ludzie są kompletnie wyzuci z moralności i zachowują się jak dzikie bestie.