Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słońce wisiało uparcie na błękitnym niebie. Jak na złość. Przecież w takie piękne lato się nie umiera.

Koniec lata w Sorokach jest chłodny, kapie moszczem winogronowym i kapie strachem, coraz większymi kroplami.

Babcia Waleria żyła tak długo, że kilka lat przed śmiercią zabrakło jej łez.

Brudne palce enkawudzisty zanurzyły się w słoju z ogórkami, odruchowo chciała zamknąć przykrywkę.

Wysadzili ich na stepie, dali do ręki łopatę.
– Wykopcie sobie dom – powiedzieli.