Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cza­sem czy­ta­nie o cu­dzych pro­ble­mach jest o wiele lep­sze niż my­śle­nie o wła­snych.

- (...) to tylko ludz­ki wy­mysł, żeby uspra­wie­dli­wić oce­nia­nie męż­czyzn po wzro­ście.

– A Na­po­le­on?

– Żądni wła­dzy sza­leń­cy zda­rza­ją się w każ­dym roz­mia­rze i wzro­ście.

Na­stęp­na na Two­jej li­ście lek­tur jest "Zło­dziej­ka ksią­żek". Prze­czy­ta­łam pierw­szy roz­dział i po­wiem Ci, że za­po­wia­da się PO­NU­RO. Pro­fe­sjo­nal­na rada, Mamo: to nie jest książ­ka na lato, skoro nar­ra­to­rem jest Śmierć we wła­snej oso­bie.

(...) mój dom jest kosz­tow­ny w utrzy­ma­niu. Przez niego nigdy nie mogę odło­żyć żad­nych pie­nię­dzy. Gdy tylko mój dom za­czy­na za­uwa­żać, że cho­mi­ku­ję tu i ów­dzie sto do­la­rów z myślą o za­bra­niu dzie­ci na ty­dzień do ja­kie­goś parku na­ro­do­we­go, dom coś w sobie psuje.

(...) naj­bar­dziej za­le­ży mi na wa­szym szczę­ściu. Cho­ciaż... – do­da­ję po krót­kim na­my­śle – to nie­praw­da. Naj­bar­dziej bym chcia­ła, że­by­ście oboje skoń­czy­li stu­dia nie­no­to­wa­ni przez po­li­cję. Wasze szczę­ście jest na dru­gim miej­scu.

(...) wciąż ko­cha­łam Johna mi­ło­ścią tyle praw­dzi­wą, co nie­wy­tłu­ma­czal­ną, jak świąd am­pu­to­wa­nej koń­czy­ny.

Zdej­mu­je z półki ładną bu­tel­kę i mały kie­li­szek, po czym na­le­wa mi odro­bi­nę na spró­bo­wa­nie.

– Whi­stle­Pig – in­for­mu­je.

Kosz­tu­ję, sta­ram się nie ka­słać i kiwam głową do bar­man­ki.

– Sma­ku­je do­brze – kła­mię. Bo w rze­czy­wi­sto­ści sma­ku­je jak skrzy­żo­wa­nie zmy­wa­cza do pa­znok­ci z sosem kar­me­lo­wym.

Dez­orien­ta­cja, którą czu­jesz, gdy bu­dzisz się nie tam, gdzie spo­dzie­wa­łaś się obu­dzić, to je­dy­ne w swoim ro­dza­ju do­zna­nie.

(...) kiedy po­dej­mu­jesz w swoim życiu po­zy­tyw­ne kroki, świat cię na­gra­dza, to­ru­jąc ci drogę na­przód.

Siedząc teraz na twardej drewnianej ławce w oczekiwaniu na ekspres do Nowego Jorku, uświadamiam sobie, że kierowałam swoim życiem, używając do tego ciała. Dźwigając na własnych barkach zmartwienia, smutki i lęki, tak jakbym mogła upchnąć do plecaka cały ból i strach, których doświadczałam od czasu wyprowadzki Johna, i wędrować z tym bagażem przez życie.

(...) za młodu trud­no czło­wie­ko­wi wy­brać obiekt mi­ło­ści. Kiedy je­ste­śmy star­si, kwe­stia staje się pa­lą­ca.

Zro­bie­nie cze­goś, na co nie­ko­niecz­nie masz ocho­tę, co kosz­tu­je cię sporo czasu i pie­nię­dzy, a ro­bisz to, po­nie­waż wiesz, że spra­wisz tym komuś nie­kła­ma­ną przy­jem­ność – to hojny po­da­ru­nek.

(...) za­uwa­żam, że Kle­opa­tra w wy­da­niu Liz Tay­lor to oso­bli­wy ideał pięk­na, wspo­mi­nam, jak pe­wien bły­sko­tli­wy uczeń zwró­cił uwagę na per­wer­sję ma­lo­wa­nia bia­łej ko­bie­ty na po­ma­rań­czo­wo, by za­gra­ła rolę brą­zo­wo­skó­rej pięk­no­ści.

- Tato mówi, że lu­dzie po­rzu­ca­ją swoje ro­dzi­ny, kiedy pró­bu­ją uciec sami przed sobą. Mówi też, że na­le­ży im współ­czuć, po­nie­waż mogą stra­cić tych, któ­rych ko­cha­ją, ale przed sobą i tak się nie scho­wa­ją.

Mia­sto bólu wznie­sio­ne w moim sercu ża­ło­śnie pul­su­je. Gma­chy zbu­do­wa­ne z żalu i utra­ty, ulice bru­ko­wa­ne lę­kiem. Wę­dru­ję nimi w wy­obraź­ni. Bro­dzę w krzyw­dzie jego słów, mijam po­sta­wio­ne prze­ze mnie po­mni­ki bo­le­snych prze­żyć, po­dró­żu­ję wstecz.

Po­wszech­nie wia­do­mo, że naj­lep­szym le­kar­stwem jest całus od mamy.

Nie­któ­rym lu­dziom, (...),wy­ba­cza­nie przy­cho­dzi w spo­sób na tyle na­tu­ral­ny, że nawet tego nie za­uwa­ża­ją. Po­nie­waż wy­ba­cza­ją tak ocho­czo, cier­pią dwa razy czę­ściej, za to dzię­ki swo­jej umie­jęt­no­ści od­pusz­cza­nia prze­ży­wa­ją to cier­pie­nie o po­ło­wę sła­biej.

My­śla­łam, że nasza rand­ka do­pie­ro się za­czę­ła, a tym­cza­sem mi­nę­ła już pełna go­dzi­na. Przy tym fa­ce­cie czas się roz­my­wa. Po­dob­nie jak mój mózg.

- Uwa­żasz, że zdol­ność wy­ba­cza­nia to umie­jęt­ność wy­uczo­na w prak­ty­ce, jak na przy­kład gra w sza­chy, czy wro­dzo­ny dar, tak jak nie­fał­szo­wa­nie?

- Tak (...)– Nie­któ­rzy lu­dzie muszą ćwi­czyć umie­jęt­ność prze­ba­cza­nia i nigdy nie przyj­dzie im ona z ła­two­ścią. Albo od­ro­bią lek­cję i będą w tym fan­ta­stycz­ni, choć za­wsze będą mu­sie­li to w sobie prze­ro­bić, albo nie od­ro­bią za­da­nia i umrą z ba­ga­żem krzywd wiel­ko­ści sło­nia.

Wiem, że za ni­ko­go życia nie prze­ży­ję, ale strasz­nie trud­no przy­mknąć oko na to, co w na­szym prze­ko­na­niu da­ło­by dzie­ciom szczę­ście, i... nie kie­ro­wać ich w tę stro­nę.

Mogę sobie tylko wy­obra­żać, jak to jest po­zwo­lić dzie­ciom uczyć się na wła­snych błę­dach, (...). Ale to trud­ne... trud­no wy­bie­gać w przy­szłość, prze­wi­dy­wać błędy, które po­peł­nią, i wspie­rać je rów­nież wtedy, gdy je po­peł­nia­ją, jeśli nie grozi im przy tym śmier­tel­ne nie­bez­pie­czeń­stwo.

Tak­sów­ki to cu­dow­ny wy­na­la­zek, po­nie­waż dają ci czas na zro­bie­nie po dro­dze ma­ki­ja­żu.

Cały urok, a może i ma­leń­kie prze­kleń­stwo sa­mot­ne­go wy­cho­wy­wa­nia dzie­ci po­le­ga na tym, że nigdy, prze­nig­dy nie jest się sa­me­mu dłu­żej niż trzy go­dzi­ny z rzędu.

Za­wsze po­wta­rzasz, że mi­łość to nie uczu­cia, tylko czyny.

(...) trze­ba kształ­to­wać swoje ma­rze­nia w od­nie­sie­niu do świa­ta, który na­dej­dzie, a nie tego, który już był.

- "Pa­mięt­nik"? - (...). Kiedy razem oglą­da­ły­śmy ten film, bez prze­rwy się na­bi­ja­ły­śmy. Dla­cze­go Ryan Go­sling tak bar­dzo nie lubi ko­szul? Czy nie da­ło­by się roz­wią­zać tego pro­ble­mu kil­ko­ma sen­sow­ny­mi roz­mo­wa­mi? Dla­cze­go nie wejdą do środ­ka i nie ca­łu­ją się tam, gdzie nie pada?