Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli nie musisz mówić taksówkarzowi, dokąd ma cię zawieść, a on i tak jedzie tam, gdzie trzeba, to znaczy, że jesteś gwiazdą.

Nie, wbrew temu, co sądzą o mnie inni ludzie, nie jestem robotem. Mam uczucia. Nawet wiele. Tyle że nauczyłam się ich nie ujawniać, żeby inni nie zrobili z niej oręża do walki ze mną. Zna pan życie i wie, że i w biznesie, i po za nim ludzie żerują na naszych słabościach. Jak sępy. Jeśli znajdą pana słaby punkt, wykorzystają go bez pardonu.

Widać, dramatyczne okoliczności zmieniają optykę widzenia.

Toż to skandal! Ale czego innego można się spodziewać po naszej policji! Gdy jest jakaś rozróba, to policjanci zapadają się pod ziemię, ale kiedy widzą staruszkę sprzedającą bez pozwolenia kwiaty, to nagle jest wokół niej cały kordon, jakby była terrorystką. Do luftu!

Trud­no je [gwiazdy, celebrytki] teraz od sie­bie od­róż­nić, bo wszyst­kie łażą do tych sa­mych kli­nik pięk­no­ści i wy­glą­da­ją jak klony. Mają na­dmu­cha­ne usta, ide­al­ne nosy i gład­kie, myślą żadną nie­zmą­co­ne czoła.

Kiedy lu­dzie ze­zna­ją przed po­li­cją, uwa­ża­ją na każde słowo i z re­gu­ły nie zdra­dza­ją nawet po­ło­wy tego, co wie­dzą. A w roz­mo­wach pry­wat­nych plot­ku­ją, mówią, co się im wy­da­je, cza­sem się z czymś wsy­pią.

Dziew­czy­na nadal nie oka­zy­wa­ła żad­nych emo­cji, tak jakby po­zba­wie­nie kogoś życia było dla niej zwy­czaj­ną, co­dzien­ną czyn­no­ścią, czymś, co wy­ko­nu­je się mię­dzy zje­dze­niem śnia­da­nia a zro­bie­niem ma­ki­ja­żu.

Te jej bure swe­ter­ki, włosy wiecz­nie zwią­za­ne w kucyk, zero ma­ki­ja­żu. Wy­glą­da jak mi­sjo­nar­ka. Jakby sto lat temu po­je­cha­ła do Afry­ki, toby tam po­my­śle­li, że przy­je­cha­ła ich na­wra­cać, i ją zje­dli.

Dom taki stoi przy dróg rozstaju, jedną z nich dojdziesz wkrótce do raju, drugą, choć kręta,od pierwszej lepsza,bo zaprowadzi prosto do piekła .

- Z rana na śnia­da­nie chcia­łam jej zro­bić ja­jecz­ni­cę. – (...)– Na ma­seł­ku, z szyn­ką i z pie­czar­ka­mi. A ona spoj­rza­ła na mnie smut­nym wzro­kiem i po­wie­dzia­ła: „Na­praw­dę, córuś, chcesz mnie ugo­ścić grzy­ba­mi ho­do­wa­ny­mi na gów­nie?”.

Każdy idio­ta znaj­dzie kogoś jesz­cze głup­sze­go, żeby go okla­ski­wał.

(...) męż­czyź­ni, zwłasz­cza za­ko­cha­ni, rzad­ko de­cy­du­ją się na mor­der­stwo. Już prę­dzej na sa­mo­bój­stwo.