Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Być może prawdziwa wolność jest zawsze okupiona samotnością.

Wspięła się na konia za Raidenem i przywarła do niego mocno całym ciałem, pozwalając mu się o siebie oprzeć. Objęła go w pasie jednym ramieniem, a drugim złapała mocno wodze. Niemal do krwi zagryzła dolną wargę, przysięgając sobie nie myśleć teraz o tej nieoczekiwanej bliskości. To nie miało już znaczenia. Nie mogła go przecież zostawić. Miała wobec niego dług krwi.
– Postaraj się nie spaść – szepnęła mu wprost do ucha, licząc na to, że jest nadal przytomny.
– Postaraj się nie zginąć – odparł, choć nuta ironii była tak słaba jak jego głos.

- Piracki honor? - zadrwił, unosząc wysoko brwi.
- Piracka duma - poprawiła go lodowatym tonem. - Honor jest dla naiwnych rycerzyków w lśniącej zbroi - prychnęła.

- Na morzu... - Wyprostowała się z dumą na wspomnienie czasów wolności przed Ysborga. Życie wtedy było prostrze, wolne od trucizny podobnych rozważań. - Czcimy jedynie siły, które nami rządzą. Czasem wystarczy trochę rumu dla demonów wiatru i kolorowe wstazki dla złośliwych syren na zdradliwych skałach, a gdy przychodzi wyjątkowo długa flauta - uśmiechnęła się najszczerzej i najpaskudniej, jak umiała - kubek krwi nieszczęśnika, który zdenerwuje kapitana. Twoi magowie są na mój gust albo zbyt daleko, że żeby cokolwiek zdziałać, albo zbyt się boją, żeby chociaż spróbować. Koniec końców niewiele ich różni.

Jak zawsze wydawał się piekielnie zadowolony z siebie i rozbawiony czymś, o czym nikt inny na całym świecie nie może mieć pojęcia.