Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Taką samą krajkę robiłam kiedyś dla Bolka. Dawno, dawno temu (...). Gdy miał wyjechać jako zakładnik na dwór cesarza (...).

Znów widziała siebie jako małą dziewczynkę, goniącą za umykającym w słońce bratem.

Jemu zawsze można było więcej. Miał być przecież księciem i władcą. A jednak go dogoniłam - stwierdziła z satysfakcją. - Byłam królową Szwecji i Dani, a teraz jestem matką królów (...). Było tak, jak przepowiedziała widunka... Zostałam królową w dalekim kraju... Ale moje serce przeszył miecz... Tyle razy... Ale zawsze podnosiłam się... nawet klątwa mnie nie zabiła. I nie zatwardziłam serca. Choć czasem myślałam, że umrę z rozpaczy i samotności. Ale nie umarłam... A samotny jest tylko ten, kto nie ma za kim tęsknić... A ja tęsknię... nawet teraz. - Bezwiednie dotknęła ukrytego pod suknią pierścienia.

- Świętosława.