Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy.

Śmiech ludzki jest zabójczą bronią.

Śmierć kruszy ciała, lecz wieczność przybliża.

Lecz po narodach już wymordowanych
Jeszcze zostaje jakaś moc, przed którą
Ty musisz bladnąć, i ciągle twe lica
Strupiałe nową krwią farbować musisz.

A gdy noc głucha,
To z wiary mrącym ludziom robi słońce,
Woła piorunów, patrzy, jak biją… i słucha.

Gdzież w przykazaniach Boskich -nie dobijaj?

Śmiech ludzki jest zabójczą bronią; Więcej on strącił koron z głów posępnych, Niż ci się zdaje; o! śmiech to gadzina, Która się w sercu wyśmianego kryje I tam go kąsa, kąsa, do krwi kąsa, Aż wreszcie siły w człowieku omdleją I powie sobie: jestem zwyciężony. Śmiech nas pozbawia zaufania w sobie I rodzi niemoc; ja znam takich ludzi, Z których się żaden żywy śmiać nie waży.

Miałem łajdaka sługę, skradł mi wszystko
I spalił czaszkę wielkiego olbrzyma,
Z której ja sobie uczyniłem celę,
Tak że w tej czaszce, gdzie niegdyś mieszkały
Bogi Walhalli, teraz się świeciła
Czystość dziewicza w gwiaździstej koronie
I odzywała się czysta modlitwa.

Są ludzie głupi jak ty, co się trują
Porównywaniem dwóch natur w stworzeniu- Św.Gwalbert.

Roza Weneda
Wężu, kto jesteś ?
Ślaz
Umarły ze strachu.