cytaty z książki "Reżyseria filmowa"
katalog cytatów
[+ dodaj cytat]
Doświadczenie nauczyło mnie, że stosowanie powyższych zasad pozwoli nam szyć tak doskonale jak tylko jest to w ludzkiej mocy - czyli w sposób daleki od doskonałości.
Tak naprawdę charakteryzowanie postaci jest niepotrzebne. Po pierwsze nie ma czegoś takiego jak postać. Widzowie sami sobie tworzą charakterystykę postaci na podstawie jej działań (...) Liczy się tylko to, co się robi. "Charakterystyka postaci" oznacza to, co dana osoba dosłownie robi, by osiągnąć swój cel. Reszta się nie liczy.
Nie jesteśmy tu po to, by wprowadzać chaos, lecz by przywrócić porządek.
Niektórzy reżyserzy są mistrzami wizualnego opowiadania - nasycają swoje dzieła wielkim wizualnym pięknem, mają niezwykły zmysł malarski. Ja do nich nie należę.
Moje pytanie brzmi: "Gdzie postawić kamerę?"
To proste pytanie, na które jest prosta odpowiedź: "Tam, gdzie będzie można nakręcić neutralne ujęcie potrzebne do posuwania historii do przodu.
Odpowiedzią na pytanie: "Gdzie postawić kamerę?" jest "A co ma być w ujęciu?".
Taką mam filozofię.
Aktor musi wykonać proste działanie fizyczne przez 10 sekund. Nie musi być ono częścią "aktorskiej wizji postaci". Aktorzy mówią o "łuku przemiany filmu" i "łuku przemiany postaci". Nie ma czegoś takiego. Po prostu nie ma. Aktor musi po prostu grać.
Wszystko co macie to ujęcia. Nic więcej. Wybór ujęć to wszystko co macie do dyspozycji. Z tego właśnie będzie składać się film.
Scenopisarstwo jest fachem i reżyserowanie filmu jest fachem. Zadanie jest zawsze takie samo.
Zadaniem reżysera filmowego jest opowiadanie historii poprzez zestawianie ze sobą neutralnych obrazów. Taka jest natura tego środka wyrazu. Filmową opowieść najlepiej przekazać montażem, bo na tym polega ludzkie postrzeganie świata: widzimy dwa wydarzenia, wyciągamy z nich wnioski i chcemy się dowiedzieć, co będzie dalej.
Cechą charakterystyczną ludzkiej percepcji jest łączenie niezwiązanych obrazów w historię, ponieważ musimy odbierać świat jako coś sensownego.
Przez całe wieki ludzie próbowali używać sztuki dramatycznej, by zmieniać życie innych, by wywierać na nich wpływ, by komentować, by wyrażać siebie. To się nie sprawdza. Byłoby miło, gdyby dało się ją do takich celów spożytkować, ale się nie da. Jedyne, do czego nadaje się forma dramatyczna, to opowiadanie historii.
Aktorstwo powinno być prostym wykonaniem działania fizycznego. Koniec kropka. Podejdź do drzwi, przekręć klamkę, usiądź. Aktor nie musi podchodzić do drzwi z szacunkiem.
Gwóźdź nie musi wyglądać jak dom, nie jest nim. Jest gwoździem.
Publiczność interesuje tylko to, co jest motorem sceny - co chce osiągnąć bohater.
Nie musimy pakować bohatera w kłopoty. Musimy go wyciągnąć z kłopotów. Naszym zadaniem nie jest tworzenie chaosu, lecz wprowadzenie porządku do sytuacji, która stała się chaotyczna.
Prawie nikt w tym kraju nie wie, jak się pisze scenariusze filmowe. Niemal wszystkie zawierają materiał, którego nie sposób sfilmować (...)
Praca na planie to pestka.