Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oliver Taylor od zawsze fascynował się wszystkim, co magiczne i niewytłumaczalne. Szukał dowodów na istnienie czarów. Bezowocnie. Aż wreszcie przez przypadek trafił w sam środek kowenu potężnych magów.
Jego pojawienie się jest dla Aurory Vacreen doskonałą okazją, by udowodnić swoją wartość w oczach kowenu – Oliver nie może wynieść wiedzy o magach do świata śmiertelników, trzeba rzucić na niego zaklęcie bezpamięci, czego Aurora podejmuje się w ramach obowiązkowego projektu. Jeśli jej się powiedzie, zostanie oficjalnie przyjęta do zgromadzenia.
Jednak to pozornie proste zaklęcie niezwykle skomplikuje życie Olivera, Aurory i jej przyjaciół. Z pomocą ambitnego adepta magii Azela i wróżącego z kart Ezry, Aurora rozpoczyna przygotowania do projektu, który już wkrótce okaże się początkiem końca...

Rzadko kiedy świadomie sięgam po książki napisane przez osoby z bookmediów. Ale ponieważ Karolinę Barbrich kojarzę i lubię posłuchać, co ma do powiedzenia (a mówi naprawdę do rzeczy), byłam ciekawa, jak wypada jej debiutancka powieść. A nuż widelec mi się spodoba?

Akcja "Prostego sposobu na bezpamięć" nie należy do szczególnie dynamicznych, momentami wydaje się trochę przegadana, ale swoim tempem buduje napięcie i trzyma czytelnika w niepewności odnośnie tego, co ma się wkrótce wydarzyć. Wiemy o jakimś wiszącym nad bohaterami Apogeum, o planach Aurory i o zaklęciu mającym zostać rzuconym na Olivera, czuć w powietrzu nadciągającą katastrofę. I to naprawdę tutaj działa.

Działa również prosty, ale intrygujący system magiczny, gdzie używanie magii wiąże się z konkretnym wysiłkiem i wcześniejszym przygotowaniem (projekt zaliczeniowy, żeby dostać się do magicznego stowarzyszenia? No wypisz wymaluj dark academia!). Podobał mi się zwłaszcza pomysł skomplikowanych inkantacji i zaklęć w różnych językach.

Skoro już o języku mowa, podoba mi się ten użyty w narracji, bogaty, ale nie przesadzony, a często właśnie taki spotykam z debiutach. Nie pasowała mi jedynie powtarzająca się ekspozycja, powielane te same informacje tylko sparafrazowane. Doprowadziła ona jednak do ciekawego i obiecującego zakończenia, które daje mi nadzieję na to, że kolejny tom podtrzyma tempo i akcję ostatnich rozdziałów.

Oliver Taylor od zawsze fascynował się wszystkim, co magiczne i niewytłumaczalne. Szukał dowodów na istnienie czarów. Bezowocnie. Aż wreszcie przez przypadek trafił w sam środek kowenu potężnych magów.
Jego pojawienie się jest dla Aurory Vacreen doskonałą okazją, by udowodnić swoją wartość w oczach kowenu – Oliver nie może wynieść wiedzy o magach do świata śmiertelników,...

Czy w Weronie, mieście miłości, da się nie zakochać?
Aurora właśnie skończyła liceum i brak jej pomysłu na siebie. Jaki kierunek studiów powinna wybrać i czy wybór ten aby ma pewno będzie właściwy? W którą stronę powinna pójść? Ostatecznie postanawia zawierzyć swój los przypadkowi i kupuje bilet lotniczy na pierwszy lepszy kurs.
Tak właśnie trafia do Werony, włoskiego miasta znanego z "Romea i Julii".
Tam los podsuwa Aurorze możliwość pracy w niewielkiej księgarni, gdzie poznaje Williama.
William podróżuje, nieustannie poszukując swojego miejsca w świecie. Nigdzie nie zostaje na dłużej, ale w Weronie znajduje coś, co być może skłoni go do zmiany zdania. Kogoś, dla kogo mógłby porzucić podróżniczy tryb życia.
Wspólne podróże po okolicy zbliżą Aurorę i Williama. Odkryją przed sobą serca. Ale czy nie narazi ich to na złamanie?

Co powiecie na małą literacką wycieczkę do słonecznej Werony? Ta lekka i przyjemna młodzieżówka może Was tam zabrać! A przy okazji oprowadzi po starych księgarniach i włoskich zabytkach.

"Aurora" jako książka to debiut ze spokojną fabułą, przyjemnym klimatem i potencjałem bycia comfort book. Z kolei Aurora jako postać emanuje tak przyjemną energią, że wystarczyło kilka pierwszych rozdziałów i już ją polubiłam. To romantyczka, ciut naiwna i łatwowierna co prawda, ale bardzo chętna do działania i niesienia pomocy. No a poza tym, uwielbia czytać! Jest jedną z nas, książkary! Możemy jej tylko pozazdrościć zaczepienia się na etacie w starej, włoskiej księgarni. I znalezienia takiego słodziaka, jak William. On z kolei jest postacią, jakiej Aurora potrzebowała spotkać na swojej drodze, by otworzyć się na świat i na samą siebie.

Liczne odniesienia do popkultury sprawiają, że tło fabuły wydaje się bardziej współczesne: Taylor Swift, Bridgertonowie, Daisy Jones & The Six (duży plus ode mnie za uwzględnienie "Zaplątanych". Uwielbiam "Zaplątanych"!). Troszkę konfundowała mnie ekspozycja – za dużo przypadkowych informacji o bohaterach rzuconych ot tak, po prostu, podczas gdy nie znamy tych podstawowych, jak choćby ich nazwisk.

Pierwsza połowa książki wywarła na mnie zdecydowanie lepsze wrażenie. Praca Aurory, wycieczki z Willem... choć niewiele się działo, przyjemnie się o tym czytało. Z kolei w drugiej może i dynamiczniejszej połowie zachowanie Aurory stało się dość... niewytłumaczalne. Owszem, wciąż ją lubię, ale w tej drugiej połowie po prostu nie potrafiłam jej zrozumieć. Wypadałoby podać tu jakiś przykład, więc MINI SPOILER mogę tłumaczyć nastawienie Aurory do Carlosa jej wyrozumiałością i naiwnością, ale niestety wygląda to tak, jakby próbowała go ze wszystkiego tłumaczyć, bo ma ładną buźkę. Nic innego ich tak naprawdę nie łączy KONIEC SPOILERU.

Na koniec powtórzę to, co napisałam na początku. "Aurora" to książka, która broni się przede wszystkim przyjemnym, księgarsko-wakacyjnym klimatem i z którą miło można spędzić nie tylko wakacyjny czas.

PS Dawno nic mnie nie wyprowadziło z równowagi tak, jak sen Aurory. Przeczytacie, zrozumiecie.

Czy w Weronie, mieście miłości, da się nie zakochać?
Aurora właśnie skończyła liceum i brak jej pomysłu na siebie. Jaki kierunek studiów powinna wybrać i czy wybór ten aby ma pewno będzie właściwy? W którą stronę powinna pójść? Ostatecznie postanawia zawierzyć swój los przypadkowi i kupuje bilet lotniczy na pierwszy lepszy kurs.
Tak właśnie trafia do Werony, włoskiego...

Po pełnym epickich przygód lecie, siódma klasa minęła Percy'emu Jacksonowi nadzwyczaj spokojnie. Żadnych bogów. Żadnych potworów. Lecz tuż przed wakacjami Percy'ego odnajduje banda olbrzymów, a lekcja wuefu zmienia się w walkę na śmierć i życie.
To ledwie zapowiedź prawdziwego problemu.
Annabeth przynosi Percy'emu złe wieści – Obóz Herosów znalazł się w niebezpieczeństwie. Drzewo, które przez lata zasilało otaczającą obóz magiczną barierę ochronną, zostało zatrute. Jeśli nie znajdzie się remedium, bezpieczna przystań młodych herosów legnie w gruzach.
Percy i Annabeth staną przed kolejnym wyzwaniem: ocalić obóz. I Grovera, który zaginął gdzieś na Morzu Potworów.

"Morze potworów", najkrótsza część serii przygód Percy'ego Jacksona, utrzymuje dynamiczność akcji i poziom humor znany z poprzedniego tomu. To dobra kontynuacja, ale choć powiela wszystko to, co podobało mi się w "Złodzieju pioruna", powiela też to, do czego miałam zastrzeżenia. Fabuła ma bardzo podobny schemat, a niektóre jej fragmenty ponownie wydały mi się niejasne.

Pojawiło się kilka nowych postaci, nowych wątków i motywów, spośród których najbardziej ciekawi mnie motyw przepowiedni, jaka wisi nad jego przyszłością Percy'ego. Dowiedzieliśmy się o niej już w pierwszym tomie, ale tutaj poznaliśmy więcej jej szczegółów. Czekam na rozwój tego wątku oraz wątku Percy'ego i Annabeth. Bogowie, uwielbiam tę dwójkę!

Po pełnym epickich przygód lecie, siódma klasa minęła Percy'emu Jacksonowi nadzwyczaj spokojnie. Żadnych bogów. Żadnych potworów. Lecz tuż przed wakacjami Percy'ego odnajduje banda olbrzymów, a lekcja wuefu zmienia się w walkę na śmierć i życie.
To ledwie zapowiedź prawdziwego problemu.
Annabeth przynosi Percy'emu złe wieści – Obóz Herosów znalazł się w niebezpieczeństwie....