Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, którą czyta się bardzo szybko, ale fabuła zdaję się również pędzić na łeb na szyję. Być może mi to umknęło, jednak rozwój relacji między Citrą, a Rowanem jest dość okrojony. Wydawać by się mogło, że brakuje między nimi większej ilości dialogów. Poza tym jednak, są oni postaciami sympatycznymi, które da się lubić.
Ich historia jest ciekawa, wciągająca, myślę natomiast, że tak wysokie i pozytywne oceny Kosiarzy są nieco przesadzone.

Książka, którą czyta się bardzo szybko, ale fabuła zdaję się również pędzić na łeb na szyję. Być może mi to umknęło, jednak rozwój relacji między Citrą, a Rowanem jest dość okrojony. Wydawać by się mogło, że brakuje między nimi większej ilości dialogów. Poza tym jednak, są oni postaciami sympatycznymi, które da się lubić.
Ich historia jest ciekawa, wciągająca, myślę...

Jestem głęboko zdziwiona, gdyż druga część spodobała mi się bardziej niż pierwsza.
Oczywiście, tak jak jej poprzedniczka, ma swoje wady, natomiast są one raczej marginalne.
Miło było buszować wśród uliczek Ketterdamu i poznać całą historię ekipy Kaza. Ta seria jednak nie będzie należeć do moich ulubionych, bo, tak jak w pierwszej części, przebrnięcie przez nią zajęło mi wyjątkowo dużo czasu.

Jestem głęboko zdziwiona, gdyż druga część spodobała mi się bardziej niż pierwsza.
Oczywiście, tak jak jej poprzedniczka, ma swoje wady, natomiast są one raczej marginalne.
Miło było buszować wśród uliczek Ketterdamu i poznać całą historię ekipy Kaza. Ta seria jednak nie będzie należeć do moich ulubionych, bo, tak jak w pierwszej części, przebrnięcie przez nią zajęło mi...

Tyle dobrego słyszałam o "Szóstce Wron", a po przeczytaniu jestem... zawiedziona.
Oczywiście pozycja ta ma swoje momenty, które wciągają, które są interesujące i pełne emocji, jednak odnoszę wrażenie, że jest ich zdecydowanie mniej, niż się tego spodziewałam.

Tym, na co krzywiłam się za każdym razem był wiek bohaterów. Kaz, mając zaledwie 17 lat, stał się mistrzem zbrodni, Inej - najlepszą skrytobójczynią (zjawą) w mieście, mimo tylko 16 lat, Jesper profesjonalnym i niezawodnym strzelcem i tak dalej... Ich wiek wydaje się nieadekwatny do ich czynów, a tym bardziej mentalności. Jest wyjątkowo zaniżony, co odbiera serii autentyczności.

Wiarygodności brakuje również relacjom między bohaterami, a przynajmniej, według mnie, Kaza i Inej. Nie do końca widzimy jej rozwój, nie do końca czuć między nimi jakąś chemię, ale może to tylko moje osobiste odczucia. Gdyby dostali więcej czasu może bym w to uwierzyła.
Inna główna para to oczywisty enemies to lovers, a pozostała dwójka to niepotrzebne pakowanie się w związek, bo przecież nikt nie może przypadkiem zostać dla siebie przyjaciółmi. Oczy same mi się przewracały, gdy trafiałam na tę momenty.

Poza tym, z jakiś powodów, przebrnięcie przez samą książkę było dla mnie nużące, może nawet trochę nudne. (Oczywiście pomijając te krótkie sceny, gdzie rzeczywiście coś mnie zaciekawiło.) Może była to kwestia stylu autorki, chociaż trudno mi to stwierdzić.

Samego heistu, który w ogóle zachęcił mnie do książki, nie ma aż tak dużo, albo mi to gdzieś zwyczajnie umknęło. Można rzec, że złodzieje nie złodziejują.

Dużo osób porównuje "Wrony" do "Pozłacanych Wilków" i jeśli musiałabym zrobić to samo, to jak narazie "Wilki" wygrywają, mimo własnych niedoskonałości. We "Wrony" nie całkowicie potrafiłam się wczuć, ani kompletnie zanurzyć. Nie porwały mnie tak, jak obiecały wszystkie pozytywne opinie, a szkoda, bo bardzo chciałam polubić tę pozycję.

Mimo tego, przeczytam drugi tom, by dopełnić historię i, może, podnieść ogólną ocenę :)

Tyle dobrego słyszałam o "Szóstce Wron", a po przeczytaniu jestem... zawiedziona.
Oczywiście pozycja ta ma swoje momenty, które wciągają, które są interesujące i pełne emocji, jednak odnoszę wrażenie, że jest ich zdecydowanie mniej, niż się tego spodziewałam.

Tym, na co krzywiłam się za każdym razem był wiek bohaterów. Kaz, mając zaledwie 17 lat, stał się mistrzem...