Ta, która karmi, ta, która zabija

W tym mieście zawsze było trochę inaczej – trochę więcej uciekających w alkohol robotników, trochę więcej dzieci słabszych w nauce i o słabszym zdrowiu. Ale była za to praca – Huty Cynku i Ołowiu. I była też doktórka Wadowska-Król, lekarz jakich mało. Nienaganna dokumentacja i ogromna pamięć do pacjentów. Gdy w jej gabinecie stawiała się matka z jednym ze swoich dzieci, od razu rozpytywała o pozostałe. Szopienickie dzieci pozostające pod jej opieką były częstymi gośćmi w jej gabinecie. Słabe wyniki badań niejednokrotnie zastanawiały i martwiły zaangażowaną doktórkę.

Nie inaczej sprawa się ma z pięciorgiem dzieci Heleny i Staszka. Choć dzięki pracy męża mają nieco lepsze warunki, to i tak bywa w ich domu skromnie. A przyszłość nie zapowiada poprawy. Helena bowiem pod sercem nosi kolejne dziecko. W tym czasie mały Januszek, syn sąsiadów, trafia do szpitala z podejrzeniem ołowicy. Do tej pory na ołowicę zapadali jedynie pracownicy huty, którzy następnie byli przenoszeni do innych zadań na czas unormowania się wyników. Co jednak oznacza pierwszy przypadek zachorowania dziecka dla mieszkańców familoków?

Wadowska-Król po rozmowie z cenioną profesor pediatrii zleca kolejne badania dzieciom. I choć miała przebadać tylko reprezentatywną grupę, wszystkie szopienickie dzieci zostają jej decyzją objęte obserwacją. Sprawa bowiem miała nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Huta – duma rządzących PRL, która miała być matką karmicielką, nie mogła okazać się zagrożeniem. Jednak doktórka od familoków przysięgała świadczyć pomoc, chronić zdrowie oraz życie. Teraz za cenę wolności, prywatnego czasu i własnej rodziny poświęca się sprawie. Co ze sprawą zrobią rządzący? Co stanie się z szopienickimi dziećmi i całymi rodzinami mieszkającymi w pobliżu Huty? Jak potoczą się dalsze losy doktórki, która była zdeterminowana, by stanąć przeciwko władzy PRL?

„Doktórka od familoków” to historia z małej przychodni w dzielnicy, od której ludzie chcieli odwrócić wzrok. Historia cichej bohaterki, której dokonania mogły i wniosły do świata pediatrii i medycyny ogromny wkład, a mimo to mogła zostać tylko echem przekazywanych w rodzinach anegdot. Wadowska-Król, choć jest niesamowitą kobietą, tak jak wielu cichych bohaterów na swoje dokonania wzrusza ramionami i mówi: „Taka była moja praca”. Jednak to ciche poświęcenie należy do rzadkości. Niewielu ludzi jest w stanie wychodzić przed szereg, działać mimo grożących represji.

Magdalena Majcher z wyjątkową dokładnością przedstawiła nie tylko historię swojej głównej bohaterki, ale też zwykłych rodzin oraz obraz Śląska. To kolejna świetna fabularyzowana powieść, która oddaje prawdziwą historię.

Aleksandra Wróblewska