Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im bardziej zbliżam się do końca Jeżycjady (zostały mi jeszcze cztery tomy) tym z większym sentymentem odnoszę się do bohaterów tej serii. Rodzina Borejków bywa denerwująca, ale ostatecznie mam do nich sentyment i z tego właśnie sentymentu czytam tę serię kolejny raz po wieloletniej przerwie.

W tej części motywem przewodnim są perypetie miłosne młodszego pokolenia a mianowicie Laury Pyziak i Wofganga Shoppe, Róży Pyziak i Fryderyka Schoppe, jak również Hildegardy Schoppe oraz braci bliźniaków: Piotra i Pawła Żeromskich, a nawet młodego Ignacego Grzegorza Stryby, który zapałał sympatią do pewnej nowo poznanej dziewczynki o imieniu Diana.

Perypetiom miłosnym towarzyszą różne sytuacje obyczajowe, niespodziewanie pojawia się również Trolla i to nie sama, więc również i tutaj sytuacja okaże się niejednoznaczna i zagadkowa, co wywoła pewne napięcia, bo Józinek kocha się w trolli a sprawy z nią związane znowu się mocno pokomplikują. W książce przewijać się będzie praktycznie cała rodzina Borejków i plejada bohaterów znanych nam z poprzednich części. Mnie nieco irytowała postać dziadka Borejko i jego bezpardonowe wtrącanie się w życie wnuczek. Chociaż i tak wszystko, co robił miało pewien urok i wdzięk. Z kolei zachowanie małego Ignacego rozpatrywałabym bardziej jako chęć przeżycia przygody (bawi się w Sherlocka Holmesa) niż celowe szkodzenie siostrze poprzez donoszenie na nią dziadkowi.

Było trochę humoru sytuacyjnego, który wywołał u mnie salwy śmiechu. Chodzi mi głównie o wizytę w zoo i rozmowę o niedźwiedziu jak również zdarzenie związane z szerszeniem. Ale to nie jedyne humorystyczne wątki jakie się tu pojawiły. Sytuacja z autostopowiczem Bodziem ( i wszystkie wydarzenia jakie potem nastąpiły) również poprawiły mi humor. Zresztą całość pomimo poważnych problemów rodzinnych, została utrzymana w dosyć pogodnym tonie. Nie zabrakło też humory słownego i pozwolę sobie nawet przytoczyć jeden zabawny cytat: “ Ach, przeklinasz – rzekł pogodnie ojciec na tle przeraźliwego łoskotu trzepaczki. Przeklinaj sobie, przeklinaj, byleś przy tym nie używał przekleństw. Przekląłbym cię wtenczas, moje dziecko”.

Książka utrzymana w lekkiej, humorystycznej konwencji, z tym, że zdarzało mi się mylić bohaterów i gubić w ich wzajemnych relacjach i zależnościach rodzinnych czy miłosnych. Lektura z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych, taki “czasoumilacz”, na który należy spojrzeć z pewnym dystansem, przymrużeniem oka, nie traktując tego wszystkiego śmiertelnie serio. Takich bohaterów stworzyła Musierowicz i albo ich zaakceptujemy takimi jacy są albo darujmy sobie rozkładanie Jeżycjady na części pierwsze i rozpatrywanie ich pod kątem jakichś przekonań politycznych, feministycznych czy innych tego typu niedorzeczności. To tak jakby przyczepić się do Muminków, że są niepoprawne politycznie:-)

Im bardziej zbliżam się do końca Jeżycjady (zostały mi jeszcze cztery tomy) tym z większym sentymentem odnoszę się do bohaterów tej serii. Rodzina Borejków bywa denerwująca, ale ostatecznie mam do nich sentyment i z tego właśnie sentymentu czytam tę serię kolejny raz po wieloletniej przer...

Rozwiń Zwiń

Temat starości prędzej czy później będzie dotyczyć każdego z nas, dlatego też chciałam poznać punkt widzenia innych osób na tę właśnie kwestię. Ta książka wydała mi się idealną okazją do tego aby zgłębić ów temat. Jedyne czego się bałam, to tego, że autorka zacznie szafować jakimiś stereotypami, wyświechtanymi sloganami, a tymczasem zetknęłam się z całkiem nieszablonowym i niebanalnym podejściem do tematu, który został rozpatrzony na różnych płaszczyznach, gdzie autorka podpierała się licznymi publikacjami zarówno jeśli chodzi o poezję i prozę, co dało dosyć interesujący efekt końcowy.

Od razu zaznaczę, że nie jest to lektura z gatunku lekkich i przyjemnych, a jednak dosyć mocno mnie wciągnęła, bo bada temat po różnymi kątami w oparciu niezwykle szeroki zakres literatury, która porusza właśnie temat starości. Dlatego znajdziemy tutaj refleksje nad starością nie tylko samej autorki ale i innych autorów, których twórczość pani Segal często i gęsto przytacza.

Temat na szczęście nie jest rozpatrywany pod kątem: co zrobić aby starzeć się godnie (czyli jak?) czy jak zatrzymać młodość, ale raczej wedle tego jak każdy z nas indywidualnie ją postrzega. To, co szczególnie utkwiło w mojej świadomości po przeczytaniu książki, to pewne refleksje, będące wspólnym mianownikiem dla nas wszystkich, a mianowicie, że starzenie się jest głównie sprawą własnej wyobraźni, bo jak określić konkretny moment, w którym zaczyna się starość? Jest to wiek, sprawność fizyczna, intelektualna, sexualna czy może wszystko razem wzięte? Zgadzam się z tezą, że ludzie odczuwają poczucie starości w bardzo różnych momentach swojego życia. Ktoś może czuć się staro w wieku 40 lat, a inny mając 80 lat nabiera „wiatru w żagle”, więc nie da się wyznaczyć granicy.

Ciekawym spostrzeżeniem jest to, że wielu z nas ( o ile nie wszyscy) odczuwa, że nasze „ja” nie starzeje się nigdy, a jedynie powłoka zewnętrzna ulega powolnej degradacji. Przez te wszystkie lata zmienia się głównie nasze ciało a nie my. Czy nie macie poczucia, że w środku jesteście wciąż tą samą dziewczyną/chłopakiem co ileś lat temu, tylko lustro pokazuje nam jakąś inną, obcą osobę? Ja miewam takie stany.

Przytoczę też ciekawy fragment odnoszący się głównie do osób, które próbują udowodnić, że ich temat starości nie dotyczy. Ja bym tu widziała głównie nafaszerowane botoksem i przeforsowane ćwiczeniami oraz dietą celebrytki, którym się wydaje, że są w stanie oszukać naturę: „Na sto różnych sposobów można zaprzeczać, stawiać opór bądź unikać starości, uciekając się do wytężonych ćwiczeń fizycznych i chirurgii estetycznej, nieustannego pracoholizmu i maniakalnej aktywności”, ale natury się nie oszuka, czasu nie zatrzyma i nie uniknie starości.

Sporo miejsca autorka poświęciła również różnicom w starzeniu się kobiet i mężczyzn i stereotypów jakie temu towarzyszą a także tematu związanego z sexualnością osób starszych. Nie mniej jednak pewne wnioski nasuwają się same a mianowicie to, że wszystko jest sprawą indywidualną każdego człowieka i nie da się wszystkich wrzucić do jednego worka i sklasyfikować jako „starzy”. Każdy ma różne potrzeby, organizm każdego z nas inaczej funkcjonuje, wiele też zależy od genów, trybu życia i chyba samego podejścia do życia i do starości. Autorka stara się też pokazać, że starość to nie tylko przypadłości, ale też i przyjemności, które można czerpać z życia aż do samej śmierci. Ludzkie potrzeby wraz z wiekiem ewaluują i można czerpać przyjemność z innych rzeczy niż w młodości, bo wraz z upływem lat zmieniają się też potrzeby człowieka.

Autorka cytuje słowa Beauvoir, odnoszące się do tego jak łagodnie przejść ostatni etap życia: “Na to, żeby starość nie była żałosną parodią naszej uprzedniej egzystencji , istnieje tylko jeden sposób: nie przestawać dążyć do celów, które nadają sens naszemu życiu. Tymi celami może być poświęcenie dla innych, dla ogółu, dla sprawy, praca społeczna albo polityczna, intelektualna czy twórcza”.

Dawno nie czytałam tak mądrej i wyważonej rozprawy na temat starości, wyzbytej stereotypów i chwytliwych haseł o zachowaniu młodości. Autorka nie poucza, nie moralizuje, tylko podpierając się interesującą literaturą ukazuje różne oblicza starości i tego jak możliwie najlepiej przejść przez ten etap życia. Nie stara się być „ciocią – mądra rada” tylko daje szeroki obraz tego jak ludzie radzą sobie z upływem czasu, co oznacza starzenie się pod kątem fizycznym i psychicznym oraz walczy z uprzedzeniami dotyczącymi starości. Pokazuje też blaski i cienie starzenia się. Lektura, nad którą warto się zatrzymać, zadumać i poddać refleksji nad życiem i jego przemijaniem. Książka, do której warto wracać, bo po pierwszym przeczytaniu pozostaje pewien niedosyt, dlatego uważam, iż warto ją „przerobić” kilkakrotnie.

Temat starości prędzej czy później będzie dotyczyć każdego z nas, dlatego też chciałam poznać punkt widzenia innych osób na tę właśnie kwestię. Ta książka wydała mi się idealną okazją do tego aby zgłębić ów temat. Jedyne czego się bałam, to tego, że autorka zacznie szafować jakimiś stereot...

Rozwiń Zwiń

Długo trzeba było czekać na nową książkę Guillaume Musso, ale było warto. Autor trochę zmienił styl pisania, ale nie na tyle by nie dało się tu rozpoznać charakterystycznego dla pisarza prowadzenia akcji i bohaterów. Wyśmienicie bawiłam się przy tej lekturze i nie mogłam się od niej oderwać. Cieszy fakt, że pisarz pozostaje w tak wyśmienitej formie i nie wyczerpały mu się pomysły.

Mamy tu kilka kluczowych postaci, których życiorysy przeplatają się ze sobą. Mnie najbardziej intrygowała tytułowa Angelique. Czy miała jakiś udział w śmierci primabaleriny Stelli Petrenko? Córka artystki, Louise nie wierzy, że śmierć matki była wypadkiem lub samobójstwem i prosi poznanego w szpitalu byłego policjanta Mathiasa o zbadanie tej sprawy. Również okoliczności śmierci przyjaciela i sąsiada baleriny – Marco Sabatiniego zdają się być mocno zagadkowe. A obu tym osobom towarzyszyła właśnie pielęgniarka Angelique. Losy bohaterów zmieniają się jak w kalejdoskopie, a atmosfera gęstnieje ze strony na stronę. Rozdziały krótkie i urywane w najciekawszym momencie. W tle piękne widoki Paryża i Wenecji. Czego chcieć więcej?

Od książek autora oczekuję silnych emocji, rozrywki, relaksu, dreszczyku grozy i niepewności, sekretów, tajemnicy do rozwiązania. I wszystko to jest właśnie w tej niezwykle sprawnie skonstruowanej powieści. Akcja toczy się w sposób wartki, przejrzysty, z wyrazistymi bohaterami a miejscem wydarzeń jest Paryż i Wenecja, które również opisano niezwykle malowniczo. Dla mnie prawdziwa bomba i to, iż autor nie idzie utartym szlakiem tylko nieco modyfikuje swój styl pisania, uważam za duży plus. Być może niektórzy zbyt mocno przyzwyczaili się do pewnego szablonu, wedle którego była napisana część jego książek a dla mnie ten powiew świeżości okazał się strzałem w dziesiątkę i jestem bardzo zadowolona z lektury, tylko żałuję, że tak szybko ją pochłonęłam i znowu przyjdzie mi czekać aż Musso napisze coś nowego.

Długo trzeba było czekać na nową książkę Guillaume Musso, ale było warto. Autor trochę zmienił styl pisania, ale nie na tyle by nie dało się tu rozpoznać charakterystycznego dla pisarza prowadzenia akcji i bohaterów. Wyśmienicie bawiłam się przy tej lekturze i nie mogłam się od niej oderwa...

Rozwiń Zwiń

Czytając tę trzecią część (w ramach przedpremierowej AKCJI RECENZENCKIEJ WYDAWNICTWA SQN) trylogii z duetem Antonia Scott i Jon Gutierrez w roli głównej, czułam się jak zagubiona w Matrixie, gdzie nie nadążałam za zabójczym tempem akcji i nie ogarniałam o co tak do końca w tym wszystkim chodzi.

Spotkanie ze znanym nam już z poprzednich dwóch części duetem Antonia – Jon, którzy rozwiązują zadania wyznaczone im przez White'a, gdzie stawką jest życie wielu osób, odbyło się w jakimś nierzeczywistym pendolino. Po drodze cofaliśmy się kilkakrotnie w czasie aby prześledzić proces rekrutacyjny, w którym Antonia ubiegała się o status Czerwonej Królowej. Sam proces również miał niezwykle agresywny przebieg.

Moją sympatię niezmiennie budzi Jon Gutierrez (przecież nie jestem gruby), bo wydaje się być najbardziej normalny ze wszystkich bohaterów, nieidealny, po prostu ludzki. Pozostali to jakieś cyborgi a nie ludzie. Sama Antonia na początku dawała się lubić, natomiast z każdym tomem stawała się coraz bardziej odrealniona, nastawiona na sukces, wyścig i nawet jeśli weźmiemy pod uwagę, że robi to wszystko w słusznej sprawie walcząc o życie różnych osób, to dla mnie jest jak dobrze zaprogramowany robot a nie kobieta.

Wreszcie znalazłam wyjaśnienie wątku dotyczącego napaści na Antonię i jej męża, który w wyniku ataku nieznanego sprawcy zapadł w śpiączkę a po jakimś czasie Antonia podjęła decyzję o odłączeniu go od aparatury podtrzymującej życie i zmarł.

Moje odczucia z tej części serii są takie, że autor mocno ze wszystkim przedobrzył. O ile pierwsza część była doskonała, druga przeciętna, to ta trzecia nie wstrzeliła się zupełnie w moje standardy czytelnicze. Nie kupuję takiego rozwoju wydarzeń i takiego tempa akcji. Mieszali mi się bohaterowie, plątały poszczególne wątki. Książka dobra dla małolatów wychowanych na grach komputerowych, dla których wszystko musi odbywać się szybko, agresywnie, na granicy rzeczywistości i świata on-line. Ja jednak od dobrego kryminału oczekuję zupełnie czegoś innego. W tym wypadku wysiadam z tego pędzącego pociągu zdezorientowana do bólu i niepewna na jakiej stacji w ogóle wylądowałam. Aczkolwiek dla młodego pokolenia taki typ pisania i poprowadzenia akcji może okazać się strzałem w dziesiątkę, więc nie będę nikomu narzucać swojego gustu. Książka, która idealnie pasuje do obecnych czasów, gdzie wszystko pędzi, gna a życie niektórym osobom przecieka przez palce, gdyż większość czasu spędzają nie w realnym, tylko wirtualnym świecie.

Czytając tę trzecią część (w ramach przedpremierowej AKCJI RECENZENCKIEJ WYDAWNICTWA SQN) trylogii z duetem Antonia Scott i Jon Gutierrez w roli głównej, czułam się jak zagubiona w Matrixie, gdzie nie nadążałam za zabójczym tempem akcji i nie ogarniałam o co tak do końca w tym wszystkim ch...

Rozwiń Zwiń