Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są książki, kryje wchodzą lekko, zagnieżdżają się i umilają czas. Niektóre muszą się umościć. Tak mniej więcej jest z tą książką. Trzeba się wczytać w specyficzny język, specyficzny klimat, dać się trochę potrwać, by odczuć jakąś frajdę w trakcie lektury.


Historia o dziedziczeniu domu, pełnego mrocznych tajemnic jest dość lekturą wymagającą odrobinę skupienia, a po ujawnieniu tajemnicy, można wracać do wcześniejszych fragmentów i szukać kluczy, które autor zostawił na stronach. Poznajemy wszystkie postaci dramatu, stopniowo dajemy się porwać tajemnicom, odkrywamy je, i czasem zostajemy że szczęką na podłodze. 


Niestety nie zawsze tempo jest utrzymane i czasami dostajemy dość nużące opisy budynku od strony architektonicznej lub historyczne dywagacje. Oczywiście ponownie muszę się odciąć od scen sercowych, które mnie tradycyjnie znudziły. 


Czy książka sprawdza się jako powieść grozy? Tak, tworzy gęsta atmosferę, pełną tajemnic, stopniowo odsłanianych przed czytelnikiem, wciągających go w mrok tajemniczego budynku. Ja bawiłem się dobrze.

Są książki, kryje wchodzą lekko, zagnieżdżają się i umilają czas. Niektóre muszą się umościć. Tak mniej więcej jest z tą książką. Trzeba się wczytać w specyficzny język, specyficzny klimat, dać się trochę potrwać, by odczuć jakąś frajdę w trakcie lektury.


Historia o dziedziczeniu domu, pełnego mrocznych tajemnic jest dość lekturą wymagającą odrobinę skupienia, a po...

Historia się rozkręca i nabiera rumieńców. Nie wszystkie rozdziały działają jak trzeba, część jest rozciągnięta niczym przysłowiowa guma z majtek. Ok, wątki Shui, Kawady czy Mimury naprawdę się fajnie rozwijają, może przez to, że mamy tam do czynienia z interakcjami między bohaterami. Rozdziały koncentrujące się na jednej osobie, np ten z Sho w roli głównej, jest tak przerysowany, że aż niepasujący (z tego co pamiętam, w książce również słabo brzmiał). Scena w studni jednak była dobrze rozpisana. Klasycznie będę marudził na emocje różnie na kilka stron. Chyba jestem za stary na takie sceny, ale lata temu również bym czuł się zmęczony po kilku stronach łez, wykrzywionych twarzy i wycia.

Historia się rozkręca i nabiera rumieńców. Nie wszystkie rozdziały działają jak trzeba, część jest rozciągnięta niczym przysłowiowa guma z majtek. Ok, wątki Shui, Kawady czy Mimury naprawdę się fajnie rozwijają, może przez to, że mamy tam do czynienia z interakcjami między bohaterami. Rozdziały koncentrujące się na jednej osobie, np ten z Sho w roli głównej, jest tak...

Tarantino od zawsze intrygował mnie swoją wyobraźnią, umiejętnością tworzenia bogatych postaci, czasem wręcz z niczego, a dialogi to już w ogóle była dla mnie przednia zabawa. Filmy podchodziły mi z większą lub mniejszą mocą, każdy w jakiś sposób się podobał. Tym bardziej byłem ciekaw książki, która opisywała jego własny film, będący małym hołdem dla lat siedemdziesiątych w tym magicznym Hollywood. Film, który mi się bardzo podobał, gdzie łykałem każdą scenę niczym młody pelikan, szukając cytatów, odniesień czy zwykłych mrugnięć okiem.

Wersja książkowa to nie jest wierne przeniesienie treści z “celuloidu” na papier, aby tym bardziej ciąg dalszy lub inne punkty widzenia. To coś bliżej uzupełnienia materiału filmowego o serię anegdot, historii kina oraz samego Magicznego Miasta. Ponownie spotykamy Ricka Daltona, jego dublera Cliffa Bootha, Sharon Tate oraz Charlesa Mansona z jego familią. Uwaga autora koncentruje się mocniej na pierwszej dwójce, z czasem kładąc na nich większy nacisk. Na ich podstawie dostajemy dwa życiorysy, bogate w doświadczenia, mniej lub bardziej obciążone decyzjami z przeszłości, barwne, ale z cieniem tragedii wiszącym nad nimi.

Świetne wypadają rozdziały opisujące kręcenie serialu w klimatach westernowych, gdzie po prostu mamy stworzoną opowieść z Dzikiego Zachodu i obserwujemy działania “ziemnych piratów”, a nie odtwarzających ich aktorów. A z czasem widzimy jak powstaje mała przyjaźń między Daltonem a dziecięcą aktorką, Trudi. Ich znajomość wypada to dużo lepiej niż w filmie, ma w sobie więcej emocji oraz niuansów.

W trakcie czytania czuć talent Tarantino do opowiadania. Tworzy alternatywną historię dla swoich bohaterów, przerabiając tą naszą, dodając jej kolorów oraz smaczków. Taki “What if…”, ale w porównaniu z animacją Marvela, bardziej ambitny i dopracowany. Do samej akcji trudno się przyczepić, wszystkich bohaterów poznajemy lepiej, bliżej, część zdarzeń jest lepiej opisana, część tylko pobieżnie. A część tylko ledwo wspomniana, i za to mam mały żal, bo bardzo byłem ciekaw, jakby została opisana scena z machaniem palcem. A nie dostałem nawet namiastki.

Sama książka nie porywa jednak tak, jak by mogły sugerować moje zachwyty. Jest to poprawny zbiór historii i legend Hollywood, wpleciony w fikcyjną opowieść, fajnie by się tego na pewno słuchało, czytało się poprawnie. Znajomość filmu nie psuła zabawy, to są dwa zazębiające się tryby magicznej maszyny do snucia opowieści. O ile jednak wersja kinowa tworzyła obraz niemal pełny, tak ta pisana jest jej uzupełnieniem, bogatszym o wspomnienia postaci. Chciałbym poznać taką opowieść w jego wykonaniu, ale niezależną, na będącą częścią większego obrazu.

Tarantino od zawsze intrygował mnie swoją wyobraźnią, umiejętnością tworzenia bogatych postaci, czasem wręcz z niczego, a dialogi to już w ogóle była dla mnie przednia zabawa. Filmy podchodziły mi z większą lub mniejszą mocą, każdy w jakiś sposób się podobał. Tym bardziej byłem ciekaw książki, która opisywała jego własny film, będący małym hołdem dla lat siedemdziesiątych w...

Historia nabiera rozpędu. Wciąż mamy kilkustronicowe sceny pełne emocji oraz okrzyków, jednak coraz bardziej zaczynamy sekundować Kawadzie i Shuyi, znam te historię, ale zaczynam się wciągać od nowa. Dalej straszą zbliżeniami na twarze, czasem podrzucając okrutne szczegóły, ale dialogi robią lepsza robotę, zwłaszcza ciekawie rozwijająca się finałowa pomiędzy Yutaką a Shinjim.

Historia nabiera rozpędu. Wciąż mamy kilkustronicowe sceny pełne emocji oraz okrzyków, jednak coraz bardziej zaczynamy sekundować Kawadzie i Shuyi, znam te historię, ale zaczynam się wciągać od nowa. Dalej straszą zbliżeniami na twarze, czasem podrzucając okrutne szczegóły, ale dialogi robią lepsza robotę, zwłaszcza ciekawie rozwijająca się finałowa pomiędzy Yutaką a Shinjim.

Dałem się skusić dobrym opiniom i, ci tu kryć, tematowi na czasie. Coraz częściej różni twórcy sięgają po niby oczywiste kwestie, ale pokazują je od nowej strony, takiej mniej oczywistej. Kobiety miały ciężko w życiu, nasza historia i kultura ukształtowały taki patriarchalizm w świadomości ludzkiej, że wielu problemów się nie dostrzegało, wręcz były traktowane jako coś oczywistego. Nawet teraz nieraz słychać opinie, traktujące żony oraz dzieci jako własność, z którą można robić co się chce. To nie tylko polska przywara, takie coś rosło w wielu kulturach, do tej pory się z tym walczy.


Książka Kuciel-Frydryszak zaczyna się od przysłowiowego, pożyczonego od Hitchcocka, trzęsienia ziemi, gdy porusza kwestię wykorzystywania seksualnego nieletnich. Później niestety napięcie nie rośnie. Jest na wysokim poziomie, ale wprowadzenia nie przerasta. W każdym kolejnym rozdziale dostajemy bogato opisane koleje losu, z którymi borykały się bohaterki książki. Czasem podane z imienia, czasem tylko z inicjału. Nie jest to los godny zazdroszczenia, to ciężka harówka, od dawna do wieczora, pełna wyrzeczeń i poświęcenia. Owszem, pojawiają się przypadki, gdy któraś zdeterminowana dziewczyna kończy szkołę, udaje jej się uciec do miasta albo dobrze wydać, czytaj: na wyrozumiałego i otwartego męża, jednak najczęściej czytamy o trudach i zbójach. Ból i łzy to codzienny element życia chłopek.


Przykładów jest mnóstwo, są takie z happy endem, są też takie, gdzie tragedia uderza znienacka i pobiera opłatę za żywot. Wszystko byłoby naprawdę fajnym zabiegiem literackim, posiłkowanie się pamiętnikami pisanymi w dwudziestoleciu międzywojennym, wspominanie artykułów z gazet, ale wszystko to jest co kilka stron przerywane, by ponownie wspomnieć o jakimś fakcie z życia bohaterki aktualnego rozdziału, ewentualnie porównanie go ich z życiem innej. I tak co kilkanaście akapitów. A książka puchnie. Tak, o tych sprawach powinno się mówić, nie zamiatać pod dywan, dawać to pod dyskusję, ale nie powtarzać się co kilka stron. 


Ważna i potrzebna książka, nie pozbawiona wad. Czyta się dobrze, nie ma zanudzania datami i nazwiskami, dużo zdjęć udostępnionych przez rodziny bohaterek, warte uwagi. Ale również dodatkowej korekty przy ewentualnych późniejszych wydaniach. 

Dałem się skusić dobrym opiniom i, ci tu kryć, tematowi na czasie. Coraz częściej różni twórcy sięgają po niby oczywiste kwestie, ale pokazują je od nowej strony, takiej mniej oczywistej. Kobiety miały ciężko w życiu, nasza historia i kultura ukształtowały taki patriarchalizm w świadomości ludzkiej, że wielu problemów się nie dostrzegało, wręcz były traktowane jako coś...

Lubię powracać do doświadczeń życiowych, bo ciężko to nazwać przygodami, Barbarottiego. Dwutorowa historia, będzie główne oś to tajemnicze zniknięcie tytułowego szofera, a w tle filozoficzne rozkminy głównego bohatera. O dziwo, Gunnar nabiera więcej charakteru, gdy w końcu zaczyna oficjalnie żyć z drugiej kobietą swojego życia, pierwszej żony nie liczę. Wypada nie tyle sympatyczniej, co bardziej ludzko. A sama część kryminalna, która chyba po raz pierwszy zbliża się mocniej do opisu pracy kryminalnej, nie jest mega skomplikowana. Głównego rozwiązania łatwo się domyślić, trudniej o szczegóły, ale lektura jest wciąż ciekawa.

Lubię powracać do doświadczeń życiowych, bo ciężko to nazwać przygodami, Barbarottiego. Dwutorowa historia, będzie główne oś to tajemnicze zniknięcie tytułowego szofera, a w tle filozoficzne rozkminy głównego bohatera. O dziwo, Gunnar nabiera więcej charakteru, gdy w końcu zaczyna oficjalnie żyć z drugiej kobietą swojego życia, pierwszej żony nie liczę. Wypada nie tyle...

Nazwisko Ligottiego pojawiało się wielokrotnie w rozmowach fanów grozy. Stawiano go w jednym szeregu z innymi czołowymi piewcami strachu wśród czytelników, chwaląc i polecając. No więc sięgnąłem po jego zbiór opowiadań. No i jak zwykle przy takich zbiorach się odbiłem.

Nie mogę odebrać autorowi wyobraźni przy tworzeniu depresyjnych światów oraz klimatu osaczenia. Stworzył ponure miasteczka, zapełnione przez dziwacznych ludzi, skrywających tajemnice, uciekających przed tajemniczym wrogiem, szukających schronienia. Przy okazji próbuje krytykować korporacjonizm czy sztukę współczesną. Jest tam sporo motywów uderzających wyobraźnię czytelnika negatywnym wydźwiękiem, cały świat jest szaro-czarny, a zło czai się w piwnicach, fabrykach czy galeriach sztuki. Łatwo się zagubić w tym świecie.

Szkoda tylko, że większość tekstu opiera się na wodolejstwie. Słowotok to podstawowa forma wypowiedzi narratora, na dodatek lubującego się w powtórzeniach. Ci drugi akapit przypomina czytelnikowi, że akcja dzieje się w mieście na północy. Wypada również wrócić myślą do problemów z układem trawiennym, który, owszem, potrafi być uprzykrzający życie, ale w końcu zaczyna nudzić. Takich motywów, powracających tematów, jest sporo, zazwyczaj dotyczą jednego opowiadania, czasem kilku, które mają jakąś myśl przewodnią, typu wspomniane przygraniczne miasto na północy.

Możliwe, że to moje tradycyjne marudzenie na zbiory, w których uwidacznia się styl autora, jakiś motyw, wspólny element, znak szczególny. Pojedynczo wyczuwam ten depresyjny stan całym sobą, ale gdy czytam o podobnej sytuacji w kolejnym, i kolejnym opowiadaniu, zaczynam być znużony. Z drugiej strony, może nie jestem idealnym celem tego autora, za dużo we mnie optymizmu, żeby wkroczyć w ten świat i czerpać z niego garściami.

Wymęczyło mnie również słowo wstępne do książki. Z całym szacunkiem do autorów, ale poczułem się jakbym wrócił na studia i kazano mi czytać prace z zakresu filozofii egzystencjalnej. Wiedza i erudycja spływająca z tych pierwszych stron niemal mnie odrzuciły. Nie tego się spodziewałem. Z drugiej strony, było to merytoryczne, ale, niestety, męczące.

Warto sięgnąć i poznać nowe obszary zła i terroru czyhającego na ludzi. Jednak może wygodniej byłoby to dawkować sobie, niż czytać jedną historię za drugą.

Nazwisko Ligottiego pojawiało się wielokrotnie w rozmowach fanów grozy. Stawiano go w jednym szeregu z innymi czołowymi piewcami strachu wśród czytelników, chwaląc i polecając. No więc sięgnąłem po jego zbiór opowiadań. No i jak zwykle przy takich zbiorach się odbiłem.

Nie mogę odebrać autorowi wyobraźni przy tworzeniu depresyjnych światów oraz klimatu osaczenia. Stworzył...

Seria wciąż walczy o moje uznanie. Ta część zdecydowanie zwyżkuje. Jest trochę więcej dla dialogów, które coś wnoszą, mniej egzaltacji na twarzach bohaterów, no i jest tzw mięso. Strzelają się, dźgają, robią krzywdę, a w gratisie mocna graficzne historia. Jest to jednak w dalszym ciągu teen drama.

Seria wciąż walczy o moje uznanie. Ta część zdecydowanie zwyżkuje. Jest trochę więcej dla dialogów, które coś wnoszą, mniej egzaltacji na twarzach bohaterów, no i jest tzw mięso. Strzelają się, dźgają, robią krzywdę, a w gratisie mocna graficzne historia. Jest to jednak w dalszym ciągu teen drama.

Świat polityki to świat pełen brudu i zamieszania. Każdy polityk mówiący, że ta dzielność go nie zmieniła, kłamie. Nie wierzę, że można wejść w ten świat i nie ulec żadnej, nawet najmniejszej pokusie. Choćby chodziło tylko o powołanie się na swoje stanowisko przy policyjnej kontroli. Potrafię zrozumieć te ludzką słabość, bo to jest właśnie taki miernik człowieczeństwa.
W moim skromnym rankingu Aleksander Kwaśniewski jest na szczycie podium naszych prezydentów. Wszedł do Pałacu z przytupem, rozgościł się i potrafił prowadzić swoją linię działania. Odciął się od swojej partyjnej przeszłości, nie odcinając jednocześnie od własnych, lewicowych przekonań. Całkiem naturalnym jest, że byłem ciekaw jego biografii, nawet jeśli to ma być autoryzowany wywiad-rzeka.
Książka to zapis kilku rozmów pomiędzy byłym prezydentem a dziennikarzem blisko związanym z naszymi czeskimi sąsiadami. Te dialogi czyta się bardzo dobrze, są płynne, czuć w tym umiejętność byłej głowy państwa polskiego do snucia historii. Pewnie przy ognisku albo na imprezach potrafił być duszą towarzystwa, umiejętnie bowiem ubarwia każdą opowieść, dodając różne smaczki, które wyłapią nieraz nawet czytelnicy nieobyci w środowisku politycznym. A smaczki są różnego rodzaju, kulturowe, obyczajowe, historyczne, kulinarne. Tutaj widać dobrze ucho opowiadającego, który wie, kiedy zmienić temat lub tempo opowiadania, by nie zanudzić słuchacza.
A jaki to wygląda od strony merytorycznej? Jest również bardzo dobrze, otrzymujemy całkiem sporo detali z życia rodzinnego, trochę elementów życia w pałacu, szczegółów ceremoniału dyplomatycznego, kilku ciekawostek na temat konkretnych osób że sceny. Sam sobie nie zawsze wypisuje dobrą ocenę, a z pomiędzy wierszy wychodzi z niego kobieciarz. A dodatkowo zdolny kucharz.
Niestety, wywiad został sprytnie skrojony, nie wiem na ile to interwencja samego prezydenta podczas autoryzacji, a na ile delikatność dziennikarza, by nie ruszać brudów. Owszem, poruszają kilka trudnych tematów, które zostawiły smrodek, skuteczne jednak unikając tych najbardziej kontrowersyjnych. Tak, jest komentarz na temat wykształcenie czy błogosławieństwa Siwca, ale całkiem umiejętnie lawirują w tych wątkach, by nie wspominać najbardziej podpadających wpadek alkoholowych, czy również szczegółów kariery pi zakończeniu prezydentury. Coś w stylu: dajemy wam tyle, że nie czepiacie się o takie braki. Są to jednak kwestie dość ważne, by kilka słów wyjaśnienia, jakiegoś odpowiednika posypania głowy popiołem, udzielić czytelnikom i, jakby nie patrzeć, fanom.
Książka jest bardzo dobrym względem dla autorów takich wywiadów. Pomimo tego unikania najbardziej kontrowersyjnych elementów biografii, jest to będzie dobra lektura, nie męcząca, nie wymagająca sięgania po słowniki wyrazów obcych czy poradników Who is who. Nie jest również pisana na kolanach, czasem pierwsza trudne kwestie, zadaje trudne pytania. Mogła parę razy zaskoczyć. Dla fanów polityka będzie to zbiór informacji o życiu na świeczniku, dla przeciwników mały instruktarz, jak kogoś skrytykować, jednocześnie nie obrażając.

Świat polityki to świat pełen brudu i zamieszania. Każdy polityk mówiący, że ta dzielność go nie zmieniła, kłamie. Nie wierzę, że można wejść w ten świat i nie ulec żadnej, nawet najmniejszej pokusie. Choćby chodziło tylko o powołanie się na swoje stanowisko przy policyjnej kontroli. Potrafię zrozumieć te ludzką słabość, bo to jest właśnie taki miernik człowieczeństwa.
W...

Nie ukrywam, ostrzyłem sobie zęby na tą książkę. Lubię taki klimaty, trochę śląskiej regionalności, jakieś nadprzyrodzone wątki, a na deser ukraińskie motywy. Do tego świetna okładka w wykonaniu @Strangely_twisted. Robiłem sobie smaka, ale zawsze było coś, co miało ciekawsze walory smakowe.

W końcu dotarłem do tej książki. Wypożyczyłem, zacząłem czytać. Kilka razy się mocno odbiłem. Kiedyś widziałem głupiego mema o tworzeniu imion w powieściach kryminalnych. Fakt, czasami nie wiem co kierowało autorem. Tutaj jest podobnie: Horst Gedorf. Niby jest to uzasadnione regionalnie, ale jednak nie trzyma się na żadnej taniej taśmie klejącej czy gumie do żucia. Imię nie tylko rzadko używane, co chyba dawno w naszym kraju nie używane. W roku 2023 nikt go nie użył jako pierwszego imienia przy rejestracji w USC. OK, taki był klimat, ale ne sądzą, żeby wcześniej było dużo lepiej. Dobra, czepiam się.

Ginie dwóch mężczyzn narodowości ukraińskie w Katowicach. Ze względu na brutalność i tajemniczą oprawę do sprawy zostaje skierowany nasz bohater, Horst Gedorf. Na co dzień pracuje w czymś w rodzaju Archiwum X, mierzy się z dziwnymi sytuacjami, niecodzienne zjawiska to dla niego chleb powszedni, szkoda tylko, że poza powieściową sprawą nie poznajemy niczego z jego przeszłości w tej kwestii. Nie dowiadujemy się niczego, nie licząc pojedynczego zdania pod koniec książki. A to było coś, co mnie również zżerało od środka, ta ciekawość, na co pozwoli sobie autor. A dostałem tylko sugestie i niewypowiedziane tajemnice. Słabo to wypadło.

A sama historia? Zmarli mężczyźni mają pochodzić z jednej wsi na Huculszcyźnie. Nasz bohater za dziecka spędzał wielokrotnie lato w tamtejszych rejonach, staje się więc idealnym kandydatem na kontynuowanie śledztwa za granicą. Wyrusza, nawiązuje nowe kontakty, odświeża stare znajomości. Akcja gęstnieje.

I w tym zagęszczeniu widzę problem i słabość książki. Jest chwilami cholernie przegadana, tekst aż wylewa się z kart powieści. Łatwo tym utopić zainteresowanie czytelnika. A motyw dziennika autorstwa mieszkańca Białego Słonia, jakkolwiek pomysłowy, rozciąga historię, i to bardzo mocno. Trudno mi wyczuć czego zabrakło, ponieważ w pewnych miejscach autor bardzo dobrze rozciąga opowieść, jednak w tych momentach jakby gubił się odmętach swojej opowieści. I za dużo zdarzeń wrzuca do tzw. Offpanelu. W skrócie – zdarzenia dzieją się poza kadrem, w przypadku powieści autor ich nie opisuje , tylko podaje sam efekt tychże. Pod koniec książki to potrafi zirytować.

Tak, byłbym zainteresowany kolejną powieścią z Gedorfem w roli głównej, jednak wolałbym dostać trochę więcej. Sam Horst i drugi plan sprawdzają się dobrze, nawet tajemniczy i mroczny ostatni przeciwnik ma intrygujący potencjał. Jednak mniej ważni bohaterowie, są na tyle nieważni, że szybko umykają z pamięci. A szkoda, bo z nich również dałoby się sporo wyciągnąć. Intryga jest ciekawa, nawet jeśli zalana słowami, i ostatecznie spora część jest słabo wytłumaczona, ale to łatwo zrzucić na „Archiwum X”. Więcej przygód Gedorfa chyba nie ma. Ale mogę mieć nieaktualne wieści.

Czytało się to dobrze, pomimo licznych słowotoków i niedomówień. Książka robi mnóstwo apetytu na inne przykłady twórczości Piekiełki, i na pewno do niej wrócę. Nie wiem tylko jak szybko. Ta jak nie wiem, co widział i z czym walczył Gedorf w poprzednich swoich śledztwach.


+ klimat, Gedorf przez większość czasu, motyw zaginionej wioski
- niedomówienia (lubię, ale tu nie działają), słowotoki,

Nie ukrywam, ostrzyłem sobie zęby na tą książkę. Lubię taki klimaty, trochę śląskiej regionalności, jakieś nadprzyrodzone wątki, a na deser ukraińskie motywy. Do tego świetna okładka w wykonaniu @Strangely_twisted. Robiłem sobie smaka, ale zawsze było coś, co miało ciekawsze walory smakowe.

W końcu dotarłem do tej książki. Wypożyczyłem, zacząłem czytać. Kilka razy się...

Są książki, które wchodzą z impetem do popkultury. Czasem chodzi w nich o jakiś punkt widzenia, zaskakujący, rzadko wykorzystywany bądź pomijany. Czasem autor zwraca uwagę na pewne zjawiska kulturowe, społeczne, ekologiczne, które na co dzień bagatelizujemy i nie dostrzegamy ich potencjału. A niekiedy wykorzystują jakiś fakt, jakąś ciekawostkę, i na niej opierają całą opowieść. Haldemann wziął się bary z podróżami kosmicznymi.

Ziemia weszła w konflikt z obcą cywilizacją, Taurańczykami. Rządy decydują się na globalną mobilizację i wysyłanie wojsk na drugi koniec układu słonecznego, a nawet galaktyki. William Mandella zostaje wciągnięty w te tryby, przechodzi szkolenie i ląduje na pierwszym froncie. Aby dostać na ten koniec układu Ziemianie wykorzystują przeskoki kolapsarowe, tajemnicze portale umożliwiające przedostanie się w inny obszar kosmosu. Zjawisko jest dobrze opisane na kartach książki, brzmi ciekawie, i równie ciekawie wypada. Efektem ubocznym jest tylko dylatacja czasu. Podróż odbywa się w zamrożeniu, gdy komórki są uśpione i nie poddają się upływowi czasu, w efekcie dwudziestolatek wyrusza w podróż trwającą setki lat, a sam się nie starzeje.

Książka ma mocny wydźwięk pacyfistyczny, ukazuje bezsens samej wojny oraz szkolenia, gdzie szeregowi są poddawani praniu mózgów, w pewnym momencie nawet poddani są implementacji podprogowej. Żołnierze są traktowani jak mięso armatnie, szkoleni masowo, równie masowo wysyłani na front. Sprzęt i uzbrojenie ulegają ulepszeniom, ale ciągle gdzieś wisi ta różnica czasowa, która umożliwia potyczkę z wrogiem, który już zna nasze możliwości techniczne, i już mógł się na to przygotować. Brzmi chaotycznie, ale wypada delikatnie stresująco.

Cały konflikt oczywiście jest z niewiadomych przyczyn, których nie ogarniają bohaterowie, a może nie próbują zrozumieć. Po prostu trzeba z nimi walczyć, a najlepiej jednego dorwać do badań żywego. W wyniku tych podróży w czasie i przestrzeni jesteśmy również świadkami zmian zachodzących na Ziemi. Na każdym poziomie, społecznym, ekonomicznym, przemysłowym, a cały czas jest nam dane do zrozumienia, że chodzi tylko i wyłącznie o wojnę. To ona napędza przemysł i rozwój. A z każdym przeskokiem jest coraz bardziej dziwnie.

Książka jest napisana prostym słownictwem, narrator, czyli główny bohater, jest przecież żołnierzem, którego rozwój kariery zaskakuje zarówno czytelnika, jak i jego samego. Nie jesteśmy zarzucani skomplikowanymi wywodami naukowymi czy wzorami fizycznymi, nawet daty są traktowane dość umownie. Mandella i reszta kompanii to po prostu żołnierze, którzy potrafią się odnaleźć tylko na froncie lub w oczekiwaniu na konfrontację, czy tego chcą, czy nie. Pewnym zaskoczeniem może być podejście do kwestii seksualnych, a przy najmniej jego sugestie kierunków, ku którym zmierzy Ziemia. Ciekawe rozwiązanie, brzmiące logicznie, ale jednak kontrowersyjne.

Książka sprawdza się zarówno jako powieść antywojenna, ja i również prosta beletrystyka, właśnie przez ten prosty język. Sceny potyczek ukazują bezsens samej wojny, a także bezradność samych uczestników konfliktu wobec machiny wojennej. Nie odkrywa ona Ameryki, ale przez swoją przystępność daje czytelnikowi pewien obraz, z czym mierzą żołnierze na każdym froncie.

+ pomysł z kolapsarami, zwięzłość opisów, stworzone światy
- dość schematyczny opis struktur, bez względu na epokę

Są książki, które wchodzą z impetem do popkultury. Czasem chodzi w nich o jakiś punkt widzenia, zaskakujący, rzadko wykorzystywany bądź pomijany. Czasem autor zwraca uwagę na pewne zjawiska kulturowe, społeczne, ekologiczne, które na co dzień bagatelizujemy i nie dostrzegamy ich potencjału. A niekiedy wykorzystują jakiś fakt, jakąś ciekawostkę, i na niej opierają całą...

Zbiory opowiadań, czyli teoretycznie zbiór tego, co powinno być najlepsze. wychodzi raz lepiej , raz gorzej. tutaj miałem uczucie podobne, ja z twórczością Jakuba Bielawskiego, pojedyncze opowiadania mają moc, intensywny przekaz. Zebrane w jedną całość nagle są niczym Superman przed kryptonitem, wyglądają okazale, ale już moc uciekła. bardzo podobał mi się rozrzut w opowiadaniach, są klimaty satanistyczne, oniryczne, lovecraftowskie, są teorie spisków, Wikingowie, sama śmierć. Całość naprawdę ładnie wygląda, ale traci rozpęd przed wyskokiem, a w zasadzie za każdym tytułem rozpoczyna się nowy rozmach i następne przygotowania do skoku. Zawsze poprawnego, muszę przyznać. I może właśnie to bogactwo motywów i inspiracji sprawia, że pełny obraz sprawia wrażenie patchworku, chaotycznej zbieraniny świetnych kawałków, które się ze sobą gryzą. Ale ja zawsze marudzę przy zbiorach opowiadań. A te są fajne, tylko może lepiej je dawkować.

+ mnogość inspiracji, ciekawy oniryczny kawałek
- filozoficzne dywagacje, bogactwo urodzaju ;)

Zbiory opowiadań, czyli teoretycznie zbiór tego, co powinno być najlepsze. wychodzi raz lepiej , raz gorzej. tutaj miałem uczucie podobne, ja z twórczością Jakuba Bielawskiego, pojedyncze opowiadania mają moc, intensywny przekaz. Zebrane w jedną całość nagle są niczym Superman przed kryptonitem, wyglądają okazale, ale już moc uciekła. bardzo podobał mi się rozrzut w...