Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Plastycznie opowiedziany poetycko-baśniowo-fantastyczny drobiażdżek przyprawiony dodatkowo odrobiną absurdu, groteski a nawet horroru pełen niedopowiedzeń a co za tym idzie intensywnie oddziaływujący na wyobraźnię.
Rozciągnięte w czasie szkice z życia pięcioosobowej rodziny której porządek dnia codziennego burzy pojawienie się Gaspara, chłopaka-znajdy oraz ... porykiwania jaguara Toya.
Warto poświęcić kilkadziesiąt minut na niespieszne (smakować to "dziełko" trzeba powoli) czytanie by dowiedzieć się jaki wpływ na życie i losy trójki rodzeństwa i ich rodziców miała powyższa dwójka a finał tej opowieści zaskoczy zapewne każdego.

Materiał na pożądną, grubą (taką sześciusetstronicową) powieść więc naprawdę szkoda że skończyło się tylko na tych 60 stronach. Mimo to naprawdę warto.

Plastycznie opowiedziany poetycko-baśniowo-fantastyczny drobiażdżek przyprawiony dodatkowo odrobiną absurdu, groteski a nawet horroru pełen niedopowiedzeń a co za tym idzie intensywnie oddziaływujący na wyobraźnię.
Rozciągnięte w czasie szkice z życia pięcioosobowej rodziny której porządek dnia codziennego burzy pojawienie się Gaspara, chłopaka-znajdy oraz ... porykiwania...

Czyta się szybko choć beznamiętnie. Historia ma swoisty, mroczny klimat (co jest chyba głównym i jedynym powodem dość wysokiej oceny) charakterystyczny dla literatury noir ale pełna jest też chaosu (nie tylko chronologicznego) i ubóstwa faktów (dowiadujemy się tylko tego co niezbędne by we wspomnianym chaosie nie zagubić się totalnie). Bohater (o twarzy Goslinga, bo nie sposób uciec od filmu i ... okładki) jest dla czytelnika niczym otaczający świat dla ... tytułowego Kierowcy, dość obojętny i mało ciekawy (choć obserwowany uważnie) a postacie w tle też zbytnio nie przyciągają uwagi (głównie za sprawą nieustannych "skoków w czasie").
Całość nie zachwyciła ale też nie zdegustowała do tego stopnie by w przyszłości (dalekiej przyszłości) nie sięgnąć po kontynuacje.
* * *
Wiem,wiem, film to jedno a książka to drugie ale i tak dopisuje do krótkiej listy zatytułowanej "Ekranizacja lepsza niż książka" (przed "Dzikością serca" Grifforda a tuż za "Wieżowcem" J.G. Ballarda)

Czyta się szybko choć beznamiętnie. Historia ma swoisty, mroczny klimat (co jest chyba głównym i jedynym powodem dość wysokiej oceny) charakterystyczny dla literatury noir ale pełna jest też chaosu (nie tylko chronologicznego) i ubóstwa faktów (dowiadujemy się tylko tego co niezbędne by we wspomnianym chaosie nie zagubić się totalnie). Bohater (o twarzy Goslinga, bo nie...

"Zapytaj mamusię czy wierzy w ten radosny syf"

King ma pisane, fakt to niezaprzeczalny. "Mroczną połowę" czyta się dobrze, czyta się łatwo tyle że im szybciej przybywa przeczytanych kartek tym szybciej maleje satysfakcja z czytanego tekstu. Horrory rządzą się swoimi prawami, kolejny z niezaprzeczalnych faktów, ale nikt chyba nie lubi gdy autor takowych wciska czytelnikowi "techniczne" farmazony, wplata w w miarę logiczny tekst "nazbyt szczęśliwe zbiegi okoliczności" i przechodzi do porządku dziennego nad niedorzecznościami, mniejszymi lub większymi. Wszystkie te przywary można niestety znaleźć w tej kingowskiej wersji opowieści o doktorze Jekyllu i panu Hyde. Przykłady? Łatwo zabrać laskę niewidomemu, skroić spluwę to też chyba(?) nie problem, ale pomysłem ocierającym się o absurd jest wysadzanie drzwi materiałem wybuchowym, bo niby skąd zdobył go "gość z zaświatów"??? Czyż szczęśliwym zbiegiem okoliczności nie jest wabik na wróble (o ile takowy istnieje) w kieszeni przypadkowo spotkanego przypadkowego profesora??? Niedorzeczność? Jedna ciągnęła się przez większą część tekstu, zachowanie policji pozostawiało wiele do życzenia. Ale na wszystko to można by było przymknąć oko gdyby tylko zakończenie wprawiło w jakiś, niewielki nawet, zachwyt. Tak się niestety nie stało bo zakończenie rozczarowało i nie chodzi tylko o ... nie chcę wyjść na żądnego krwi brutala ale po cichu liczyłem że któryś z głównych bohaterów (tych "rzeczywistych") pożegna się z życiem nim powieść osiągnie swój finał ... ale o sposób w jaki King to uczynił. Jakby trzeba było wszystko zakończyć pilnie i już bo kończył się papier, kończyła się dniówka a zainteresowanie samą historią gdzieś uleciało.

Żeby nie było że tylko narzekam to była to najlepsza z przeczytanych książek Kinga. Może dlatego że ... dopiero druga. Pierwszą przeczytałem pięć lat temu a kolejna w planach za ... COVID-19 "pozamykał" biblioteki to kto wie, jakieś Kingi walają się jeszcze po domu ;)

"Zapytaj mamusię czy wierzy w ten radosny syf"

King ma pisane, fakt to niezaprzeczalny. "Mroczną połowę" czyta się dobrze, czyta się łatwo tyle że im szybciej przybywa przeczytanych kartek tym szybciej maleje satysfakcja z czytanego tekstu. Horrory rządzą się swoimi prawami, kolejny z niezaprzeczalnych faktów, ale nikt chyba nie lubi gdy autor takowych wciska czytelnikowi...