Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Imię Róży zaczynałem czytać około trzy razy. Za każdym razem początek tej książki nudził mnie niezmiernie i sprawiał, że nie dochodziłem nawet do połowy. Na szczęście w końcu przemogłem się, i doświadczyłem tej świetnej książki w całości. Polecam każdemu, zwłaszcza tym, którym początek może wydawać się nudnawy. Jedynym minusem, o którym według mnie warto wspomnieć są niektóre dialogi/monologi natury filozoficzno - teologicznej. Niektóre z nich przyprawiały mnie o senność, i w ogóle ich nie pamiętam.

Imię Róży zaczynałem czytać około trzy razy. Za każdym razem początek tej książki nudził mnie niezmiernie i sprawiał, że nie dochodziłem nawet do połowy. Na szczęście w końcu przemogłem się, i doświadczyłem tej świetnej książki w całości. Polecam każdemu, zwłaszcza tym, którym początek może wydawać się nudnawy. Jedynym minusem, o którym według mnie warto wspomnieć są...

Mam problem z oceną tej książki.
Z jednej strony treść jest ponadczasowa, piękna i wzruszająca. Z drugiej natomiast książka opowiada o człowieku, który rozdał cały swój majątek, majątek rodziców i ich miejsce w grobie, żeby uzyskać parę chwil wątpliwej przyjemności.
Z jednej strony forma mi się podoba, pisany z perspektywy pierwszej osoby pamiętnik nie pozwala na prowadzenie wielu wątków naraz, ani skakanie pomiędzy czasami i miejscami akcji, przez co czyta się to zrozumiale i przyjemnie. Z drugiej Sinuhe czasami mówi o tematach, które dopiero będziemy mieli okazję przeczytać, co trochę rujnuje jakiekolwiek napięcie i oczekiwanie na dalszy rozwój wydarzeń.
Z jednej strony mamy głównego bohatera, który ze strony na stronę ewoluuje i się rozwija, co daje nam czas na zrozumienie i polubienie go. Z drugiej postacie żeńskie wydają się być spłycone i jednolite, albo są okropne, złośliwe i złe, albo potulne, usłużne i dobre, z jednym wyjątkiem.
Myślę, że książkę warto przeczytać, ale spodziewałem się chyba czegoś więcej po najlepiej sprzedającej się w stanach zjednoczonych powieści zagranicznej.

Mam problem z oceną tej książki.
Z jednej strony treść jest ponadczasowa, piękna i wzruszająca. Z drugiej natomiast książka opowiada o człowieku, który rozdał cały swój majątek, majątek rodziców i ich miejsce w grobie, żeby uzyskać parę chwil wątpliwej przyjemności.
Z jednej strony forma mi się podoba, pisany z perspektywy pierwszej osoby pamiętnik nie pozwala na...