Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od "Ciszy przed burzą" żaden tom nie wstrząsnął mną tak bardzo. Zadziwia mnie jak Erin Hunter kreuje nowe wątki, wznieca nowe kłótnie i kłopoty. To co czują bohaterowie to realne uczucia, które jest się w stanie poczuć w trakcie czytania. I szczerze przyznaję, nie wiem kiedy przestanę się zachwycać tym wspaniałym cyklem. On jest zbyt realny, by nie odnaleźć choćby częściowo podobnych sytuacji w prawdziwym życiu.

Od "Ciszy przed burzą" żaden tom nie wstrząsnął mną tak bardzo. Zadziwia mnie jak Erin Hunter kreuje nowe wątki, wznieca nowe kłótnie i kłopoty. To co czują bohaterowie to realne uczucia, które jest się w stanie poczuć w trakcie czytania. I szczerze przyznaję, nie wiem kiedy przestanę się zachwycać tym wspaniałym cyklem. On jest zbyt realny, by nie odnaleźć choćby...

Za każdym razem, gdy ktoś mnie pyta "Jak to możliwe, że czytasz historię o kotach?", zastanawiam się co jest takiego w tej serii. Jednak za każdym razem mam tą samą myśl
: "Bohaterowie Erin Hunter są niesamowicie ludzcy i mam wrażenie, że czytam o ludziach". Ta seria ma humor, romans, akcję i życiowe rozterki, a to wszystko zamknięte w młodzieżówce. Kocham tą serię całym sercem, to najlepsza seria jaka kiedykolwiek wyszła, w moim odczuciu oczywiście. Polecam każdemu i proszę się nie zrażać, że bohaterowie to koty! Są oni bardziej ludzcy niż bohaterowie, niektórych książek!

Za każdym razem, gdy ktoś mnie pyta "Jak to możliwe, że czytasz historię o kotach?", zastanawiam się co jest takiego w tej serii. Jednak za każdym razem mam tą samą myśl
: "Bohaterowie Erin Hunter są niesamowicie ludzcy i mam wrażenie, że czytam o ludziach". Ta seria ma humor, romans, akcję i życiowe rozterki, a to wszystko zamknięte w młodzieżówce. Kocham tą serię całym...

Opowieść o przyjaźni Eski i Flinta, ich niezwykłe przygody - spodobała mi się, mimo, że wybiegam poza ramy wiekowe. Dla dzieci będzie niesamowicie ciekawą historią o sile przyjaźni, zarówno z ludźmi, jak i ze zwierzętami. Siła natury i postacie były dobrze opisane, w szczególności natura. Bardzo łatwo przyszyło mi wyobrażenie sobie tych krajobrazów. Ciężej było z magicznymi wynalazkami, dla mojej wyobraźni to było chyba za duże wyzwanie. Natomiast dla dziecięcej - sądzę, że to będzie bułka z masłem.

Opowieść o przyjaźni Eski i Flinta, ich niezwykłe przygody - spodobała mi się, mimo, że wybiegam poza ramy wiekowe. Dla dzieci będzie niesamowicie ciekawą historią o sile przyjaźni, zarówno z ludźmi, jak i ze zwierzętami. Siła natury i postacie były dobrze opisane, w szczególności natura. Bardzo łatwo przyszyło mi wyobrażenie sobie tych krajobrazów. Ciężej było z...

Akcja jest wartka i dobrze prowadzona. Dzięki autorowi widzimy dwie strony medalu – perspektywa głównej bohaterki, Alyce, czytamy przez większość czasu, jednakże poznajemy również perspektywę Hopkinsa, łowcy czarownic, który to spowodował śmierć matki Alyce. I nie, nie jest to spoiler, tą wiadomość dostajemy w opisie książki.
Czarownice nie są przedstawiane jako kobiety, z których rąk wydobywają się płomienie. Te czarownice znają się na ziołach, mają dobry kontakt z naturą oraz tak jak Alyce – rude włosy. Za te właśnie cechy kobiety były posądzane w XVI-wiecznej Europie. Tak więc, cała książka jest przedstawiona naturalnie i jak najbardziej zgodnie z prawdą – dodane zostały postacie i opisane możliwe sytuacje, jeśli wierzy się w magię.
Niesamowicie podoba mi się jak autor wplątał w tą opowieść kwestię historyczną. Postacie nie są wyidealizowane, humor jest adekwatny i w odpowiednich miejscach. Mam tylko delikatne zastrzeżenia do końcówki. Jednakże bardzo szanuje autora, że nie ciągnął nie potrzebnie historii i akceptuje ten koniec.
Polecam z całego serca!

Akcja jest wartka i dobrze prowadzona. Dzięki autorowi widzimy dwie strony medalu – perspektywa głównej bohaterki, Alyce, czytamy przez większość czasu, jednakże poznajemy również perspektywę Hopkinsa, łowcy czarownic, który to spowodował śmierć matki Alyce. I nie, nie jest to spoiler, tą wiadomość dostajemy w opisie książki.
Czarownice nie są przedstawiane jako kobiety, z...

Historia jest napisana przyjaznym językiem, ubrana w dobry, nie przesadzony humor. Osobiście czytam mało książkowych romansów, ponieważ większość jest schematyczna (jak ja takich książek nienawidzę!), a w szczególności te świąteczne, ale tu kupili mnie bohaterowie i humor. Bohaterowie nie są wyidealizowani, mają swoje emocje, powody i popełniają błędy. „Najcenniejszy podarunek” można czytać o każdej porze roku, nie tylko zimą, której w Polsce co prawda nie ma, ale to pomińmy.

Historia jest napisana przyjaznym językiem, ubrana w dobry, nie przesadzony humor. Osobiście czytam mało książkowych romansów, ponieważ większość jest schematyczna (jak ja takich książek nienawidzę!), a w szczególności te świąteczne, ale tu kupili mnie bohaterowie i humor. Bohaterowie nie są wyidealizowani, mają swoje emocje, powody i popełniają błędy. „Najcenniejszy...