Jesteśmy społecznością, która kocha książki

— Walka o nawiedzony bar, mówisz? - Mąż przygląda mi się badawczo, a ja tylko wzruszam ramionami. - I Ty to czytasz? Brzmi, jak fabuła którejś z moich książek, a nie… - szybkie zerknięcie na okładkę - romansu?
Mogłabym mu zrobić w tej chwili zdjęcie, gdy tak stoi nade mną z przekrzywioną głową, żeby lepiej widzieć tytuł.
- I ja to czytam, no popatrz! Powiem Ci więcej. Nie tylko czytam, ale jestem naprawdę zafascynowana fabułą! Tylko z lekka… nawiedzoną.

🌻 „Po godzinach na Milagro Street” - Angelina M. Lopez 🌻

W zasadzie to powinnam zacząć od wcześniejszego dialogu, który dotyczył tej książki. Tego zanim zaczęłam czytać. O ja nieświadoma.
- „Objuczona całym dobytkiem Alex Torres naparła gołym ramieniem na drzwi prowadzące do baru jej babki”. - Mąż złapał książkę leżącą na kanapie i po prostu zaczął czytać ją na głos.
- Co ty robisz? - Odwróciłam się w jego stronę zdezorientowana.
- Będę twoim lektorem! - Odpowiedział wyraźnie dumny ze swojego pomysłu.
- Oddawaj to… - Zbliżyłam się do niego i z uśmiechem na ustach wyciągnęłam rękę po książkę w chwili, gdy on uniósł ją do góry. Runęłam na kanapę. I na niego.
- Mówiłaś, że jeszcze nie zaczęłaś! Tylko pomagam! - Złapał mnie w ramiona.
- No tak. Teraz to rzeczywiście pomagasz…
Kontynuował, mimo moich sprzeciwów. Czytanie. Żeby było jasne!
- Widzisz, pierwsza strona już za tobą! - Uniósł podbródek do góry. Nawiasem mówiąc, po lekturze gest unoszenia podbródka kojarzy mi się z nikim innym, a z Alex Torres.
- Dziękuję wybawco, ale dalej poradzę już sobie sama. - Cmoknęłam go w policzek i w końcu odzyskałam książkę.
O dobry losie. Jak dobrze! Gdyby zaczął czytać dalej… Pierwszy rozdział, co tu dużo mówić, ma mocne wejście. Cała Alex.
- Wiesz… poczytałam trochę opinii o tej książce i głównym zarzutem w tych mniej przychylnych jest to, że ludzie nie lubią Alex. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że w takim razie chyba lubię trudne charaktery. Alex była dla mnie osobną zagadką.
- Chyba ja… patrząc na moje codzienne doświadczenie! - Mąż zakrył się dłońmi, jakby szykował się na odparcie ataku.
Słusznie.
😉

Jeśli szukacie:
- książki, która gdyby była muzyką, rozsadziłaby Wasze głośniki latynoskimi rytmami…
- silnej, bezpośredniej i charakternej postaci kobiecej…
- gorącego romansu, który umacnia w bohaterach to, co najlepsze…
- wielkiej, lojalnej, wspierającej się, chociaż niewątpliwie hałaśliwej, rodziny…
- tajemnic, które aż proszą się o ich zgłębienie…
Zajrzyjcie na Milagro Street.
Po godzinach. Gdy będziecie mieć czas już tylko na książkę.
Wejdźcie śmiało do baru i poczekajcie na Alex.
Wdychajcie różany zapach i zniknijcie.
Kto wie, kto jeszcze Was tam odnajdzie.
I kogo odnajdziecie Wy❤️

Zaczytana Querida

— Walka o nawiedzony bar, mówisz? - Mąż przygląda mi się badawczo, a ja tylko wzruszam ramionami. - I Ty to czytasz? Brzmi, jak fabuła którejś z moich książek, a nie… - szybkie zerknięcie na okładkę - romansu?
Mogłabym mu zrobić w tej chwili zdjęcie, gdy tak stoi nade mną z przekrzywioną g...

Rozwiń Zwiń

Nie spodziewałam się, że można kochać aż tak.
Tak, jak kochają się oni i tak, jak ja pokochałam ich historię.
Pokochaj mnie jeszcze raz…? Och. Pokocham jeszcze sto i dwieście.
Od pierwszego do ostatniego zdania, wciąż na nowo.
Na każdą myśl. Za każdym razem mocniej. Głębiej.
I rozpadnę się dla nich po raz kolejny.
Odważnie wystawię serce na wszystkie emocje, chociaż już wiem, co mnie czeka.
Nie zawaham się. I Wy nie wahajcie się ani chwili dłużej. Czytajcie!
Przeżyjcie ją tak, jak ja. A potem pokochajcie jeszcze raz…

🌻 „Pokochaj mnie jeszcze raz” - Klaudia Bianek 🌻

Jedna z najważniejszych premier w moim życiu🥹 Zobaczyć swoje słowa na okładce książki to dla mnie ogromne wyróżnienie i wielki zaszczyt. Zobaczyć je w książce, którą się pokochało - to absolutnie bezcenne uczucie.
I tylko jedno może mnie ucieszyć bardziej…
Świadomość, że ją przeczytacie.

Książki Klaudii zaczęłam czytać późno. Miałam wrażenie, że zna je już każdy, oprócz mnie. Ale trzymałam się myśli - przyjdzie czas. One czekają na swój moment.
I jaką ja miałam rację… Kiedyś Wam jeszcze więcej o tym opowiem, ale! Każda książka Klaudii, którą czytam, staje się dla mnie czymś więcej niż tylko książką. Nie śniłam, uwierzcie, nie śniłam, że będę mogła wspierać medialnie taką perełkę.

Ania i Tomek rozsiedli się w moim sercu już w czerwcu. W trudnym czasie zmian byli moją ostoją i wytchnieniem. Każde zanurzenie się w ich historii było zupełnym odcięciem się od świata i tego, co działo się wokół mnie. Czułam, jakbym naprawdę znalazła się w urokliwym pensjonacie, który byłemu (!) już małżeństwu zapisała babcia głównej bohaterki. Podglądałam Anię pracującą w ogrodzie i Tomka wchodzącego na poddasze. Miałam ochotę zderzyć ich ze sobą. Zbliżyć, oddzielić od tego, o czym myśleli i zostawić ich tylko z tym, co czują.

A patrzyłam. Mogłam tylko patrzeć.
I cichutko snuć historię, która i tak wyszła poza moje wyobrażenia.

Pokochaj mnie jeszcze raz?
Och. Pokochałam Cię w czerwcu. I w lipcu. I kocham nadal w sierpniu.
Pokocham Cię we wszystkich miesiącach, przez wszystkie lata…

Klaudia - gratuluję❤️

Zaczytana Querida

Nie spodziewałam się, że można kochać aż tak.
Tak, jak kochają się oni i tak, jak ja pokochałam ich historię.
Pokochaj mnie jeszcze raz…? Och. Pokocham jeszcze sto i dwieście.
Od pierwszego do ostatniego zdania, wciąż na nowo.
Na każdą myśl. Za każdym razem mocniej. Głębiej.
I rozpadnę...

Rozwiń Zwiń

Wierzycie w szczęśliwe zakończenia? Istnieją naprawdę, czy tylko w książkach?

🌻„Do usłyszenia” - Julia Whelan 🌻

Czy ja wierzę? Wierzę.
Wierzę w setki szczęśliwych początków i zakończeń, przechodzących płynnie jedno w drugie, przydarzających nam się każdego dnia, tygodnia, roku… przez całe życie.

Mogłabym Wam ich tyle wymienić! Od banalnych do decydujących o wszystkim, co dla mnie najważniejsze. Ale dzisiaj MUSZĘ powiedzieć Wam o książce, na którą właśnie ukradkiem zerkam. To ona jest jednym z tych, których których uparcie szukamy sięgając po kolejne tytuły…

Szczęśliwym zakończeniem dnia.
Szczęśliwym zakończeniem tygodnia.
Moim szczęśliwym zakończeniem, o którym pomyślę na koniec roku❤️

Gdy jej słuchałam, zastanawiałam się, w którą scenę wejść, żeby Wam ją tutaj przybliżyć.
Może usiądę w samolocie tuż Sewanee? Nie będę mogła powstrzymać śmiechu, gdy wręcz wpadnie pod fotel, żeby tylko zdążyć wyłączyć lecącego na cały głos audiobooka? Potrafiłabym idealnie ją opisać, bo śmiałam się głośno i szczerze, gdy kręciłam się po domu po pierwszym wciśnięciu ikonki „play”.
Może będę spacerować powoli w okolicach baru, niby na kogoś czekając, żeby dokładnie dostrzec moment, w którym Nick podchodzi właśnie do niej? Odwrócę się w ich stronę idealnie w tej chwili, w której Sawanee odsunie włosy z połowy twarzy, odsłoni opaskę i uniesie wyżej głowę?
Czy może wreszcie odwiedzę Paplę, przysiądę się do jej stolika i 5 razy powtórzę z uśmiechem, że nie jestem głodna? Może usłyszę, jak wymsknie jej się „Laleczko”? A może zapyta, kim ja w ogóle jestem…?

Tak naprawdę mogłabym wejść w każdą z tych scen i w tak wiele kolejnych, które po prostu musicie odkryć sami. Które wywoływały u mnie tyle uśmiechu pod nosem i śmiechu w głos. I tych, których słuchałam w zamyśleniu, przyprawionych goryczą, której wcale nie musiałam, ale chciałam przełknąć.

Gdyby ta książka była człowiekiem, byłaby Waszym ukochanym. Tym, z którym chcecie rozmawiać codziennie. Z którym każdą rozmowę kończycie pełnym radości i wzruszenia…
Do usłyszenia.
❤️
Zaczytana Querida

Wierzycie w szczęśliwe zakończenia? Istnieją naprawdę, czy tylko w książkach?

🌻„Do usłyszenia” - Julia Whelan 🌻

Czy ja wierzę? Wierzę.
Wierzę w setki szczęśliwych początków i zakończeń, przechodzących płynnie jedno w drugie, przydarzających nam się każdego dnia, tygodnia, roku… przez cał...

Rozwiń Zwiń

Tego nie było w scenariuszu…

🌻 „Nora, tego nie ma w scenariuszu” - Annabel Monaghan 🌻

… bo kto to widział, żeby szlochać ze wzruszenia, ze ściskiem w gardle i dumą w sercu, podczas czytania książki o ludziach, którzy nawet nie istnieją?

No cóż. Ja nie widziałam. Za to poczułam na własnej skórze. Jednak założę się, że mogłabym zobaczyć, gdybym przysiadła się do Was, gdy będziecie ją czytać i uważnie obserwowałabym Wasz wyraz twarzy.
Wszystkie momenty na rozanielony uśmiech, zmarszczone brwi, łzy w oczach, złość i niesmak, rozczarowanie i nadzieję, szczęście i konsternację, a na końcu… I wszystko to, co odmaluje się na Waszych twarzach podczas czytania ostatnich stron. Odbicie mojej własnej.

Ktoś niedawno napisał mi, że „Nora podobała mu się bardziej”. W tej chwili to nieistotne, od czego. Doszliśmy jednak do wniosku, że może to kwestia kolejności czytania. I powiem Wam, że „Nora” jest właśnie taką wisienką na torcie. Po każdej, nawet najbardziej wyśmienitej książce, będzie jak najsłodszy, ostatni, wyjątkowy kawałek.

Dzisiaj jej słodycz rozpływa mi się w ustach.

Wstaję razem z Norą tuż przed wschodem słońca. Dzieci jeszcze śpią. Dom śpi. Nora w milczeniu podaje mi parujący kubek kawy. Jesteśmy w piżamach. Wychodzimy na ganek w idealnym momencie. Zaczyna się spektakl. Niech każdy mówi, co chce. Że słońce wschodzi wszędzie. Za każdym razem, gdy patrzymy na niebo z tego miejsca, każda z nas jest pewna, że tak naprawdę wschodzi tylko tutaj.
- Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Ekipa z Hollywood. Dokładnie tut…
- … dokładnie na moim trawniku. - Szybko dopowiada Nora. Śmiejemy się.
- Czuję, że ten film będzie przełomowy. - Mówię cicho, ale z pewnością w głosie. Nora zawsze była dla mnie superbohaterką codzienności. Mam wrażenie, że niedługo będzie bohaterką nie tylko w tym obszarze.
Kątem oka widzę, jak uchylają się drzwi pawiloniku. Nora też to zauważa. Nie muszę pytać, żeby wiedzieć, że myślimy o tym samym. Z tą samą iskrą w oku i nadzieją wpatrujemy się w stary budynek, licząc na to, że to właśnie Leo, odrobine spóźniony, idzie na ganek, żeby nie przegapić wschodu słońca.

Czasami czegoś nie ma w scenariuszu. Czasami najlepsze sceny powstają przez przypadek.
Czasami improwizacja wygrywa z idealnym przygotowaniem.

Nie wiem, co będziecie robić za chwilę ani jutro. Cokolwiek zaplanowaliście, pozwólcie sobie na improwizację. Wprowadźcie do Waszych scenariuszy Norę i Leo. Kto wie, czy ta zmiana planów nie sprawi, że poczujecie się, jakbyście grali w najlepszym filmie, jaki kiedykolwiek widzieliście❤️
Zaczytana Querida

Tego nie było w scenariuszu…

🌻 „Nora, tego nie ma w scenariuszu” - Annabel Monaghan 🌻

… bo kto to widział, żeby szlochać ze wzruszenia, ze ściskiem w gardle i dumą w sercu, podczas czytania książki o ludziach, którzy nawet nie istnieją?

No cóż. Ja nie widziałam. Za to poczułam na własne...

Rozwiń Zwiń

„Miłość w słowach się nie mieści
Dam ciszy grać(…)
Czy to normalne jest
By z dnia na dzień oszaleć tak?”

Czytałam ją przez 10 godzin, ale dopiero z każdą kolejną, która upływa, dociera do mnie, jak potężna to była historia…
Bo są takie miłości, które skradają się po cichu, podchodzą coraz bliżej, oplatają, owiewają płatek ucha ciepłym oddechem.
I wyrywają serce.
Można tylko stać, szeroko otwierać oczy i liczyć na to, że można dalej żyć bez serca.
Komu je oddać, jeśli właśnie nie takiej miłości?

🛶 „Lato w pionierskiej chuście” - K. Silwanowa, J. Malisowa 🛶
[Współpraca reklamowa @insignis_media ]

Wysiadam z samochodu tuż przed bramą. Moje ciało natychmiast chłodzi mżawka. Patrzę na zardzewiały metal i wyrwane pręty. Waham się przez chwilę, czy powinnam zrobić chociaż krok do przodu. Wtedy w oddali dostrzegam sylwetkę Jury. Mijam bramę biegiem, żeby nie stracić go z oczu. Od tego momentu idę za nim krok w krok.

Obserwuję go, gdy zagląda w czarne, wybite okna stołówki.
Nasłuchuję jego kroków, gdy znika w budynkach pionierów.
Idę, mimo deszczu, gdy przecina boisko, korty i okrąża pozostałości basenu.
Wskakuję na skrzypiącą karuzelę chwilę po tym, gdy z niej schodzi.
Przystaję, gdy podchodzi do miejsca, gdzie płynęła kiedyś rzeka.
Stawiam ostrożnie każdy krok, żeby nie zapaść się w brązowej brei.
W końcu ją widzę.
Ogromna i piękna, tuż nad dawnym brzegiem.
Jura rozchyla poplątane gałązki wierzby i znika za kotarą z liści.
Wchodzę za nim.
Wyczekująco patrzę i czekam, aż zacznie opowiadać.
Tu, pod wierzbą, gdzie wszystko wygląda niemal tak samo jak 20 lat temu, upływ czasu przestaje mieć znaczenie.
Jura zabiera się do pracy i zaczyna mówić.
Ani ja, ani on, żadne z nas nie jest w stanie przewidzieć, czy historia, którą opowiada, to koniec…
A może dopiero początek?
- Lato 1986 roku. Obóz pionierski „Jaskółka”. Wołodia… Mój Wołodia. Mieliśmy nigdy o sobie nie zapomnieć. - Bierze głęboki oddech i wbija łopatę w ziemię.
_
To nie była łatwa historia. Pod względem emocji i pod względem objętości. Chyba najdłuższa, jaką przeczytałam. Równe dziesięć godzin śledzenia tekstu. W niewielu przypadkach warto. W tym - tak.
❤️

Zaczytana Querida

„Miłość w słowach się nie mieści
Dam ciszy grać(…)
Czy to normalne jest
By z dnia na dzień oszaleć tak?”

Czytałam ją przez 10 godzin, ale dopiero z każdą kolejną, która upływa, dociera do mnie, jak potężna to była historia…
Bo są takie miłości, które skradają się po cichu, podchodzą coraz...

Rozwiń Zwiń

Nie mogę uwierzyć w swoje szczęście…

🌊„Ktoś tu był przed Tobą” - Natalia Brożek🌊

Światła gasną. Przyciszone głosy milkną jeden po drugim. Zapadam się głębiej w fotelu i opieram głowę o ramię męża. Czuję, jak materiał długiej sukni delikatnie ociera się o moje kostki. Właśnie w tym momencie obraz na wielkim ekranie ożywa, a z głośników zaczyna płynąć spokojna melodia. Przerywa ją głośne uderzenie. Mimowolnie wstrzymuję oddech.

Film się zaczyna. Cały ekran wypełnia teraz Jego twarz… Czytam jeszcze raz tytuł, który czytałam już setki razy. W gazetach, na ulicach, w każdym serwisie informacyjnym i plotkarskim. Nagła smierć jednej z reżyserek sprawiła, że jego popularność, już na etapie zdjęć, przekroczyła wszelkie wyobrażenia.
„Czerń w twoich oczach”

Pełne mroku spojrzenie Pedra niepokoi i hipnotyzuje. Zerkam na rząd niżej i ledwo powstrzymuję westchnienie. Gdy odebrałam telefon od obcego numeru i usłyszałam, że wygrałam dwa bilety na oficjalną premierę, myślałam, że nie mogę być bardziej szczęśliwa. My? W sali kinowej wypełnionej moimi ulubionymi aktorami? Mogący podziwiać najbardziej kontrowersyjne dzieło ostatnich lat przed wszystkimi innymi ludźmi?

Rząd niżej siedzi nikt inny, a właśnie Pedro. Gdy odwraca się do kobiety po prawej, widzę profil jego twarzy i błądzący po niej uśmiech. Mam ochotę się uszczypnąć. Zanim to zrobię, spoglądam jeszcze na dziewczynę. Wygląda na zszokowaną. Chociaż widzę ją jedynie bokiem i w półmroku, nie mogę nie dostrzec szeroko otwartych oczu i lekko rozchylonych warg. Siedzi wyprostowana i spięta. Kim jest? Wygląda, jakby znalazła się tutaj przez przypadek. Ale tuż obok Pedra…?

Mąż ściska lekko moją dłoń, więc ponownie skupiam się na początku filmu. Odprężam się i, tak w razie czego, szczypię dwa razy w lewą rękę…

- Hej, Maju… Chyba przysnęłaś. - Powoli dociera do mnie głos męża. Rozchylam powieki i natrafiam na rażące słońce.
- Nie, nie nie… - Wzdycham zrozpaczona. - Miałam taki realistyczny sen! Śniła mi się książka, którą wczoraj skończyłam czytać. Chyba wpłynęła na mnie bardziej, niż mogłam się tego spodziewać. To wszystko było takie prawdziwe! - Podnoszę się powoli z koca i zanurzam nogi w ciepłym piasku. - Musiałeś mnie budzić?!
- A skąd mam wiedzieć co byś z tym całym Pedro zaraz… Auć! - Mąż złapał się za ramię, jakbym uderzyła go o wiele mocniej, niż to zrobiłam.
- Pedro by mnie nie obudził, bo nie pozwoliłby mi w ogóle zasnąć… - Dodałam, pakując się w jeszcze większe kłopoty i spojrzałam na jego minę. - Och, daj spokój! Mam na myśli to, że wczoraj czytałam, aż skończyłam, bo nie widziałam innej opcji. Ta książka nie dała mi zasnąć. Więc pośrednio to Pedro… - Rzuciłam mu najbardziej niewinny uśmiech, na jaki było mnie stać i szybko ruszyłam w stronę morza, żeby pozbierać myśli.

A myśli mam tak wiele! Natalia po raz kolejny dała mi książkę, którą pokochałam❤️ Rozwijająca się relacja między Sonią i Pedro, była jak gorący plaster na moje serce. A tajemnicza śmierć, która zapoczątkowała kolejne trzymające w napięciu wydarzenia, były tym, co wzbudzało moje serce do bicia w szalonym tempie. Nachodzące na siebie warstwy romansu i thrillera zgrały się idealnie.

I chociaż wielu z Was, gdy będziecie trzymać tę książkę, będzie mogło powiedzieć: Ktoś tu był przed Tobą…
To zapewniam, że będziecie ją czytać i przeżywać tak, jakby była pierwsza❤️

Zaczytana Querida

Nie mogę uwierzyć w swoje szczęście…

🌊„Ktoś tu był przed Tobą” - Natalia Brożek🌊

Światła gasną. Przyciszone głosy milkną jeden po drugim. Zapadam się głębiej w fotelu i opieram głowę o ramię męża. Czuję, jak materiał długiej sukni delikatnie ociera się o moje kostki. Właśnie w tym momenc...

Rozwiń Zwiń

Książka - symbol. I to niesamowity❤️
Już zawsze będę pamiętać, że czytałam ją w tym czasie. Że wypełniała moje myśli, gdy podpisywaliśmy umowę, byliśmy u notariusza, pakowaliśmy się i wreszcie dzisiaj - odbieraliśmy klucze. Nie mogłam trafić na piękniejszą historię! Historię pewnego końca i początku. Jak mi się to wszystko razem poukładało w głowie🥹

KOCHAM magiczną nutę, która sprawia, że „Pewne włoskie lato” staje się taką „moją” książką. Najbardziej w moim stylu. Najbardziej w moim guście. Nietuzinkową.

_
Jeszcze… tylko… dwa… stopnie… - Ach! - Wzdycham głęboko ze zmęczenia, ale i z zachwytu. Słońce zaczyna palić moją skórę. Nim zrobię chociaż krok więcej, kucam na szczycie kamiennej ścieżki i wyciągam butelkę wody, którą zabrałam z hotelu. Żeby tylko tutaj były - myślę. Próbuję wyrównać oddech i skupiam się na widoku. Gdy wpatruję się w Positano, zaczynają szklić mi się oczy. Wciąż nie wierzę, że tutaj jestem. Ale jestem, prawda? I one też się pojawią. Nie byłoby mnie tutaj, gdyby miało ich nie być. W chwili, w której kończę tę myśl, po ostatnich stopniach wspina się Katy. Zauważa mnie i zaczyna energicznie machać.
Jesteś - myślę.
Patrzę jej prosto w oczy i spojrzeniem staram się ją zapewnić:
Poczekamy na Carol. Razem.
_

Co jeszcze muszę dodać! Gdy tylko skończyłam czytać, tak bardzo zapragnęłam zobaczyć te wszystkie miejsca na żywo. Zameldować się w hotelu Poseidon, który naprawdę istnieje! Spróbować tego pysznego jedzenia. O mamo, ile tam było jedzenia! Po lekturze byłam syta - w każdym możliwym znaczeniu tego słowa❤️
Zaczytana.querida

Książka - symbol. I to niesamowity❤️
Już zawsze będę pamiętać, że czytałam ją w tym czasie. Że wypełniała moje myśli, gdy podpisywaliśmy umowę, byliśmy u notariusza, pakowaliśmy się i wreszcie dzisiaj - odbieraliśmy klucze. Nie mogłam trafić na piękniejszą historię! Historię pewnego końca ...

Rozwiń Zwiń

Przyszłam… z sentymentu.

🎶 „To zawsze byłeś Ty” - Ada Tulińska 🎶

Czuję, jak z każdym kolejnym ruchem roztańczonej młodzieży, moje żebra coraz mocniej wbijają się w barierkę. Przesuwam dłonie po zimnym metalu i próbuję się odepchnąć, żeby zyskać chociaż odrobinę więcej miejsca, ale to na nic. Chciałaś pierwszy rząd? Masz pierwszy rząd - myślę. Ale nie żałuję. Wzrokiem zgrabnie omijam tłoczących się przede mną ochroniarzy i wpatruję się we wciąż pustą scenę.
- Zaczynajcie! - Krzyczy ktoś z daleka. Odpowiadają mu tysiące radosnych okrzyków i pisk, który wwierca mi się w bębenki.

Przypominam sobie Eryka i Adriana z czasów szkolnych. Chodziliśmy do jednej klasy, ale nie zamieniliśmy nawet słowa. Prawie… Ja, zawsze w pierwszej ławce, zawsze przygotowana, spięta i przeżywająca każdą ocenę, jak ostateczny wyrok. Zdecydowanie bliżej było mi do Weroniki. Kto by pomyślał, że po 8 latach Ci buntownicy, na których tylko dyskretnie zerkałam, gdy nikt nie patrzył, będą tak sławni. Że przyjdę na ich koncert i ledwo łapiąc oddech stwierdzę, że nigdy nie widziałam na żywo większego tłumu. Że to wszystko będzie pomysłem… Weroniki. Przynajmniej tak słyszałam. Ludzie mówią, że to ona ich zaprosiła, żeby uratować naszą szkołę przed zamknięciem. Charytatywny piknik z gwiazdą wieczoru. Uśmiecham się pod nosem. Gdy mówiłam „prawie”, miałam na myśli jedyną okazję, gdy znalazłam się na tyle blisko chłopaków, żeby zamienić z nimi słowo. Tamten dzień wiele zmienił. Plotki rozchodziły się tak szybko. Cała szkoła mówiła tylko o jednym. Ile było w tym prawdy? Nie mam pojęcia, ale i ja mam swoje wspomnienia z tego dnia, które zamknęłam na klucz. Co schowała Wera? Wie tylko ona…

Reflektory włączają się jednocześnie i oślepiają wszystkich swoim blaskiem. Na sekundy przed tym, aż popłynie muzyka, myślę jeszcze, że skoro ta trójka znowu skrzyżowała swoje ścieżki, to nie ma opcji, żeby to się tak skończyło. Tylko… jak się skończy? Przebiega mnie dreszcz ekscytacji. Na myśl o koncercie i na myśl o tym, co się jeszcze wydarzy.

Krzyk tłumu zagłusza wszystko inne.
Widzę ich.
Zaciskam mocniej dłonie na barierce i daję się porwać emocjom.

Gdy zaczynają śpiewać - wszystko inne traci sens.

Gdy zaczynam czytać… wszystko inne traci sens❤️
_
Wciągająca, porywająca, elektryzująca, wspaniała! I KONTROWERSYJNA🔥
Ta książka jest muzyka - Wasza ulubiona❤️

Zaczytana Querida

Przyszłam… z sentymentu.

🎶 „To zawsze byłeś Ty” - Ada Tulińska 🎶

Czuję, jak z każdym kolejnym ruchem roztańczonej młodzieży, moje żebra coraz mocniej wbijają się w barierkę. Przesuwam dłonie po zimnym metalu i próbuję się odepchnąć, żeby zyskać chociaż odrobinę więcej miejsca, ale to na ...

Rozwiń Zwiń

Minęło 6 lat…

🌻„Odrodzenie dzikich kwiatów” - Micalea Smeltzer🌻

Nie wierzę, że ją widzę. Ale to musi być ona.

Wyjechała tamtego lata, gdy… Te słowa wciąż nie potrafią przejść mi przez gardło. Zamykam i otwieram usta bezdźwięcznie. Zaciskam oczy, żeby odgonić łzy. Nadal boli, chociaż tylko wszystko obserwowałam. Jak musiało boleć ich… Coś bezpowrotnie zmieniło się w okolicy, gdy zniknęła. Długo chwytałam się szalonej myśli, że to tamten krzyk osiadł na płatkach kwiatów, chyląc ich główki ku ziemi. Tamtego lata przekwitły po raz ostatni. Wiosną na próżno sięgałam wzrokiem za dom Thayera. Zobaczyłam tylko uschnięte patyki. Przez kolejne lata kruszył je wiatr, aż zniknęły zupełnie. Naiwnie wierzyłam, że nasiona wciąż przesypują się wraz z piaskiem i każdej wiosny wyczekiwałam chociaż jednego kwiatu, który przetrwał. Właśnie wpatrywałam się w tę znajomą przestrzeń uparcie i z coraz szybciej bijącym sercem, bo wydawało mi się, że widzę czerwone płatki, gdy moją uwagę odwrócił samochód wjeżdżający na podjazd Allison.

Nie wierzę, że ją widzę. Ale to musi być ona. Salem.

Idealna. Dwutomowa historia Salem i Thayera to jedna z moich ulubionych historii o miłości. Pierwszy tom był ziarenkiem. Tym, które oglądałam pod słońce na czubku palca. Hipnotyzował i miażdżył. Osiadł w moim sercu, by teraz, po przeczytaniu ciągu dalszego, w końcu rozkwitnąć. To, co z niego wyrosło, zostaje na zawsze. Bo dzikie kwiaty mają to do siebie, że nie tak łatwo je zniszczyć. A dzikie kwiaty, które za nawóz biorą miłość, są nie do pokonania.

- Thayer…?
Salem stoi przed domem z bukietem najcudowniejszych peonii, jakie kiedykolwiek widziałam. Rozgląda się, chociaż doskonale wie.

- Salem…?
Siedzą w domku na drzewie, słyszę ich głosy. Przestrzeń wypełnia śmiech, którego tak bardzo brakowało.

Mija kolejny rok. Znowu tyle się zmieniło. Tyle niepewności wstrząsało ich sercami. I moim. Ale jedno jest pewne. Łąka za domem jeszcze nigdy nie była taka piękna.

Tysiące kwiatów kołysze się w rytm wiatru.
Już nic ich nie zniszczy.
Nic.

Zaczytana Querida

Minęło 6 lat…

🌻„Odrodzenie dzikich kwiatów” - Micalea Smeltzer🌻

Nie wierzę, że ją widzę. Ale to musi być ona.

Wyjechała tamtego lata, gdy… Te słowa wciąż nie potrafią przejść mi przez gardło. Zamykam i otwieram usta bezdźwięcznie. Zaciskam oczy, żeby odgonić łzy. Nadal boli, chociaż ty...

Rozwiń Zwiń

🌻 „Pan zły numer” - Lynn Painter 🌻

- Wiesz, że w książce, którą teraz czytam, bohaterowie mieszkają w miejscu bardzo podobnym do tego? A przynajmniej tak sobie je wyobrażam. Równie dobrze to ja mogłabym wypowiedzieć to zdanie, słuchaj - zaczęłam gorączkowo przewracać strony - gdzieś tu było… O, nam! „Do tego należy dodać wspaniałą panoramę miasta, od której moja dusza śpiewała”.
- Dusza Ci śpiewa? - Mąż potarł brwi i rzucił mi uśmiech.
- To metafora… Z resztą. Jak patrzę przez okno, to wszystko mi śpiewa, dobrze wiesz. - Podniosłam się z kanapy i utkwiłam wzrok w najwyższych wieżowcach.
- Żebyś tylko ty nie zaczęła! - Rzucił i zasłonił się poduszką niczym tarczą, doskonale zdając sobie sprawę, że właśnie wpada w tarapaty.
- Przepraszam??? O nie, nie, nie. Dokończę ten rozdział i szykuj się na arię. - Odchrząknęłam i przyłożyłam rękę do brzucha. Jednak jedyne, co w tej chwili poczułam pod palcami, to drżące mięśnie. Od śmiechu.
- Chociaż zamknij okna. - Uniósł złożone dłonie w błagalnym geście.
- A dostałeś kiedyś… z książki?! - Wzięłam zamach i uniosłam wyżej głowę.
- Nie ośmielisz się. - Mąż już był tuż przy mnie, by zamknąć mnie w mocnym uścisku.
- Racja, szkoda byłoby książki. - Zdążyłam wyszeptać mu do ucha, zanim odpadliśmy na kanapę, a lektura wysunęła mi się z dłoni.
- „Pan zły numer”?
- Owszem, „Pan zły numer”. Olivia zapisała pod taką nazwą numer telefonu mężczyzny, który przez przypadek do niej napisał. Uwielbiam ich wymiany wiadomości. A mówiłam Ci już, że Olivia podpaliła cały apartamentowiec, gdy postanowiła spalić listy miłosne od chłopaka, który ją zdradził? Na szczęście nikt nie ucierpiał, ale to się nazywa dramatyczne rozstanie… Została bez pracy, bez drugiej połówki i bez dachu nad głową. Ale! Z pomocą przyszedł brat! I wszystko byłoby pięknie, gdyby Jack nie miał współlokatora, z którym nasza główna bohaterka nienawidzi się od czasów dzieciństwa. Teraz Colin to taki przystojniak…
- Tyle mi wystarczy. - Mąż ułożył palec wskazujący na moich ustach. Chyba chciałaś teraz czytać. Już Cię nie rozpraszam.
- Czytam, czytam. Jeszcze tego by brakowało, żebym to ja zniknęła z życia Panny Pomyłki! - Odpowiedziałam nieco tajemniczo i zagłębiłam się w lekturę. Miasto za oknem tętniło życiem, a ja wyobrażałam sobie, że siedzę w mieszkaniu razem z Olivią i Colinem i że patrzymy na ten sam widok. Gdyby naprawdę tutaj byli, to na nich zatrzymałabym wzrok. Śmiało zerkałabym im przez ramię, żeby zobaczyć, z kim i o czym piszą. Bezwstydnie gapiłabym się w ekrany, żeby nie przegapić ani jednej wiadomości…❤️
.
To było cudne! Pełne dobrego napięcia i humoru.
+100 do dobrego samopoczucia po lekturze gwarantowane, przekonajcie się sami!😍

Zaczytana Querida

🌻 „Pan zły numer” - Lynn Painter 🌻

- Wiesz, że w książce, którą teraz czytam, bohaterowie mieszkają w miejscu bardzo podobnym do tego? A przynajmniej tak sobie je wyobrażam. Równie dobrze to ja mogłabym wypowiedzieć to zdanie, słuchaj - zaczęłam gorączkowo przewracać strony - gdzieś tu by...

Rozwiń Zwiń