Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że wiązałam duże nadzieje z tym tytułem. Liczyłam na lekką, przyjemną i słodko-gorzką lekturę. Nieco wesołą, emocjonalną i uroczą, jak przyzwyczaiła mnie do tego autorka w poprzednich swoich książkach. Niestety, tym razem jej powieść nie podobała mi się tak bardzo, jak poprzednie.

Styl, w jakim pisze Beth O'Leary wciąż bardzo mi się podoba. Jest lekki, klarowny i po prostu idealnie dopasowany do powieści, które tworzy. Tu absolutnie nie mam się do czego przyczepić.

Pomysł na fabułę również mnie oczarował. Pięć osób ściśniętych w małym mini, wyruszających w długą podróż, zapowiadało powiew świeżości - nigdy nie czytałam książki z podobnym motywem. Podział na TERAZ i WTEDY to kolejny dobry pomysł, ale tu muszę zaznaczyć jedno. O ile rozdziały przedstawiające przeszłość bardzo mnie wciągnęły, tak te teraźniejsze ciągnęły się w nieskończoność i momentami miałam wątpliwości, czy dobrnę do końca.

Bohaterowie w większości przypadli mi do gustu - szczególnie polubiłam Dylana i Addie, a także jej siostrę Deb. O zgrzytanie zębów przyprawiał mnie natomiast Marcus. Uważam, że to postać bardzo niedopracowana. Zabrakło mi przy nim autentyczności, był trochę jakby doklejony na siłę. Rozumiem sam zamysł, wykonanie mnie jednak nie kupiło.

Motyw toksycznej relacji - super! Ale nie w takiej romantycznej formie. To mi się nie podobało, w dużym stopniu wpłynęło też na mój odbiór powieści.

Dwie pierwsze książki autorki bardzo polubiłam i niezmiennie Wam je polecam. Jednak przy „W drogę” mam bardzo mieszanie uczucia i ten tytuł na pewno nie zostanie moim faworytem. Jeśli jeszcze nie znacie twórczości autorki, to myślę, że powinniście zacząć od poprzednich tytułów.

Muszę przyznać, że wiązałam duże nadzieje z tym tytułem. Liczyłam na lekką, przyjemną i słodko-gorzką lekturę. Nieco wesołą, emocjonalną i uroczą, jak przyzwyczaiła mnie do tego autorka w poprzednich swoich książkach. Niestety, tym razem jej powieść nie podobała mi się tak bardzo, jak poprzednie.

Styl, w jakim pisze Beth O'Leary wciąż bardzo mi się podoba. Jest lekki,...

"Na progu zła" została napisana lekkim i przyjemnym stylem, co przełożyło się na naprawdę ekspresowe czytanie. Konstrukcja fabuły, w której teraźniejszość przeplata się z przeszłością oraz relacja wydarzeń z perspektywy dwóch bohaterów, to bardzo ciekawe zabiegi. Dodatkowym urozmaiceniem są wstawki podcastu, w którym Fi opowiada tę historię jako ofiara, a także plik Word, w którym relację zdaje nam bezpośrednio Bram. To wszystko dało świetny pogląd na całą sytuację i pokazało, że prawda nie zawsze dla wszystkich brzmi jednakowo. Krótkie rozdziały zakończone w sposób nagły i zazwyczaj w najciekawszych momentach, dodały smaczku tej historii i uczyniły ją niemal nieodkładalną. Główni bohaterowie - Fi i Bram - są wyraziści, realni i skonstruowani w bardzo dobry sposób. Mamy tu do czynienia z podziałem na bohaterów dobrych i złych, jednak kiedy poznajemy kolejne wątki i skrawki ich życia, zaczynamy kibicować każdemu z nich.

Akcja powieści jest nieśpieszna, sporo tu opisów, powrotów do przeszłości i niby mogłoby to nudzić, a jednak dało ciekawą szansę na lepsze poznanie głównych postaci, a nawet zżycie się z nimi, co bardzo lubię. Często czytam thrillery i myślę, że to właśnie dlatego udało mi się przewidzieć kilka wydarzeń, zanim zostały one jeszcze opisane. Nie wpłynęło to jednak na przyjemność czytania i rozrywkę, jaką z niej czerpałam. Warto wspomnieć, że to dość obszerna książka (liczy aż 512 stron), jednak Louise Candlish zadbała o to, by czytelnik się nie nudził.

Choć w pierwszej chwili pomysł na tę książkę może wydawać się absurdalny, z biegiem czasu wszystko nabiera sensu i staje się bardzo rzeczywiste. Na kartach powieści poznajemy historię, która mogłaby przytrafić się każdemu z nas. I chyba głównie dlatego jest tak bardzo absorbująca. Autorka w doskonały sposób przedstawiła, jak jedno wydarzenie może pociągnąć za sobą serię kolejnych i jak łatwo zmienić swoje życie w piekło. Uświadamia także do jakich decyzji zdolni są ludzie pod wpływem stresu i strachu.

"Na progu zła" to powieść, którą zdecydowanie warto dodać na listę książek do przeczytania.

"Na progu zła" została napisana lekkim i przyjemnym stylem, co przełożyło się na naprawdę ekspresowe czytanie. Konstrukcja fabuły, w której teraźniejszość przeplata się z przeszłością oraz relacja wydarzeń z perspektywy dwóch bohaterów, to bardzo ciekawe zabiegi. Dodatkowym urozmaiceniem są wstawki podcastu, w którym Fi opowiada tę historię jako ofiara, a także plik Word, w...

Świetna, jak na Atwood przystało. Zupełnie inna od "Opowieści podręcznej".

Świetna, jak na Atwood przystało. Zupełnie inna od "Opowieści podręcznej".