Prywatne życie łąki

Gawędziarska, całkiem przyjemna jako relaksujący audiobook np. do robótek ręcznych

Gawędziarska, całkiem przyjemna jako relaksujący audiobook np. do robótek ręcznych

Pokaż mimo to

Książka, która sprawiła, że pozazdrościłam brytyjskim wieśniakom. Bo autor tak miło opowiada o swym sielskim życiu. I patrzę jego oczami na to życie z łąką w rytm pór roku - na życie we własnym gospodarstwie wiejskim. A jest on osobą która zna każdy kąt swej posiadłości, każde zwierzę, ptaka, roślinę. I aż mnie zżera, gdy tak swobodnie wymienia nazwy wszystkich tych zwierząt, ptaków i roślin. Ileż on zna gatunków traw! I żółć mnie zalewa, że nie potrafię poznać drzew w parku, a tu gość rozróżnia gatunki koniczyny. Zdaję sobie sprawę, że to specyficzny świat Hereforshire. Nie zawsze jest uniwersalny. Ale teraz boli mnie to, że tak bardzo oddaliliśmy się od przyrody. I teraz żal mi, że wiem więcej o planetach Układu Słonecznego, niż o tym, co rośnie na łące za domem. Poruszyła mnie ta książka. Polecam wersję do przeczytania. Zaczęłam słuchać tej pozycji jako audiobooka i mimo tego, że Pani Czubówna jest świetna, to moim zdaniem ta książka wymaga zastanowienia, przemyślenia, człowiek chce sięgnąć do atlasu, poszukać zdjęcia w necie - a audiobook biegnie dalej. Dlatego po prostu przerwałam słuchanie i przeszłam na czytanie, co gorąco zalecam.

Książka, która sprawiła, że pozazdrościłam brytyjskim wieśniakom. Bo autor tak miło opowiada o swym sielskim życiu. I patrzę jego oczami na to życie z łąką w rytm pór roku - na życie we własnym gospodarstwie wiejskim. A jest on osobą która zna każdy kąt swej posiadłości, każde zwierzę, ptaka, roślinę. I aż mnie zżera, gdy tak swobodnie wymienia nazwy wszystkich tych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może dlatego, że kocham dzikie łąki, autor mnie swą roczną opowieścią o swym pastwisku zauroczył, znajomością tego co żyje na terenie jego farmy - zaskoczył, poezją i prozą angielską - oczarował i... tylko żal, że książka nie zawiera fotografii (ilustracji) wymienianych w niej przedstawicieli fauny i flory.

Może dlatego, że kocham dzikie łąki, autor mnie swą roczną opowieścią o swym pastwisku zauroczył, znajomością tego co żyje na terenie jego farmy - zaskoczył, poezją i prozą angielską - oczarował i... tylko żal, że książka nie zawiera fotografii (ilustracji) wymienianych w niej przedstawicieli fauny i flory.

Pokaż mimo to

Miałam dwa ważne powody, żeby przeczytać tę książkę: po pierwsze, moje najpiękniejsze wakacje życia spędziłam w Hereford, którego łąkę opisuje autor na kartach "Prywatnego życia łąki". Po drugie, i zdecydowanie ważniejsze, Anglia była krajem łąk i właśnie na naszych oczach te łąki traci - a wraz z nimi całą zdumiewającą bioróżnorodność tych terenów.

Kłopot z tą książką polega na tym, że jest "dość". Jest "dość" erudycyjna, usiana smaczkami etymologicznymi i entomologicznymi (nie lubię robali, ale Lewis-Stempel pisze o nich z prawdziwym urokiem).
Jest "dość" poetycka i literacka (literaturoznawcza?), żeby spełnić wymogi mieszczucha-humanisty, który lubi w poezji tropić ślady podobnej jemu wrażliwości.
Jest "dość" wrażliwa na piękno, czuła dla otaczającej autora przyrody, z "dość" osobistym (antropomorfizującym?) stosunkiem do obserwowanych zwierząt i roślin, żeby miło pogłaskało po sercu. I jest też "dość" naturalistyczna, żeby nie powiedzieć drastyczna, aby przypomnieć, że tzw. natura oprócz bujnego życia zawiera w sobie również gwałtowną, parszywą, czasem przypadkową i na ogół brutalną śmierć.

Wszystko w tej książce jest "dość" - tylko nie ona sama. Widzę tylko jeden powód, dla którego warto ją przeczytać (lub, jeśli macie taką możliwość, przesłuchać, bo na czytanie trochę szkoda oczu): niemal stereotypową angielskość.
Ta wartość wymyka się trochę ścisłej definicji, ale dla mnie między wierszami, nad kartami "Prywatnego życia łąki" unosi się duch fenomenalnie małomiasteczkowej Anglii: łąka i ręczne sianokosy. Prowincjonalna biblioteka w deszczu i elaboraty o pochodzeniu nazw miejscowości, ptaków, roślin. Oglądanie ptasiego życia i strzelanie do nich, bo wielowiekowa tradycja (tfu!) polowań. Jednakowa czułość dla śpiącego lisa i dla domowych psów. Krowy i owce w charakterze istotnych bohaterów.
Czy to "dość", żeby poświęcać czas na "Prywatne życie łąki"? Według mnie nie - no chyba, że nie możecie aktualnie wyjść na żadną łąkę i cieszyć się jej bliskością.

Miałam dwa ważne powody, żeby przeczytać tę książkę: po pierwsze, moje najpiękniejsze wakacje życia spędziłam w Hereford, którego łąkę opisuje autor na kartach "Prywatnego życia łąki". Po drugie, i zdecydowanie ważniejsze, Anglia była krajem łąk i właśnie na naszych oczach te łąki traci - a wraz z nimi całą zdumiewającą bioróżnorodność tych terenów.

Kłopot z tą książką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zachwyciłam się wydaniem i kilkoma fragmentami w księgarni i wiedziałam, że nie wyjdę bez tej książki, teraz leży zawsze pod ręką i mimo, że przeczytałam już każdą stronę chyba milion razy wciąż do niej sięgam. Bardzo przypomina mi sceny z dzieciństwa kiedy to mogłam pląsać po jeszcze piękniejszej i bogatszej łące Dziadka i dopiero teraz czuję wielką pustkę, że mogę tam wrócić tylko wspomnieniem. Żałuje, że w naszym kraju nie ma osób opisujących zwyczajne życie tak jak pokazuje autor, żeby można sięgnąć do starych zapisków w miejscowej bibliotece i przywołać losy dawnych mieszkańców. ach..

zachwyciłam się wydaniem i kilkoma fragmentami w księgarni i wiedziałam, że nie wyjdę bez tej książki, teraz leży zawsze pod ręką i mimo, że przeczytałam już każdą stronę chyba milion razy wciąż do niej sięgam. Bardzo przypomina mi sceny z dzieciństwa kiedy to mogłam pląsać po jeszcze piękniejszej i bogatszej łące Dziadka i dopiero teraz czuję wielką pustkę, że mogę tam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna!

Świetna!

Pokaż mimo to

Książka Johna Lewisa-Stempela Prywatne życie łąki jest pozycją dość nietypową. Autor relacjonuje w niej rok z życia łąki na swojej farmie na angielsko- walijskim pograniczu. Ten pamiętnik stanowi fascynującą opowieść o przyrodzie i o cyklach życia roślin i zwierząt występujących na tym terenie.

Spotykamy tutaj nie tylko rudziki, jeże czy lisy, ale też mnóstwo gatunków pająków, owadów czy traw. Autor stara się, w miarę możliwości, przybliżyć czytelnikowi jak najwięcej gatunków fauny i flory i opisać jej zachowania i zwyczaje, które z resztą bardzo chętnie podpatruje podczas swojej codziennej pracy jako rolnik. Swoją relację przeplata fragmentami historycznych już książek traktujących o tmtych terenach, czy też fragmentami wierszy słynnych angielskich poetów, takich jak John Clare, albo tekstami ludowych przyśpiewek.

Trzeba przyznać, że z każdego akapitu widać miłość autora do przyrody i fakt, że praca rolnika jest jego pasją. Stara się on działać w symbiozie ze środowiskiem, które go otacza i pokazuje troskę o gatunki zwierząt i roślin, z którymi współdzieli swoją farmę.

Dla mnie osobiście, jako osoby, której kontakt z dziką przyrodą ograniczał się do letnich wyjazdów na mazowiecką wieś, czy też krótkich wyjazdów w góry, jest to fascynujący opis angielskiej, sielskiej wsi, przypominającej bardziej tolkienowski Hobbiton, niż polską popegeerowską wieś przełomu dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku.

Jednocześnie moja ograniczona znajomość gatunków zwierząt i roślin (po części spowodowana nastoletnią niechęcią do biologii jako przedmiotu) znacznie utrudnia czytanie. Google Images® czy Wikipedia® okazały się niezbędne, żeby móc wyobrazić sobie chociaż część opisywanych scenek czy krajobrazów. Przyznam, że z początku było to dla mnie dosyć nużące, ale szybko zaakceptowałam fakt, że jest to zwyczajnie konieczne czy moim stanie wiedzy (a raczej jej braku).

Można by zadać pytanie – skoro w ogólnie nie interesuje mnie ten temat, to dlaczego sięgnęłam akurat po tą książkę? Może wpływ postanowienia noworocznego, żeby próbować nowych rzeczy? W każdym razie, na pewno nie żałuję spędzonych z nią chwil. Szczególnie, gdy zimowy miejski krajobraz nie jest specjalnie przyjemny dla oka, miło było przenieść się na chwilę zupełnie innego, jakże bogatego i różnorodnego świata.

I bonus na koniec dla wszystkich, którzy książkę tę chcieliby przeczytać, lecz mają pewne opory – serdecznie polecam audiobooka, czytanego przez niezastąpioną Krystynę Czubównę.

Książka Johna Lewisa-Stempela Prywatne życie łąki jest pozycją dość nietypową. Autor relacjonuje w niej rok z życia łąki na swojej farmie na angielsko- walijskim pograniczu. Ten pamiętnik stanowi fascynującą opowieść o przyrodzie i o cyklach życia roślin i zwierząt występujących na tym terenie.

Spotykamy tutaj nie tylko rudziki, jeże czy lisy, ale też mnóstwo gatunków...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To pochwala życia w harmonii z naturą. Piękna opowieść o (nie)kończącym się bogactwie przyrody i wszelkich wierzeniach, które miały swój początek w bacznym obserwowaniu wszystkiego, co otacza człowieka.

To pochwala życia w harmonii z naturą. Piękna opowieść o (nie)kończącym się bogactwie przyrody i wszelkich wierzeniach, które miały swój początek w bacznym obserwowaniu wszystkiego, co otacza człowieka.

Pokaż mimo to

Przyznam, że na początku męczył mnie troszkę i nudził styl pierwszoosobowy styl narracji, w książkach popularnonaukowych nie jest to bowiem jakoś przyjęty zwyczaj.

Z czasem jednak zacząłem doceniać jego uroki. Bardziej możemy wczuć się w myśli autora i wczuć się w jego życie, jego związki z naturą. Nie ma tu za dużo informacji ani głębokiej refleksji, mnóstwo za to jest pięknych emocji. Momentami urzekająca.

Książka idealna dla tych, którzy chcą żyć w zgodzie z naturą, praktykują filozofię naturalistyczną (która jest czymś dużo szerszym niż chodzenie nago na plaży!) czy też może i luddystyczną.

Przyznam, że na początku męczył mnie troszkę i nudził styl pierwszoosobowy styl narracji, w książkach popularnonaukowych nie jest to bowiem jakoś przyjęty zwyczaj.

Z czasem jednak zacząłem doceniać jego uroki. Bardziej możemy wczuć się w myśli autora i wczuć się w jego życie, jego związki z naturą. Nie ma tu za dużo informacji ani głębokiej refleksji, mnóstwo za to jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ta budzi we mnie wiele sprzecznych uczuć. Jeżeli ktoś oczekuje, że to będzie kolejna niesamowita historia, do której przyzwyczaił nas Peter Wohlleben to odradzam ją stanowczo.

Treść książki nie jest zbytnio porywająca. Wrażenie jakie ciągle mi towarzyszy czytając ją to to, że powstała ona na podstawie wieloletnich przypadkowych obserwacji. Sprawiać to może poczucie, że autor zwyczajnie kłamie i koloryzuje, gdy "wkłada" wszystkie te historie w jeden rok.

Treść przekazana jest również z punktu widzenia typowego rolnika/hodowcy. W książce nie ma głębokich refleksji. W jednym momencie czytamy o jakimś ptaku, który już prawie w Anglii nie występuje przez nadmierne polowania po czym dowiadujemy się, że autor poluje na jakieś zwierzęta (ptaki, lisy, królik). Autor przyznaje się do niszczenia siedlisk różnych zwierząt, które czasami są związane z łąką i jej "uprawą", ale czasami niszcz je bez większego powodu by przedstawić jakiś opis (gniazda mrówek czy kreta).

Książkę polecam osobą przywiązanym do tradycji, które nie ponoszą ciężaru zastanawiania się nad problemami z jakimi dzisiejszy świat się boryka, dla których hodowla zwierząt jest oczywistością i którzy uznają argument z tradycji, na który również autor się powołuje.

Książka ta budzi we mnie wiele sprzecznych uczuć. Jeżeli ktoś oczekuje, że to będzie kolejna niesamowita historia, do której przyzwyczaił nas Peter Wohlleben to odradzam ją stanowczo.

Treść książki nie jest zbytnio porywająca. Wrażenie jakie ciągle mi towarzyszy czytając ją to to, że powstała ona na podstawie wieloletnich przypadkowych obserwacji. Sprawiać to może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to