Prywatne życie łąki

Książka Johna Lewisa-Stempela Prywatne życie łąki jest pozycją dość nietypową. Autor relacjonuje w niej rok z życia łąki na swojej farmie na angielsko- walijskim pograniczu. Ten pamiętnik stanowi fascynującą opowieść o przyrodzie i o cyklach życia roślin i zwierząt występujących na tym terenie.

Spotykamy tutaj nie tylko rudziki, jeże czy lisy, ale też mnóstwo gatunków pająków, owadów czy traw. Autor stara się, w miarę możliwości, przybliżyć czytelnikowi jak najwięcej gatunków fauny i flory i opisać jej zachowania i zwyczaje, które z resztą bardzo chętnie podpatruje podczas swojej codziennej pracy jako rolnik. Swoją relację przeplata fragmentami historycznych już książek traktujących o tmtych terenach, czy też fragmentami wierszy słynnych angielskich poetów, takich jak John Clare, albo tekstami ludowych przyśpiewek.

Trzeba przyznać, że z każdego akapitu widać miłość autora do przyrody i fakt, że praca rolnika jest jego pasją. Stara się on działać w symbiozie ze środowiskiem, które go otacza i pokazuje troskę o gatunki zwierząt i roślin, z którymi współdzieli swoją farmę.

Dla mnie osobiście, jako osoby, której kontakt z dziką przyrodą ograniczał się do letnich wyjazdów na mazowiecką wieś, czy też krótkich wyjazdów w góry, jest to fascynujący opis angielskiej, sielskiej wsi, przypominającej bardziej tolkienowski Hobbiton, niż polską popegeerowską wieś przełomu dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku.

Jednocześnie moja ograniczona znajomość gatunków zwierząt i roślin (po części spowodowana nastoletnią niechęcią do biologii jako przedmiotu) znacznie utrudnia czytanie. Google Images® czy Wikipedia® okazały się niezbędne, żeby móc wyobrazić sobie chociaż część opisywanych scenek czy krajobrazów. Przyznam, że z początku było to dla mnie dosyć nużące, ale szybko zaakceptowałam fakt, że jest to zwyczajnie konieczne czy moim stanie wiedzy (a raczej jej braku).

Można by zadać pytanie – skoro w ogólnie nie interesuje mnie ten temat, to dlaczego sięgnęłam akurat po tą książkę? Może wpływ postanowienia noworocznego, żeby próbować nowych rzeczy? W każdym razie, na pewno nie żałuję spędzonych z nią chwil. Szczególnie, gdy zimowy miejski krajobraz nie jest specjalnie przyjemny dla oka, miło było przenieść się na chwilę zupełnie innego, jakże bogatego i różnorodnego świata.

I bonus na koniec dla wszystkich, którzy książkę tę chcieliby przeczytać, lecz mają pewne opory – serdecznie polecam audiobooka, czytanego przez niezastąpioną Krystynę Czubównę.

Książka Johna Lewisa-Stempela Prywatne życie łąki jest pozycją dość nietypową. Autor relacjonuje w niej rok z życia łąki na swojej farmie na angielsko- walijskim pograniczu. Ten pamiętnik stanowi fascynującą opowieść o przyrodzie i o cyklach życia roślin i zwierząt występujących na tym terenie.

Spotykamy tutaj nie tylko rudziki, jeże czy lisy, ale też mnóstwo gatunków...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To pochwala życia w harmonii z naturą. Piękna opowieść o (nie)kończącym się bogactwie przyrody i wszelkich wierzeniach, które miały swój początek w bacznym obserwowaniu wszystkiego, co otacza człowieka.

To pochwala życia w harmonii z naturą. Piękna opowieść o (nie)kończącym się bogactwie przyrody i wszelkich wierzeniach, które miały swój początek w bacznym obserwowaniu wszystkiego, co otacza człowieka.

Pokaż mimo to

Przyznam, że na początku męczył mnie troszkę i nudził styl pierwszoosobowy styl narracji, w książkach popularnonaukowych nie jest to bowiem jakoś przyjęty zwyczaj.

Z czasem jednak zacząłem doceniać jego uroki. Bardziej możemy wczuć się w myśli autora i wczuć się w jego życie, jego związki z naturą. Nie ma tu za dużo informacji ani głębokiej refleksji, mnóstwo za to jest pięknych emocji. Momentami urzekająca.

Książka idealna dla tych, którzy chcą żyć w zgodzie z naturą, praktykują filozofię naturalistyczną (która jest czymś dużo szerszym niż chodzenie nago na plaży!) czy też może i luddystyczną.

Przyznam, że na początku męczył mnie troszkę i nudził styl pierwszoosobowy styl narracji, w książkach popularnonaukowych nie jest to bowiem jakoś przyjęty zwyczaj.

Z czasem jednak zacząłem doceniać jego uroki. Bardziej możemy wczuć się w myśli autora i wczuć się w jego życie, jego związki z naturą. Nie ma tu za dużo informacji ani głębokiej refleksji, mnóstwo za to jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ta budzi we mnie wiele sprzecznych uczuć. Jeżeli ktoś oczekuje, że to będzie kolejna niesamowita historia, do której przyzwyczaił nas Peter Wohlleben to odradzam ją stanowczo.

Treść książki nie jest zbytnio porywająca. Wrażenie jakie ciągle mi towarzyszy czytając ją to to, że powstała ona na podstawie wieloletnich przypadkowych obserwacji. Sprawiać to może poczucie, że autor zwyczajnie kłamie i koloryzuje, gdy "wkłada" wszystkie te historie w jeden rok.

Treść przekazana jest również z punktu widzenia typowego rolnika/hodowcy. W książce nie ma głębokich refleksji. W jednym momencie czytamy o jakimś ptaku, który już prawie w Anglii nie występuje przez nadmierne polowania po czym dowiadujemy się, że autor poluje na jakieś zwierzęta (ptaki, lisy, królik). Autor przyznaje się do niszczenia siedlisk różnych zwierząt, które czasami są związane z łąką i jej "uprawą", ale czasami niszcz je bez większego powodu by przedstawić jakiś opis (gniazda mrówek czy kreta).

Książkę polecam osobą przywiązanym do tradycji, które nie ponoszą ciężaru zastanawiania się nad problemami z jakimi dzisiejszy świat się boryka, dla których hodowla zwierząt jest oczywistością i którzy uznają argument z tradycji, na który również autor się powołuje.

Książka ta budzi we mnie wiele sprzecznych uczuć. Jeżeli ktoś oczekuje, że to będzie kolejna niesamowita historia, do której przyzwyczaił nas Peter Wohlleben to odradzam ją stanowczo.

Treść książki nie jest zbytnio porywająca. Wrażenie jakie ciągle mi towarzyszy czytając ją to to, że powstała ona na podstawie wieloletnich przypadkowych obserwacji. Sprawiać to może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziś prawdziwych łąk już nie ma. Wszystko trzeba przyciąć, wyregulować i stworzyć tak, by przynosiło jak najwięcej zysków. Johnowi Lewisowi-Stempelowi udało się jednak taką łąkę stworzyć, po prostu pozwolić jej wyrosnąć na dawnym pastwisku. I tak przechadzał się po tej łące, obserwował życie jej mieszkańców, wspominał, jak to drzewiej było, kiedy takie łąki nie były czymś wyjątkowym, robił notatki. A później napisał książkę o tej łące, o sobie i swoim gospodarstwie i o radości płynącej z życia na łonie natury, zwłaszcza kiedy się w tę naturę zbyt mocno nie ingeruje. A przeczytała to wszystko jak zawsze świetna Krystyna Czubówna.

Dziś prawdziwych łąk już nie ma. Wszystko trzeba przyciąć, wyregulować i stworzyć tak, by przynosiło jak najwięcej zysków. Johnowi Lewisowi-Stempelowi udało się jednak taką łąkę stworzyć, po prostu pozwolić jej wyrosnąć na dawnym pastwisku. I tak przechadzał się po tej łące, obserwował życie jej mieszkańców, wspominał, jak to drzewiej było, kiedy takie łąki nie były czymś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam nieodparte wrażenie, że autor zmyśla, że nie na łące napisał tę książkę, ale w bibliotece i przed komputerem.
Dziwią mnie entuzjastyczne oceny tych "pięknych przeżyć" sprowadzających się do popisów erudycji rodem z wikipedii, a sprowadzających się do upartego popisywania się znajomością łacińskich nazw różnych czyżyków czy ropuch i tłumaczenia etymologii owych nazw. Ja nie dostrzegam w tym ani cala autentycznych przeżyć. Ot, podpiął się facet pod modny trend z myślącymi drzewami, mądrymi owadami i czym tam jeszcze.
Jeśli dosłucham książki do końca, to zrobię to wyłącznie z braku alternatywy - ani na legimi, ani na audiotece, ani na szwedzkim storytelu, nie mogę znaleźć wartej wysłuchania nowości,a bardzo dużo już "przerobiłem".
Podsumowując, ta książka to typowy dla ostatnich czasów produkcyjniak podpinający się pod najmodniejsze trendy.

Mam nieodparte wrażenie, że autor zmyśla, że nie na łące napisał tę książkę, ale w bibliotece i przed komputerem.
Dziwią mnie entuzjastyczne oceny tych "pięknych przeżyć" sprowadzających się do popisów erudycji rodem z wikipedii, a sprowadzających się do upartego popisywania się znajomością łacińskich nazw różnych czyżyków czy ropuch i tłumaczenia etymologii owych nazw. Ja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa pozycja z kręgu książek dotyczących przyrody. Na pewno do niej jeszcze wrócę. Nigdy o tym nie piszę, lecz tutaj trzeba - okładka jest zachwycająca! Zarówno wizualnie jak i w dotyku. Autor jest zakochany w swoim świecie, który przedstawia wprost zjawiskowo. Pozycja obowiązkowa dla każdego, kto jest zakochany w książkach o zwierzakach, faunie i florze, których w ostatnich latach pojawiło się bardzo dużo!

Ciekawa pozycja z kręgu książek dotyczących przyrody. Na pewno do niej jeszcze wrócę. Nigdy o tym nie piszę, lecz tutaj trzeba - okładka jest zachwycająca! Zarówno wizualnie jak i w dotyku. Autor jest zakochany w swoim świecie, który przedstawia wprost zjawiskowo. Pozycja obowiązkowa dla każdego, kto jest zakochany w książkach o zwierzakach, faunie i florze, których w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie nie musicie jej czytać i nic się nie stanie. Książka ta nie jest pozycją stricte naukową tzn. nie znajdziecie tu rozważań o krowach na poziomie ich genów, co najwyżej informacje, dlaczego jaskółki latają nisko przed deszczem. Książka nie jest też stricte literaturą piękną - to prawda, że autor buja w obłokach, zapisuje swoje przemyślenia, wiersze które ceni itd. Nie mnie oceniać poziom wrażliwości autora - ani wiersze które cytuje, ani przemyślenia na temat przyrody wokoło nie robią na mnie wrażenia. Mnóstwo tu błahych, oczywistych zdań. Z całą odpowiedzialnością mogę stwierdzić, że do głębszych przemyśleń można dojść kontemplując drewniane krzesło w kuchni, nie musicie sie wybierać na angielską łąkę, by głosić takie truizmy. O czym jest ta książka? Na pewno nie o łące. Poziom przemyśleń dla dzieci, ale dzieci cos takiego zanudzi po 15 stronach...

Zdecydowanie nie musicie jej czytać i nic się nie stanie. Książka ta nie jest pozycją stricte naukową tzn. nie znajdziecie tu rozważań o krowach na poziomie ich genów, co najwyżej informacje, dlaczego jaskółki latają nisko przed deszczem. Książka nie jest też stricte literaturą piękną - to prawda, że autor buja w obłokach, zapisuje swoje przemyślenia, wiersze które ceni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wodolejstwo z wciągającym klimatem. Autor pisze wszystko, co mu ślina na język przyniesie i choć trochę kojarzy się z tematem łąki. Ale ma to swój urok.

Wodolejstwo z wciągającym klimatem. Autor pisze wszystko, co mu ślina na język przyniesie i choć trochę kojarzy się z tematem łąki. Ale ma to swój urok.

Pokaż mimo to

Żałuję, że wydałam pieniądze na tę książkę.
Kasa wywalona w błoto - a raczej w łąkę, błotnistą, nudną, nieciekawą łąkę.
Podobała mi się jedynie okładka. Treść bez polotu, bez szału, bez efektu "wow".
Po prostu nudy na pudy, no!

Nie kupujcie, nie czytajcie - szkoda pieniędzy, i tym bardziej szkoda czasu.

Żałuję, że wydałam pieniądze na tę książkę.
Kasa wywalona w błoto - a raczej w łąkę, błotnistą, nudną, nieciekawą łąkę.
Podobała mi się jedynie okładka. Treść bez polotu, bez szału, bez efektu "wow".
Po prostu nudy na pudy, no!

Nie kupujcie, nie czytajcie - szkoda pieniędzy, i tym bardziej szkoda czasu.

Pokaż mimo to