Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W odpowiedzi na comiesięczne wyzwanie czytelnicze w miesiącu maju postanowiłam przeczytać "Kolory pawich piór" Jojo Moyes jako książkę o "ładnej" okładce. Ja, którą wychowały kryminały Agathy Christie, która zaczytywała się w horrorach Kinga, wybrałam książkę z różową okładką, na której młoda dziewczyna patrzy w lewym kierunku, jakby w przyszłość, i zdaje się być tym bardzo uszczęśliwiona. Okładka wpadła mi w ręce na ostatnich Targach Książki w Krakowie właśnie ze względu na to, że była ładna. Nigdy nie czytałam powieści tej autorki, a chwilową czytelniczą zachciankę usprawiedliwiłam swoją ciążą - dziewczynka w brzuchu ewidentnie rządziła moim umysłem, który - jak nigdy - wybrał tym razem róż zamiast czerni. Książka kurzyła się jednak na półce. Nie mogłam się przemóc, aż do teraz, dzięki LC. Uwaga Pani Moyes, nadchodzę! ;-)
Z początku porównywałam książkę do czytanych poprzednio, bardziej krwawych tytułów: autorka bardzo umiejętnie już w pierwszym rozdziale buduje napięcie. Główna bohaterka z bijącym sercem skrada się w kierunku uchylonych drzwi, a czytelnik wiernie jej towarzyszy wyczekując, czyje zwłoki są za tymi drzwiami... och nie, to nie ten gatunek, muszę się przestawić! Oczywiście, że w takich książkach za drzwiami się ktoś bzyka!
Potem jednak wgryzłam się w losy poszczególnych bohaterów. Snobistyczni i irytujący państwo z wyższych sfer, kłócący się o majątki i wynajdujący co rusz to nowe, nieadekwatne do rzeczywistości problemy zestawieni są z ludźmi biedniejszymi, borykającymi się z prawdziwymi przeciwnościami losu, ale którzy sprawiają wrażenie dużo szczęśliwszych. Opisy charakterów poszczególnych postaci były dla mnie zdumiewające, nigdy wcześniej takich nie spotkałam. Autorka mistrzowskim psychologicznym okiem wymienia wiele cech osobowości, które sprawiają że bohater postępuje tak, a nie inaczej. Analogię wielu z nich odnajdywałam u siebie, rodziny czy znajomych, co było nie tyle zabawne (na początku), co oczyszczające pod koniec. Nie spodziewałam się, że czytając taki rodzaj literatury człowiek przeżyje swego rodzaju katharsis.
Dla mnie, bardzo ciekawe czytelnicze doświadczenie. Lektura - mimo że przez pierwszą połowę dość ciężko było mi się przebić - zachęciła mnie do przeczytania więcej książek autorki.

W odpowiedzi na comiesięczne wyzwanie czytelnicze w miesiącu maju postanowiłam przeczytać "Kolory pawich piór" Jojo Moyes jako książkę o "ładnej" okładce. Ja, którą wychowały kryminały Agathy Christie, która zaczytywała się w horrorach Kinga, wybrałam książkę z różową okładką, na której młoda dziewczyna patrzy w lewym kierunku, jakby w przyszłość, i zdaje się być tym bardzo...