Najpierw pozbyto się owocowych wróżek. Potem wszelkich przedmiotów wykutych przez karły. I kolejno: wszelkich gadających przedmiotów, medycyny ludowej i pewnych wypieków. Następnie (o dziwo) przedmiotów nakręcanych. Potem zbyt jasnych i wyrazistych ubrań. W kolejnym roku jakichkolwiek przedmiotów sprowadzanych z zagranicy. Później wszystkiego, co wyglądało na stare - tkanin, obrazów i wrzecion. Aż wreszcie teraz książek dla dzieci.

W takim to niepokojącym mieście mieszka Sophie, nastoletnia Strażniczka Książek. To ona jest bohaterką tej opowieści. Potrafi przywracać blask starym książkom i czytać całymi nocami niezwykłe opowieści. Jej życie ulegnie zmianie w chwili, kiedy spotka Petera Nimble'a - niesfornego chłopaka z opaską na oczach.

Petera poznaliśmy już wcześniej w pierwszej powieści Jonathana Auxiera „Peter Nimble i magiczne oczy". Teraz wraz ze swoim wiernym kompanem sir Splątem postanowili pomóc Sophie uratować miasto od literacko-społecznej katastrofy. Ale miasto jest tylko początkiem kłopotów. Czas na podróż ku wiedzy, historii i marzeniom. Bo mały Gwarburg to czubek góry lodowej i zaledwie początek przygód. Na drodze księgareczki staną magiczne księgi, które pomogą, ale i przeszkodzą w pokonaniu miejskich fanatyków ładu i porządku.

Powieść jest niezwykle symboliczna, momentami smutna, czarowna, zachwycająca i baśniowa. To książka o książkach, małych księgarniach i półkach pełnych opowieści. To również przestroga, co się stanie, jeżeli przestaniemy marzyć, czytać i snuć historie.

Auxier kreuje niezwykłe, światy, w które popycha swoich bohaterów, a oni wpadają w paszcze potworów i do klatek, i do piwnic, i w wiele innych miejsc. To książka dla młodego czytelnika, ale niekoniecznie, bo ta powieść, jak i pozostałe są pisane w taki sposób, aby zadowolić młodych i starych. Tutaj piękno łączy się z brzydotą, a w każdej ciepłej opowieści jest odrobina dziegciu. U Auxiera jest wiele płaszczyzn i rozwiązań, powieść nie jest nigdy jednoznaczna i zdaje się również, że nigdy nie jest definitywnie zamknięta.

Powieść dąży do równowagi i porządku, do pewnego ładu, w którym na wszystko jest miejsce i czas, bo opowieści to rodzaj magicznych zaklęć dzięki którym niemożliwe staje się trochę bardziej możliwe.

Oby nigdy w naszych miejscowościach nie pojawiły się stosy pełne książek, które o wyznaczonej godzinie ktoś ceremonialnie podpali, bo nie wszędzie znajdzie się mała dziewczynka z magiczną księgą, aby temu zapobiec.

Grzegorz Śmiałek