„Leon” to niezależna kontynuacja „Na imię mi Zack”, książki otwierającej nowy cykl szwedzkiego duetu pisarskiego Monsa Kallentofta i Markusa Luttemana. Nadal pojawiają się nawiązania do greckiej mitologii, będące myślą przewodnią całej serii. Wątki osobiste łączą się, ale sama zagadka kryminalna stanowi odrębną całość. Jak w poprzedniej części dużo tu akcji i napięcia, ciągle pojawiają się nowe tropy, niektóre pomocne w rozwiązaniu sprawy zabójstwa, inne prowadzące na manowce. Nie ma tu miejsca na dłużyzny, trwa ciągły wyścig z czasem. Do tego na szczęście styl znacznie się poprawił, czy to za sprawą zmiany tłumaczy, czy poprawek samych autorów: zniknęły irytujące krótkie zdania, dzięki czemu książkę czyta się płynniej i z o wiele większą przyjemnością. Nie rozumiem tylko dlaczego tytuł nie został przetłumaczony, bo żaden Leon na kartach powieści się nie pojawia (a przynajmniej nie utkwił mi w pamięci), za to różnego rodzaju lwów jest tu pod dostatkiem…

Oprócz wątków kryminalnych powraca tak aktualny dziś temat nielegalnej imigracji, przy czym nie skupia się na płynących z niej zagrożeniach, ale przedstawia sytuację dzieci, które w ucieczce przed wojną trafiają do obcego kraju, gdzie nie zawsze czeka na nie bezpieczne schronienie. Kolejnym z ważnych tematów jest problem hazardu oraz popadania w nałóg i walki z nim. Tylko czy jest jeszcze szansa na ratunek, jeśli zwykła dawka już nie wystarcza, a myśl o narkotykach nie da się odpędzić i powraca coraz natarczywiej w najmniej dogodnych momentach? Czy da się zatrzymać spiralę autodestrukcji? A przecież Zack to bohater pozytywny, z narażeniem życia walczący z przestępczością i za wszelką cenę starający się chronić innych. Mimo licznych wad, trudno mu w tych zmaganiach nie kibicować.

„Leon” to ciekawa kontynuacja cyklu, nie tracąca rozmachu pierwszej części. Powoli rozwija wątki osobiste postaci, wciąż pozostawiając wiele do odkrycia w przyszłości. Trzecia część, „Bambi”, pojawi się już wkrótce.

Agnieszka Kruk