Harry Potter ma raczej marne życie – jego rodzina go nienawidzi oraz towarzyszą mu dziwne i niewyjaśnione zjawiska. Dodatkowo jego rodzice nie żyją, a jedyną pamiątką z przeszłości jest tajemnicza blizna na czole. Nagle Harry dowiaduje się, że jest czarodziejem i będzie uczniem Hogwartu, szkoły dla osób posługujących się magią. Wszystko się jednak komplikuje, bo w nowym świecie Harry jest sławny – znany jako bohater, pogromca Sam-Wiesz-Kogo, mrocznego czarnoksiężnika, który prawdopodobnie... chce powrócić.

Co nowego możecie znaleźć w odświeżonej wersji pierwszego tomu? Wydanie to zostało poprawione przez J. K. Rowling oraz przez tłumacza, Andrzeja Polkowskiego. Zmian w treści na pierwszy rzut oka za bardzo nie widać, jedyne co udało mi się wyłapać, to brak kursywy przy niektórych słowach. Dla fanów prawdziwą gratkę stanowi mapa Hogwartu i okolic – w końcu Potteromaniacy mają możliwość przeglądania oficjalnej mapy czarodziejskiej szkoły. Na końcu książki znajduje się „Akt personalny” autorki, w którym odpowiada na kilka pytań. I mamy też całkiem inny papier, stylizowany na starszy, wyglądem przypomina pergamin, którym posługują się czarodzieje.

Porównując nowe wydanie ze starym widać wiele zmian – szczególnie od razu rzuca się w oczy brak kultowej frazy „Jeśli sądzisz, że w dobie komputerów sztuka czytania zanikła, zwłaszcza wśród dzieci, to niezawodny znak, że jesteś mugolem!”. Przy każdym rozdziale zamiast miniaturowych ilustracji znajdują się gwiazdki, przywodzące na myśl także iskry, które pojawiają się podczas rzucania zaklęć. Najbardziej charakterystyczną zmianą jest szata graficzna, bardziej profesjonalna, utrzymana w ciemniejszych barwach, która od razu wprowadza magiczny klimat. Nie mogę przestać zachwycać się okładką! Prawdziwym rarytasem jest mapka — w końcu bez problemu mogę wyobrazić sobie, jak bohaterowie przemieszczali się po okolicach szkoły, gdzie dokładnie jest chatka Hagrida, stadion Quidditcha, w którą stronę do Hogsmeade i jak daleko od zamku znajduje się Zakazany Las.

„Harry Potter i Kamień Filozoficzny” po raz kolejny wołał u mnie wielki sentyment i skłonił do ponownego zanurzenia się w to uniwersum. Wykreowana przez Rowling magiczna Wielka Brytania pełna jest wspaniałych postaci, barwnych, tajemniczych, których sekrety odkrywamy z każdym kolejnym tomem. Pisarka zadbała o najdrobniejsze szczegóły – do dziś zadziwia mnie jej dokładność, umiejętność wplatania w fabułę przeróżnych ciekawostek na temat czarów. Autorka plastycznie i ciekawie ukazała historię Harry’ego, od pierwszego rozdziału konsekwentnie budowała swój świat oraz stopniowo wprowadzała do niego swoich czytelników. Nie bez powodów książki o młodym czarodzieju stały się inspiracją dla twórców filmowych, muzyków, młodych pisarzy fanfiction czy też autorów fanartów.

Harry Potter to postać, którą zna każdy – nawet jeśli nigdy nie czytał książki czy nie oglądał filmu. Bohater niemal kultowy, głęboko zakorzeniony w literaturze, kinie i całej kulturze. Rowling ukazała go w pierwszym tomie jako małego chłopca, który wiele przeszedł w dzieciństwie – dorastał w ciemnej, ciasnej komórce pod schodami, był upokarzany i niedoceniany przez swoich opiekunów. Nagle Harry, który prawie nigdy nie zaznał życzliwości, otrzymuje bilet do Hogwartu, zamku, który okazuje się jego prawdziwym domem. Poznaje tam przyjaciół, ale też nowych wrogów. Co najważniejsze, jest uważany za bohatera. Autorka postawiła na cechy, które chwytają za serce i wywołują sympatię – bezinteresowność, szlachetność, odwaga, skromność i waleczność. Dowiodła, że nawet najmniejsza jednostka, niewinna i niedoświadczona, może pokonać największe zło. To książka, która pozwala oderwać się od rzeczywistości – mimo, że czytana po kilka razy, wciąż tak samo pobudza wyobraźnię.

W pierwszym tomie szczególnie lubię śledzić etapy nawiązywania się przyjaźni pomiędzy Harrym, Ronem i Hermioną. Podobną perełką w tej części jest dla mnie Neville – porównując go z postacią, jaką się stał w „Insygniach Śmierci”, można śmiało stwierdzić, że przeszedł największą przemianę w całej serii. Rowling ukazała nam też Snape’a, zaczęła budować go jako bohatera negatywnego, którego bardzo trudno obdarzyć pozytywnymi uczuciami, aby potem zaskoczyć czytelnika nagłym zwrotem akcji i wprowadzić w stan dezorientacji: czy Snape jest dobry czy jednak nie? Po zakończeniu książki pojawiło się u mnie wiele przemyśleń – to fascynujące, że za każdym razem patrzę na jakiegoś bohatera czy scenę z całkiem innej perspektywy. Tak działa magia książek Rowling.

Pierwsze wydanie „Harry’ego Pottera i Kamienia Filozoficznego” miało swoją premierę w 1997 roku, a więc prawie dwadzieścia lat temu. Do Polski fala Potteryzmu dotarła dwa lata później. Nawet teraz pamiętam stanie w kolejkach przed księgarnią, całonocne czekanie na nowy tom i zarywanie nocy, aby jak najszybciej dowiedzieć się, co tym razem przydarzyło się Harry’emu i jego przyjaciołom. To piękna przygoda dla każdego fana – jeszcze raz sięgnąć po pierwszą część i powrócić do tej historii. Cieszę się, że pojawienie się nowego wydania jest niejakim pretekstem, abym ponownie mogła wejść w ten magiczny świat.

Gabriela Rutana