Co ta opowieść ma w sobie, że tak przyciąga? Jakich zabiegów dokonuje autorka, aby tak bardzo uzależnić od siebie czytelnika? Nie odpowiem na te pytania, ale mogę zagwarantować, że każdy, kto sięgnie po tom pierwszy, sięgnie także po następny i już nigdy o tej historii nie zapomni.

Gabrielle mieszka ze swoją mamą w starej latarni morskiej, w miasteczku Vista. Czuje się bezpiecznie, bowiem przed Mudo – nieumarłymi chronią ją ocean i Bariera. Poza tym, matka robi wszystko, aby córka nie poznała smaku epidemii, głodu i strachu. Niestety, nie na wszystko może mieć wpływ i nie w każdej chwili może być przy córce. Pewnego razu grupa znajomych Gabrielle postanawia zabawić się poza murami miasta. Przedostają się na drugą stronę, aby zaznać chwili wolności i beztroski. Zapominają o zasadach, a adrenalina „zalewa” resztki zdrowego rozsądku. To jedno, bardzo dziecinne, a wręcz zabawne na ówczesny moment wydarzenie, odbije się piętnem na życiu Gabrielle i wszystkich tych, którzy są dla niej ważni. Gdyby choć przez chwilę wykazali się odrobiną rozsądku, może nie musieliby tyle poświęcić. Ale stało się to, co najgorsze i ich życie zamienia się w piekło.

Trudno jest wspomnieć o fabule i kolejnych wydarzeniach, nie narażając się na choćby przypadkowe zdradzenie tego, co w książce jest najciekawsze, dlatego też więcej nie napiszę. Nie chcę nikogo pozbawiać dreszczyku emocji i niesamowitych wrażeń, które są gwarantowane przy czytaniu opowieści stworzonej przez Carrie Ryan. Od pierwszych liter cały świat przestaje istnieć. Jakby za sprawą czarodziejskiej różdżki przenosimy się do zupełnie innego świata, przepełnionego strachem i wielką niewiadomą, co dalej... Nikt chyba nie jest w stanie przewidzieć, co spotka bohaterów za kolejnym zakrętem, na kolejnej stronie. Ciekawość miesza się niemal z fizycznym strachem i bólem. Bohaterowie stają się czytelnikowi tak bliscy, że wraz z ich wysiłkiem, na naszych plecach pojawiają się kropelki potu i ogrania nas niesamowita fala współczucia.

Jestem pod wielkim wrażeniem i nie mogę przestać myśleć o tym, co spotkało Gabrielle i jej najbliższych. Mój mózg, moja wyobraźnia nie chcą i nie potrafią się pozbyć myśli i wspomnień związanych ze „Śmiercionośna falą”.

Życzmy sobie Drodzy Czytelnicy więcej takich autorek jak Carrie Ryan.

Iwona Zaczek