Nie mogę też powiedzieć, żebym odnotowała jakąś wzmożoną pracę ślinianek (na szczęście) choć książka była wyborna i wysmakowana. Napisana w starym stylu (wszak mamy XIX w.) tuż po przeczytaniu, narzuciła mojemu dotychczasowemu słownictwu inny szyk i styl. Chciałoby się mówić takimi pięknymi zdaniami, z taką gracją ubierać myśli, tak elegancko formułować zdania. Muszę zadowolić się jednak jedynie jakimś powiewem i wspomnieniem tej wybornej uczty dla zmysłów, bo niestety lektura książki nie zmieniła moich nawyków z zakresu werbalizacji myśli.

Na moje szczęście nie bardzo też zaingerowała w moje nawyki żywieniowe. (Ach ta nieustanna walka z kilogramami!) Zdarza mi się jeść w biegu ale zdarza mi się również biesiadować. Nie lubię jadać tylko dla zaspokojenia głodu, więc nierzadko wybieram potrawy, które nie tylko nasycą moje ciało ale też sprawią mi przyjemność. Ale nie, nie jestem smakoszem, raczej niejadkiem, ponieważ bardzo często wokół oferuje się dania, które ani nie cieszą oka ani żołądka (żeby nie powiedzieć, że często są katastrofą). Sama też mam dwie lewe ręce do gotowania. Na szczęście smakoszem jest mój mąż i siłą rzeczy, poszukując smaków, nauczył się gotować i muszę przyznać, że nieźle mu idzie.

Wszystko, co najistotniejsze o książce zostało już napisane przede mną. Że Antheleme Brillant – Savarin był prawnikiem, że był Francuzem (nikt inny tylko Francuz mógł taką książkę napisać), że to pozycja o SMAKOWANIU jedzenia, że pełna anegdot, ówczesnych obyczajów, że zabawna, że dobrze się czyta.

Wszystko to prawda i nonsensem byłoby odkrywać Amerykę na nowo. Od siebie dodam tylko, że za każdym razem, kiedy otwierałam książkę, czułam się jakbym zasiadała do suto zastawianego stołu, pełnego pełnowartościowych produktów, od najlepszych hodowców (EKO!), przetworzonych podług recept sprzed iluś tam dziesiątek (setek) lat, przez najlepszych kucharzy. Od samego patrzenia przestaję być głodna, poza tym przyzwyczajona do sałatek, produktów lekkostrawnych, bez czegoś tam ale za to pełnych czegoś innego, czuję, że nie strawiłabym swojej porcji kolacji. I nagle czuję żal… Że tę rozkosz jedzenia, smakowania, spotkań towarzyskich zabił pęd do „kariery”, wszędobylski pośpiech, któremu i ja ulegam, pęd do szczupłej linii, wszystkie mody bezglutenowe, bezcukrowe, niełączenia produktów itp. Że kombinujemy przetwarzamy, eliminujemy, liczymy, ważymy, zapominając po drodze o radości. Radości jedzenia i smakowania, radości wspólnych posiłków i doznań smakowych. I że ta radość jedzenia daje nam energię nie tylko w sensie dosłownym ale też przenośnym. I że goniąc za nieuchwytnym ucieka nam to, co pod nosem a co jest fundamentalne.

I to jest jednak bardzo smutna konkluzja.

Monika Stocka