Na trop zbrodni przypadkiem wpadnie Holmes, podczas lektury „Timesa”. Jego uwagę zwróci niewielkie ogłoszenie, będące dziwnie brzmiącą zagadką. Oczywiście nie byłby sobą, gdyby z miejsca się nią nie zainteresował. Jego autorem jest tajemniczy Czarny Mnich. Dzieci wspólnymi siłami spróbują ją rozwikłać, tymczasem miastem wstrząsa wieść o okropnej zbrodni. Ślad prowadzi do pewnej grupy przestępczej, której znakiem rozpoznawczym była szkarłatna róża. Sherlock, Irene i i Arsene spieszą zawiadomić o swym odkryciu Scotland Yard, lecz dorośli traktują ich pobłażliwie, przez co trójka przyjaciół zmuszona jest działać na własną rękę. A z lektury poprzednich tomów wiadomo, że kreatywności im nie brak.

Irene Adler, alter ego autora, opowiada nie tylko o przebiegu całego śledztwa. Dziewczyna osiągnęła właśnie wiek, kiedy na kolegów patrzy się nieco inaczej. Jej sercowe rozterki nie są na szczęście głównym wątkiem, stanowią raczej przyjemne urozmaicenie fabuły. Trzeba przyznać, że główni bohaterowie są znakomicie zarysowani. Pisarz obdarzył ich takimi zestawami cech, że każdy z nich jest indywidualnością a przy tym doskonale się uzupełniają. Co istotne, autor nie infantylizuje młodych detektywów, to są jeszcze dzieci, które czasami świat dorosłych przeraża. Oczywiście starsi czytelnicy doskonale zdają sobie sprawę, kim mali detektywi staną się w przyszłości.

Bohaterowie nie są idealni, chociaż niemal z każdej opresji udaje im się wyjść cało. Dochodzenie wymaga od nich czasami dosłownie umiejętności ekwilibrystycznych, ale autor nie przesadza zbytnio z fantazjowaniem, toteż ich przygody mają wszelkie cechy prawdopodobieństwa. A każda zbrodnia i występek znajdują logiczne wytłumaczenie. „Tajemnica Szkarłatnej Róży” zaskoczy czytelników zakończeniem i pewnym wątkiem, który aż prosi się o kontynuację. Czy tak się stanie dowiemy się z kolejnych tomów. Myślę, że warto na nie poczekać.

Magdalena Świtała