„Wychowujemy Misiaka. Ojca i syna przygody z Aspergerem, pociągami, traktorami i materiałami wybuchowymi” - ten tytuł mówi niemal wszystko. To książka o trudach rodzicielstwa i pasjach, odbieranych przez pryzmat przypadłości, jaką jest Zespół Aspergera. John Elder Robison w swoich książkach na własnym przykładzie pokazuje, jak to jest na co dzień zmagać się z Zespołem Aspergera i udowadnia, że przy odrobinie dobrej woli własnej i otoczenia da się tę walkę wygrywać. W „Wychowujemy Misiaka” jest to jednak walka podwójna, którą toczy nie tylko autor, lecz jednocześnie musi wspierać w niej swojego syna, który także urodził się z tym osobliwym darem natury.

„Wychowujemy Misiaka” to, w największym skrócie, opowieść o wychowaniu i rodzicielstwie w obliczu najróżniejszych przeciwności losu - własnych ograniczeń, niezrozumienia zasad panujących w zorganizowanym społeczeństwie oraz ze strony otoczenia. Robison jako główny motyw książki stawia batalię, jaką był zmuszony stoczyć przed sądem w obronie syna zafascynowanego chemią i materiałami wybuchowymi. To ciekawa historia, opowiedziana poprzez mniej lub bardziej połączone ze sobą krótkie rozdziały (podobnie jak miało to miejsce w „Patrz mi w oczy”), którą czyta się łatwo i całkiem przyjemnie. Podobnie jednak jak wspomniane „Patrz mi w oczy”, „Wychowujemy Misiaka” nie jest wyłącznie książką o Aspergerze. Dużo jest tu fragmentów czysto biograficznych, opisujących interesujące wydarzenia z życia autora, które nie mają specjalnego związku z jego przypadłością. Niekiedy, choć na szczęście rzadko, można odnieść lekkie wrażenie, że dany fragment znalazł się w książce tylko po to, by nie wydała się ona zbyt krótka i za bardzo skoncentrowana na ZA. Zabierając się za lekturę, trzeba więc mieć na uwadze, że to nie podręcznik do psychologii ani swoista „instrukcja obsługi aspergerowca”, tylko historia, z której płynie wiele ukrytej nauki. W dużej mierze jest to też opowieść człowieka, który zwyczajnie czuł potrzebę wygadania się o wszystkim, co go w życiu spotkało.

„Wychowujemy Misiaka” to pozycja obowiązkowa dla wszystkich, których urzekło „Patrz mi w oczy”, ale można ją śmiało przeczytać i bez uprzedniej lektury pierwszej książki Robisona. Każdy, kto chce odrobinę przybliżyć sobie tajemnice Zespołu Aspergera, znajdzie tu coś ciekawego. A ci, którzy sami mają do czynienia z ZA we własnym otoczeniu (nie wspominając o aspergerowcach we własnej osobie), niejednokrotnie uśmiechną się lub pokiwają głową z myślą: skąd ja to znam!

Polecam.

Paweł Kukliński