Bo choć motywem przewodnim nie jest choinka, a mordercą nie jest Święty Mikołaj, to i tak ten zbiór opowiadań będzie idealny dla czytelników zabieganych między przygotowywaniem jednej świątecznej potrawy, pakowaniem prezentów, a także tych, którzy po zjedzeniu kilogramów mandarynek i pierogów padną plackiem z przejedzenia. Zresztą takie zbiory to idealna lektura dla każdego zabieganego mola książkowego niezależnie od pory roku i sytuacji. A takich w swoim dorobku Agatha Christie ma kilka.

„»Zagadka hiszpańskiej skrzyni« to ulubiona sprawa Herkulesa Poirota. Uważa, że pokazał w niej najwyższą klasę! Z kolei panna Marple była zawsze zadowolona z przenikliwości, jaką wykazała w »Szaleństwie Greenshawa«”.

Nie będę jakoś specjalnie przedłużać i budować niepotrzebnego napięcia. Trochę już książek Christie w swoim życiu przeczytałam i parę zbiorów również mogę odhaczyć. I tak jak w tym roku zaprzyjaźniłam się z krótką formą, tak te autorstwa Królowej Kryminału nie zawsze mi podchodziły ze smakiem. Jestem jedną z tych osób, które historie zawarte w „Dwunastu pracach Herkulesa” za najsłabsze, jaki autorka kiedykolwiek napisała. A jednak „Tajemnica gwiazdkowego puddingu” bardzo mnie zaskoczyła. Nie tylko przypomniała mi, dlaczego tak bardzo lubię krótką formę, ale jest też chyba najlepszym w mojej opinii zbiorem tej pisarki.

Znajdzie się coś dla fanów nieco aroganckiego Herkulesa Poirota i dla dociekliwej i może trochę wścibskiej panny Marple. 6 historii, w których Christie umieściła całą galerię barwnych postaci i niejedną doskonałą zagadkę. W „Tajemnicy gwiazdkowego puddingu” – jedyne opowiadanie z delikatnie świątecznym klimat, ponieważ aby rozwiązać zagadkę kradzieży pewnego kamienia szlachetnego, Herkules Poirot będzie musiał opuścić swoje mieszkanie i spędzić tradycyjną angielską gwiazdkę na wsi. W tym zbiorze czytelnicy będą też mieli okazję zapoznać się z ulubioną sprawą belgijskiego detektywa, mianowicie „Zagadkę hiszpańskiej skrzyni”. Mały Belg trafia na tę sprawę w gazecie – w pewnej ozdobnej skrzyni służący odkrywa zwłoki swojego pracodawcy. Policja sprawę rozwiązała dość szybko, gospodarz przyjęcia, który miał romans z żoną ofiary, trafił już za kratki, natomiast Poirot nosem wyczuwa podstęp. „Dwadzieścia cztery kosy” to niby historia jak wiele podejrzana śmierć i oczywiście spadek w roli głównej, ale wciągnie was bez reszty. W „Śnie” pewien milioner zaprasza detektywa na spotkanie, ponieważ co noc śni mu się dokładnie ten sam koszmar, w którym odbiera sobie życie we własnym gabinecie. Belg nie bierze słów mężczyzny na poważnie, dopóki nie dociera do niego informacja o śmierci niedoszłego klienta. Natomiast w „Szaleństwie Greenshawa” panna Marple wyruszy rozwiązać zagadkę śmierci właścicielki nietypowego domostwa. Jeśli zaś chodzi o opowiadanie „Popychadło”, czyli moje ulubione z tego zbioru, Poirot wyruszy tropem mordercy zamordowanego we własnym domu sir Astwella. Czy weźmie pod uwagę kobiecą intuicję wdowy i podąży jej za jej podejrzeniami?

Dla tych mniej lub bardziej zabieganych, dla osób, które nie przepadają za świątecznymi powieściami obyczajowymi, a jednak szukają w literaturze, małego, bo małego, gwiazdkowego akcentu. Lubię wracać do krótkiej formy, a ten zbiór przypomniał mi dlaczego, raz na jakiś czas wolę opowiadanie od liczącej tysiąc stron powieści.

Kinga Kolenda